Τα επόμενα «θέλω» Ένα πεζό που ήθελε να γίνει ποίημα

Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία.

Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου.

Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του.

Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα.

Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών.

Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου;

Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς.

Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία.

Φεύγω συνέχεια. Η σιωπή δεν έφυγε.

Τι θέλω; Τη θέλω να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων. Να μην είναι δική μου.

Χθεσινή η φωτογραφία.

Ένα ώριμο  «γιατί» ήρθε να σφραγίσει το παράπονο.

Ο χρόνος έριξε τα γκάζια του  στις μεγάλες ανηφόρες.

Η σιωπή δεν έφυγε, επιμένει να επιδεικνύει την ηλικία μου.

Τα υπόλοιπα τα κλείνω μέσα. Μόνο εγώ μπορώ να τ’ ακούσω.

Οι ρυτίδες στο λαιμό γεμάτες άρνηση.

Σε κάποιες πιο ψηλά, όλες οι μνήμες

συγκεντρωμένες, που δεν κατάφεραν να γίνουν λήθη.

Εκτίθεμαι .

Τι θέλω;

Τη θέλω χαρά γεμάτη.

Θέλω να δω την αλήθεια της, που τη βασανίζει

ακόμα σε λίγα τετραγωνικά κάτω από

τα «πρέπει» και τα «μη».

Θέλω το επόμενο θέλω.

Λίγο πριν το τέλος χάνομαι σε χρόνο

που δεν υπάρχεις. Βλέπω όμως πάντα

τη ζωή, ζωή μου.

Άνοιξα το παράθυρο για ν’ ακούσω

το μέλλον.

Τι θέλω;

Τη θέλω Ύμνο στην Ελευθερία και μ’ ένα κόκκινο καπέλο, τόσο κόκκινο, που να σκεπάζει όλο το γκρίζο.