Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Επιστροφή στον ενικό μας



Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Όπως αποδείχτηκε δεν καταφέραμε να  αντιδράσουμε.  Και  ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθούσε μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών, από την υπόδουλη στους δανειστές – τοκογλύφους, ελληνική Κυβέρνηση.
Οι πραγματικοί υπαίτιοι, που δεν είναι άλλοι, από αυτούς που άσκησαν εξουσία την μεταπολιτευτική περίοδο, δηλαδή τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, κρύβονται πίσω από την συλλογική ευθύνη και με περίσσιο θράσος, επιμένουν με νύχια και με δόντια  να «σώσουν τη χώρα» από την καταστροφή που οι ίδιοι την οδήγησαν.
«Μερίδιο ευθύνης για τον δρόμο που πήρε ο τόπος μας, για το πώς το ξοδέψαμε, έχουμε όλοι», αναφέρει σε  παλαιότερο άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας «Αλλά, μα την αλήθεια, δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί να φορτωθούμε το «εθνικό όραμα» των Ολυμπιακών… Δεν συντάξαμε όλοι μαζί τον νόμο περί ευθύνης υπουργών… Δεν συναινέσαμε όλοι στα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα. Δεν τζογάραμε όλοι στο Χρηματιστήριο... Δεν ήμασταν όλοι διπλοτριπλοθεσίτες αργόμισθοι υπό την σκέπη του κόμματός μας, γαλάζιου ή πράσινου… Δεν ήμασταν όλοι στους καταλόγους επιχορηγουμένων της Ζίμενς ούτε στους καταλόγους των επιδοτουμένων με μυστικά κονδύλια, τάχα προς εξυπηρέτηση εθνικών σκοπών…Δεν προσκυνήσαμε όλοι το δόγμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Δεν ιδρύσαμε όλοι οφσόρ εταιρείες σε εξωτικά νησιά για να εξασφαλίσουμε «το μέλλον των παιδιών μας», ούτε δεχτήκαμε επιταγές αγνώστων, και πάλι «για το καλό των παιδιών μας»… Δεν κλέψαμε όλοι την εφορία... Δεν μαγαρίσαμε όλοι και δεν μαγαριστήκαμε όλοι. Γιατί δεν είμαστε όλοι Έλληνες (ή γενικώς πολίτες ή άνθρωποι) με τον ίδιο τρόπο. Με το φαρμάκι της συλλογικής ευθύνης ωστόσο να πληγώνει βαριά και το αίσθημα και τον νου της, μάταια προσπαθεί η χώρα να σχηματίσει μια γενική εικόνα, κάπως συνεκτική και λογική, με τα κομμάτια πληροφόρησης και τα τρίμματα νοήματος που έχει στη διάθεσή της».

Για να έρθω σε τοπικό επίπεδο, αυτός ο πληθυντικός, της ανάληψης ευθυνών, έχω την αίσθηση ότι αποτελεί την πιο χρησιμοποιημένη αχρείαστη φράση, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. «Φταίμε όλοι», μια φράση καραμέλα που ξορκίζει τις ατομικές ευθύνες και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει κανείς. Κάπως έτσι τα προβλήματα γίνονται μνημεία.
«Φταίμε όλοι για την κατάντια αυτού του τόπου»,  να το δεχτώ. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πως με αυτό το ισοπεδωτικό πληθυντικό του τίποτα, θα μπορέσουμε να δώσουμε κάποια λύση.
Ο καθένας που ξεστομίζει αυτή τη φράση, αυτόματα εξαιρεί τον εαυτό του από την ευθύνες, αν προσθέσουμε τις εξαιρέσεις, θα πρέπει να ψάξουμε σε άλλες πολιτείες, ή καλλίτερα σε άλλους πλανήτες τους ενόχους.
Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να τα ρίχνουμε όλα στο βαθύ λάκκο του πληθυντικού, οι νύχτες θα μας περιμένουν, από δω και πέρα, για να θυμηθούμε και την Κική Δημουλά.
Αυτήν είχα στο μυαλό πριν ξεκινήσω, αλλά βλέπετε ο πληθυντικός αριθμός της, με οδήγησε στον πόνο γι’ αυτήν την πόλη με τον πληθυντικό αριθμό μας, που απειλεί να μας καταβροχθίσει. Αν δεν επιστρέψει ο καθένας στον ενικό του, αν δεν δράσει στην μικρή ακτίνα ευθυνών του, φοβάμαι πως τα προβλήματα που μας ταλανίζουν όλα αυτά τα χρόνια, θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο μνημείων αυτής της πόλης, με την περιοριστική ταμπέλα να μας θυμίζει… «Διατηρητέα».!!!

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Πουκάμισο στο νούμερο σου και σε χρώμα θαλασσί



Είναι η μαγεία της γραφής που συναντάς τυχαία και αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα. Είναι  ο τρόπος ο κοφτός που σου δίνει οξυγόνο  κάθε πέντε λέξεις. Είναι ο πόνος, που όταν κρυώσει, ζητάει την απουσία. Είναι τα χέρια που συναντήθηκαν στον ίδιο ρυθμό. Είναι τα λόγια τα άγραφα, τα ανείπωτα που κρύφτηκαν μέσα στις τρεις μεγάλες τελείες των αποσιωπητικών. Αυτά ήθελα να πω, αυτά ήθελα να γράψω. Είναι αυτά που αντικατέστησες με την σιωπή και σημάδεψες με τρεις τελείες. Είναι αυτά που άφησες σε εκκρεμότητα. Τρεις μπάλες από λέξεις, που προσεχώς πρέπει να μπούνε σε σειρά. Τρεις τελείες χωρίς παύλα. Τρεις τελείες, που περιμένουν τη συνέχεια… και η Βασιλική, σκόρπισε φωνήεντα και σύμφωνα, «για μια βαλίτσα ή για μια ζωή…» η συνέχεια χρειάζεται και το ερωτηματικό, «για μια βαλίτσα ή για μια ζωή;» Είναι η μαγεία της γραφής, που ξεκινάει από αλλού και φτάνει στα χέρια σου, πουκάμισο στο νούμερο σου και το χρώμα θαλασσί, για να ταιριάζει με το τραγούδι.
«Όλα έχουν γραφτεί. Όλα έχουν ερειπωθεί. Ψέματα. Αλήθειες. Όσα επέζησαν. Όσα πέθαναν. Όσα πουλήθηκαν. Όσα κρατήθηκαν. Σύμφωνα. Φωνήεντα. Γδύνονται σε λέξεις. Ρήματα. Επίθετα. Ουσιαστικά. Κι όλα πάντα, καθ’ όλα τυπικά. Σημεία στίξης παρόντα. Ο μεγάλος απών αναζητείται. Επιστροφές δανεικών. Καταστολές ιδανικών. Ίδιοι ήχοι. Κι η σημασία τους έχει πια, πόση αξία; Φεύγω. Μένω. Απομένω. Καταφεύγω. Πάντα καθ’ όλα τυπική. Επιμένω. Χωρίς να υπομένω; Λάθος απάντηση; Αλλαγή της ερώτησης, παρακαλώ. Διάλογοι. Μονόλογοι. Πως μπορείς να συμπληρώσεις μια ανάσα; Πόσο πρέπει να την πληρώσεις…
 

Κι η τελεία κάπου εκεί χάνεται. Γίνεται ένα μεγάλο αποσιωπητικό. Έτσι κρύβεται. Έτσι κυλά. Τρεις τελείες, ένα αποσιωπητικό. Μεγάλο, μικρό, άνευ αξίας, άνευ σημασίας. Ίδιες λέξεις. Ίδιες σκέψεις; Τα όχι και τα ναι μας, ποιος άραγε τα σέβεται; Τα εκτιμά; Ποιος πουλάει μια ψυχή; Αυτός που μένει; Αυτός που φεύγει; Πόσο κοστίζουν αυτά τα γαμημένα τα είκοσι ένα γραμμάρια; Τα χέρια μου δεν μπορούν ούτε να τα ζυγίσουν, πια. Έχουν κι εκείνα βλέπεις τα καρφιά να σηκώσουν. Αβάσταχτο φορτίο, πίστεψε με. Ή καλύτερα όχι, μην με πιστεύεις, πια. Κι αυτό εξίσου αβάσταχτο είναι. Όπως κι ‘κεινη η βαλίτσα που φόρτωσες τη ζωή μου. Κι αυτό, ναι ιδίως αυτό, εξίσου αβάσταχτο ήταν. Αλλά, είτε έμεινε γεμάτη, είτε έμεινε άδεια, αυτή, το ταξίδι της το έκανε. Περίμενε σε σταθμούς. Ανέβηκε σε τραίνα. Ταξίδεψε στα σύννεφα. Αποχαιρέτησε. Καλωσόρισε. Άνοιξε καινούργιες σελίδες. Διάβασε το τέλος στα χείλη σου. Έτρεξε να συναντηθεί. Σήκωσε όλα σου τα δάκρυα. Έπνιξε όλα μου τα γιατί. Χώρεσε πάντα μέσα της, τις λέξεις μου. Φυλάκισε τα μάτια σου. Ήπιε τις υποσχέσεις σου. Γέλασε με τον έρωτα μου. Πόθησε τους ήχους σου. Φόρεσε, όλη την αγάπη που ίσως και να ξέχασα να σου δώσω. Φύλαξε καρτερικά όλες σου τις μνήμες. Φίλησε τα χέρια που λάτρεψε. Παιχνίδισε με το κορμί μου. Έκλαψε ακόμη και για ‘κεινες τις φωτογραφίες, που δεν αντέχω πια να βλέπω. Έγινε τα πάντα, για πάντα. Πράξεις. Λέξεις. Ρήματα. Επίθετα. Ουσιαστικά. Ντύθηκε με φωνήεντα, με σύμφωνα. Με σημεία στίξης. Κι έτσι, γεμάτη με τα αποσιωπητικά μας, γυμνή πια, απομένει κρυμμένη κάπου εκεί, ανάμεσα στις τρεις τελείες, στις τελείες που θέλησες να γίνουν το τελευταίο της ταξίδι…» το τελευταίο ταξίδι;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Εξειδικευμένες οδηγίες προς ηγεμόνες




Μετά τις οδηγίες γενικής χρήσεως εξουσίας, εξειδικεύουμε προς επίδοξους «ηγεμόνες» με   την δοκιμασμένη συνταγή του Μακιαβέλι.
Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο, ένα πολιτικό κείμενο του παρελθόντος, που διανύει το τέλος της πέμπτης εκατονταετίας του, να κατορθώνει να διατηρεί και σήμερα αμείωτη την επικαιρότητα του. Αυτό συμβαίνει με την περίφημη πραγματεία του Νικόλα Μακιαβέλι «ο Ηγεμόνας»
Κανείς πλέον δεν θυμάται πόσες φορές η παρούσα κυβέρνηση δεν κράτησε το λόγο της, απέναντι στον ελληνικό λαό.
Ακόμα και ο μεγάλος πολιτικός στοχαστής, που έγινε αιτία να γραφτούν εκατοντάδες άρθρα εις βάρος του, που αντιμετωπίστηκε με απέχθεια, που κατασυκοφαντήθηκε το έργο του, που απαγορεύτηκαν τα βιβλία του, παρακολουθώντας την κατάχρηση στη θέση του, ότι: «οι υποσχέσεις ισχύουν όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις» θα την έπαιρνε πίσω. Και αυτό γιατί πιθανότητα ο αναγεννησιακός φιλόσοφος, εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θα είχε τέτοια μεταχείριση από τον «ηγεμόνα», ο λόγος το λέει της χώρας μας.

Ο Μακιαβέλι δίδαξε την τέχνη της πολιτικής, την τέχνη του κυβερνά και φαντάζομαι στην σημερινή εποχή που η ιδεολογία αποδείχτηκε ουτοπία και η πολιτική βαδίσει στη κατρακύλα της απαξίωσης, ο « ηγεμόνας» του, γίνεται περισσότερο χρήσιμος από ποτέ.
Ας θυμηθούμε φράσεις του, που έγραψαν ιστορία και ας προσέξουν οι « ηγεμόνες» όλων των βαθμίδων της πολιτικής μας ζωής.
«Το να προσπαθείς να δείξεις πως είσαι αρχηγός αποδεικνύει με τον καλλίτερο τρόπο πως είσαι μια μετριότητα»
«Θα πρέπει με το που θα πάρεις την εξουσία να αφανίζεις τον προκάτοχο σου, αλλά και να διατηρείς με ευλάβεια όλα τα μέσα με τα οποία εκείνος επέβαλε την εξουσία του»
« Μην διαιωνίζεις ένα πρόβλημα για να γλιτώσεις τον πόλεμο , τελικά, ούτε τον πόλεμο θα αποφύγεις και το πρόβλημα θα σε φθείρει»
« Οι ικανοί τοξότες ξέρουν πως για να πετύχουν το στόχο τους, πρέπει να στοχεύουν ψηλότερα από αυτόν»
« Πιο πολύ κόπο από όσο για να κατακτήσεις την εξουσία, θα χρειαστείς για να τη διατηρήσεις»
«Όταν κάποιος σου χαρίσει δύναμη θα είσαι πάντα υποχείριο του»
« Μην νομίσεις ότι, αν αδικήσεις κάποιον και μετά του κάνεις καλό, θα ξεχάσει την αδικία, ο αδικημένος δεν ξεχνά ποτέ»
«Για να σε εκτιμούν πρέπει να είσαι αληθινός φίλος και πραγματικός εχθρός»
« Το πόσο δυνατός είναι ο ηγέτης κρίνεται, από το πόσο μπορεί να στηριχθεί στις δικές του μόνο δυνάμεις την ώρα την δύσκολη»
«Οι φίλοι που αποκτώνται με το χρήμα και όχι με το μεγαλείο της ψυχής, είναι άχρηστοι, όταν τους χρειασθείς δεν ανταποκρίνονται»
« Μπορεί να κρίνεις το μέλλον του ηγέτη παρατηρώντας εκείνους που τον περιστοιχίζουν»
«Οι λάθος συνεργάτες αποτελούν το νούμερο ένα λάθος»
«Η φήμη γιγαντώνεται με μεγάλες πράξεις και έργα»
«οι συνεργάτες σου ανοίγουν τα μάτια, η κολακεία βλάπτει σοβαρά την αλήθεια»
Και πολλά άλλα, άκρως επίκαιρα, σε μια εποχή, που προχωράει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς αλλά που επαναλαμβάνεται σε βαθμό εκνευριστικό στο τομέα της πολιτικής.


Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Οδηγίες χρήσεως εξουσίας



Κάτι σαν οδηγίες σε ναυτιλλομένους, το παρακάτω  κείμενο. Γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια, όταν η  οικονομική κρίση είχε γίνει πλέον αισθητή σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η κρίση στην πολική είχε προηγηθεί. Θα περίμενε κανείς σήμερα, που η χώρα έχει βυθιστεί, το πολιτικό προσωπικό να άλλαζε συμπεριφορά.  Αν έχει αλλάξει κάτι, να το ξανασκεφτώ…  
Θα μπορούσα να ήμουν  Βουλευτής,  Δήμαρχος, Νομάρχης; ΟΧΙ. Αισθάνομαι σε πολλές περιπτώσεις ότι έχω περισσότερες ικανότητες. Νομίζω ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πιστεύω ότι έχω όλες τις χάρες για να βρεθώ μπροστά, κάτι όμως μου λείπει, που με καταδικάζει στο περιθώριο. Τι είναι αυτό; Δε μπορώ να κάνω παρέα με μαλάκες. Δεν έχω υπομονή να συμμετέχω σε ατέρμονες, και ανούσιες συνεδριάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, που δεν πιστεύω. Δεν ακολουθώ το πρωτόκολλο. Η γραβάτα όταν με σφίγγει την πετάω . Θέλω οι συνεργάτες μου, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Δεν μ’ αρέσει η συγκέντρωση εξουσιών που δεν ξέρω τι να τις κάνω. Δεν έχω τόση υπομονή, που να φτάνει στα όρια της αναισθησίας. Δεν μπορώ να χαμογελάω όταν δεν μου βγαίνει. Δεν μπορώ να χορεύω και να τραγουδάω όταν δεν έχω κέφι. Δεν μπορώ να υπόσχομαι όταν ξέρω ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ. 


Δεν μπορώ να συμμαχώ με πρώην εχθρούς  και σε καμία περίπτωση δεν είναι φίλοι μου  οι εχθροί των εχθρών  μου.  Είμαι αντίθετος με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και αυτό  με έκανε να το εμπεδώσω με τον  καλύτερο τρόπο ο σύντροφος Στάλιν…Θέλω να λειτουργώ ανθρώπινα όταν νομίζω, χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθώ.
Θέλω να δίνω δουλειά στην άνεργη και χωρισμένη με παιδιά, που δε έχει στο ήλιο μοίρα, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Θέλω να λειτουργώ χωρίς τον κίνδυνο μήπως και διαταράξω τις ισορροπίες. Θέλω να είμαι όπως είμαι. Να είμαι αυτό που είμαι και να μην αναγκάζομαι να παίζω ρόλους, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία για τις ανάγκες της παράστασης. Θέλω να βγαίνω στην τηλεόραση όταν πρέπει και να μην μου επιβάλλεται. Θέλω να μην πληρώνω την τηλεόραση για να με ρωτάει αυτό που θέλω και να κάνει τα στραβά μάτια στα λάθη μου. Θέλω να μην είμαι κομμάτι της τηλεόρασης και να παίζω το ρόλο του παρουσιαστή. Θέλω τέλος πάντων να είμαι, ο Δήμαρχος ο Νομάρχης ο Βουλευτής και να έχω αυτή και μόνο την ιδιότητα, συνεπικουρούμενη και με αυτήν του ανθρώπου.
Θέλω να προγραμματίζω για το μέλλον και όχι με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Θέλω να έχω τη άνεση του χρόνου, που θα μου δίνει την δυνατότητα να εγγυηθώ την αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές. Θέλω και αλλά χίλια ΘΕΛΩ. Θέλω να μην είμαι Βουλευτής Νομάρχης ή Δήμαρχος…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...