Τελευταία σελίδα αριστερά

Χωρίς να το θέλω, η στήλη πολλές φορές παίρνει τη θέση μιας κλεψύδρας. Τελευταία μέρα του Ιουλίου, από αύριο Αύγουστος, μήνας και θεός. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα επιχειρώ, ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους. Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα. «Να διαφυλάξουμε τα συμφέροντα μας». Μια συνεχής προτροπή σε όλους τους τόνους, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Συμφέροντα ατομικά, εθνικά, κομματικά, οικονομικά, κερκυρ...

Ανέκαθεν η μεταφυσική, μου προκαλούσε τρόμο, έχανα αυτόματα την εκτίμηση σε ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, που προσπαθούσαν με σημάδια να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Μου φαινόταν σαν μια προέκταση της λανθάνουσας τρέλας. Αν γνωρίζαμε την αλήθεια, θα την βλέπαμε, όσο για τα ακατανόητα, μας αρκεί να σκεφτούμε ότι είναι ακατανόητα. Την άλλη εβδομάδα Αύγουστος και θέλει αλήθειες, γι’ αυτό και η εισαγωγή μου, μόνο που μου τελείωσαν. Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας, με μεγάλη δυσκολία δεν λέω, να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους Μήπως φταίνε τα φεγγάρια, οι θεοί που μας καταράστηκαν, το προπατορικό αμάρτημα, η υγρασία, το απείρου κάλους τοπίο, οι Γάλλοι οι Άγγλοι οι Ενετοί που μας μαγάρισαν, η ιστορία και ο πολιτισμός μας. Ο κερκυραισμός μας. Γαμώ το κερκυραισμό μας. Ακούω κάτι βαρύγδουπες δηλώσεις από τους επίδοξους μνηστήρες της εξουσίας αυτές τις μέρες και ολοέν...

Μέχρι το τέλος του μήνα θα συνεχίσουμε με ζέσταμα, άλλωστε η επικαιρότητα δεν έχει κάτι για να μας εμπνεύσει. Στην πορεία προς τις δημοτικές εκλογές έχουμε να δούμε πολλά. Εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά των εκλογικών αναμετρήσεων, κάθε τετραετία έχει και τα δικά της. Γι’ αυτό ίσως και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο. Θυμάμαι όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και αυτές που δεν είχα δικαίωμα ψήφου. Μπορεί όλες να είχαν χαρακτηρισθεί κρίσιμες και ας μην ήταν, αφού ο δικομματισμός κατά κάποιο τρόπο τα είχε μοιρασμένα σε οκταετίες. Όλες όμως ήταν ξεχωριστές και των βουλευτικών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και αυτή που διανύουμε ξεχωριστή θα είναι. Δεν αναφέρομε μόνο στους υποψηφίους, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία που δοκιμάζεται αυτήν την περίοδο. Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική, αντοχή, τη ψυ...

Σήμερα ο χρόνος το μόνο που μου επέτρεψε, είναι η αναδημοσίευση ενός παλαιοτέρου κειμένου, επίκαιρου πάντα. Όταν είχε γραφτεί τα πράγματα ήταν καλύτερα, η εξέλιξη επιβεβαιώνει την άγια απάθεια. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη. Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των ο...

Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Δυστυχώς έτσι ξεκινάει η ανάγνωση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για ένα Λαό που τον έχουν προδώσει. Οι αναγνώστες προσπαθούν να ανακαλύψουν το σκοπό, που σε καμία περίπτωση δεν πάει μαζί με το προφανές νόημα των δράσεων. «Ποιον αβααντάρει», «ποιον προσπαθεί να ρίξει», «τι συμφέροντα εξυπηρετεί», «από ποιον τα έχει πάρει». Η σκοπιμότητα στο μεγαλείο της. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και αν η στήλη αποτελεί εξαίρεση, χρειάζεται πολλές φορές να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει. Τίποτα δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία. «Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφα...