Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν λέω η κάθε μικρή τοπική κοινωνία, είναι μια μικρογραφία μιας μεγαλύτερης, τα στοιχεία όμως στον τοπικό τύπο μεγάλωσαν και οι φωτογραφίες είναι δυσανάλογες των γεγονότων. Η υπερβολή της επαρχίας. ........................................................................................................................................ Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν μου δοθεί αφορμή από τα παραπάνω ………………………………………………………………………………………… Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας. Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη. Δεν μπορεί η μικρογραφία μιας μικρής επαρχιακής πόλης να αντιγράφει την πρωτεύουσα. Είναι αστείο να μετράμε υπό μορφή κλίμακας ανάγκες που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να συμπορευτούμε στο γενικότερο μοντέλο. «Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του....

Συναντάω μερικές φορές κάποια κείμενα, που είναι σαν τα έχω γράψει εγώ. «Από πού αντλούν τη μικρή η τη μεγάλη δύναμη τους οι πολιτικοί και που νομίζουν οι ίδιοι ότι οφείλουν να αναζητούν την νομιμοποίηση και την επικύρωση της ισχύος τους;» αναρωτιέται Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. Η απάντηση θα έπρεπε να ήταν από τον Λαό, το λέει και το σύνταγμα, άρθρο πρώτον: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό» Οι πολίτες τους ψηφίζουν, κατά συνέπεια σε αυτούς θα όφειλαν να δίνουν αναφορά. Θα έπρεπε , όμως δεν συμβαίνει. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι την ισχύ που τυχαίνει να διαθέτουν τους την δανείζει η Τηλεόραση και μάλιστα υπό σκληρότατους όρους. Ο τρόπος τους και ο πόθος τους είναι η εικόνα τους, η εμφύτευση της εικόνας τους στο προσκήνιο. Αν δεν φαίνονται δεν υπάρχουν, αυτό πιστεύουν και αυτό τους πανικοβάλει. «Το αποτέλεσμα της εξάρτησης «μισοψυχολογικής – μισοπολιτικής» υποστηρίζει ο αρθρογράφος «το γευόμαστε κάθε ...

Δημοσιεύω ένα κείμενο σήμερα, που ήθελα να το δημοσιεύσω από καιρό. Μου το έστειλε η φίλη μου, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα με την υποσημείωση: «αν υποψιαστώ που δεν σ’ αρέσει θα πεθάνω». Εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω ποτέ ένα τέτοιο κείμενο ακόμα και αν λάτρευα την σοκολάτα και αυτό έχει να κάνει με το φύλλο. Η γυναικεία γραφή, χαρακτηριστικό δείγμα τα παρακάτω, στέλνει τα δικά της ερεθίσματα και οριοθετεί τους ρόλους στο ερωτικό παιγνίδι. «Εχει χαρακτηριστεί μαγική, θεραπευτική, αγχολυτική, παυσίπονη, αντιβηχική, καρδιοθεραπευτική, καταστροφική, τροφή των θεών αλλά και… θάνατος ηδονικός και υποκατάστατο. Αμαρτία που ή την απολαμβάνεις χωρίς έλεγχο ή δεν τη συζητάς καν… Η Ζυλιέτ Μπινός στο «Σοκολά» δεν έσπασε τζάμπα ταμεία. Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που δεν την συζητά καν; Την πρώτη σοκολάτα την τρως μικρός, σου μένει αυτό το καλόπιασμα - γεύση μετά από τόση μπεμπελάκ, φρουτόκρεμα και νουνού. Κατόπιν δεν την ξεχνάς ποτέ. Σ’ αυτήν καταφεύγεις, ειδικά όταν σε… ξεχνά η ζωή. Μα...