Να πάρουμε τα όπλα;

Μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν  χθες, στο «Ναό της Δημοκρατίας», δεν μπορώ να προσθέσω το παραμικρό.  Θα μου πείτε πάλι εκλογές; Και τι  να κάνουμε να πάρουμε τα όπλα;   

Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Για το χρόνο ή τον τόπο; Εκτός τόπου και χρόνου, θα μου πούνε. Γι’ αυτό ψιθυρίζω, συλλυπητήρια. Τι άλλο να πεις στην κηδεία…
Δεν είναι μελαγχολία, είναι λύπη, είναι θλίψη, είναι πόνος και οργή.
 

 

Μέχρι εδώ, άλλωστε η παραμονή στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, εκτός από επιδείνωση των βαριών συναισθημάτων, μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση εκεί, που αδύνατοι να αντιδράσουμε, περιμένουμε, συνεπικουρούμενοι από την αγία απάθεια, με στωικότητα τη μοίρα μας.

Μεγάλη προχειρότητα στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Μην ανησυχείτε, αν κάτι    παραλείψουν εναντίον μας, πολύ σύντομα θα το περιλάβουν στη νέα δέσμη. Τα νέα μέτρα είναι ήδη παλιά. Είναι άχαρο να τα σχολιάζουμε. Είναι άχαρο να παρακολουθούμε σε συνέχειες τις πολλαπλές διαψεύσεις με τον εαυτό τους. Το μυαλό μας να κρατήσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το μυαλό μας να ασκήσουμε με συντροφιά ανθρώπους που θα το πάνε παραπέρα.