Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους"





Είναι μέρες τώρα που με έχει κυριεύσει μια ηττοπάθεια. Όχι δεν έχουμε πόλεμο, κατοχή έχουμε. Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Αν πρέπει να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα.
Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τη βαριές τους μπότες την «ανεξαρτησία μας» και την «ελευθέρια μας», δεν πρόκειται να το ακούσει...
Το παρακάτω γράμμα δημοσιεύτηκε πριν δυο χρόνια  στα «ΝΕΑ», από το ημερολόγιο μιας άνεργης, το μοιράζομαι μαζί σας, μαζί με  λίγους στίχους από την προφητεία του Καβάφη...
Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου.
Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. 
 
Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

- Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Να πάρουμε τα όπλα;





Μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν  χθες, στο «Ναό της Δημοκρατίας», δεν μπορώ να προσθέσω το παραμικρό.  Θα μου πείτε πάλι εκλογές; Και τι  να κάνουμε να πάρουμε τα όπλα;   
Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Για το χρόνο ή τον τόπο; Εκτός τόπου και χρόνου, θα μου πούνε. Γι’ αυτό ψιθυρίζω, συλλυπητήρια. Τι άλλο να πεις στην κηδεία…
Δεν είναι μελαγχολία, είναι λύπη, είναι θλίψη, είναι πόνος και οργή.
 
 

Μέχρι εδώ, άλλωστε η παραμονή στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, εκτός από επιδείνωση των βαριών συναισθημάτων, μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση εκεί, που αδύνατοι να αντιδράσουμε, περιμένουμε, συνεπικουρούμενοι από την αγία απάθεια, με στωικότητα τη μοίρα μας.
Μεγάλη προχειρότητα στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Μην ανησυχείτε, αν κάτι    παραλείψουν εναντίον μας, πολύ σύντομα θα το περιλάβουν στη νέα δέσμη. Τα νέα μέτρα είναι ήδη παλιά. Είναι άχαρο να τα σχολιάζουμε. Είναι άχαρο να παρακολουθούμε σε συνέχειες τις πολλαπλές διαψεύσεις με τον εαυτό τους. Το μυαλό μας να κρατήσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το μυαλό μας να ασκήσουμε με συντροφιά ανθρώπους που θα το πάνε παραπέρα.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Τόσα ψέματα πια…






Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία.
 Ένα ποτάμι που μας πνίγει  το τρίτο μνημείο,  που σε λίγες ώρες και με την βούλα, θα αρχίσει να εφαρμόζεται,  θηλιά στο λαιμό  του ελληνικού λαού.  Ακόμα ηχούν τα προεκλογικά ψέματα των τριών της συγκυβέρνησης, που υπογράφει σήμερα την θανατική μας καταδίκη. Τόσα ψέματα πια…  Εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Να κάνουμε απεργία, να κάνουμε και στάση. Για την αξιοπρέπεια μας, για τον εαυτό μας, για να τιμήσουμε τα όπλα.. Η πεπατημένη των διεκδικήσεων, έχω την αίσθηση, ότι αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας προσχηματικών διαβουλεύσεων και ειλημμένων αποφάσεων. Απέναντι μας παχύδερμα, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Στα σχέδια τους έχουν εντάξει και τις απεργίες. Τρεις, τέσσερις, πέντε, μέρες, ένα μήνα και τι έγινε; Έτσι και αλλιώς δεν μειώνεται η παραγωγή, δεν υπάρχουν απώλειες από την υπεράξια, ότι μειώνεται, σε όφελος τους γυρίζει.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι, με σκληρούς αγώνες και θυσίες έχουν κάνει μεγάλες κατακτήσεις και απέναντι στην εργοδοσία και απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Ως εδώ. Τέρμα. «Μας πήρανε τα τραίνα, μας πήρανε και τα λεωφορεία»
 

Οι απεργίες και οι στάσεις είναι για να συμπληρώνουν το πρωτόκολλο, παράδοσης παραλαβής της χώρας, στους τοκογλύφους δανειστές μας. Σε αυτήν την διαδικασία δεν μπορεί να είναι απούσα, έστω μια μικρή αντίδραση, γιατί υπάρχει ο φόβος, η χώρα να θεωρηθεί ακατοίκητη και τότε από ποιους θα εισπράξουν;
Να κάνουμε απεργία να κάνουμε και στάση, για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, μήπως όμως χρειάζεται να βρούμε τρόπο να τρυπήσουμε το χόνδρο πετσί τους; Να τους ενοχλήσουμε, εκεί που πονάνε, γιατί δεν μπορεί κάποιο αδύνατο σημείο θα υπάρχει.
Οι παραδοσιακοί τρόποι αντίδρασης σε μια χώρα, που δεν παράγει τίποτα, δεν είναι αποτελεσματικοί και αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα από τις σοβαρές απώλειες στις μέχρι τώρα κατακτήσεις. Οι τουφεκιές στον αέρα έχουν πάρει εθιμοτυπικό χαρακτήρα και καλό είναι να αλλάξουνε κατεύθυνση…



Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η μαγική έννοια της ανθεκτικότητας



Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μέρες που περιμέναμε δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα τα θυμόμαστε αυτά τα χρόνια το ’10 το ’11, ’12 και δεν ξέρω αν αντέχουμε και άλλα,   σαν την πιο ζοφερή περίοδο της μεταπολεμικής Ελλάδας.  Θα τα  μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον.
Γενική απεργία σήμερα και αύριο, όπως και πέρυσι. Αισίως φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο.  Η αλήθεια είναι ότι η ψήφιση των νέων μέτρων, επί της ουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πόσο ακόμα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα. Δεν είναι η απόφαση, θετική ή αρνητική, το μείζον είναι το μέγεθος της αντίδρασης. Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές των τριών  κομμάτων της συγκυβέρνησης, που δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν. Η τύχη του είναι πλέον  στα δικά του χέρια.
Τι άλλο θα ζήσουμε…  και δυστυχώς αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος  ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει συμμετοχή, έχει μάχες έχει νίκες και ήττες. Έχει προ και μετά. Συντρίμμια και ανοικοδόμηση. Ο πόλεμος έχει μετρήσιμο χρόνο. Η λήξη του πολέμου, σε βρίσκει στην αφετηρία για μια νέα αρχή, δύσκολη όπως κάθε αρχή, αλλά και ελπιδοφόρα.
Λοιμοί σεισμοί καταποντισμοί, ωχριούν μπροστά στο απροσδιόριστο του χρόνου, μιας  κρίσης, που ό,τι ανοίγεται μπροστά μας το έχει ήδη υποθηκεύσει.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, έμειναν για να νανουρίζουν τις ώρες των διαλειμμάτων. ΟΧΙ ακόμα δεν έχουμε πόλεμο, όσο όμως η πορεία βρίσκεται εκτός χρονικών οριζόντων, οι διαδικασίες είναι βέβαιο ότι θα επιταχυνθούν.

Ας επανέλθουμε  από εκεί που ξεκινήσαμε.  Ένα βιβλίο γι’ αυτές τις δύσκολες ώρες, όχι γιανα ξεχάσουμε αλλά για να αντέξουμε.  Ζήτησα τη συνδρομή της φίλης μου, συγγραφέα και βιβλιοκριτικού Ελένης Γκίκα. με παρέπεμψε στο πιο αισιόδοξο βιβλίο της γης «Ο ευαίσθητος εαυτός» του Μπορις Σιρούλνιν
«Στην ιστορία μιας ζωής, δεν έχουμε παρά ένα πρόβλημα να λύσουμε: το πρόβλημα που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας και επιβάλλει ένα στιλ στις σχέσεις μας».
Μπορεί να ακούγεται πολυτελές πλεονέκτημα αλλά αποτελεί βασικό δομικό υλικό της ψυχοσύνθεσης και της υπαρξιακής ραχοκοκαλιάς μας. Μπορεί να φαίνεται ως επακόλουθο μιας πορείας, αλλ’ είναι αυτός καθ’ εαυτός ο σχεδιασμός της πορείας. Δίχως νόημα ύπαρξης, η ζωή γίνεται αδιάβατη. Αποδεικνύεται έρημος.
Η ανάκαμψη δεν είναι ουτοπία, υποστηρίζει ο συγγραφέας και ψυχίατρος. Στηρίζοντας ολόκληρο το βιβλίο στο τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει άλλους ν’ αντέχουν και κάποιους άλλους να καταποντίζονται στα τάρταρα, να χάνονται.
Η μαγική έννοια της ανθεκτικότητας, ευθύνεται για όλα αυτά.
Και για τον Σιρούλνικ «ανθεκτικότητα» σημαίνει τη δυνατότητα που έχει ένα πρόσωπο αντιμέτωπο με οδυνηρές καταστάσεις να κινητοποιεί μηχανισμούς άμυνας που του επιτρέπουν να απορροφήσει το σοκ, να αντεπεξέλθει και να αντλήσει από αυτό οφέλη.
Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε» το βιβλίο του είναι ακριβώς αυτό: φαναράκι που υποδεικνύει με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή.
 


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...