Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ταμπέλα έχει μπει φαρδιά πλατιά. ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ. Τέλος εποχής. Τέλος με το δημόσιο χώρο. Από τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, Τη ΔΕΗ,τον ΟΤΕ, το νερό και τον αέρα, μέχρι τον αιγιαλό. Παίρνει σειρά ο ήλιος και η θάλασσα. Ήταν σοκαριστικές οι εικόνες που αντικρίσαμε από το κυβερνητικό κλιμάκιο με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό. Τους πήραν το σπίτι έναντι πινακίου φακής και χασκογελούσ αν. Εκχώρησαν μια γωνιά ομορφιάς της πατρίδα τους και πανηγύριζαν. Δυστυχώς η νέα εποχή χτίζεται με αυτές τις προδιαγραφές και αν κάποιοι συμπατριώτες μας έκλαψαν για την τσιμεντοποίηση μιας περιοχής του νησιού μας ιδιαίτερου φυσικού κάλους, οι περισσότεροι αδιαφόρησαν η επικρότησαν την επένδυση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες... Δυστυχώς έχει προηγηθεί εκπαίδευση μέχρι ανωτάτου βαθμού. Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. ...

Ένα παράπονο σαν θεία λειτουργία “Τι θέλεις απ ΄τα νιάτα μου;” παίζει το ραδιόφωνο. Στα αυτιά μου ήρθε η φωνή από κάπου βαθιά. “Τι θέλω απ’ τα νιάτα σου; Τα νιάτα σου:” χωρίς περιστροφές η απάντηση από την Κυρία που σχολιάζει το τραγούδι και συντονίζεται με την σκέψη μου. “Ήθελα να ήμουν εκεί όταν γελούσες, όταν ερωτευόσουν, όταν πόναγες. Ήθελα να σε βλέπω να χορ εύεις, να πίνεις, να τραγουδάς. Ήθελα να σε παρατηρώ να ωριμάζεις χωρίς σκιές στα μάτια, με κλεισμένα τα βιβλία σου στην εφορία των πεπερασμένων ερώτων. Ήθελα να ήμουν εκεί. Παρατηρητής και δικαιούχος του μέλλοντος σου.” Ήθελα να ήμουν εκεί για να μπορώ σήμερα να καταλάβω τα “θέλω σου” . Για να μπορώ να λύσω το σταυρόλεξό σου. Η φωνή της δυνάμωνε, είχε μια απόγνωση προορισμού. Σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής της. Δεν θυμάμαι πόσες τελευταίες μέρες, πόσες τελευταίες ώρες έχω ζήσει. Πόσες τελείες έχω βάλει. Η παύλα δεν ακολούθησε ποτέ. “Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης, έλα να μάθεις τι ζωή περνώ”, Το επόμε...

Όχι που δεν υπάρχουν νέα, είναι που πάλιωσαν, πριν καν μου φανερωθούν. Άλλωστε εσείς τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Τόσο φρέσκα όσο αυτά που μας είπε ο πρωθυπουργός που μας επισκέφτηκε σήμερα. Που μας επισκέφτηκε ο λόγος το λέει. Για να ακριβολογούμε τους επενδύτες επισκέφτηκε, π ου τον κάλεσαν εκεί στον “ερημίτη” για να κάνει τα εγκαίνια και να τον απαλλάξει από την μοναξιά του. Για τον Ερημίτη τα έχω διαβάσει τα νέα πριν χρόνια… μέσω όλων αυτών που ξεπουλήθηκαν από τους προκατόχους του. «Αν είχα μια αναπαυμένη, ψυχή, δεν θα ’γραφα ποτέ» είπε σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης. «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει να έχεις τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως». Ε! κάπως έτσι αντέξαμε, χωρίς πλη...

Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε», προσπαθώ να πω με μικρά κείμενα – φαναράκια, με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή, έτσι ή αλλιώς η απουσία και το ανέφικτο είναι η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας. Το μόνο που οφεί λουμε εμείς να κάνουμε, είναι να αντέξουμε. Η έλλειψη άλλωστε, και άρα το τραύμα, είναι πάντοτε από την πλευρά της ζωής. Αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου. Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. “Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…Ε! Λοιπόν. Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…” Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξ...

Επαναλαμβάνομαι όσο επαναλαμβάνεται και ο Ιούλιος. Επειδή η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον, επαναφέρω ένα κείμενο που και τότε προσπάθησε να γλυκάνει κάτι μέρες, κάτι ώρες σαν τις σημερινές. Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να  απαλλαγώ από έναν άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει. Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον. «Τι κάνουμε στο παρόν μας; Όσοι αγωνιούμε γι’ αυτό, είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές, που αμφισβητούν, που μάχονται και ας προβλέπουν πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή, την διαχείριση του παρελθόντος, την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους… μόνο θλίψη μεταφέρο...

Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία. Ένα φεγγάρι από πάνω μου, έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην ψεσινή Πανσέληνο. Ανακατεύω τη φαντασία με την πραγματικότητα λέξη λέξη. Εκπαιδεύω το μυαλό μου σε ακραίες καιρικές συνθήκες για να   μη φύγει. Σε αυτό το καθημερινό πειραματισμό του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους. Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που δε μπορούν να δέσουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα. “Βήμα βήμα η μακρύτερη πορεία” μου ψιθυ...