Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι ξεχωριστά τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν έρθουν και χειρότερα. Μεσημέρι Παρασκευής, με όλη τη μελαγχολία του απογεύματος της Κυριακής. Αυτό πρώτη φορά συμβαίνει. Συνήθως τις παραμονές χτυπούσε το κουδούνι του διαλείμματος, τα προβλήματα έπαιρναν τον αναγκαίο χρόνο της παράτασης, για μετά τις εορτές. Για πρώτη φορά εφέτος, η Τρόικα σε συνεργασία με όσους μας «κυβερνούν», κατά Παντελή Μπουκάλα «μεταβατικοί» με ορέξεις μονιμοποίησης, «ειδικού σκοπού» με επιθυμία γενίκευσης, επιθετικοί πράσινοι, δήθεν αμυντικοί γαλάζιοι, ημίμαυροι λάτρεις της δασείας, τεχνοκρατικώς άχρωμοι», προετοιμάζουν τα νέα δεσμά, με χρονικό ορίζοντα το 2015. Αυτά σε γενικές γραμμές, σε ειδικές… Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κοκτέιλ φόβου, πόνου, ενοχής και παράπονου, για μήνες τώρα έχει καθίσει στο στομάχι μου. Ενίοτε, για να με ξεγελάσει προφανώς, περνάει στο σώμα, διεκδικώντας το αντίδοτο, που θα το διώξει. Και τότε επανέρχεται στη φυσική του θέση εκεί, που δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ ...

Ούτε κομματικά τείχη ούτε συμφέροντα ούτε φιλοδοξίες, δεν μπορούν να πλήξουν το αληθινό. Και αληθινό είναι αυτό που πηγάζει από μέσα και γίνεται έρωτας ή φιλία. Παραμονές Χριστουγέννων. Μπορεί η ανεργία να καλπάζει, η χώρα να βυθίζεται στη φτώχεια, αλλά και η ψυχή που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά, να απαιτεί χρόνο έστω και λίγο για να επιστρέψει εκεί που κατά βάθος όλοι θα επιθυμούσαμε. Χθες τα ξημερώματα μετά από μια πολύωρη συζήτηση ένας φίλος ένοιωσε την ανάγκη να εξομολογήσει τα αδιέξοδα του, προσπάθησε να βρει τον προσανατολισμό του, ύστερα από μια πρόσκρουση στο σύστημα, που δεν την δέχτηκε ο οργανισμός του. Επέστρεψε στις σταθερές, στην κοιλιά της μάνα του, για να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Ας μην ανοίξουμε πάλι τη συζήτηση «πουτάνα κοινωνία» και τα συναφή. Είναι η κούραση, η ατελέσφορη προσπάθεια και το αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό. Αφορμή λοιπόν απ’ αυτό προτείνω ασκήσεις αποσυμπίεσης με ένα βιβλίο που φρόντισε η φίλη μου η Ελένη να το βρει και να αφιερώσει στο αληθινό....

Η είδηση, αναμενόμενη «Κύμα απολύσεων και μειώσεις αποδοχών και στον ιδιωτικό τομέα!» Επτά στους δέκα εργοδότες προτίθενται να κόψουν ή - στην καλύτερη περίπτωση - να συγκρατήσουν τις αποδοχές των εργαζομένων τους στο επόμενο διάστημα, σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης. Επιπλέον, σχεδόν ένας στους δύο θα προχωρήσει σε περικοπές των πριμ, των επιδομάτων παραγωγικότητας και των διαφόρων έμμεσων παροχών, ενώ σχεδόν ένας στους τρεις προτίθεται να προχωρήσει σε απολύσεις! Πρόκειται για στοιχεία που απεικονίζουν με τον πιστότερο τρόπο το δράμα που βιώνει ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος και τα οποία προκύπτουν από έρευνα που έδωσε το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης στη δημοσιότητα το ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών). Ο τίτλος δανεισμένος από το βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου. Δεκάξι ιστορίες - μικρές τραγωδίες για εργάτες, υπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες που έχασαν τη δουλειά τους, που έκλεισαν την επιχείρηση τους. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο κενό αλλά δεν έχασαν ...

Συνηθίσαμε τα μέτρα, συνηθίσαμε την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας. Συνηθίσαμε τη φτώχια, όπως το αίμα στον πόλεμο. Και άλλα μέτρα και άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων και άλλες απολύσεις. Παιχνίδια με αριθμούς, ερήμην των ανθρώπων, ερήμην της ζωής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά στον αέρα, για την τιμή των όπλων. Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Μας είχαν υποδουλώσει χρόνια πριν, με δολώματα μας οδήγησαν στην μεγάλη φάκα και ύστερα μας έκαναν πειραματόζωα. Κάθε μέρα και ισχυρότερη δόση δηλητηρίου, μέχρι τελικής πτώσεως για να δούμε πόσο θα αντέξουν τα ποντικάκια. Όμως, «και των ανθρώπων τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζε...