Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελικά πρέπει να βγεις απ’ την γραμμή για να το εμπεδώσεις. «Δεν αλλάζουνε τα πράγματα» Μελαγχολία προκαλεί η ΝΔ. και μάλιστα σε δικά της παιδιά. Ο γνωστός δημοσιογράφος, συγγραφέας και πρώην βουλευτής της φιλελεύθερης παράταξης, (πόσο ωραία ακούγεται στις μέρες μας το «φιλελεύθερη», Δημήτρης Κωνσταντάρας, μας εξηγεί. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοΩδικο της Καβάλα με τον τίτλο «ώρες μελαγχολίας» Μερικές φορές τον τελευταίο καιρό, με πιάνει μια μελαγχολία, μα μια μελαγχολία! Είναι οι ώρες που βλέπω ότι τα πράγματα ΔΕΝ αλλάζουν, ότι όλα παραμένουν τα ίδια, ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν, ευημερούν και εξυπηρετούν τους ίδιους και τους ίδιους λες και τίποτε δεν εξελίσσεται, τίποτε δεν προοδεύει σ αυτή τη δύσμοιρη Ελλάδα. Και οι ώρες της μελαγχολίας αρχίζουν κάθε φορά που τον τελευταίο καιρό βλέπω τους απλούς οπαδούς του κόμματός μου, αυτούς που με ψηφίζουν πιστά, να έρχονται και να μου θέτουν θέματα, να μου υποβάλλουν προτάσεις, να μου ζητούν μια βοήθεια και μια συμπαράσταση. Να μένουν ά...

Ενίοτε επικαλούμαστε την απουσία της πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου από την πραγματικότητα. Δικαίως θα έλεγα. Η πνευματικοί άνθρωποι αυτού του το τόπου τα έχουν παρατήσει. Μια πορεία δεξιά και αριστερά που οδηγεί έξω από τη μάχη. Ο πολιτιστικός μεσαίωνας που διανύουμε, η απαξίωση της πολιτικής, η κυριαρχία της τηλεόρασης αποτελούν μέρος της δικής τους ανοχής και απραξίας όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή τραγική πραγματικότητα που βιώνει η χώρα μας και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να επιλύσει όχι μόνο τα προβλήματα της επιβίωσής μας, αλλά κι ακόμη μικρότερα εσωτερικά μας προβλήματα, οδηγεί σταθερά την Ελλάδα σε αδιέξοδο. Η ευθύνη του αδιεξόδου, που έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται δεν βαρύνει μόνον τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί μας, αγωνιούν όχι για τα προβλήματα της χώρας τους, αλλά για την δική τους επιβίωση και οι λίγες φωνές που ακούγονται καμιά φορά, πνίγονται μέσα στο βόρβορο και το βούρκο της πολιτικής αγυρτείας. Οι πνευματικού μας ηγέτες, όμως τι κάνουν; δεν βλέ...

Η επανάληψη των λέξεων, που χρησιμοποιούνται για την αναφορά προβλημάτων, τις οδηγεί στη βαθμιαία ανυποληψία, στον μαρασμό και εν τέλει στο θάνατο. Πάλι οικονομική κρίση, πιο σοβαρή αυτή την φορά και από το οικονομικό κραχ του 1929 υποστηρίζουν μερικοί. Πάλι λιτότητα, ανεργία φτώχεια. Να σφίξουμε και άλλο το ζωνάρι, ποιο ζωνάρι και σε ποια μέση; Μεγάλωσε και ο Βέγγος… Όλα αυτά τα χρόνια ξορκίζαμε το κακό, ώστε όταν μας βρει, να μας έρθει ποιο μαλακά. Είναι αυτό που κάνω και εγώ με την ηλικία από τα τριάντα, για να μπω στα πενήντα, σαν έτοιμος από καιρό. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γράφω για την τουριστική σαιζόν, για την καλλίτερη που πέρασε και για την χειρότερη που θα έρθει. Κάθε χρόνο τα ίδια, τόσες φορές πια που χόντρυνε το πετσί μας για να σπάζει τα μούτρα του ο φόβος. Αν αυτά που έγραφα πριν δυο χρόνια τα έγραφα και σήμερα τίποτα δεν άλλαζε και για του λόγου το αληθές ορίστε… «Τουριστική κρίση», πόσες φορές την ημέρα και επί ποσά χρόνια ακούμε την παραπάνω φράση; Τόσες θα έλεγα ώσ...

Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε. Ποια αριστερά; Η ορθόδοξη, η δογματική, η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η δημοκρατική, η έτσι ή αλλιώς, η αριστερά της αριστερές, η μέσα δεξιά, η έξω αριστερά. Επιτέλους! Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, που εκ παραδόσεως κρατούσαν και έδιναν τις μάχες για την τιμή των όπλων. Ήταν πολλά τα λεφτά, και μεγάλο βάρος, να κουβαλήσουν τόσα χρόνια κάποιοι στην πλάτη τους τη σημαία του αγώνα. Μεγαλώσανε, βαρύνανε, δεν είδανε και προκοπή, καταθέσανε τα όπλα και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως. …………………………………………………………………………………………. «Όταν η αναφορά μου στην αριστερ...