Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Ατελείωτος ο Γολγοθάς των Eλλήνων



Μεγάλη εβδομάδα  η επόμενη,  θα μπορούσε να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Οι αναφορές σε σημαντικές ιστορικές στιγμές συνοδεύονται, αν ο χρόνος συμμαχήσει, με κάποια Χριστούγεννα, με κάποιο Πάσχα, με κάποια μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός λαού, που ακόμα δε ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των ελλήνων χριστιανών…. 
Εβδομάδα των παθών, όπως και οι προηγούμενες εβδομάδες, για τους ταπεινούς και καταφρονημένους. Στα ήδη γνωστά προβλήματα, αυτές οι μέρες προσθέτουν και το συναισθηματικό βάρος. Το βάρος όχι βέβαια από τα πάθη του Χριστού, αλλά από την ανάγκη που φτάνει στα όρια της ντροπής
 

Την εβδομάδα των παθών, που η επικαιρότητα περιμένει, να βγουν οι επιτάφιοι, για να ανταλλάξουμε εν συνεχεία το φιλί του Ιούδα, το όνειρο μόνο οι ποιητές έχουν την δύναμη, να το περάσουν στις αισθήσεις.
Η αγαπημένη Κική Δημουλά, που πίσω από τις λέξεις της, χωράμε να κρυφτούμε όλοι.
 

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ
λα τ ποιήματά μου γι τν νοιξη,
τέλειωτα μένουν.
Φταίει πο
 πάντα βιάζεται  νοιξη,
φταίει πο
 πάντα ργε  διάθεσή μου.
Γι
᾿ ατ ναγκάζομαι
κάθε σχεδ
ν ποίημά μου γι τν νοιξη
μ
 μι ποχ φθινοπώρου
ν
᾿ ποτελειώνω.

Πως αλλιώς θα μπορέσει να αντέξει το βάρος των ημερών η καρδιά. Πως αλλιώς, με τόσους Ιούδες, που βρίσκονται ανάμεσα μας και καλύπτονται πίσω από την λαστιχένια πολιτική, θα κρατήσουμε τον θυμό μας; Αλλά γι’ αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να ψεύδονται, να εγκληματούν, να προδίδουν, να υβρίζουν, να λοιδορούν, να παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο, κάτω από την ασυλία της «πολιτικής», θα είμαστε εδώ κάθε μέρα για τους αποδείξουμε, ότι κάποια στιγμή τα πολιτικά εγκλήματα δεν παύουν να είναι εγκλήματα και πρέπει τιμωρούνται…
Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρομές, που επιβεβαιώνει την κυκλική της πορεία και μας υπόσχεται για την επιστροφή της.

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Παλιά τραγούδια … σε νέα εκτέλεση



Οι επαναλήψεις παλαιότερων κειμένων,  δεν αφορούν μόνο τη διαχρονικότητα τους,  είναι όπως τα τραγούδια σε νεότερη εκτέλεση.   Κάποια έχουν δημοσιευτεί  μισοτελειωμένα,   τους λείπουν κάποιες λέξεις, κάποιοι τόνοι παραπάνω,  κάποιο χρώμα, που εκείνη την  ασπρόμαυρη ημέρα της πρώτης εκτέλεσης, δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Μπορεί η πρώτη εκτέλεση να κρύβει κάτι το αυθεντικό,  η νεότερη όμως, είναι σαφώς  πιο βελτιωμένη. Έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος που περνάει με απελευθερώνει.    
«Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως  και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε  να βγάζει την επιθυμητή εικόνα.  Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου,  δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.
Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει    πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να  τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες  φορές,  για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη  τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή.
Κάνω προσπάθειες και έχω κερδίσει κάποια μέτρα. Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας.  Τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και σε χρόνους ανώδυνους.


Σε χιλιάδες κείμενα που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια,  έχω διασπείρει αλήθειες με τρόπο,  που να μην λένε την αλήθεια.
Εμείς,  που έχουμε αρνηθεί την εξομολόγηση, με την θρησκευτική έννοια του όρου,  επιχειρούμε αποσπασματικά, αφού βεβαίως  επιλέξουμε το δέκτη, να βγάλουμε κομμάτια της ψυχής απ’  το μπαούλο   και να ράψουμε κουστούμια.   Διαφορετικά  κουστούμια, ταιριαστά στους φίλους που θα τα φορέσουν,  ώστε να δείξουν κατανόηση.
Μόνο αυτό με παρηγορεί,  που μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να πάω παραπέρα, από ένα μέσο όρο που απεχθάνομαι. Βλέπετε   κάθε κείμενο έχει διαφορετικούς αποδέκτες.     
Όχι  δεν φταίει ο καιρός, «που όλο σκέφτεται να βρέξει»,   κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία... δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ’70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει,  αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας  του αυστηρά προσωπικού…  δηλαδή της μοναξιάς του.
Δεν γράφω αυτά που θέλω. Από μόνη της  όμως η παραδοχή με πήγε σήμερα λίγα εκατοστά παραπέρα. Που ξέρεις…
Και αυτή η νέα εκτέλεση,  αποδοχή.  Και ακόμα παραπέρα  

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...