Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα συνεχίσουμε με κείμενα που παραμένουν στην επικαιρότητα,  γιατί η εποχή μπορεί να τρέχει με χίλια, οι αλλαγές όμως είναι αργές και βασανιστικές.  Γιατί λέτε με απασχολούν οι ηλικίες; Γιατί λέτε τα βάζω με την ηλικία μου; Προσπαθώ να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γιατί… Κακή ηλικία η μεσαία, μάχεται χωρίς όνειρα χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς στόχο. Έχουμε φύγει και επιμένουμε ότι είμαστε εδώ. Δυστυχώς η ζωή που δεν τολμήσαμε, βρίσκεται καταχωνιασμένη σε κείνα τα χαρτόκουτα «Νουνού», βαθιά πίσω στο πατάρι. Εκεί θα μείνει. Θα την βρουν όταν θα πάμε στο ουράνιο ταξίδι και θα δουν πόσο λάμπει το μυστικό, ευτυχώς δεν θα είμαστε εκεί να χρεωθούμε τη δειλία μας. Με μισόλογα κρύβουμε την ανασφάλεια μας και υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη μας. Οι συχνές αναφορές στο χρόνο στην ηλικία και στη γενιά μας, είναι γιατί περίμενα περισσότερα. Τι κάνουμε; Και δεν ρωτάω ούτε την προπολεμική ούτε τη νέα γενιά της τηλεόρασης. Ρωτάω εμάς που δε μεγαλώσαμε με την τηλεόραση. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε...

«Δεν ξεχνώ», ένα σύνθημα για την Κύπρο. Ένα σύνθημα που ξεχάσαμε και θυμηθήκαμε   με την πρόσφατη κρίση που βιώνει η Μεγαλόνησος.   Ένα σύνθημα που πάλι θα ξεχαστεί αν δεν έχει ήδη ξεχασθεί. Δυστυχώς η λήθη για άλλη μια φορά θα κάνει το θαύμα της. Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.  Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα, όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.     Το ότι όλα μπερδεύονται δεν το συζητώ. Εμείς τι φταίμε; Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, επιθυμώ την μετακόμιση και δε μπορώ...

Και επειδή τα κίνητρα της γραφής είναι αόρατα και χθες δεν ήξερα τι θα γράψω σήμερα,    θα ξεκινήσω με ένα σχόλιο – προτροπή   του κ. Σπυριδάκη για την αξία της γραφής:   «Κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπική και διαφορετική οπτική στη ζωή. Ο καθένας μπορεί να μιλήσει για αυτήν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γι' αυτό και μόνο, αξίζει να γράφεις, να γράφω, να γράφουμε όλοι μας, εκθειάζοντας την οπτική μας». Για να δούμε μια άλλη οπτική που ξεπερνά τα όρια ακόμα και αυτής της ανησυχίας…     «Όπως κάποιοι, εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Στην ονειροπόληση, στην οποία χάνεται με τρόπο εντελώς φυσικό όποιος δεν σκέφτεται, εγώ χάνομαι γραπτώς, γιατί ξέρω να ονειρεύομαι σε πρόζα. Και υπάρχει πολύ ειλικρινές συναίσθημα, πολλή νόμιμη συγκίνηση που δοκιμάζω επειδή δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που η κενότητα, του να νοιώθεις πως ζεις, αγγίζει την πυκνότητα κάποιου πράγματος θετικού…» Από το «βιβλίο της ανησυχίας» το...

Μεγάλη αλήθεια! Το είχε γράψει παλαιότερα η Ελένη στη στήλη της,   «Τα κίνητρα της γραφής είναι αόρατα».   Γιατί γράφω;   Στην ερώτηση, ανάλογα το χρόνο και τη διάθεση έχω δώσει διαφορετικές απαντήσεις, η τελευταία «σαν άσκηση πειθαρχίας,      σήμερα, για σένα, αύριο για τους φίλους μου,  μεθαύριο για μένα. «Τα κίνητρα της γραφής   προσπάθησε να συγκέντρωση η συγγραφέας Μάργκαρετ Ατγουντ   στο βιβλίο της «Συνομιλώντας με τους νεκρούς» Δηλαδή με τους συγγραφείς που αγάπησε. Τα φαντάσματά της. Τους μελλοντικούς της ήρωες που θα ζωντανέψει. Και ιδού μερικά… κίνητρα απ’ αυτά. Τα αποκαλύπτουν   οι ίδιοι οι συγγραφείς στο ερώτημα   «γιατί γράφω»: Για να καταγράψω τον κόσμο όπως είναι. Για να καταγράψω το παρελθόν προτού λησμονηθεί. Για να ανασκάψω το παρελθόν επειδή λησμονήθηκε. Για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για εκδίκηση. Επειδή ήξερα πως έπρεπε να συνεχίσω να γράφω αλλιώς θα πέθαινα. Επειδή να γράφεις σημαίνει να αναλαμβ...

Την αγάπη που έδειχναν για το θέατρο και τη μουσική   οι παλιοί κερκυραίοι -   και αυτό ανεξάρτητα από   την κοινωνική τους   τάξη – εκφράζεται σήμερα   με παράπονο. Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό. Σήμερα, όσων  έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους,   τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία. «Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος   Παλαιολόγος. Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε…Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από τη σκοπιά του ο καθένας.  Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, για...