Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι διεκδικήσεις που επανέρχονται στο προσκήνιο, στην εποχή μας την άκρως βιαστική, δεν ζητούν ούτε ένα ευρώ, μόνο χρόνo. Η μεγαλύτερα ημέρα του χρόνου σήμερα, θερινό ηλιοστάσιο. Nα φυλάξουμε κάποιες μνήμες, μπορεί να μας χρειαστούν. Για άλλη μια φορά άφησα τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν! Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουν δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι». Την μεγαλύτερη μέρα του Ιουνίου του 15, έγραψα το παρακάτω. Το θέλω και σήμερα. “Και τώρα, απόψε, μια νύχτα γεμάτη θύελλες, να είμαι εδώ στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόθυμος, σαν έτοιμος από καιρό. Φλεγόμενος από μια και μοναδική μου ζωής επιθυμία, που δεν είναι παρά μονάχα μία, η λησμονιά. Τα ετερώνυμα, έλκονται; γιατί Όχι; Τα σπασμένα γυαλιά πως κολλάνε; Τι μπορεί να συμβεί όταν πρόκειται για ετερώνυμα υλικά; Γιατί για ετερώνυμα υλικά, ακρ...

"Η Πόλη άλλαξε χέρια” έγραφα σε παλαιότερο κείμενο και μπορεί σήμερα η κοινωνία, να μην μπορεί να αντιδράσει, αυτή όμως η εξέλιξη είναι επακόλουθο μια περιόδου προετοιμασίας που προηγήθηκε και δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες. Η σημερινή εικόνα, για να μη ψάχνουμε ψύλλους στ΄ άχυρα είναι δημιούργημα της παρελθούσας πολ ιτικής, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Τα φαινόμενα «πολιτικού» τυχοδιωκτισμού που παρατηρούνται στη μικρή μας κοινωνία, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης, είναι η φυσική συνέπεια, πρόσκαιρων συμμαχιών, εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, μεγάλων η μικρών συμφερόντων, που αποτελούν τροχοπέδη στην προσπάθεια για μια δημιουργική, προοδευτική κατεύθυνση που έχει ανάγκη ο τόπος. Στοιχεία, ξένα προς την πολιτική πραγματικότητα που επιθυμεί το σύνολο της κοινωνίας. Μπορεί το καλοκαίρι να μην αποτελεί περίοδο προσωπικών διεργασιών, μας δίνει όμως το χρόνο να σκεφτούμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαραίτητο συστατικό στη συλλογική πολιτική λειτουργία. Έχω πεισθεί...

Αρχές καλοκαιριού με τα γεγονότα να καίνε περισσότερο από τον ήλιο. Ας τα προσπεράσω. Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, στο χρόνο, που μας εκδικείται όταν επαναλαμβάνει μια χαμένη στιγμή. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγο υστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν αρκετά χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα. Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά κάποια χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτή τη φορά σαν φάρσα. Και μια άλλη ερμηνεία από την μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική φωνή, που μάλλον δεν πιστεύει στις συμπτώσεις... «Μην ψάχνεις τον κόσμο να βρεις τίποτα. Ο,τι είναι να βρεθεί, βρίσκεται ήδη κοντά σου, δίπλα ...

Πολλοί άνθρωποι, αν δεν είχαν ακούσει από άλλους τη λέξη έρωτας, δε θα ερωτεύονταν ποτέ...Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτό ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο - αλλά κάτι ανάμεσα. Πρόκειται για κάτι “ δροσερούς” τύπους, γέννημα μιας εποχής που αποζητά το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι  αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μη ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Παίρνουν εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντός τους. Πιστεύουν ότι η αποδοχή, τους προσφέρει εκείνο που δεν έχουν. Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα τους δε υπάρχει τίποτα ατόφιο. Η συγκρότηση του χαρακτήρα τους αποτελείται από ένα μείγμα δανεικών τρόπων. “Δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με...

Στο νησί μας πρόκειται να βρεθεί τις επόμενες μέρες ο Πρωθυπουργός, προκειμένου να δώσει έμφαση στην “τουριστική επένδυση του Ερημίτη”. Μη σας κάνει εντύπωση, έχουν αλλάξει οι ρόλοι στις μέρες μας. Τα περισσότερα κράτη που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού το ίδιο κάνουν, πουλάνε και αγοράζουν.  Έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια, ότι οι περισσό τεροι πρεσβευτές κρατών έχουν εξελιχθεί σε πλασιέ εταιρειών των χωρών τους. Οργώνουν την επαρχεία με την τσάντα γεμάτη προσπέκτους, διαλαλώντας την πραμάτεια τους. Αυτό γίνεται βέβαια σε ένα πρώτο επίπεδο, σε υψηλότερο συμμετέχουν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Μας ξεγελούν οι λέξεις. Μια “εκλεκτή” μειοψηφία μας επιβάλει την κατ' επίφαση δημοκρατία και μεις ζούμε με την ψευδαίσθηση της δύναμης της ψήφου. Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες ...