Τελευταία σελίδα αριστερά

Παραμονή εθνικής επετείου και μάλιστα ξεχωριστής. Αύριο συμπληρώνονται 200 χρόνια από 1821. Ευτυχώς η πανδημία συμβάλλει τα μέγιστα, για να μην το τερματίσουν οι απόγονοι αυτών που δίκασαν τον Κολοκοτρώνη σε θάνατο. Οι επετειακές εκδηλώσεις θα γίνουν απόντος του λαού. Όχι βέβαια που τα προηγούμενα χρόνια εγίνοντο με την παρουσία του. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη. Η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. “Όταν ένα γεγονός αναβιώνεται (συμβολικά) κάθε χρόνο, όταν κάθε χρόνο προκαλεί χιλιάδες λέξεις, σύμβολα, εικόνες, εκδηλώσεις, είναι φυσικό σε λίγο να γεννάει μόνο κορεσμό και ανία”, υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του. “Όλες αυτές οι γιορτές είναι συστατικά στοιχεία του εθνικού μας λαϊκισμού. Ανήκουν στο πλέγμα της αυτοδοξολόγησης και αυταρέσκειας, το οποίο καλλιεργούν οι ηγέτες αυτής της χώρας από το '21 και δώθε. Οι γιορτές χρησιμεύουν για να προβάλλουν τους άρχ...

Τέτοια εποχή πέρυσι βαδίζαμε στα τυφλά, όχι βεβαία που μετά από ένα χρόνο ξέρουμε τι κάνουμε. Μας παίζουνε ακορντεόν αγνοώντας ότι το ακορντεόν είναι όργανο. Όμως κάτι τα εμβόλια, κάτι οι χιλιάδες νεκροί που δεν είναι από μια απλή γρίπη, κάτι οι διασωληνωμένοι, που έχουν φρακάρει τα νοσοκομεία, όπως και να το κάνουμε έχουμε ένα μπούσουλα. Το έγραψα πέρυσι χωρίς μπούσουλα το ξαναθυμίζω φέτος που η εμπειρία έχει περάσει στο βιογραφικό, μας. Αποτελούμε πλέον αναφορά για τις επόμενες γενιές, όπως αυτοί που ζήσανε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και την ισπανική γρίπη. Είμαστε οι γενιές του κορωνοϊού, κάτι είναι και αυτό, να μην πάμε άκαπνοι. Είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μέρος της μεγάλης Ιστορίας και απέναντι μας, όχι ένας κοινός εχθρός, αλλά ένας αόρατος φονικός εχθρός. Αυτός ο κορωνοϊός είναι η ευκαιρία μας, όσο τον μαθαίνουμε τόσο θα μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή. Είναι σοκαριστικό αυτό το αόρατο, Παρόλα αυτά είναι και συναρπαστικό, οι σκέψεις πο...

Τα γράφω τα ξαναγράφω, κάτι μένει απ' όλα αυτά. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο που εκείνη την ώρα κοιτάζουν τον ουρανό για να διαβάσουν κάτι. Πάντα έτσι συμβαίνει. Ο Μάρτης δεν φέρνει την άνοιξη, την αναγγέλλει όμως και περιμένει το χειμώνα να εκδηλώσει τους τελευταίους του σπασμούς. Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτόν. Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ένα καταφατικό...

Ένας χρόνος και πλέον εγκλεισμού, με κάτι διαλείμματα. Δεν αντέχει άλλο ο κόσμος. Το βλέπουν αυτό οι μαθητευόμενοι μάγοι και ετοιμάζονται να χαλαρώσουνε τα μέτρα. Όχι δεν μειώθηκαν τα κρούσματα, απεναντίας αυξήθηκαν επί χίλια. Και θανάτους έχουμε πάνω από 50 κάθε μέρα και διασωληνωμένους μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Φαίνεται σκέφτηκαν ότι με τον εγκλεισμό ρίχνουν αλάτι στη πληγή και άλλαξαν ρότα. Ξέρετε πόσο βασανιστικό είναι σήμερα να υποχρεώνονται άνθρωποι να μένουν μονοί; Δύσκολα ξύπνησα με ένα βάρος. Χθες με αφορμή την “Μαρκίζα” έγραφα για τις παλιές φωτογραφίες και για το πόσο ευεργετική ενέργεια προσφέρουν στο παρόν μας. Είναι χρήσιμο να κοιτάμε διαρκώς προς τα πίσω, για να αντλήσουμε λίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και ανοίξουμε δρόμους προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος αυτές τις μέρες που κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια, μπορεί να είναι προωθητικό. Η Κέρκυρα ευωδιάζει Άνοιξη. Σκορπάει αρώματα που θεραπεύουν την...

Προλογίζει ο Μάνος Ελευθερίου: «Ένα απόγευμα, που είχα πιει λίγο παραπάνω -για να μην πω ότι ήμουν εντελώς μεθυσμένος- κάθισα κι έγραψα! Εκείνη την εποχή διάβαζα ένα μυθιστόρημα του Γιάγκου Πιερίδη. Αφορούσε ένα ζευγάρι που είχε χωρίσει και συναντήθηκε, μετά από χρόνια, κάτω από μία μαρκίζα μία βροχερή μέρα και σχεδόν δεν θυμούνταν ο ένας τον άλλο! Είχα κι εγώ μια εμπειρία: Βροχή κι εγώ στην Πανεπιστημίου βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο, τρέχω κάτω απ' τη μαρκίζα του ξενοδοχείου "Μετρόπολις", στη γωνία Πανεπιστημίου και Μπενάκη και κοιτάζω τη βροχή. Η ανάμνηση αυτής της σκηνής συνδέθηκε με τη σκηνή του τραγουδιού». Το ραδιόφωνο παίζει τη “Μαρκίζα”. Δεν ξέρω γιατί όταν ακούω αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου έρχονται παλιές φωτογραφίες. Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει σε μια φωτογραφία της στιγμής είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής. Πάντα μου άρεσαν οι παλιές φωτογραφίες, αυτές που ξεθωριάζουν λίγο με το χρόνο, που κιτρινίζουν στις άκρες, που μυρίζουν...