Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

«Ο Χειμώνας είναι μια δικτατορία»




Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε την θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γερατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη η τέχνη γύρω από τον χειμώνα; Η αποστολή της τέχνης είναι να απαλύνει την αντιξοότητα: αυτό κάνει και εδώ: καλλωπίζει το μαύρο, για να το αντέξουμε».
Το χιόνι είναι πολύ όμορφο στις καρτ-ποστάλ, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό και επικίνδυνο και για τον πεζοπόρο και για τον οδηγό. Για να μην πούμε τι συμβαίνει όταν φτάσει πάνω από τους 30 πόντους και κλείσουν οι δρόμοι. Ο πάγος είναι καλός για τους παγοδρόμους - ιδιαίτερα σε κλειστά στάδια. Για όλους εμάς τους άλλους είναι πηγή ολισθημάτων και καταγμάτων. Λένε πως «το κρύο είναι υγεία» αλλά μόνο «υγιεινό» δεν είναι - προκαλεί μύρια όσα κακά: από κρυολογήματα και πνευμονίες μέχρι γρίπη και εμφράγματα. Ο «βοριάς που τ’αρνάκια παγώνει», παγώνει και τους φτωχούς συμπολίτες μας που δεν έχουν να πληρώσουν πετρέλαιο. Που δεν έχουν να αγοράσουν ζεστά ρούχα και «θερμήν υπόδεσιν δια τους παγωμένους πόδας των» όπως γράφει και ο Παπαδιαμάντης.
Γενικά ο χειμώνας είναι για τους πλούσιους - εποχή των προνομιούχων. Το καλοκαίρι η ζέστη είναι τζάμπα, τα ρούχα λίγα και τα τρόφιμα φτηνότερα.
Αυτή η μελαγχολία του Φθινοπώρου, εκεί έχει τις ρίζες της. Ο βαρύς Χειμώνας, που χαρακτηρίζεται πολλές φορές από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, γίνεται ασήκωτος με την προσθήκη των οικονομικών υποχρεώσεων

…………………………………………………………………………………………..
Ο δαίμονας της στοιχειοθεσίας ήθελε συνεχεία στο χθεσινό κείμενο, αφού στην αποστολή πήγε διπλό. Η τελευταία παράγραφος είναι επανάληψη της πρώτης, ας ελπίσουμε ότι δεν ήταν έργο «Δροσερών»


δεν θα μάθουν ποτε γιατί έζησαν






Οι «Δροσεροί» τύποι, που μας είχαν απασχολήσει σε προηγούμενο κείμενο είναι γέννημα μιας εποχής που επιδιώκει το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μην ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.
…………………………………………………………………………………………..
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ να ψάχνομαι να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.
Τα σήματα που εκπέμπω είναι τ’ αληθινά και φτάνουν στον προορισμό τους. Οι κραδασμοί που προκαλώ είναι δικοί μου.
..........................................................................................................................................Οι «Δροσεροί» ξαπλωμένοι στην αυτάρκεια τους, προϊόν των περιορισμένων δυνατοτήτων του εγκέφαλου τους, δεν θα μάθουν ποτέ ποια είναι η πραγματική ζωή, δεν θα μάθουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν έζησαν, στην πραγματικότητα υπήρξαν ζωντανοί νεκροί.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Κινούμενη άμμο το τηλεοπτικό τοπίο





Αυτό το μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο, ανάλογα, που φυσάει ο άνεμος και το χρήμα, δεν πρέπει να επιβάλλει την επικυριαρχία του στην κοινωνία. Πρόκειται για ένα φαινόμενα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ρόλο της τηλεόρασης, και οδηγεί στην ανυποληψία των πάντων.
Κανένας δεν ωφελείτε, ακόμα και αυτοί που πρόσκαιρα νοιώθουν ικανοποίηση για τα κτυπήματα στους αντιπάλους τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά τους.
Κινούμενη άμμος το τηλεοπτικό τοπίο. Χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς σταθερές, με απούσα παντελώς την δημοσιογραφική δεοντολογία.
Οι τηλεθεατές πολλές φορές τσιμπιούνται, «χθες δεν τον εξυμνούσαν, σήμερα γιατί τον λοιδορούν;» Από τα πολλά τσιμπήματα αρχίζουν να δίνουν την απάντηση τους και πολλές φορές την εκφράζουν και στην κάλπη, μια απάντηση εντελώς αντίθετη από τις προτροπές των τηλεοπτικών αντρεικέλων.
Το πολιτικό παιγνίδι πρέπει να αλλάξει γήπεδο, δεν μπορεί να παίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά στο φυσικό χώρο, που δεν είναι άλλος από την κοινωνία.
Την ευθύνη γι’ αυτό την έχουν κατά κύριο λόγο οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και οι αιρετοί άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που αποτελούν και τα κατά καιρούς θύματα αυτής της τακτικής, πρέπει να αντιδράσουν συλλογικά, δεν μπορούν με την συμμετοχή τους και την ανοχή τους να αναγορεύουν τιμητές των πάντων, τους « τηλεοπτικούς αστέρες». Να μην ξεχνούν ότι αυτοί έχουν τιμηθεί με την ψήφο του Λαού και αυτό τους καθιστά ισχυρούς και ικανούς να αντιμετωπίσουν και να εξαλείψουν τέτοιες νοσογόνες καταστάσεις. Άλλωστε - και αυτό φαίνεται από τα εκλογικά αποτελέσματα - δεν είναι πάντα ο καλλίτερος σύμμαχος η τηλεόραση για τους πολιτικούς.







