Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023

Καλή χρονιά

Μια χάντρα πέφτει, μια χρονιά. Νοιώθω τα χρόνια να με κάνουν σοφότερο, πιο διαλλακτικό, πιο ανοιχτό, πιο ήρεμο, πιο ταπεινό και από μια χάντρα πιο ευάλωτο.

Κάνοντας κύκλους αναλογίζεσαι, πόσος χρόνος σού λείπει, πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά, πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή μες στις ελλείψεις και τις αναβολές. Αμείλικτος ο χρόνος.
Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις…
Την πρώτη ανάρτηση του 2023 σκέπτομαι να την κάνω σήμερα, που ακόμα το ημερολόγιο γράφει 2022, άλλωστε μια στιγμή απέχει ο παλιός με το νέο χρόνο και η «τελευταία» σαν λέξη δεν έχει θέση εδώ.


Στο πρώτο κείμενο του χρόνου, θέλω να σας εξομολογηθώ, ότι κάποιες φορές, το προηγούμενο διάστημα έχω κρυφτεί πίσω από τις λέξεις, και να σας υποσχεθώ ότι από σήμερα θα προσπαθήσω, να βγάλω όλο το φως, που είτε από αμφιβολία, είτε από ανασφάλεια , είτε από σκοπιμότητα παράμεινε φυλακισμένο στα βάθη του μυαλού μου.
Φέτος αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες , θέλω να πάω στην Αμερική ξεκινώντας από την Νέα Υόρκη. Σκέπτομαι ότι όταν θα βρεθώ ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Μανχάταν, θα νοιώσω το ίδιο δέος με αυτό που έζησα μικρός όταν πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα και την «Ακρόπολη». Ύστερα να επισκεφτώ μία προς μία όλες τις πολιτείες, την Καλιφόρνια, την Αλαμπάμα, το Τέξας, το Κεντάκι , το Οχάιο, την Ινδιάνα την Λουιζιάνα, την Μοντάνα, την Ουάσιγκτον … Όλες. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστούν, εκείνο που ξέρω είναι ότι θα ζήσω όλες εκείνες τις στιγμές που μου χάρισαν οι ταινίες του σινεμά . Την αγαπώ την Αμερική, γιατί μπορεί να φωνάζω φονιάδες των λαών αμερικάνοι, αλλά, άλλο η Αμερική και άλλο οι φονιάδες. Την αγαπάω την Αμερική, όπως και την Ρωσία και την Γερμανία , και την Τουρκία, όπως κάθε Λαό αυτής της γης . Γιατί δεν είναι η Αμερική των γκάγκστερ που αιματοκυλίζουν τους λαούς, ούτε η Γερμανία του Χίτλερ, ούτε η Τουρκία του Ερντογάν , ούτε η Ρωσία του Πούτιν.
Για το τέλος με έναν αγαπημένο στίχο του Αργύρη Χιόνη...
«Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει».
Καλή χρονιά λοιπόν. Καιροί που είναι τις χρειαζόμαστε τις ευχές. Τα πράγματα κάποτε θ’ αλλάξουν. Ας είμαστε ως τότε δυνατοί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...