Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα κείμενα μου στο χρόνο, παρατηρώ ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, οι επαναλήψεις, σχετίζονται με την εποχή. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν  αυτοί που χρόνια ασκούν εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «εμείς» αλλά το «εγώ». Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείται παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία. Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε αξία, αν πίσω δεν έκρυβε έναν σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση. Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρεμούρα που διακατέχει τους κυβερνώντες, έχει σχέση με την αγωνία, των αδυνάτων; Έχει σχέση με την ταλαιπωρία του πολίτη, τη δυστυχία μεγάλου μέρους του λαού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Τον εξευτελισμό των συνταξιούχων, την ανεργία που γίνεται πλειοψηφία; Την τ...

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια. Και πάλι αφορμή κάποια εκλογική διαδικασία «Οι νέοι γέροι». Το επαναφέρω, κόντρα σε κάποιες γενικεύσεις, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, ενόψει των επικείμενων εκλογών. Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δέρμα, με την ζωτικότητα, με τις σεξουαλικές επιδώσεις (δεν είναι σίγουρο), με την απειρία, με την μαλακία που επιτρέπεται, με την αθωότητα, με την υπερβολή, με την άγνοια κινδύνου. ΟΧΙ πάντα με το μυαλό. Η παραγωγή νέων ιδεών δεν είναι προνόμιο των νέων, είναι και των νέων. Για να εξηγούμαστε. Αυτό «το φρέσκο αίμα», στην πολιτική, «οι νέοι άνθρωποι», «τα νέα μυαλά», είναι συνθήματα βγαλμένα από μεγάλους, που με προμετωπίδα νέους, κυρίως γερασμένους στο μυαλό, επιχειρούν να ρετουσάρουν την εικόνα τους και να εξυπηρετήσουν τις ανήθικες προτάσεις τους. Ποτέ ένας νέος, που δεν παίζει το ρόλο του « λαγού», δεν θα επικαλεστεί σα...

Εκείνο που με   καθηλώνει αυτό το διάστημα   και μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, είναι   η στάση της κοινωνίας.   Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως;     Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών;   Ο,τι λέμε και ό,τι   κάνουμε,   υπαγορεύεται   από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης   ευμάρειας   και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν. Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και   τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή. «Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τ...

Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς.   Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της,   ενώ σε άτομα την προσωπική   τους στάση   ζωής.   Τα δυο κόμματα που εναλλάσσονταν μέχρι πρότινος στην εξουσία   και σήμερα συγκυβερνούν,   είναι και τα δυο δεξιά κόμματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέσα στους κόλπους τους, δεν υπάρχουν άτομα με αριστερή στάση ζωής. Το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα της αριστεράς.   Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην αναλόγια.   Δεν μπορεί ένα δεξιό κόμμα να κατακλύζεται από αριστερούς, ούτε βεβαίως   ένα αριστερό από δεξιούς.    Η   παραπάνω   απλούστευση για   να συνεννοούμαστε.  Για τον «αριστερό» σήμερα ο λόγος.     Η ευκολία στον χαρακτηρισμό, περισσότερο είναι σχηματική   και   η χρήση της κυρίως προσδιορίζει, χωρίς σε καμία περίπτωσ...

Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια στάση του Λαού, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Ποτέ αυτός ο Λαός δεν παρακολουθούσε τέτοιες φτηνές παραστάσεις. Αν δεν καταλάβατε με τον εαυτό μου τα έχω πρωτίστως, που πέρασε  τα πενήντα, βλέποντας όλα γύρω του να γκρεμίζονται και τώρα περιμένει τα παιδιά, ελπίζοντας ότι δεν θα εισπράξει ακόμα μια απογοήτευση. Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε  συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει .Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε   πριν από λίγο καιρό να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσιο; Φέτος,  η λέξη πέρασε τις εξετάσεις, και οι αριθμοί  πλέον έχουν το πρώτο λόγο. 20.000, 30.000. 40.000,  Όχι άνθρωποι.        Τι έφταιξε; Δικό μας...