Τελευταία σελίδα αριστερά

Και η επανάληψη θέλει το χρόνο της. Έτσι αποκτάει, μια ηδονή, απαλλαγμένη από φορτία, καθαρή από μικροψυχία, φρέσκα μέσα σε ένα χρόνο που μπορεί να είναι   ξένος αλλά πάντα   φιλόξενος.     Τις γλυκές επαναλήψεις   τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα… Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη. Πολλές φορές η στήλη, όταν ανακαλύπτει κάτι, δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Και εγώ ευτυχώς αργώ χαρακτηριστικά, τόσο, που κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου,   μου σκορπά ενθουσιασμό. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή. Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σ...

Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Δεν σας το κρύβω,   κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω… Σήμερα καθόλου. Ένα παλαιότερο κείμενο, καθαρής εσωστρέφειας και δείγμα, φυγής,   από το θόρυβο των ημερών.…Όλο και λιγότερα, που θα λένε περισσότερα. Τελικά η ποίηση, είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο μας.   Ελάχιστες διορθώσεις. Έσβησα ένα και μια και δεν είχε τίποτα να δέσει βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο Προς τι να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.   Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου. Προς τι να γράψω για τo περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσι...

Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες   στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο   τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Εν όψιν της νέας τουριστικής περιόδου, ακούγονται παραπανίσιες φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει, τόσα όσα χρειάζονται για να βλαστημήσουμε και για να θυμηθούμε. Καλό είναι τέτοιες ώρες να καταφεύγουμε στις σιωπές, αποτελούν μια δοκιμασμένη λύση επικοινωνίας Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρίες, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χα...

Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ.   Όταν   το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με λογικές αγοράς,   στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που   υπηρετεί,   τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;   Το πτυχίο του Πολυτεχνείου   εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη,   ήταν   φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός,   να μην υπάρχουν αντιστάσεις. Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν δια...

Συγνώμη, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο για τις λύπες και τις χαρές της Κυριακής,   που   μου χάρισε η ομάδα της καρδιά μου, μπορώ να γράψω.   Η ΑΕΚ και με την βούλα υποβιβάζεται.   Λεηλατημένη από διοικήσεις, από παράγοντες, από κάποιους οπαδούς, που δεν την αγάπησαν. Ησύχασε από ένα μαρτύριο που ζούσε τα τελευταία χρόνια. Ησύχασαν και αυτοί που δεν άντεχαν να την βλέπουν έτσι απαξιωμένη. Η ΑΕΚ έπεσε στη μάχη, περήφανα. Ό,τι ηττήθηκε στο τελευταίο παιγνίδι,   από ένα αδιάφορο αντίπαλο δείχνει την  αξιοπρέπεια,   μιας μεγάλης ομάδας, που δεν ζήτησε να της χαριστεί τίποτα. Αντίθετα δεν θα πρέπει να περηφανεύονται   κάποιες άλλες ομάδες για την παραμονή τους στην κατηγορία. Η ΑΕΚ όμως, δεν είναι μια εταιρία, που   τα οικονομικά προβλήματα την οδηγούν στην πτώχευση και στην απαξίωση.   Δεν είναι  η εταιρία που εμπορεύτηκε  την ιστορία, και την αγάπη εκατομμυρίων φίλων της ομάδας.   Η ΑΕΚ είναι μνήμη, είναι κομμάτι της ...