.




Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Μια αιωνιότητα και μια μέρα



Έγραφα παλαιοτέρα ότι μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, η πορεία μου όμως αποδεικνύει ότι εγώ κατά βάθος το κυνηγάω.
Έχω την ευτυχία να ανήκω στην ομάδα των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου. Ελπίδα όλων των συνάδελφων μου είναι η μονιμοποίηση, εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ αυτήν την προοπτική, φαντάζομαι ότι η προσωπική ομηρία από εκεί αρχίζει.
Αυτή η τακτοποίηση της μονιμότητας με τρομάζει, έχω βαθύτατα ριζωμένη, την αίσθηση του παροδικού, αισθάνομαι περαστικός από παντού, δεν λέω για τη ζωή, αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι
Καταλαβαίνω την αγωνιά των συνάδελφων ύστερα απ’ αυτό το καθεστώς ανασφάλειας που βιώνουν τόσα χρόνια, προσωπικά όμως μου φαίνονται εντελώς ξένα όλα αυτά. Για μένα η ζωή είναι κίνηση, ροή αγώνας. Eίναι διαρκής αναζήτηση αναίρεση και αμφισβήτηση. Μονιμότητα διαθέτει μόνο ο θάνατος.
Σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα στην «Καθημερινή της Κυριακής» διάβασα μια περίπτωση μονιμότητα, που προσεγγίζει την αιωνιότητα.
«Αξιωματικός γεννημένος το 1875 νυμφεύτηκε εικοσιπέντε χρόνια νεότερή του - η οποία ζει ακόμα, θαλερότατη, και εισπράττει σύνταξη. Και μετά από αυτήν, η κόρη, γεννημένη το 39 και πρόσφατα χωρισμένη, θα εισπράττει, στατιστικά, και μέσα στον 21ο αιώνα. Να μια περίπτωση μονιμότητας που μπορεί να διαρκέσει εκατόν τριάντα χρόνια».
εργάζεσαι τριάντα πληρώνεσαι εσύ και οι απόγονοι σου εκατό τριάντα, αυτό θα πει αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές.
Επειδή οι άνθρωποι είναι περαστικοί καλό είναι να αποφεύγουν την μονιμότητα. Μου λένε ότι αυτό το αμάξι κρατάει μια ζωή και με πιάνει τρόμος. Τι θα πει μια ζωή, μια ζωή κρατάνε οι άνθρωποι και όλα τα άλλα πρέπει να τ’ αλλάζουν.
Η μονιμότητα δεν είναι απλώς μια υπαλληλική ιδιότητα. Είναι μια διαφορετική έννοια του χρόνου και της ζωής.
…………………………………………………………………………………………..
Το αφιερώνω στους ταλαιπωρημένους συναδέλφους συμβασιούχους και τους υπενθυμίζω ότι με την μονιμότητα στο δημόσιο δεν κερδίζουμε και την αιώνια ζωή.



Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Στον αστερισμό των «Δροσερών»




Τα κλασσικά επίθετα δεν αρκούν, χρειάζονται καινούργιες λέξεις για να προσδιορίσουμε τους χαρακτηριστικούς τύπους της εποχής. Οι γιάπηδες, ήταν άγνωστη λέξη εδώ και κάποια χρόνια και τα κουτσαβάκια μας τελείωσαν. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τραίνο». Η εποχή μας ξεβράζει τύπους δροσερούς, που μπερδεύονται ανάμεσα μας, και ολοένα, μας αφαιρούν άρωμα, και χρώμα, μας κλέβουν το αυθεντικό και ουδετεροποιούν το τοπίο.
Ο «Δροσερός» είναι λίγο απ’ όλα, δηλαδή τίποτα.
…………………………………………………………………………………………..
Μια μετακόμιση η αιτία για την απουσία της στήλης, είχαμε μείνει στην διάσπαση, εγώ ακόμα ελπίζω και ας επιμένουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ σ’ αυτήν την προσχηματική ενότητα.
…………………………………………………………………………………………..
Ξεκίνησα, με τον «Δροσερός», όχι τυχαία. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα ο εκφυλισμός της πολιτικής, αποτελεί κυρίως έργο «Δροσερών», Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτο από δροσερούς τύπους.
…………………………………………………………………………………………..
«Κόκκινο τριαντάφυλλο» από τις σπάνιες φορές πλέον που ακούγεται αυτό το θαυμάσιο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, γραμμένο για τον Αλέκο Παναγούλη. Αξίζει τον κόπο να μεταφέρω το σχόλιο πριν το τραγούδι.
«Αυτοί ήταν οι δικοί μας ήρωες, αυτό το αίμα έβαφε τους δρόμους των ονείρων μας. Αν ρωτήσει ένας νεαρός σήμερα να του πω ποιον να θαυμάσει, δεν ξέρω να απαντήσω. Ποιοι είναι οι ήρωες σήμερα; Και μη μου πεις αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη ηρώων. Γιατί θα σου πω αλίμονο μας που ήρωες σήμερα είναι μόνο όσοι δεν έχουν πιστωτικές κάρτες».
…………………………………………………………………………………………..
Το επίθετο «Δροσερός», που από δω και πέρα θα το συναντάμε και σε αλά κείμενα, μου το δάνεισε νεαρός, που ψάχνει και αυτός να βρει τους ήρωες του…





.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...