Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι μέρες τώρα που με έχει κυριεύσει μια ηττοπάθεια. Όχι δεν έχουμε πόλεμο, κατοχή έχουμε. Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Αν πρέπει να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα. Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τη βαριές τους μπότες την «ανεξαρτησία μας» και την «ελευθέρια μας», δεν πρόκειται να το ακούσει... Το παρακάτω γράμμα δημοσιεύτηκε πριν δυο χρόνια   στα «ΝΕΑ», από το ημερολόγιο μιας άνεργης, το μοιράζομαι μαζί σας, μαζί με   λίγους στίχους...

Μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν   χθες, στο «Ναό της Δημοκρατίας», δεν μπορώ να προσθέσω το παραμικρό.   Θα μου πείτε πάλι εκλογές; Και τι   να κάνουμε να πάρουμε τα όπλα;     Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες. Να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Για το χρόνο ή τον τόπο; Εκτός τόπου και χρόνου, θα μου πούνε. Γι’ αυτό ψιθυρίζω, συλλυπητήρια. Τι άλλο να πεις στην κηδεία… Δεν είναι μελαγχολία, είναι λύπη, είναι θλίψη, είναι πόνος και οργή.     Μέχρι εδώ, άλλωστε η παραμονή στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, εκτός από επιδείνωση των βαριών συναισθημάτων, μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση εκεί, που αδύνατοι να αντιδράσουμε, περιμένουμε, συνε...

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία.   Ένα ποτάμι που μας πνίγει   το τρίτο μνημείο,   που σε λίγες ώρες και με την βούλα, θα αρχίσει να εφαρμόζεται,   θηλιά στο λαιμό   του ελληνικού λαού.   Ακόμα ηχούν τα προεκλογικά ψέματα των τριών της συγκυβέρνησης, που υπογράφει σήμερα την θανατική μας καταδίκη. Τόσα ψέματα πια…   Εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Να κάνουμε απεργία, να κάνουμε και στάση. Για την αξιοπρέπεια μας, για τον εαυτό μας, για να τιμήσουμε τα όπλα.. Η πεπατημένη των διεκδικήσεων, έχω την αίσθηση, ότι αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας προσχηματικών διαβουλεύσεων και ειλημμένων αποφάσεων. Απέναντι μας παχύδερμα, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Στα σχέδια τους έχουν εντάξει και τις απεργίες. Τρεις, τέσσερις, πέντε, μέρες, ένα μήνα και τι έγινε; Έτσι κα...

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μέρες που περιμέναμε δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα τα θυμόμαστε αυτά τα χρόνια το ’10 το ’11, ’12 και δεν ξέρω αν αντέχουμε και άλλα,     σαν την πιο ζοφερή περίοδο της μεταπολεμικής Ελλάδας.   Θα τα   μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον. Γενική απεργία σήμερα και αύριο, όπως και πέρυσι. Αισίως φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο.   Η αλήθεια είναι ότι η ψήφιση των νέων μέτρων, επί της ουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πόσο ακόμα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα. Δεν είναι η απόφαση, θετική ή αρνητική, το μείζον είναι το μέγεθος της αντίδρασης. Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές των τριών   κομμάτων της συγκυβέρνησης, που δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν. Η τύχη του είναι πλέον   στα δικά του χέρια. Τι άλλο θα ζήσουμε…   και δυστυχώς αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος   ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει...