Τελευταία σελίδα αριστερά

Πολλά μπερδέματα σ΄ αυτές τις εκλογές. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλα μαζί τα χρώματα, ένα  γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε να  τα βλέπουμε στο τόξο του ουρανού σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά.  Πρεπε να ηρεμήσω.   Έβαλα Μπαχ. «Η μουσική με μαλακώνει, ανοίγει  δρόμους  μέσα μου. Η μουσική μαγεύει  ακόμα και τα φίδια, υφαίνει υπόγεια δίκτυα  που αγκαλιάζουν τη ζωή. Η μουσική ανασηκώνει τις εσωτερικές  ομίχλες  και ξυπνά αισθήματα ακριβά, πολύτιμα και δημιουργικά  σαν πλοηγός σε νεκρή θάλασσα» Καλά υπάρχει Αριστερά και στον έρωτα; Μόνο αριστερά. Όχι αυτή της πολιτικής , αυτή της παιδικής αθωότητας.   Εκεί  βρίσκεται πάντα  στη θέση της καρδιάς. Γιατί ο έρωτας είναι δύο!   Για το κόκκινο  της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια  τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα.  Γιατί το ...

Δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, τα προβλήματα που προκαλούν οι μετανάστες, και εν γένει η απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου, για την ενίσχυση νεοναζιστικών φαινομένων, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από το κόμμα της «Χρυσής Αυγής». Πολύ πριν την κρίση πρόβαλε και πάλι η ιδέα της «Μεγάλης Ελλάδος», που να σημειωθεί, όπο τε αυτή η επιθυμία ήταν σε έξαρση, πάντα γινόταν η πατρίδα μας και πιο μικρή. Από αθλητικά γεγονότα μέχρι την Γιουροβίζιον, τα αστικά κόμματα που κυβερνούσαν, και δυστυχώς ακόμα κυβερνούν, έριχναν πολύ μπλε στο τραπέζι της αποχαύνωσης, διαμορφώνοντας σιγά-σιγά ένα εθνικιστικό κλίμα. Μαζί με τα αναβολικά στους αθλητές, δηλητηρίασαν και ένα κομμάτι της κοινωνίας. Τις θύελλες τις θερίζουμε σήμερα. Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να...

Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία,  ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δεν είμαι ούτε μ’ αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη βαθμολογούν με άριστα, ούτε με τους άλλους που βάζουν μηδέν. Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Αυτές τις μέρες θυσιάζουμε τις λέξεις. Η «ενότητα», η «πρόοδος», η «ανάπτυξη», και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη αρκετών συμπολιτών μας και λιώνουν από το πιπίλισμα. Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση...

Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να διαχειριστώ το θυμό μου, αυτή την προεκλογική περίοδο. Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική, αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δε ιλία. Για την ιστορία, έγραφα παλαιοτέρα, όχι με πρόθεση να κινδυνολογήσω, αλλά για να θυμίσω σε κάποιους, που τους έχει επισκεφτεί η αμνησία αυτές τις μέρες, ότι το νέο δεν μπορεί να κτισθεί με σάπια υλικά, σύντομα θα καταρρεύσει. Η νέα εποχή χρειάζεται την ενεργή συμμετοχή του Λαού, χρειάζεται συνεργασία και αλληλεγγύη. Δεν μπορεί να χαραχτεί νέα πορεία, με το Λαό να παρακολουθεί εξ αποστάσεως τις εξελίξεις. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Και για ένα ποτήρι νερό, που λέει ο λόγος, πρέπει να σκάψουμε να βρούμε πηγάδι. Τα θλιβερά φαινόμενα που παρατηρούσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην πολιτι...

Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτή η ανάγκη για τη φύση. Ίσως επειδή η φύση αλλάζει τα μεγέθη και με ηρεμεί. Νοιώθω μικρός μπροστά στον απέναντι βράχο. Χιλιάδες χρόνια είναι εκεί και χιλιάδες θα παραμείνει . Αυτή η σταθερά διευκολύνει τη μικρή ζωή μας και κάνει λιγότερα επώδυνα τα πράγματα ακόμα και όσο αφορά το τέλος της .. είναι δύσκολο να φανταστώ το τέλ ος του βράχου, το τέλος της θάλασσας.  Η εισαγωγή για ένα παλαιότερο κείμενο ατελές, και ανοιχτό σε αναλαμπές μνήμης που θα του δώσουν κάτι παραπάνω. Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… “να χτίζεις στην άμμο σαν να ’ναι στην πέτρα.” Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή. Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου, έχει να διηγηθεί ένα «πριν» και ένα «μετά». Τα μεσοδιαστήματα, ο περισσότερος χρόνος, κύλησαν χωρίς να το αντιληφθώ. Στο πριν και στο μετά των γεγονότων έζησα. Στην προσπάθεια και στο ...

Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει. Όχι δεν διαγράφω την ιστορία, αν θέλουμε όμως να είμαστε ρεαλιστές, η ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με τα γειτονικά μας κράτη και κυρίως με την Τουρκία θα  μας δώσει άλλη δυναμική. Έγραφα παλαιοτέρα: «όταν τα αδιέξοδα με τυλίγουν, γυρίζω πίσω αναζητώντας σταθερές». Σήμερα που η χώρα βρίσκεται χωρίς ορίζοντα, στη δίνη του εκφυλισμένου συστήματος που προσκύνησε, η επιστροφή στις ρίζες της, αποτελεί μονόδρομο. Η ψεύτικη εικόνα που δημιούργησε ο εκσυγχρονισμός κατέρρευσε, πρόδωσε τις προσδοκίες των νεοελλήνων που ξημέρωσαν φορτωμένοι, διαψεύσεις και αέρα κοπανιστό… Το θυμήθηκα με αφορμή ένα καινούργιο τούρκικο, σήριαλ που προβάλλει η ελληνική τηλεόραση. Είχα αναρωτηθεί και εγώ για την απήχηση, που έχουν σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού τηλεοπτικού κοιν...

Αυτοί που μαγειρεύουν δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Είμαι ευτυχής που ανήκω σ’ αυτή τη κατηγορία. Δεν μαγειρεύω για να φάω, αλλά για να φύγω. Μεταμορφώνομαι σε αγαπημένα πιάτα με ονοματεπώνυμο. Πάπια πορτοκάλι, χοιρινό με μέλι, κουνέλι του κυνηγού, φιλέτο γαλοπούλας με μαστίχα, αρνάκι με κρεμμύδι και ξύδι, ρέγκα πορτοκάλι, σουπιά με το  μελάνι της. Γυμνάζω όλες τις αισθήσεις μου σ’ αυτήν την απίθανη μυσταγωγία και νοιώθω χρήσιμος ικανοποιώντας τις ορέξεις των καλεσμένων μου. Παλιότερα το άρωμα του τυπογραφείου και του βιβλιοπωλείου ασκούσε τέτοια γοητεία που με οδήγησε στη δημοσιογραφία, σήμερα η τηλεόραση το ξεφτίλισε το επάγγελμα, όσο για το άρωμα το έκλεψε η άχρωμη και άοσμη τεχνολογία. Εδώ πάνω από τις αχνιστές κατσαρόλες μου, νοιώθω την ασφάλεια του παντοτινού. Με συνταγές από τα βάθη του παρελθόντος, ανέπαφες από το χρόνο και με χίλια δύο αρώματα, όπλα που αντέχουν και θα αντέξουν στη μαζική επίθεση των ταχυφαγείων. Μέσα στο βασίλειο της κουζίνας μο...