Καταμερισμός ευθυνών

Ο λόγος και πάλι για την σημερινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτών που ποτέ δεν ασχολήθηκαν, έχει να κάνει με την απορία: «γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ;» « ποιος έχει την ευθύνη;» Και είναι δικαιολογημένα τα ερωτήματα, για ένα Λαό που ξαφνικά αισθάνεται ένοχος για όλα τα δείνα.
Ωστόσο, «δεν φάγαμε όλοι μαζί» τα κλοπιμαία δεν δημιουργήσαμε όλοι μαζί τα ελλείμματα. Η συλλογική ευθύνη στη κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων, ρίχνει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ένοχους.
Τι ευθύνη έχει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ακόμα και αυτός που τον οδήγησαν στην τράπεζα να πιστωθεί γιατί του έταξαν καλύτερη ζωή, ζωή που δεν την είχε, ούτε και χρήματα φυσικά για να την κυνηγήσει.
Μπροστά σ’ αυτό το Βατερλό δεν πρέπει να ξεχνάμε την ισχυρή Ελλάδα που μας πούλησε ο Σημίτης, τον «εκσυγχρονισμό», το πάρτι του Χρηματιστηρίου, την Ολυμπιακή φιέστα, τα μαγειρεμένα στοιχεία, τα ομόλογα που έκαναν φτερά, τους κουμπάρους το ηθικά-νόμιμο, το ξεπούλημα του κράτους, τα σκάνδαλα το μεγάλο φαγοπότι με τους εξοπλισμούς. Τι σχέση είχε ο Λαός, που σήμερα λοιδορείτε, με όλα αυτά τα εγκλήματα;
Τα δύο μεγάλα κόμματα, που κυβερνούν τη χώρα εναλλάξ από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αυτά είναι υπεύθυνα για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. Αυτοί
οι πολιτικοί οργανισμοί εξέθρεψαν και παρότρυναν την κακοδιοίκηση, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τη σπατάλη, αυτοί εξέθρεψαν την κρίση.
Για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες για άλλη μια φόρα ο Λαός, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη,