Τελευταία σελίδα αριστερά

Σεμνά και ταπεινά.   Προτροπή και συμβουλή σε όσους έχουν αναλάβει την ευθύνη να διοικήσουν και στον καθένα από μας ξεχωριστά. Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλει η κατάσταση. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί, τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα. Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα. Για τον τόπο, που μας επαναφέρει. Για τον τόπο που κατά βάθος όλοι αγαπάμε αλλά   την αγάπη δεν την μοιραζόμαστε. Όσους κύκλους και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημ...

Έχω στο μυαλό μου, εδώ και μέρες να γράψω ένα κείμενο, για τις ανθρώπινες σχέσεις, που αναπτύσσονται μέσα στο πολιτικό περιβάλλον. Ακόμα δεν τα κατάφερα. Το σημειώνω για αργότερα, παραθέτοντας, ίχνη από σκόρπιες σκέψεις για να μη ξεχαστώ. Εμείς οι άνθρωποι, αγαπάμε και μισούμε, τσακωνόμαστε και σε κάποιες περιπτώσεις ανεξέλεγκτες τραβάμε και μαχαίρι. Πεθαίνουμε αμίλητοι με αδέλφια, συγγενείς και φίλους, για ένα άδικο που εισπράξαμε,    για μια λέξη, που κλόνισε το είναι μας,   για       μια παρεξήγηση πολλές φορές. Εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να ορίσουμε αυτό που αισθανόμαστε και βοηθάμε, όσο μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη, χωρίς ανταπόδοση. Εμείς οι άνθρωποι γελάμε και κλαίμε, ομολογούμε τις αδυναμίες μας, τσαλακώνουμε τον εγωισμό μας, πράττουμε σωστά η λάθος, λύνουμε τη γραβάτα και την πετάμε όταν μας σφίγγει. Βάζουμε χρώματα στη ζωή μας. Ζούμε. Στον άλλο πλανήτη, που σήμερα παρακολουθούμε κυρίως από την τηλεόραση...