Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν πρόκειται   για κάποιο παλαιότερο κείμενο, που πέρασε απαρατήρητο.   Είναι   η   θέση   της πλειοψηφίας της κοινωνίας, που εκφράζει την αντίθεση της,   με τον τρόπο λειτουργίας της τηλεόρασης. Και όμως χρόνια τώρα όλα παραμένουν στη θέση τους. Η   τηλεόραση να   παίζει, ότι δεν θέλουμε. Και μείς να βλέπουμε εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια   μας και συγχρόνως την αποδοχή μας.   Πες πες, το συνηθίσαμε το ψέμα.           Ας επανέλθουμε   για την τιμή των όπλων. Και για την ιστορία   όμως, που κάποια μέρα για όλα αυτά που διαδραματίζονται θα έχει μεγάλη πλάκα Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που...

Βέρος νεοδημοκράτης, ξεχασμένος στο δικομματισμό,   κατά την προσφιλή συνήθεια των χρόνων που προηγήθηκαν, έριχνε τα βάρη για σημερινές πράξεις,   σε στέλεχος   του ΠΑΣΟΚ. «Μα είναι της κυβερνήσεως», του απάντησα… Φαντάζομαι ότι θα είναι από τους λίγους αμετανόητους,   των τριών πλευρών,   που συγκροτούν την    κυβέρνηση «σωτηρίας»   της χώρας και της καταστροφής του Λαού. Έχει πλάκα όμως,   όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοια φαινόμενα, που θυμίζουν εκείνα τα ένδοξα χρόνια του ψυχρού πολέμου, μεταξύ   του μπλε και του πράσινου.  Υπήρχε μια εναλλαγή τότε,   που έσπαζε τη σημερινή ρουτίνα, αυτού του μονόχρωμου μίγματος. Μπλε της δεξιάς της πατρίδας, πράσινο του ΠΑΣΟΚ της ελπίδας,   με λίγες σταγόνες ροζ της αριστεράς της προσκολλήσεως.   Αποτέλεσμα  ένα μαύρο και άραχνο. Όσο καλοπροαίρετος και να είσαι,   δεν μπορεί να μην αντιληφτείς, ότι αυτή η τριάδα τείνει να εξελιχτεί σαν την αγία τριάδα, «ομ...

Είχα ξεκινήσει     ένα   κείμενο, με τίτλο «πλακά έχει η ιστορία». Και έχει πλάκα αφού με όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν τις τύχες αυτής της χώρας,   ως εκ θαύματος, ακόμα υπάρχουμε. Διάβαζα για τις μέρες και τα έργα, εκείνων που κλήθηκαν ή «αυτοπροτάθηκαν» να ηγηθούν, της προσπάθειας ανόρθωσης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.   Ιστορίες για γέλια και για κλάματα. Θέλει χρόνο η συνέχεια που σήμερα δεν έχω. Αντί αυτού ένα παλαιότερο με   τίτλο «Όλα τα γνωρίζει η ιστορία».   Γράφτηκε πριν δώδεκα   περίπου χρόνια σε μια μικρή σατυρική εφημερίδα της Ημαθίας. Αναφέρεται στην εκεί πόλη. Το αφιερώνω σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ιστορία, για να τους επισημάνω, ότι η ιστορία τους γνωρίζει και έχει αφήσει χώρο στις μαύρες σελίδες της. «Να πρόκειται για απόπειρα εισαγωγής μιας νέας αντιλήψεως του χρόνου της μικρής επαρχιακής μας πόλης; Όπως π.χ., επί Κλαυδίου, επί Τιβερίου ή επί Χαλίλ Αλή Μπέη, που διετέλεσε Δήμαρχος Βεροίας, την τετραετία 1912...

Δεν χρειάζεται να γράψουμε   κάτι καινούργιο για   την Γιουροβίζιον. Ακόμα   και οι προσπάθειες που πάνε   κόντρα στο συρμό, σκοπιμότητες εξυπηρετούν.       Για την Ελλάδα δεν θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά, ένα κομμάτι της ασκήμιας, άλλωστε είναι η εκάστοτε   συμμετοχή της.     Αν αυτός ο διαγωνισμός αποτελούσε κίνητρο για μουσικές δημιουργίες,   σήμερα η Ευρώπη δεν θα είχε μουσική. Ευτυχώς, που ακόμα και αυτοί που το παρακολουθούν   στην τηλεόραση -     και είναι πολλοί   - οι περισσότεροι   δεν τον αποδέχονται.     Ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία εκατομμυρίων τηλεθεατών,     θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή   σε παλαιότερο άρθρο της   αναφέρει «Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρ...