Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων «Μαθηματική ιδιοφυΐα αρνείται δεύτερο βραβείο» Ο Ρώσος κορυφαίος μαθηματικός, Γκριγκόρι Πέρελμαν, που αρνήθηκε διεθνούς κύρους βραβείο πριν από τέσσερα χρόνια, δεν έχει ξεκαθαρίσει εάν επιθυμεί να παραλάβει μια νέα τιμητική διάκριση του αμερικανικού ινστιτούτου Clay, η οποία μάλιστα συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1 εκατ. δολαρίων. Το νέο βραβείο στον Πέρελμαν αφορά στην επίλυση ενός από τα πιο πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα σε παγκόσμια κλίμακα, τη θεωρία Poincare Conjecture. Ο 43χρονος Πέρελμαν ζει απομονωμένος τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σε επιστολή στο διαδίκτυο, το φιλανθρωπικό παιδικό ίδρυμα Warm Home, στην Αγία Πετρούπολη, ζήτησε από τον Πέρελμαν να δώσει τα χρήματα από το βραβείο του Μαθηματικού Ινστιτούτου Clay σε ρωσικές φιλανθρωπίες. Το ίδρυμα επισημαίνει ότι ο μαθηματικός είχε ήδη περάσει το ηθικό μήνυμα που ήθελε, με το να απορρίψει το υψηλότερο βραβείο μαθηματικών, Fields Medal, το 2006. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, ό...

Για την σημερινή επέτειο έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, ο τίτλος ίδιος, σε διαφορετικό κείμενο, «Η εθνική μας μοναξιά», είχε γραφτεί πριν την χρεοκοπία. Άλλη μια επέτειος για την τιμή των όπλων. Τόπος με πολύ παρελθόν η Ελλάδα, τόσο πολύ που χάνεται το μέλλον. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψωροκώσταινα. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του. «….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…» «Γιορτάζουμε τη μάχη στις Θερμοπύλες και τη νίλα του Δράμα...

Ο φόβος, ο θυμός, η πικρά, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις που τελευταία βάζω στη σειρά, μην σας τρομάζουν. Προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρέπει να ακολουθήσουμε. «Δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο», «πτώση βράχων». Δεν είναι μόνο τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι που πτωχεύσαμε, είναι η ένδεια συναισθημάτων, η απογύμνωση του μέσα μας, η υποτίμηση του πλούτου της ψυχής μας, η υπερτίμηση των χρεών που μετριούνται με χαρτονομίσματα. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μην χρωστάμε. Πολύ κατήφεια και ακόμα ο χειμώνας κάνει τσαμπουκάδες. Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας, με οδηγό τους ποιητές, που δεν φλυαρούν, που τσιγκουνεύονται τις πολλές λέξεις, που βάζουν σημάδια λίγες λέξεις που οδηγούν κατευθείαν στη καρδιά. Πολύ κατήφεια και ο χειμώνας κάνει τσαμ...

Ο λόγος και πάλι για την σημερινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτών που ποτέ δεν ασχολήθηκαν, έχει να κάνει με την απορία: «γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ;» « ποιος έχει την ευθύνη;» Και είναι δικαιολογημένα τα ερωτήματα, για ένα Λαό που ξαφνικά αισθάνεται ένοχος για όλα τα δείνα. Ωστόσο, «δεν φάγαμε όλοι μαζί» τα κλοπιμαία δεν δημιουργήσαμε όλοι μαζί τα ελλείμματα. Η συλλογική ευθύνη στη κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων, ρίχνει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ένοχους. Τι ευθύνη έχει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ακόμα και αυτός που τον οδήγησαν στην τράπεζα να πιστωθεί γιατί του έταξαν καλύτερη ζωή, ζωή που δεν την είχε, ούτε και χρήματα φυσικά για να την κυνηγήσει. Μπροστά σ’ αυτό το Βατερλό δεν πρέπει να ξεχνάμε την ισχυρή Ελλάδα που μας πούλησε ο Σημίτης, τον «εκσυγχρονισμό», το πάρτι του Χρηματιστηρίου, την Ολυμπιακή φιέστα, τα μαγειρεμέ...