Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελευταίες λέξεις για το καλοκαίρι που  πέρασε τα πενήντα, για τα αλλά μη με ρωτάτε. Συνήθως όταν στρογγυλοποιείται το ποσό γίνεται δεσμίδα και τοποθετείται στο συρτάρι. Εν προκειμένω, τα καλοκαίρια το ένα πάνω στο άλλο, με σελιδοδείκτες στα καλύτερα, για να μεταγγίζουμε δυνάμεις για τη συνέχεια. Για τα παιδικά δεν τίθεται ζήτημα, ακόμα και σε μέρες πολέμου να τα είχαμε ζήσει, πάντα θα είναι τα καλύτερα. Κάποια ενδιάμεσα έχουν σβηστεί και κάποια ξεπεράστηκαν πάνω από τα θαλασσινά τοπία που κλάψαμε. Μου τ ο ψιθύρισε μια κυρία από ερτζιανά, για να τ ο θέσω υπ’ όψιν, του απολογισμού μου: «Τo τέλειο άλλοθι. "Δεν έχω ιδέα". "Δεν ξέρω τι μου λες". "Πως το ερμήνευσες έτσι;" Μια βόλτα στο πουθενά κάναμε, εσύ γιατί ζωγράφισες δεσμούς; Ποιος δεσμεύεται σήμερα; Ποιος παίρνει την ευθύνη να έχει συγκάτοικο στο χρόνο του; Ο πιο επικίνδυνος αριθμός είναι πάντα το 2. Πάνε εξήντα χρόνια που πέθανε Αϊνστάιν και το άτομα ακόμα διασπάται.» Τ ο έχω ξανακούσει, πο...

Ευχή για φέτος ο Σεπτέμβρης να μην είναι χάρτινος. Έχω γράψει τρία κείμενα διαφορετικά με τον ίδιο τίτλο «ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιά μου», κάποιες φορές το χαρτί μας δίνει ζωή και κάποιες άλλες γκρεμίζει τα όνειρα μας. Πριν κάποια χρόνια περιμένοντας τις εκλογές, ο Σεπτέμβρης πέρασε καλυπτόμενος από προεκλογικές αφίσες, αυτό εννοούσα και ευχήθηκα να μην επαναληφθεί και φέτος. Πάμε λίγο πίσω, ν α κάνουμε ένα διάλειμμα.  Τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, και οι όποιες φιλότιμες απόπειρες, ειλικρινείας, αντιμετωπίζονται δικαιολογημένα με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά. Τα πράγματα είναι απλά, ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα όπως, καθοδηγούμενοι από την αγωνία της πλειοδοσίας προσπαθούν να μας πλασάρουν. Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρεις πόσους Σεπτέμβρηδες, μου έχουν κλέψει; Αυτόν το μήνα, με αρκετή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και ανασφάλειας έκανα σχέδια, όχι για το χειμώνα που έρχ...

Τα ψέματα τελείωσαν μαζί με τον Αύγουστο. Και επειδή από σήμερα τα πράγματα θα αρχίσουν να σοβαρεύουν, καλό είναι να τα βάλουμε στη θέση τους. Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή, σε όλα αυτά που περίμενα, και με υπομονή μεγάλη. Ολοταχώς στην γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη. Μπορεί να μη φάνηκε η απουσία, στην πραγματικότητα όμως, απείχα αυτό το διάστημα, ο Αύγουστος τελικά επιβεβαίωσε φέτος το τίτλο του, στην παλιά ελληνική ταινία «Ο ζεστός μήνας Αύγουστος» και μου έδωσε την ευκαιρία να ορίσω το χρόνο με τις κλιματικές συνθήκες, όταν δροσίσει η επιστροφή. Ο θυμός μου έγινε αέρας και καπνός, αλλιώς θα είχε αποτυπωθεί σ’ αυτήν εδώ τη στήλη. Δεν ωφελεί να γράφω θυμωμένος. Εκ των υστέρων μετανιώνω. Έχει ενδιαφέρον αυτό το διάστημα της απουσίας, να είσαι νηφάλιος και να παρατηρείς συμπεριφορές. Για την εξουσία τη δόξα και το χρήμα, εκτός από τα μέσα που επιστρατεύονται, βγαίνουν και οι ψυχές στη φόρα. Αποκαλύπτονται. Πέφτουν οι μάσκες και κανείς πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί. Όχι δε...