Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πολύ φασαρία για το τίποτα




Δεν λέω η κάθε μικρή τοπική κοινωνία, είναι μια μικρογραφία μιας μεγαλύτερης, τα στοιχεία όμως στον τοπικό τύπο μεγάλωσαν και οι φωτογραφίες είναι δυσανάλογες των γεγονότων. Η υπερβολή της επαρχίας.
........................................................................................................................................
Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν μου δοθεί αφορμή από τα παραπάνω

…………………………………………………………………………………………
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη. Δεν μπορεί η μικρογραφία μιας μικρής επαρχιακής πόλης να αντιγράφει την πρωτεύουσα. Είναι αστείο να μετράμε υπό μορφή κλίμακας ανάγκες που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να συμπορευτούμε στο γενικότερο μοντέλο.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα μονόστηλο με ψηλά γράμματα, αθηναϊκής εφημερίδας τους αντιδημάρχους που όρισε ο Δήμαρχος Αθηναίων, δεν γνώριζα κανέναν.
………………………………………………………………………………………….
«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει.» πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια για να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
…………………………………………………………………………………………..
Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Από που πηγάζουν οι εξουσίες;




Συναντάω μερικές φορές κάποια κείμενα, που είναι σαν τα έχω γράψει εγώ. «Από πού αντλούν τη μικρή η τη μεγάλη δύναμη τους οι πολιτικοί και που νομίζουν οι ίδιοι ότι οφείλουν να αναζητούν την νομιμοποίηση και την επικύρωση της ισχύος τους;» αναρωτιέται Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.
Η απάντηση θα έπρεπε να ήταν από τον Λαό, το λέει και το σύνταγμα, άρθρο πρώτον: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό» Οι πολίτες τους ψηφίζουν, κατά συνέπεια σε αυτούς θα όφειλαν να δίνουν αναφορά. Θα έπρεπε , όμως δεν συμβαίνει. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι την ισχύ που τυχαίνει να διαθέτουν τους την δανείζει η Τηλεόραση και μάλιστα υπό σκληρότατους όρους. Ο τρόπος τους και ο πόθος τους είναι η εικόνα τους, η εμφύτευση της εικόνας τους στο προσκήνιο. Αν δεν φαίνονται δεν υπάρχουν, αυτό πιστεύουν και αυτό τους πανικοβάλει.
«Το αποτέλεσμα της εξάρτησης «μισοψυχολογικής – μισοπολιτικής» υποστηρίζει ο αρθρογράφος «το γευόμαστε κάθε μέρα, και είναι πικρό: υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς, όποιο κόμμα και αν άρχει, ζούνε με τον τρόμο όχι των συνδικάτων, επί παραδείγματι και των εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά του κάθε κ. Αυτιά η κ. Ευαγγελάτου, που θα τους τα ψάλει». Το ίδιο θα μπορούσε να μεταφερθεί και στην τοπική κοινωνία.
«Χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, κυβέρνηση πέφτει – κυβέρνηση ανεβαίνει, τα στελέχη της πολιτείας, υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, συνεχίζουν να «εκτίουν την ποινή τους» για να θυμηθούμε και τον Πολύδωρα, όχι στο γραφείο τους, αλλά στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα, αυτουποβιβαζόμενοι έτσι εκουσίως σε τηλεοπολιτικούς, δαγκωμένοι από το άγχος της δημοσιότητας, και από την αγωνία μην στεναχωρήσουν τον ένα η τον άλλο καναλάρχη η εκπομπάρχη με τους οποίους ταυτίσουν τον κόσμο στο σύνολο τους»
Ακριβώς αυτό συμβαίνει αντί οι πολιτικοί να ακολουθούνε τις λαϊκές επιταγές Πάνε πίσω από την τηλεόραση. Πρόκειται για μια απερίγραπτη σύγχυση ρόλων σ’ αυτόν τον άνοστο χυλό τον οποίο κατασκευάζει ακατάπαυστα και δίχως σοβαρές αντιστάσεις το γυάλινο μίξερ.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Το μπολερό δεν ήταν του ραβέλ ή η ελεγεία της σοκολάτας





Δημοσιεύω ένα κείμενο σήμερα, που ήθελα να το δημοσιεύσω από καιρό. Μου το έστειλε η φίλη μου, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα με την υποσημείωση: «αν υποψιαστώ που δεν σ’ αρέσει θα πεθάνω». Εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω ποτέ ένα τέτοιο κείμενο ακόμα και αν λάτρευα την σοκολάτα και αυτό έχει να κάνει με το φύλλο. Η γυναικεία γραφή, χαρακτηριστικό δείγμα τα παρακάτω, στέλνει τα δικά της ερεθίσματα και οριοθετεί τους ρόλους στο ερωτικό παιγνίδι.
«Εχει χαρακτηριστεί μαγική, θεραπευτική, αγχολυτική, παυσίπονη, αντιβηχική, καρδιοθεραπευτική, καταστροφική, τροφή των θεών αλλά και… θάνατος ηδονικός και υποκατάστατο. Αμαρτία που ή την απολαμβάνεις χωρίς έλεγχο ή δεν τη συζητάς καν… Η Ζυλιέτ Μπινός στο «Σοκολά» δεν έσπασε τζάμπα ταμεία. Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που δεν την συζητά καν;
Την πρώτη σοκολάτα την τρως μικρός, σου μένει αυτό το καλόπιασμα - γεύση μετά από τόση μπεμπελάκ, φρουτόκρεμα και νουνού. Κατόπιν δεν την ξεχνάς ποτέ. Σ’ αυτήν καταφεύγεις, ειδικά όταν σε… ξεχνά η ζωή. Μαύρη, άσπρη, πραλίνα, με γέμιση φράουλα, κεράσι, μπανάνα, με ολόκληρο αμύγδαλο, φουντούκι, σταφίδες, με κάστανο, πορτοκάλι ή με λικέρ, σκληρή, μαλακή, ζουμερή, γάλακτος ή αμυγδάλου, με… ρύζι, με σύκο, με τσέρι, με δαμάσκηνο ή με καρύδι, σε… σοκολατάκι, σε μέγεθος κανονική ή γίγας, κρύα, ζεστή, σε μους, παγωτό ή σε κέικ, ίδια μανία και τρέλα και ας σε πονά το συκώτι, και ας γεμίζει η φιλαρέσκειά σου σπυράκια. Και ας κρυφογελούν οι πάντες γύρω σου ψιθυρίζοντας εκείνα τα σόκιν ανέκδοτα περί σεξ. Αυτή την ώρα είσαι εσύ και ο παράδεισός σου. Εσύ και η… θεά, με ή χωρίς… ονοματεπώνυμο.
Ταινία (Σοκολά), βιβλίο (Νερό σε καυτή σοκολάτα), τραγούδι (Ασπρη σοκολάτα), ρούχα κι εσώρουχα (Chocolate Show), γλυπτά (γυναίκα, αμάξι, χειροβομβίδα έως… νεκροκεφαλή, όλος ο κύκλος της ζωής σε μαύρο - γλυκό), το κακαόδεντρο με τις ρίζες στους Αζτέκους, τους Μάγια και στο κακάο της μαμάς, αποτελεί νυν και αεί την πιο θεραπευτική γάζα: στον φόβο, στον τρόμο, στη νύχτα, στην άγευστη ζωή ή τη μοναξιά. Η τοξίνη του σώματος, το σουσάμι άνοιξε στον παράδεισο.
Απείρως καλύτερη απ’ όλα. Και… απ’ το σεξ. Για τους εξής κάτωθι, καθοριστικούς λόγους:
Μπορείς να την πάρεις, όποτε θέλεις. Σε ικανοποιεί ακόμα και αν έχει μαλακώσει. Μπορείς να την έχεις με ασφάλεια, ακόμα και οδηγώντας. Μπορείς να την απολαμβάνεις όσο χρόνο σου αρέσει. Μπορείς να την απολαμβάνεις και μπροστά στη μαμά σου. Αν την δαγκώσεις, δυνατά, δεν θα την πειράξει. Η λέξη υποχρέωση δεν την τρομάζει. Δεν σε αφήνει έγκυο ποτέ. Μπορείς να την έχεις οποιαδήποτε μέρα του μήνα. Μπορείς να την βρεις εύκολα και να είναι καλή. Μπορείς να έχεις όσες ταυτόχρονα θέλεις. Ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός γι΄ αυτή. Όταν την τρως το βράδυ, δεν ξενυχτάς τους γείτονες. Ποτέ μια σοκολάτα δεν θα προσποιηθεί ότι είναι σοκολάτα.
Είναι το μόνο Μπολερό που δεν ήταν του Ραβέλ αλλά το πιο ουράνιο παγωτό σοκολάτα.
........................................................................................................................
"Απείρως καλύτερη απ' όλα . Και ...απ' το σεξ". Πως να μου πάει το χέρι να το γράψω..

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...