Για όσους αντλούν δύναμη από το μέλλον…

Τέτοια εποχή πέρυσι βαδίζαμε στα τυφλά, όχι βεβαία που μετά από ένα χρόνο ξέρουμε τι κάνουμε. Μας παίζουνε ακορντεόν αγνοώντας ότι το ακορντεόν είναι όργανο. Όμως κάτι τα εμβόλια, κάτι οι χιλιάδες νεκροί που δεν είναι από μια απλή γρίπη, κάτι οι διασωληνωμένοι, που έχουν φρακάρει τα νοσοκομεία, όπως και να το κάνουμε έχουμε ένα μπούσουλα.

Το έγραψα πέρυσι χωρίς μπούσουλα το ξαναθυμίζω φέτος που η εμπειρία έχει περάσει στο βιογραφικό, μας. Αποτελούμε πλέον αναφορά για τις επόμενες γενιές, όπως αυτοί που ζήσανε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και την ισπανική γρίπη. Είμαστε οι γενιές του κορωνοϊού, κάτι είναι και αυτό, να μην πάμε άκαπνοι. Είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μέρος της μεγάλης Ιστορίας και απέναντι μας, όχι ένας κοινός εχθρός, αλλά ένας αόρατος φονικός εχθρός.
Αυτός ο κορωνοϊός είναι η ευκαιρία μας, όσο τον μαθαίνουμε τόσο θα μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή.
Είναι σοκαριστικό αυτό το αόρατο, Παρόλα αυτά είναι και συναρπαστικό, οι σκέψεις που κάνει κάποιος τώρα είναι πέρα από τη λογική.
Γίνεται ένα ελκυστικό παιγνίδι με το χρόνο, που δεν καταργεί ακριβώς το μέλλον, αλλά αποθεώνει το παρόν. Σε ένα παρόν που απέναντι στον κορωνοϊό είμαστε όλοι ίσοι και αυτό έχει μια φυσική τιμιότητα, μια δικαιοσύνη. Και επειδή είμαστε ίσοι γι΄ αυτό συστρατεύει όλη την ανθρωπότητα εναντίον του, σε διαφορετική περίπτωση για άλλη μια φορά τη νύφη θα πλήρωναν οι μαλάκες, όλοι εμείς δηλαδή οι ταπεινοί και οι καταφρονεμένοι αυτού του πλανήτη.
Ζούμε μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Πριν τελειώσει, που θα τελειώσει σύντομα, έχει αξία να αποθεώνουμε την κάθε στιγμή της. Δεν έχουμε κάθε φορά την ευκαιρία, να περνάμε τόσο δύσκολα.
Άρχισα να αφαιρώ μια άνοιξη, και άλλη μία, που δεν είναι και Άνοιξη, άλλωστε έχουμε αφαιρέσει τόσα σ΄ αυτή ζωή.
Για όσους αντλούν δύναμη από το μέλλον...Είμαστε λίγο πιο μπροστά... αρχές καλοκαιριού, άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την εποχή που γνωρίζαμε, ότι «είμαστε από ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις « Βρεθήκαμε με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με μια γροθιά έρωτα στο στήθος σαν κολασμένοι κατά λάθος στο παράδεισο»
Διότι, τελικά δεν είναι «οι παλιές αγάπες που πηγαίνουν στο παράδεισο», αλλά εμείς που τον κερδίζουμε περνώντας όμως προηγουμένως από την κόλαση.