Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Η τιμή, τιμή δεν έχει

Μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων «Μαθηματική ιδιοφυΐα αρνείται δεύτερο βραβείο» Ο Ρώσος κορυφαίος μαθηματικός, Γκριγκόρι Πέρελμαν, που αρνήθηκε διεθνούς κύρους βραβείο πριν από τέσσερα χρόνια, δεν έχει ξεκαθαρίσει εάν επιθυμεί να παραλάβει μια νέα τιμητική διάκριση του αμερικανικού ινστιτούτου Clay, η οποία μάλιστα συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1 εκατ. δολαρίων. Το νέο βραβείο στον Πέρελμαν αφορά στην επίλυση ενός από τα πιο πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα σε παγκόσμια κλίμακα, τη θεωρία Poincare Conjecture.
Ο 43χρονος Πέρελμαν ζει απομονωμένος τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σε επιστολή στο διαδίκτυο, το φιλανθρωπικό παιδικό ίδρυμα Warm Home, στην Αγία Πετρούπολη, ζήτησε από τον Πέρελμαν να δώσει τα χρήματα από το βραβείο του Μαθηματικού Ινστιτούτου Clay σε ρωσικές φιλανθρωπίες. Το ίδρυμα επισημαίνει ότι ο μαθηματικός είχε ήδη περάσει το ηθικό μήνυμα που ήθελε, με το να απορρίψει το υψηλότερο βραβείο μαθηματικών, Fields Medal, το 2006.
Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, όταν ένας δημοσιογράφος τον επισκέφθηκε για να του ανακοινώσει η απονομή του βραβείου, ο μαθηματικός δεν άνοιξε πλήρως την πόρτα του. Αντίθετα, αρκέστηκε να του απαντήσει: «Έχω ό,τι θέλω». Ο καθηγητής Πέρελμαν είναι το πρώτο άτομο που απέρριψε το βραβείο Fields.
«Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά ή η φήμη» είχε δηλώσει τότε. «Δεν θέλω να είμαι στη βιτρίνα σαν κάποιο ζώο στο ζωολογικό κήπο. Δεν είμαι ήρωας των μαθηματικών Δεν είμαι καν τόσο επιτυχημένος. Γι’ αυτό και δεν θέλω να με παρακολουθεί κανείς».
Ο 44χρονος Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέρελμαν έχει χαρακτηριστεί ο «ευφυέστερος άνθρωπος στον κόσμο» και όχι άδικα. Χάρη σε εκείνον, γνωρίζουμε πότε ένα συμπαγές αντικείμενο είναι τοπολογικά ισοδύναμο με μία σφαίρα. Η εν λόγω πληροφορία μπορεί να μην προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση με την πρώτη ανάγνωση. Ωστόσο, ήταν η βάση της περίφημης Υπόθεσης του Πουανκαρέ, ενός από τους επτά μεγάλα προβλήματα των μαθηματικών, που παρέμεναν ανεπίλυτα έως και την αρχή του αιώνα μας. Με σημειώσεις του που ανάρτησε το 2002 στην ιστοσελίδα του αμερικανικού πανεπιστημίου του Κορνέλ,
ο Πέρελμαν απέδειξε την περίφημη «Υπόθεση», η οποία είχε διατυπωθεί το 1904 από τον ομώνυμο Γάλλο μαθηματικό. Για να αντιληφθεί κανείς πόσο περίπλοκη ήταν η Υπόθεση του Πουανκαρέ, αρκεί να αναφέρουμε ότι ιδιοφυείς μαθηματικοί χρειάστηκε να εργαστούν επί τέσσερα χρόνια, μόνο και μόνο για να ελέγξουν την εγκυρότητα της 500 σελίδων απόδειξης του Πέρελμαν...
Εκτιμάται ότι η επιβεβαίωση της λύσης του γρίφου θα συμβάλει καθοριστικά στην κατανόηση που έχουμε για το χώρο, ακόμη και στη γνώση μας για το «σχήμα» του σύμπαντος.
Ο Πέρελμαν δεν έχει μέχρι στιγμής αποφασίσει τι θα κάνει. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Οι περισσότεροι εξ ημών δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να αρνηθεί κάποιος τόσα χρήματα. Αλλά πάλι, ούτε και την Υπόθεση του Πουανκαρέ μπορούμε να καταλάβουμε. Στον κόσμο του Πέρελμαν και τα δύο έχουν νόημα.
Ίσως γι’ αυτό να είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου…

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Η εθνική μας μοναξιά ( 2)

Για την σημερινή επέτειο έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, ο τίτλος ίδιος, σε διαφορετικό κείμενο, «Η εθνική μας μοναξιά», είχε γραφτεί πριν την χρεοκοπία.
Άλλη μια επέτειος για την τιμή των όπλων. Τόπος με πολύ παρελθόν η Ελλάδα, τόσο πολύ που χάνεται το μέλλον.
Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη
Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψωροκώσταινα. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του.
«….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…»
«Γιορτάζουμε τη μάχη στις Θερμοπύλες και τη νίλα του Δράμαλη. Την απελευθέρωση της Αθήνας και την έξοδο του Μεσολογγίου. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου και το χορό του Ζαλόγγου. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας και την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Θρηνούμε την καταστροφή της Σμύρνης και τον τορπιλισμό της Έλλης. Την Άλωση της Πόλης - και τον Αττίλα της Κύπρου. Εξορκίζουμε την 21η Απριλίου και την 4η Αυγούστου. Τιμούμε την Εθνική Αντίσταση και τους Μαραθωνομάχους... Υπάρχουν και άλλοι λαοί με μεγάλη ιστορία. Κι άλλοι, με πολύ πιο πλούσια από μας, τα τελευταία χίλια χρόνια. Δεν είδα να γιορτάζουν ούτε το ένα δέκατο από ό,τι εμείς... Κι όχι πως δεν γνωρίζουν η δεν τιμούν την Ιστορία τους. Αντίθετα, μάλιστα, τη μελετάνε καλύτερα και σε βάθος. Ενώ εμείς, με την επετειολογία και τους πανηγυρισμούς, κάπου ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων.

Όταν ένα γεγονός αναβιώνεται (συμβολικά) κάθε χρόνο, όταν κάθε χρόνο προκαλεί χιλιάδες λέξεις, σύμβολα, εικόνες, εκδηλώσεις, είναι φυσικό σε λίγο να γεννάει μόνο κορεσμό και ανία. Πόσοι αισθάνονται ακόμα αυθεντική συγκίνηση στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου; Τα αέναα επανερχόμενα στερεότυπα για τα "λιοντάρια της κλεφτουριάς" (ή τους "ήρωες της Αλβανίας") σε ποιόν ανακαλούν ζωντανές εικόνες;
Όλες αυτές οι γιορτές είναι συστατικά στοιχεία του εθνικού μας λαϊκισμού. Ανήκουν στο πλέγμα της αυτοδοξολόγησης και αυταρέσκειας, το οποίο καλλιεργούν οι ηγέτες αυτής της χώρας από το '21 και δώθε. Οι γιορτές χρησιμεύουν για να προβάλλουν τους άρχοντες και να χορταίνουν το λαό. Να τον χορταίνουν με λόγια και παράτες - γιατί η ουσιαστική του ένδεια δεν καλύπτεται με δοξολογίες... Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από την επιφάνεια και να πάμε στην ουσία, να αφήσουμε το παρελθόν και να στραφούμε στο μέλλον, πρέπει να περιορίσουμε αυτή τη συνεχή επετειολογία. Την ιστορία να την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης, και όχι δεκάρικους. Να φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου και να πάμε στην ατμόσφαιρα της γέννας, της δημιουργίας!
Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι πως έχει ιστορία, αλλά πως φτιάχνει ιστορία.»

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Να σηκώσουμε σημαίες με νεκροκεφαλές

Ο φόβος, ο θυμός, η πικρά, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις που τελευταία βάζω στη σειρά, μην σας τρομάζουν. Προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρέπει να ακολουθήσουμε. «Δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο», «πτώση βράχων».
Δεν είναι μόνο τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι που πτωχεύσαμε, είναι η ένδεια συναισθημάτων, η απογύμνωση του μέσα μας, η υποτίμηση του πλούτου της ψυχής μας, η υπερτίμηση των χρεών που μετριούνται με χαρτονομίσματα. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μην χρωστάμε.

Πολύ κατήφεια και ακόμα ο χειμώνας κάνει τσαμπουκάδες. Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας, με οδηγό τους ποιητές, που δεν φλυαρούν, που τσιγκουνεύονται τις πολλές λέξεις, που βάζουν σημάδια λίγες λέξεις που οδηγούν κατευθείαν στη καρδιά.

Πολύ κατήφεια και ο χειμώνας κάνει τσαμπουκάδες, οδηγός για σήμερα μια κυρία από το «ιατρείο ασμάτων», η κατεύθυνση χωρίς παρεκτροπές απ’ ευθείας στο κέντρο, της ψυχής που έχει πολλά να δώσει…
«Χορός με την σκιά μας, με την τρέλα μας, με τον θυμό μας. Η αγάπη χάνεται στη μνήμη, στη λίμνη με το νερό των αντοχών μας, γυμνή και αλαφροΐσκιωτη, όπως πρέπει να είναι κάθε αγάπη. Τολμηρή και ντροπαλή ταυτόχρονα. Ριψοκίνδυνη και μεθυστική. Αδελφή του θανάτου μαζί με τον ύπνο τον ατάραχο. Γιατί ο τρομαγμένος μας κρύβει άλλες εκπλήξεις. Θάνατος – ζωή, ζωή – θάνατος, το καθημερινό κοντραμπάντο που χρεοκόπησε και τους πιο έμπειρους πειρατές. Να σηκώσουμε σημαίες με νεκροκεφαλές για να θυμόμαστε κάθε στιγμή πως η ζωή, όσο υπάρχει, πρέπει να είναι πλήρης : όχι ημερών, αλλά ηδονικών στιγμών και πράξεων ουσίας»

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Καταμερισμός ευθυνών

Ο λόγος και πάλι για την σημερινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτών που ποτέ δεν ασχολήθηκαν, έχει να κάνει με την απορία: «γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ;» « ποιος έχει την ευθύνη;» Και είναι δικαιολογημένα τα ερωτήματα, για ένα Λαό που ξαφνικά αισθάνεται ένοχος για όλα τα δείνα.
Ωστόσο, «δεν φάγαμε όλοι μαζί» τα κλοπιμαία δεν δημιουργήσαμε όλοι μαζί τα ελλείμματα. Η συλλογική ευθύνη στη κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων, ρίχνει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ένοχους.
Τι ευθύνη έχει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ακόμα και αυτός που τον οδήγησαν στην τράπεζα να πιστωθεί γιατί του έταξαν καλύτερη ζωή, ζωή που δεν την είχε, ούτε και χρήματα φυσικά για να την κυνηγήσει.
Μπροστά σ’ αυτό το Βατερλό δεν πρέπει να ξεχνάμε την ισχυρή Ελλάδα που μας πούλησε ο Σημίτης, τον «εκσυγχρονισμό», το πάρτι του Χρηματιστηρίου, την Ολυμπιακή φιέστα, τα μαγειρεμένα στοιχεία, τα ομόλογα που έκαναν φτερά, τους κουμπάρους το ηθικά-νόμιμο, το ξεπούλημα του κράτους, τα σκάνδαλα το μεγάλο φαγοπότι με τους εξοπλισμούς. Τι σχέση είχε ο Λαός, που σήμερα λοιδορείτε, με όλα αυτά τα εγκλήματα;
Τα δύο μεγάλα κόμματα, που κυβερνούν τη χώρα εναλλάξ από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αυτά είναι υπεύθυνα για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. Αυτοί
οι πολιτικοί οργανισμοί εξέθρεψαν και παρότρυναν την κακοδιοίκηση, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τη σπατάλη, αυτοί εξέθρεψαν την κρίση.
Για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες για άλλη μια φόρα ο Λαός, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη,

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...