Τελευταία σελίδα αριστερά

Το παρακάτω είχε δημοσιευτεί εδώ και αρκετά χρόνια στο περιοδικό «ΕΧΙΤ» του Παναγιώτη Περιστέρη, του Παναγιώτη, που έφυγε τόσο ξαφνικά από κοντά μας. Θυμάμαι του άρεσε πολύ… «Άλλη μια άνοιξη. Άλλη μια επανάληψη…» Η επανάληψη μας κάθεται στο στομάχι και όσο τα χρόνια περνούν, η ιστορία μας αναγκάζει στο αναμάσημα των ένδοξων χρόνων της νεότητας μας. Κάθε χρόνο, όλο και πιο βαρύ στομάχι. Δυστυχώς η ανανέωση δεν μπορεί να γίνει με παλιές φωτογραφίες.. Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Χρόνια τώρα σκάβουμε επί τόπου, στο ίδιο μαύρο χώμα. Ο λάκκος κοντεύει να μας σκεπάσει και εμείς όλο και πιο βαθιά. Αρχίσαμε με δραστήρια χέρια και διάθεση πολλή. Με φλογερά μάτια, ανέμελα ρούχα, γένια και μακριά μαλλιά. Με πολλά οράματα και την αφίσα του Τσε πριν γίνει μόδα κρεμασμένη στη ψυχή μας. Η παρέα είχε σκορπίσει, δυο, τρεις βρισκόμαστε που και που. Εκείνο το βράδυ είχαμε μαζευτεί στο σαλόνι. Πίναμε κρασί και καπνίζαμε. Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Τ...

Για να εξηγούμαστε. Η στήλη δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα ερεθίσματα χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν το γενικό. Όποτε χρειάστηκε να γίνουμε συγκεκριμένοι το πράξαμε. Ακόμα και οι εντιμότατοι φίλοι μου, που έπαιξαν σε κάποια επεισόδια, για τους αναγνώστες, πλην των ιδίων, δεν ήταν τίποτα άλλο, πέρα από μια φανταστική τρελή παρέα, που έρχεται για να σπάσει το πεσιμιστικό κλίμα της πραγματικότητας και να κόψει στα δύο τη θλίψη πριν γίνει κατάθλιψη. Η διευκρίνιση, για όσους νομίζουν ότι πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης. Γι’ αυτούς πάλι που βλέπουν το ρούχο να τους ταιριάζει γάντι και επιθυμούν να το φορέσουν, δικαίωμα τους. Εβδομάδα των παθών, όπως και οι προηγούμενες εβδομάδες, για τους ταπεινούς και καταφρονημένους. Στα ήδη γνωστά προβλήματα, αυτές οι μέρες προσθέτουν και το συναισθηματικό βάρος. Το βάρος όχι βεβαία από τα πάθη του Χριστού, αλλά από την ανάγκη που φτάνει στα όρια της ντροπής Την εβδομάδα των παθών, που η επικαιρότητα περιμένει, να βγουν οι επιτάφι...

Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Δεν χρειάζεται να κάνω τη διάκριση, όταν αναφέρομαι στον εγωισμό, δεν έχει να κάνει με αυτόν της αξιοπρέπειας. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στόχο, αφού ο δρόμος είναι ένας και αυτοί προτιμούν μοναχικές πορείες σε παράδρομους και μονοπάτια. Το κάλεσμα σε συλλογική προσπάθεια, κρύβει τον εγωισμό της πρωτοβουλίας και το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της σκοπιμότητας. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Η πολιτική έχει χάσει τον προσανατολισμός της, ουσιαστικά δεν έχει αντικείμενο, αφού πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «...

Μεγάλη εβδομάδα, θα μπορούσε, να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Οι αναφορές σε σημαντικές ιστορικές στιγμές συνοδεύονται, αν ο χρόνος συμμαχήσει, με κάποια Χριστούγεννα, με κάποιο Πάσχα, με κάποια μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Πέρυσι περιμέναμε τα νέα μέτρα, φέτος περιμένουμε τα νεώτερα. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός λαού, που ακόμα δεν ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των ελλήνων χριστιανών…. Ένα παλαιότερο και πάλι για δύσκολες μέρες… Όχι δεν είναι καλλίτερες οι μέρες, «από εκείνες, που έκαναν σύναξη τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τ...