Πως δραπετεύεις από τη ζωή σου;

Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία.
Ένα φεγγάρι από πάνω μου, έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην ψεσινή Πανσέληνο. Ανακατεύω τη φαντασία με την πραγματικότητα λέξη λέξη. Εκπαιδεύω το μυαλό μου σε ακραίες καιρικές συνθήκες για να μη φύγει. Σε αυτό το καθημερινό πειραματισμό του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους.

Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που δε μπορούν να δέσουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.
“Βήμα βήμα η μακρύτερη πορεία” μου ψιθυρίζει βραχνά η Κυρία. Του ουρανού τα υλικά δεν ευδοκιμούν στη γη. Εδώ κάτω στη λάσπη αφήνουμε τα ίχνη μας, στη σκόνη υπογράφουμε τα κατά καιρούς ονόματά μας. Στο χώμα αποθηκεύουμε τα υγρά διαμάντια των ματιών μας. Οι ψευδαισθήσεις μας γεμίζουν στιγμιαίο θάρρος, οι μύες ακινητοποιούνται σε μια στάση προς τα εμπρός, αγάλματα παγωμένων ονείρων, στοπ καρέ στιγμών χαράς, πλάνα έξω από το χρόνο, σώματα σε αναμονή” Πως δραπετεύει κανείς από τη ζωή του;