Η φωνή της δυνάμωνε, είχε μια απόγνωση προορισμού. Σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής της. Δεν θυμάμαι πόσες τελευταίες μέρες, πόσες τελευταίες ώρες έχω ζήσει. Πόσες τελείες έχω βάλει. Η παύλα δεν ακολούθησε ποτέ.
“Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης, έλα να μάθεις τι ζωή περνώ”, Το επόμενο τραγούδι. Και ο εγωισμός ενισχυμένος από ισχυρή δόση παράπονου, άρχισε να παίρνει πάνω του.
Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.
Είναι και η ζέστη … και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες.
Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες; Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε. Έτσι πολεμάω το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για να αποτινάξει από πάνω μου, από τα βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά τα τελευταία πταίσματα. Τεντώνω λέξεις στην προσπάθεια να μην χρησιμοποιήσω αριθμούς. Στο χρόνο που προηγήθηκε δεν κατάφερα να χωρέσω. Ότι έχω μου φαίνονται λίγα και από το παράθυρο τη θέα δεν την διαταράσσει τίποτα , άψυχη ομορφιά ενός τοπίου, που αποκτά υπόσταση μόνο με την παρουσία σου.
Τραβάω λέξεις απ' αυτές που έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, απ' αυτές που τιμούν τη ζωή μας. Μόλις τις διάβασα, ανάξιος φάνηκα στα μάτια μου.
Είχαμε μείνει στο τέλος μιας αλήθειας, με το τέλος να μην βάφεται κόκκινο. Αλήθεια, ποτέ η τελευταία αλήθεια, δεν δικαίωσε το τίτλο της. Την τελεία ποτέ δεν ακολούθησε η παύλα.
“Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης, έλα να μάθεις τι ζωή περνώ”, Το επόμενο τραγούδι. Και ο εγωισμός ενισχυμένος από ισχυρή δόση παράπονου, άρχισε να παίρνει πάνω του.
Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.
Είναι και η ζέστη … και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες.
Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες; Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε. Έτσι πολεμάω το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για να αποτινάξει από πάνω μου, από τα βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά τα τελευταία πταίσματα. Τεντώνω λέξεις στην προσπάθεια να μην χρησιμοποιήσω αριθμούς. Στο χρόνο που προηγήθηκε δεν κατάφερα να χωρέσω. Ότι έχω μου φαίνονται λίγα και από το παράθυρο τη θέα δεν την διαταράσσει τίποτα , άψυχη ομορφιά ενός τοπίου, που αποκτά υπόσταση μόνο με την παρουσία σου.
Τραβάω λέξεις απ' αυτές που έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, απ' αυτές που τιμούν τη ζωή μας. Μόλις τις διάβασα, ανάξιος φάνηκα στα μάτια μου.
Είχαμε μείνει στο τέλος μιας αλήθειας, με το τέλος να μην βάφεται κόκκινο. Αλήθεια, ποτέ η τελευταία αλήθεια, δεν δικαίωσε το τίτλο της. Την τελεία ποτέ δεν ακολούθησε η παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου