Τελευταία σελίδα αριστερά

Μέρες των παθών, με μόνες σταθερές την πρόσθεση και την αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής. Για όσους ακόμα, το παλεύουν, με ένα «α» στερητικό σε πρώτη χρήση, κάτι θα μείνει. Τι; το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής, που η αφαίρεση δεν το αγγίζει. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό  μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας όμως, ό,τι και να γίνει θα το κρατήσουμε. Μεγάλη εβδομάδα, θα μπορούσε, να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Οι αναφορές σε σημαντικές ιστορικές στιγμές συνοδεύονται, αν ο χρόνος συμμαχήσει, με κάποια Χριστούγεννα, με κάποιο Πάσχα, με κάποια μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός Λαού, που ακόμα δεν ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελ...

Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος, σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με   τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε Κυρία του ραδιοφώνου, εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησού ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθη...

Σε αυτές τις εκλογές ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα. Τα φαινόμενα των «πάρε δώσε», των εκδουλεύσεων, του ρουσφετιού και της διαφθοράς, είναι τόσο έντονα, που καθορίζουν καινούργια στάνταρ, ενός σύγχρον ου τοπικού μεσαίωνα. Ομάδες, υποομάδες, ανίερες εσωτερικές συμμαχίες, σε μια άνευ προηγούμενου παρατεταμένη κρίση, έχουν επιδοθεί στην απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπίσουν συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται. Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τό...

Αυτές οι λογικές της “αγοράς” , που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αγορά και την πραγματική οικονομία, αλλά με τα συμφέροντα μια παγκόσμιας ολιγαρχίας, μας οδήγησαν στην καταστροφή. Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας, το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Αυτός ο νέος θεός, έβαλε μπρος για να κα ταστρέψει τον πλανήτη. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία. Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμ...