Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Τα επόμενα «θέλω» Ένα πεζό που ήθελε να γίνει ποίημα

Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία.
Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου.
Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του.
Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα.
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών.
Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου;
Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς.
Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία.
Φεύγω συνέχεια. Η σιωπή δεν έφυγε.
Τι θέλω; Τη θέλω να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων. Να μην είναι δική μου.
Χθεσινή η φωτογραφία.
Ένα ώριμο  «γιατί» ήρθε να σφραγίσει το παράπονο.
Ο χρόνος έριξε τα γκάζια του  στις μεγάλες ανηφόρες.
Η σιωπή δεν έφυγε, επιμένει να επιδεικνύει την ηλικία μου.
Τα υπόλοιπα τα κλείνω μέσα. Μόνο εγώ μπορώ να τ’ ακούσω.
Οι ρυτίδες στο λαιμό γεμάτες άρνηση.
Σε κάποιες πιο ψηλά, όλες οι μνήμες
συγκεντρωμένες, που δεν κατάφεραν να γίνουν λήθη.
Εκτίθεμαι .
Τι θέλω;
Τη θέλω χαρά γεμάτη.
Θέλω να δω την αλήθεια της, που τη βασανίζει
ακόμα σε λίγα τετραγωνικά κάτω από
τα «πρέπει» και τα «μη».
Θέλω το επόμενο θέλω.
Λίγο πριν το τέλος χάνομαι σε χρόνο
που δεν υπάρχεις. Βλέπω όμως πάντα
τη ζωή, ζωή μου.
Άνοιξα το παράθυρο για ν’ ακούσω
το μέλλον.
Τι θέλω;

Τη θέλω Ύμνο στην Ελευθερία και μ’ ένα κόκκινο καπέλο, τόσο κόκκινο, που να σκεπάζει όλο το γκρίζο.



Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Θα μας αντέξει το σχοινί!

Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες.. Και αυτή η Κυβέρνηση της αριστεράς, που θα περίμενε κανείς έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, να απαλύνει τον πόνο, συνεχίζει να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες.
Εκεί που περιμένεις κάτι να γίνει για να κοπεί αυτή η πορεία προς την καταστροφή, ακούς μια λέξη που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των θυμάτων και η απάντηση στο «από ποιους», σε γεμίζει απογοήτευση και απαισιοδοξία.
 
Δυστυχώς έχει προηγηθεί εκπαίδευση μέχρι ανωτάτου βαθμού. Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατακερμάτισαν. Μας έβαλαν, αδέλφια απέναντι. Μας αφαίρεσαν κάθε σκέψη αλληλεγγύης. Ύστερα πήραν την μεγάλη σκούπα, μας έκαναν σωρό στη γωνία και ετοιμάζονται να μας μεταφέρουν στη χωματερή.
Όσο αμέριμνοι παρακολουθούσαμε μια εικονική πραγματικότητα από την τηλεόραση και νομίσαμε ότι η ζωή είναι εκεί, τόσο το πετσί μας χόντραινε. Τόσο, ώστε ο πόνος να μην το διαπερνά.
Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων.
Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση! Θα μας αντέξει το σκοινί. Ζούμε μια εκτροπή, έχουμε ζήσει και πιο σκληρές. Θα μας αντέξει το σχοινί, όπως τόσα χρόνια, άλλωστε μια ζωή ακροβατούσαμε. Μ’ αυτά και αυτά φτάσαμε ως εδώ. Έχουμε ζήσει και άλλες προδοσίες. Έχουμε ζήσει και άλλες συμφορές. Και πάλι θα τα καταφέρουμε
Καλή χρονιά








 





Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Στο εκεί ελπίζω και γράφοντας το διαβάζω

Μπορεί οι εκβολές του χρόνου που μας αποχαιρετά να γεμίζουν επικίνδυνα τις πηγές του νέου. Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει».
Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις., Κυνηγός ο χρόνος μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους. Με λέξεις θα κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά μια μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι οι δικοί μας άνθρωποι, μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο, που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά.

«Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου», μας λέει ο Μπόρχες..
Ο χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε ούτε ερήμην μας κυλά η ζωή. Υπάρχει και έχει χρώμα, ήθος, ιδεολογία, που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα και εκείνη την γενναία πίστη που διαθέτει δύναμη να νικά τις ένοχες και το μάταιο. Όσο για τη γραφή, αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Είναι η προσπάθεια πριν τα καταπιεί όλα η λήθη. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, που γράφτηκαν όμως σε ένα άσπρο χαρτί για να νικήσουνε τον τρόμο του. Κι έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς, Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας. Κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές...
Στο Εκεί ελπίζω και γράφοντας το διαβάζω.
Διαβάζω το αύριο και συνειδητοποιώ πως είμαι περαστικός. Σ’ αυτό ελπίζω και ζω καλύτερα τη ζωή, λίγο πιο ελεύθερα και λίγο περισσότερο αυθεντικά.
Επειδή ότι αγαπήσαμε σώζεται ανά τους αιώνες και ας μας πληγώνει ο χρόνος με άσπρα μαλλιά και με ρυτίδες. Και ας μην ξέρουμε τελικά πότε και που θα μας δώσει ραντεβού η ζωή, με λέξεις θα εξαντλήσουμε και το τελευταίο δευτερόλεπτο...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...