Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Σαν να ήταν πρεμιέρα


Και η επανάληψη θέλει το χρόνο της. Έτσι αποκτάει, μια ηδονή, απαλλαγμένη από φορτία, καθαρή από μικροψυχία, φρέσκα μέσα σε ένα χρόνο που μπορεί να είναι  ξένος αλλά πάντα  φιλόξενος.   Τις γλυκές επαναλήψεις  τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα…
Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.
Πολλές φορές η στήλη, όταν ανακαλύπτει κάτι, δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Και εγώ ευτυχώς αργώ χαρακτηριστικά, τόσο, που κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου,  μου σκορπά ενθουσιασμό.
Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή.
Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σε τι Θεό πιστεύω. Το μόνο σταθερό σημείο είναι μονάχα το παρόν, και ακόμα πιο σταθερή η προσπάθεια να το περιγράψω, χωρίς σκοπιμότητες, με λάθη, αλλά χωρίς σκοπιμότητες.
«Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα».
Το σημερινό κείμενο έχει μια πρωτοτυπία. Τιμώντας, τις βραδιές της Άνοιξης  δεν το γράφω, το σιγοψιθυρίζω σε μια έξυπνη συσκευή του παρόντος, της λέω φράσεις και τις γράφει. Αυτή μου έδωσε και την ιδέα.
Να και το βιβλίο που λέγαμε, πέντε χιλιάδες σελίδες, του παρελθόντος, της πραγματικότητας του τίποτα, βρίσκονται εκεί στον αέρα χωρίς ο αέρας να της διαταράζει, αποτυπώνοντας στιγμές του κάθε παρόντος και επιβεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν ήταν όπως χθες και τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα.
Από μικρός είχα πρόβλημα με τις συλλογές, αν μου έλειπε μια φωτογραφία από το άλμπουμ των φωτογραφιών που βρίσκαμε στις γκοφρέτες το πετούσα, αυτό συνεχίστηκε για να επιβεβαιώσει τις ακραίες μεταβαλλόμενες θέσεις μου,  ποτέ στη μέση, η χρυσή τομή για μένα είναι λοβοτομή.
Γι’ αυτό δεν βγάζω βιβλίο, γιατί όταν θα φτάσει στα χέρια μου θα έχω την επιθυμία να το σκίσω, μια και αποτελεί την πραγματικότητα του τίποτα.
Τι ωραία που είναι τα ανοιξιάτικα απογεύματα  με συντροφιά τη μικρή θαυματουργή μου συσκευή του παρόντος, που της μιλάς και γράφει και ευτυχώς κρατάει όλα αυτά που με βαραίνουν σαν την πραγματικότητα του τίποτα…
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά.
Τις γλυκές επαναλήψεις όμως θα συνεχίσω να τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα… στη "Ριβιέρα..."

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Μια λέξη φτάνει


Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Δεν σας το κρύβω,  κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω… Σήμερα καθόλου. Ένα παλαιότερο κείμενο, καθαρής εσωστρέφειας και δείγμα, φυγής,  από το θόρυβο των ημερών.…Όλο και λιγότερα, που θα λένε περισσότερα. Τελικά η ποίηση, είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο μας. 

Ελάχιστες διορθώσεις.
Έσβησα ένα και
μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο
Προς τι
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα
στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.
 

Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου. Προς τι να γράψω για τo περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα "πόσα μέτρα βάθους"
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτι, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.
Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
Λίγες λέξεις σε μια καλή σειρά, που αν ντυθούνε και με μουσική καταργούν εκατομμύρια κούφια λόγια.
Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Γι’ αυτό αγαπώ τους ποιητές. Μπορεί μια εικόνα να είναι χίλιες λέξεις, μια λέξη τους όμως, είναι χίλιες εικόνες, όπως τις ζωγραφίζει η μεγάλη Κική Δημουλά, που υπογράφει τα πλάγια γράμματα.
Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία.
 

«Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό ή την θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…»

 


Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς



Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες  στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο  τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις.
Εν όψιν της νέας τουριστικής περιόδου, ακούγονται παραπανίσιες φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει, τόσα όσα χρειάζονται για να βλαστημήσουμε και για να θυμηθούμε. Καλό είναι τέτοιες ώρες να καταφεύγουμε στις σιωπές, αποτελούν μια δοκιμασμένη λύση επικοινωνίας
Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρίες, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.
 

Το εξαντλήσαμε το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή, αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Για τον τόπο σας έγραφα, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά «για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Τέτοιες ώρες καταφεύγω στη σιωπή, είναι και αυτή ένας τρόπος να επικοινω
νήσεις.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Τι να περιμένει κανείς …



Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ.  Όταν  το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με λογικές αγοράς,  στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που  υπηρετεί,  τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;  
Το πτυχίο του Πολυτεχνείου  εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη,  ήταν  φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός,  να μην υπάρχουν αντιστάσεις.


Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;
Δεν έχω καμία αμφιβολία, όσο η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία θα συνεχίζονται, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
Δυστυχώς δημιουργούμε νέα δεδομένα και το χειρότερο μια νοοτροπία αγοράς που περνά σιγά σιγά και στις νέες γενιές.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο λαός έχει διαχωρίσει εδώ και καιρό τη θέση του και μπορεί να αποκαλείτε κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προκύπτει από καμία διαδικασία.
Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που έχει αυτή ορίσει, κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.
Δυστυχώς η επιστημονική κοινότητα, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο  μέχρι σήμερα,  ακoλούθησε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη  τα στενά της οικονομικά συμφέροντα ενώ παράλληλα υπήρξε,  χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.  

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Οι αετοί πεθαίνουν στον αέρα


Συγνώμη, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο για τις λύπες και τις χαρές της Κυριακής,  που  μου χάρισε η ομάδα της καρδιά μου, μπορώ να γράψω.  
Η ΑΕΚ και με την βούλα υποβιβάζεται.  Λεηλατημένη από διοικήσεις, από παράγοντες, από κάποιους οπαδούς, που δεν την αγάπησαν.
Ησύχασε από ένα μαρτύριο που ζούσε τα τελευταία χρόνια. Ησύχασαν και αυτοί που δεν άντεχαν να την βλέπουν έτσι απαξιωμένη.
Η ΑΕΚ έπεσε στη μάχη, περήφανα. Ό,τι ηττήθηκε στο τελευταίο παιγνίδι,  από ένα αδιάφορο αντίπαλο δείχνει την  αξιοπρέπεια,  μιας μεγάλης ομάδας, που δεν ζήτησε να της χαριστεί τίποτα. Αντίθετα δεν θα πρέπει να περηφανεύονται  κάποιες άλλες ομάδες για την παραμονή τους στην κατηγορία.
Η ΑΕΚ όμως, δεν είναι μια εταιρία, που  τα οικονομικά προβλήματα την οδηγούν στην πτώχευση και στην απαξίωση.  Δεν είναι  η εταιρία που εμπορεύτηκε  την ιστορία, και την αγάπη εκατομμυρίων φίλων της ομάδας.  Η ΑΕΚ είναι μνήμη, είναι κομμάτι της ιστορίας της πατρίδας μας, είναι κομμάτι του πολιτισμού μας.
Δε είναι ντροπή ο υποβιβασμός, για την ΑΕΚ. Ντροπή θα ήταν η παραμονή, με ένα δοσμένο παιγνίδι, η μια μαγειρεμένη δικαστική απόφαση.   Ντροπή θα ήταν για όλους εμάς που την αγαπάμε να την δούμε γονατιστή να παρακαλεί για να γλιτώσει το τομάρι της.
Η ΑΕΚ δεν χάνεται, γιατί είναι ριζωμένη στις καρδιές χιλιάδων φίλαθλων, που απόψε το βράδυ στην πιο σκληρή στιγμή  της ιστορίας της,  πόνεσαν  και δάκρυσαν. Και όχι μόνο αυτοί και οι  αντίπαλοι, έδειξαν το σεβασμό τους.

Η ΑΕΚ δεν χρωστάει, εμείς όλοι της χρωστάμε για τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της,  για τις χαρές αλλά και  για τις πίκρες που μας χάρισε.
Δεν χάνεται η ΑΕΚ με ένα υποβιβασμό, όλοι αυτοί θα χαθούν, που τη λήστεψαν  και την οδήγησαν για πρώτη φορά στην ιστορία της, στον υποβιβασμό. Δεν είναι ντροπή να πέφτεις, όταν πέφτεις στη μάχη,  όπως αυτή τη χρόνια τα μικρά παιδιά, που φόρεσαν τη βαριά φανέλας της και  όπως ήταν φυσικό δεν άντεξαν και λύγισαν.  
Εμείς όμως  θα συνεχίσουμε να την  βλέπουμε  όπως στα παιδικά μας χρόνια. Κιτρινόμαυρη με τον δικέφαλο  αετό να πετάει,  πέρα από επίδοξους επενδύτες, μετόχους  και όλα αυτά που την οδήγησαν στην απαξίωση.
Η ΑΕΚ μπορεί να υποβιβάστηκε,  θα παραμένει  όμως, πάντα ψηλά στην καρδιά μας. Οι αετοί δεν πέφτουν.



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...