Τελευταία σελίδα αριστερά

Θεωρητικά και ένα ευρώ το μήνα παραπάνω, θεωρείται αύξηση στο μισθό, θεωρητικά, ουσιαστικά; Η κρίση μας ακινητοποίησε. Μέσα στη διάχυτη βουβαμάρα εγκλείεται φόβος. Φόβος για το παρόν, φόβος για το μέλλον. Μπορεί τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να ήταν σκληρά για την ελληνική κοινωνία, κάθε μέρα όμως που ξημέρωνε ήταν καλύτερη από την προηγουμένη . Σήμ ερα δεν γνωρίζουμε πού μας βγάζει ο δρόμος,αισθανόμαστε ανήμποροι να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τη ζωή μας . Αισθανόμαστε να μας πλακώνει το παρόν. Έτσι γυρίζουμε συχνά πίσω είτε εξωραΐζοντας είτε δαιμονοποιόντας το παρελθόν. Ζούμε ένα μεσοδιάστημα, Το παλιό τελείωσε το καινούριο είναι ασχημάτιστο, δύσκολοι καιροί Τίποτα δεν συμβαίνει. Παράλυση. Είναι λογικό. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες περιόδους. Ό,τι κινηθεί, όταν κινηθεί, θα είναι σε άλλη κατεύθυνση. Το σημερινό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού απέτυχε πρώτο. Το μοντέλο που θέλει την κοινωνική οργάνωση να έχει χώρο μόνο για τους “ταλαντούχους”, τους “καπάτσους”, τους “έξυπν...

«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις». Δεν άντεξε και έφυγε νωρίς, ο μεγάλος Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χάρτου, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.  Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό. Θυμάμαι από τα χρόνια της μεταπολίτευσης εκείνο το περιβόητο «επί της διαδικασίας». Ώρες, μέρες και χρόνια χαμένα για την τήρηση των περιβόητων διαδικασιών. Το αιώνιο πρόβλημα των συνεδριάσεων οι διαδικασίες, αν καταφέρναμε τελικά να συμφωνήσουμε, κάναμε και μια ψιλή κουβέντα για τα βασικά θέματα της ημερήσιας διάταξης. Πέρασαν τα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι διαδ...

Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο. Δευτέρα σήμερα, μη δίνετε σημασία.Επαναφέρω κάποια θυμωμένα κείμενα για να ξεθυμώσω. Πριν 10 χρόνια το παρακάτω, τέτοια εποχή. Έκανε κρύο... σαν σήμερα... Που να το φανταστώ, όταν πιτσιρικάς στα κομματικά αχτίφ προσπαθούσαμε να βρούμε επιχείρημα εναντίον της τότε ΕΟΚ, εκείνα τα επιχειρήματα σήμερα, απέναντι στην εικόνα της διαλυμέν ης Ευρώπης, θα φάνταζαν ατράνταχτα. Ακόμα και οι υπεύθυνοι του τομέα διαφώτισης μπροστά στη κυριαρχία του καπιταλισμού και τον επιθανάτιο ρόγχο του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κρατούσαν αποστάσεις . Η Ευρώπη των λαών, αφού μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των αγορών, τώρα καταλήγει σε Ευρώπη της απόγνωσης και του μίσους. Και δεν φτάνει αυτό, εδώ στην μικρή μας πόλη, ορατότης μηδέν. Η εικόνα της πολιτικής σ’ αυτό τον τόπο δεν σκιαγραφείτε ούτε με το μαύρο. Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική μας εγκατέλειψε και τη θέση της πήραν, φιλόδοξοι τσαρλατάνοι, μαυραγορίτες με κονκάρδες, που τις φορούν ανάλογα την πε...

“Όλα ένα μέσος όρος. Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή υπό τις παρούσες συνθήκες. Η λογική της διαχείρισης και μάλιστα σε περίοδο κρίσης μόνο μιζέρια αναδύει.” Το έχω γράψει πριν τέσσερα χρόνια επιμένω... Οι οραματικές θέσεις της αριστεράς σε εθνικό αλλά και  σε τοπικό επίπεδο, παρατηρούμε σήμερα να έχουν βουλιάξει στην λάσπη της πεπατημένης. Παρασυρμένη από το ρεύμα, της προηγούμενης κατάστασης, στροβιλίζεται με το κεφάλι χαμηλά, χάνοντας κάθε σημείο προσανατολισμού. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Θα μπορούσαν αν το όραμα που εκφράστηκε πριν αναλάβει θέσεις ευθύνης , ήταν απαλλαγμένο από σκοπιμότητες. Εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν η πάση θυσία εκλογική νίκη. Αν η συνέχεια, ακολουθούσε το δρόμο των προσδοκιών, θα επικροτούσαμε την τακτική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και απέδειξε το προσχηματικό του οράματος. Έλλειπε, πέρα από την φαντασία, αυτό που λέμε “επαναστατικό”, αυτό π...

Το είχα γράψει μόλις επέστρεψα από τον «Τιτανικό».1997! Η Ελλάδα είχε τη ψευδαίσθηση ότι επιπλέει. Με δραχμή ακόμα, έκανε επιχρίσματα για την είσοδο στο κοινό νόμισμα. Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγει από τα μάτια μας η χρυσόσκονη για να δούμε και πίσω από την βιτρίνα. Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Το γεγονός δοσμένο από το σκηνοθέτη γίνεται μέσο ψυχαγωγ ίας σ’ έναν κόσμο που έμαθε να παρακολουθεί τις σφαγές από την τηλεόραση τρώγοντας τσιπς. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας, θα έχουν θέση στην ιστορία μόνο για να κρατηθεί η χρονική σειρά. Όνομα και χρονολογία, τίποτα παραπάνω στο εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Ένα μεσοδιάστημα, κάτι σαν το μεσαίωνα. Το μεσοδιάστημα όμως είναι τώρα. Οι αντιστάσεις έχουν μειωθεί σημαντικά. Είμαστε άτυχοι που το ...