Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας, σαν μάνα, σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός. Η πολιτική μας φέρνει πίσω. Κανέναν πολιτικό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκειμένου να υπερασπίσει την πολιτική του τιμή, δεν διστάζει να δηλώσει ότι απέτυχε σε όλα τ’ άλλα, όχι όμως σαν πολιτικός. Ακ όμα και την αρρώστια κρύβουν για να μη τσαλακώσουν την εικόνα τους. Στην καλύτερη περίπτωση ένας πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Μιλάμε για τόση εξάρτηση, για τόση βλακεία. Τα επακόλουθα; Τα ζούμε… Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω.. και είναι ο εγωισμός που διακα...

Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή υπό τις παρούσες συνθήκες. Η λογική της διαχείρισης και μάλιστα σε περίοδο κρίσης μόνο μιζέρια αναδύει. Όλα ένα μέσος όρος. Οι οραματικές θέσεις της αριστεράς σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, παρατηρούμε σήμερα να έχουν βουλιάξει  στην λάσπη της πεπατημένης. Παρασυρμένη από το ρεύμα της προηγούμενης κατάστασης στροβιλίζεται με το κεφάλι χαμηλά, χάνοντας κάθε σημείο προσανατολισμού. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Θα μπορούσαν αν το όραμα που εκφράστηκε προεκλογικά, ήταν απαλλαγμένο από σκοπιμότητες. Εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν η πάση θυσία εκλογική νίκη. Αν η συνέχεια, ακολουθούσε το δρόμο των προσδοκιών, θα επικροτούσαμε την τακτική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και απέδειξε το προσχηματικό του οράματος. Έλλειπε, πέρα από την φαντασία, αυτό που λέμε “επαναστατικό”, αυτό που λέμε "ριζοσπαστικό" που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά...