Άλλη μια επέτειος για την τιμή των όπλων. Τόπος με πολύ παρελθόν η Ελλάδα, τόσο πολύ που χάνεται το μέλλον.
Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη
Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψωροκώσταινα. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του.
«….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…»
«Γιορτάζουμε τη μάχη στις Θερμοπύλες και τη νίλα του Δράμαλη. Την απελευθέρωση της Αθήνας και την έξοδο του Μεσολογγίου. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου και το χορό του Ζαλόγγου. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας και την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Θρηνούμε την καταστροφή της Σμύρνης και τον τορπιλισμό της Έλλης. Την Άλωση της Πόλης - και τον Αττίλα της Κύπρου. Εξορκίζουμε την 21η Απριλίου και την 4η Αυγούστου. Τιμούμε την Εθνική Αντίσταση και τους Μαραθωνομάχους... Υπάρχουν και άλλοι λαοί με μεγάλη ιστορία. Κι άλλοι, με πολύ πιο πλούσια από μας, τα τελευταία χίλια χρόνια. Δεν είδα να γιορτάζουν ούτε το ένα δέκατο από ό,τι εμείς... Κι όχι πως δεν γνωρίζουν η δεν τιμούν την Ιστορία τους. Αντίθετα, μάλιστα, τη μελετάνε καλύτερα και σε βάθος. Ενώ εμείς, με την επετειολογία και τους πανηγυρισμούς, κάπου ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων.
Όταν ένα γεγονός αναβιώνεται (συμβολικά) κάθε χρόνο, όταν κάθε χρόνο προκαλεί χιλιάδες λέξεις, σύμβολα, εικόνες, εκδηλώσεις, είναι φυσικό σε λίγο να γεννάει μόνο κορεσμό και ανία. Πόσοι αισθάνονται ακόμα αυθεντική συγκίνηση στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου; Τα αέναα επανερχόμενα στερεότυπα για τα "λιοντάρια της κλεφτουριάς" (ή τους "ήρωες της Αλβανίας") σε ποιόν ανακαλούν ζωντανές εικόνες;
Όλες αυτές οι γιορτές είναι συστατικά στοιχεία του εθνικού μας λαϊκισμού. Ανήκουν στο πλέγμα της αυτοδοξολόγησης και αυταρέσκειας, το οποίο καλλιεργούν οι ηγέτες αυτής της χώρας από το '21 και δώθε. Οι γιορτές χρησιμεύουν για να προβάλλουν τους άρχοντες και να χορταίνουν το λαό. Να τον χορταίνουν με λόγια και παράτες - γιατί η ουσιαστική του ένδεια δεν καλύπτεται με δοξολογίες... Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από την επιφάνεια και να πάμε στην ουσία, να αφήσουμε το παρελθόν και να στραφούμε στο μέλλον, πρέπει να περιορίσουμε αυτή τη συνεχή επετειολογία. Την ιστορία να την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης, και όχι δεκάρικους. Να φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου και να πάμε στην ατμόσφαιρα της γέννας, της δημιουργίας!
Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι πως έχει ιστορία, αλλά πως φτιάχνει ιστορία.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου