Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018

Α... και ο έρωτας


«Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δύο φορές κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να' χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή - από αναβολή σε αναβολή - χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας διαρκώς απασχολημένο»
Σοφά λόγια του Επίκουρου τα παραπάνω, μόνο που η απόσταση από την πράξη, φαντάζει αμέτρητη. Χριστούγεννα και δεν χιονίζει. Δεκέμβριος. Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές, να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες. Α... και ο έρωτας, όπως τον αποθεώνει στα “Κέρματα” ο Οδυσσέας Ιωάννου.

... Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ' αγαπούσα, ξερά και κίτρινα...
Κακή ηλικία η μεσαία, είναι και δεν είναι. Ένα πόδι μέσα ένα έξω, «αλλάξτε τον κόσμο, αλλά περιμένετε λίγο», «κάντε ότι νομίζετε αλλά δεν είναι σωστό έτσι», «εμείς δεν ανακατευόμαστε, αλλά προσέχετε μην το κάνετε έτσι».
Με μισόλογα κρύβουμε την ανασφάλεια μας και υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη μας.




Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Λύση προσωρινή


Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν είναι η μοναδική πόλη. Κάτω από τα χριστουγεννιάτικα φώτα, τους δρόμους «στολίζουν» τόνοι σκουπιδιών.
Πεντακόσιοι τόνοι απορριμμάτων έχουν ήδη συσσωρευτεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης εξαιτίας της τριήμερης αποχής, που ξεκίνησαν από την περασμένη Κυριακή οι εργαζόμενοι στην Καθαριότητα.
Οι εργαζόμενοι απεργούν και κανένα επιχείρημα, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι τους. Σύνηθες φαινόμενο σ’ αυτή την χώρα σ’ αυτόν τόπο. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, με όλα τα επακόλουθα, επιβεβαιώνουν την ανεπάρκεια ενός κράτους που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να δώσει μια οριστική λύση σε κανένα πρόβλημα στο χώρο που έχει την ευθύνη.
Η προσωρινή λύση έγινε σημαία της κάθε κυβέρνησης, από την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα και καθήλωσε τη χώρα μόνιμα σε αναπηρικό καροτσάκι.
Παιδεία, σχεδόν κάθε χρόνο καταλήψεις, απεργίες δασκάλων και καθηγητών. Πανεπιστήμια, πόσες χαμένες εξεταστικές; Τα πλοία δεμένα στα λιμάνια και οι άνεμοι το επιτρέπουν. Νοσοκομεία με προσωπικό ασφαλείας, συγκοινωνίες χειρόφρενα ταλαιπωρίας. Αγρότες μπλόκα σε κεντρικές αρτηρίες και η μόνη λύση που θυμούμαστε είναι το ξεφούσκωμα των ελαστικών. Δημόσιο, ΔΕΚΟ ΟΤΑ ΙΚΑ, καμία τρύπα όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να κλείσουν.
Αυτή η χώρα είναι σαν τους δρόμους που σκάβει η ΔΕΥΑ, και μετά ο ΟΤΕ και μετά Η ΔΕΗ και όταν τελειώσουν, επειδή είναι αδύνατον να μην ξεχάσουν κάτι το επαναλαμβάνουν, το μόνο που διαφέρει είναι σειρά.
Σήμερα τ
ις πόλεις στολίζουν σκουπίδια, που λάμπουν κάτω από τα χριστουγεννιάτικα φώτα και η λύση για άλλη μια φορά θα είναι προσωρινή.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων


Μπορεί η κρίση να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.

Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή
Ας δούμε την γιορτή με μια διαφορετική ματιά στην προσπάθεια να δυναμώσει τη ψυχή μας και να μηδενίσει την πίεση από την έλλειψη του καπνιστού σολομού… Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη.



Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

Δεν είναι οι μαθητές φασίστες… δε μπορεί να είναι φασίστες


Αυτό που επιχειρείται με τις καταλήψεις των σχολείων στη Βόρεια Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει. Με πρόσχημα, άλλοτε το Μακεδονικό, και άλλοτε το προσφυγικό, πατριδοκάπηλοι και ρατσιστές, προσπαθούν να εγκλωβίσουν πίσω από τον αγκυλωτό σταυρό του φασισμού, μικρά παιδιά και να δηλητηριάσουν το παρόν και το μέλλον μας.
Πίσω από τον “πατριωτισμό” βρίσκεται ο επικίνδυνος εθνικισμός, το μίσος, ο ρατσισμός και ο φασισμός. Δεν είναι οι μαθητές φασίστες… δεν μπορεί να είναι φασίστες.
Οι νέοι είναι αυτοί που πάνε μπροστά, δεν μπορεί να μας γυρίζουν πίσω .
Δεν θα συνεχίσω μόνο να θυμίσω... Δέκα χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων. Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών, μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Αλέξανδρος σηματοδότησε  το υποσχόμενο Νέο, που δολοφονείται από τη διαφθορά και τον κυνισμό του Παλαιού. «Εκεί ακριβώς, στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα». Έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης «Πίσω μας σωρεύονται ερείπια και σκάνδαλα, αποκαϊδια παρακμής. Μπροστά μας ανοίγεται η έρημος του πραγματικού, στρωμένη με φτώχεια και δυσχέρεια. Κι εμείς, στο χείλος, στο δυσοίωνο πέρασμα, σαστισμένοι και απαράσκευοι…»
Η εξέγερση του 2008 αφύπνισε τότε χιλιάδες συνειδήσεις. Εκείνα τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιούργησαν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξανδρος έγινε σύμβολο της Νεολαίας.
«Όλα μπροστά θα πάνε» έγραφα εκείνες τις μέρες «Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που εδώ και πολλές ημέρες είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.
Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων, που πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει
ς και η μετάνοια μας συγχρόνως.
Ας μη δούμε τα παραπάνω με συμψηφιστική ματιά. Η θεωρία των δύο άκρων σφυρηλατείται από την υποκριτική απόρριψη της βίας από όπου και αν προέρχεται, μόνο που η βία έχει δύο πολύ διαφορετικές μορφές, τη θεσμοποιημένη βία των κυρίαρχων, δηλαδή του κράτους και τη βία της αντίστασης. Όπως έλεγε και ο Μαρκούζε " Οι δύο αυτές μορφές επιτελούν αντίθετες λειτουργίες. Υπάρχει η βία της καταστολής και η βία της απελευθέρωσης. Υπάρχει η βία της υπεράσπισης της ζωής και η βία της επιθετικότητας." Το κήρυγμα υπέρ της μη βίας απλά διατηρεί και νομιμοποιεί τη βία των κυρίαρχων. Ο ναζισμός και ο φασισμός ήταν πέρα από όλα τα άλλα αυτή ακριβώς η βία, πέρα από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή, όρια της νομιμοποίησης.
Όμως δεν είναι οι μαθητές φασίστες, δεν μπορεί να είναι φασίστες. Η άμεση αντίδραση της πλειοψηφίας των σχολείων σε όλη την Ελλάδα που αντιτίθεται στο φασισμό, για για άλλη μια φορά, θα αποδείξει, ότι οι νέοι δεν μπορεί να μας γυρίσουν πίσω.














Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...