Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Καλώς τα παιδιά...

Το παρακάτω είναι το δεύτερο κείμενο της σειράς, που μπαίνει και στο ζουμί της ιστορίας. Σήμερα ύστερα από τέσσερα χρόνια παραπάνω στη πλάτη τους, οι εντιμότατοι φίλοι μου, σε μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη, το έχουν ξεφτιλίσει…
Για τους νέους ηλικιακά αναγνώστες, που δεν γνωρίζουν την ταινία λίγα λόγια για να μπουν στο κλίμα .
«Μια παρέα 4 (συν έναν που προστίθεται αργότερα) , πενήντα συν, κάθε λίγο παρατάνε οικογένεια, δουλειά και όποια άλλη υποχρέωση για να αλητέψουν, κοινώς όπου τους βγάλει ο δρόμος τους, οργανώνοντας στο ξεφάντωμά τους αυτό, ιδιοφυείς πλάκες σε ανύποπτους ανθρώπους που συναντούν στο δρόμο τους, αλλά και μεταξύ τους. Η ταινία καταγράφει μερικές από τις πλάκες αυτές, αλλά και τον τρόπο ζωής αυτών των μεσήλικων που αρνούνται πεισματικά να μεγαλώσουν.
Σηματοδοτούν μια φωτεινή, ανέμελη οπτική της ζωής, μονίμως αισιόδοξη παρά τις αντιξοότητες, μονίμως «έξω καρδιά», η οποία φαίνεται πολύ προτιμότερη αν τη συγκρίνουμε με τον σοβαρό, κουμπωμένο 30άρη γιάπη γιο του Φιλίπ Νουαρέ (άλλο ένα συν της ταινίας το ότι προέβλεψε από τότε ήδη την ύπαρξη «φρικιών» γονιών και συντηρητικών παιδιών, που, αντιστρέφοντας τον παραδοσιακό ρόλο των γενεών, προσπαθούν μάταια να νουθετήσουν τους πατεράδες τους). Εξ άλλου το φιλμ δεν νομίζω ότι τους θεοποιεί. Ίσα - ίσα αρκετές φορές δείχνει αρνητικές πλευρές τους, άλλοτε φαλλοκρατικές κι άλλοτε κυνικές».
Βεβαίως, εκείνοι οι εντιμότατοι φίλοι ωχριούν μπροστά στους δικούς μου. Όσο περισσότερο ξευτελίζει ο ένας τον άλλον, τόσο τα δεσμά της παρέες γίνονται δεσμοί αίματος. Ας θυμηθούμε την πρώτη σειρά επεισοδίων, για να έχουμε μια συνέχεια στα νέα επεισόδια..
Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Οι εντιμότατοι φίλοι μου, το μόνο πράγμα που έκαναν σοβαρά στη ζωή τους ήταν η φάρσα. Η δραστηριότητα τους στον πολιτικό, κοινωνικό, συνδικαλιστικό χώρο βοηθούσε, να θεωρούνται υπεράνω υποψίας και διευκόλυνε, τα σχέδια τους.

Έπαιρναν μέρος σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, δημιουργώντας ακλόνητα άλλοθι, για την συνέχεια της βραδιάς. Ακολουθώντας μια πολιτική διάβρωσης μέσα στους συντηρητικούς χώρους, που δραστηριοποιούνται, επιδιώκουν ουσιαστικά να εισάγουν καινούργια πολιτικά ήθη. Σ΄ αυτό συνέβαλλε καθοριστικά και η επαφή τους με οικονομικούς μετανάστες των πρώην χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και μη πάει ο νους σας σε οικοδόμους, την ώρα που αυτοί αλωνίζουν οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να πάνε στη δουλειά τους
Κάνοντας μια πρώτη προσέγγιση αυτού του φαινομένου, θα έλεγα, ότι εκφράζουν μια νέα τάση, γέννημα της ανάγκης που δημιουργεί η απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Τεκνά λοιπόν της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής. Γιατί μπορεί η πολιτική ζωή να είναι μπουρδέλο, κανείς όμως από τους σοβαροφανείς πολιτικούς δεν την υποστηρίζει για αυτό που είναι. Οι εντιμότατοι φίλοι μου καθορίζουν την πολιτική τους στάση με το παραπάνω δεδομένο και λειτουργούν στον οίκο ανοχής με τις αντοχές και τις ανοχές που επιβάλλονται.
Μπορεί όλα αυτά που περιγράφω να μην γίνονται κατανοητά σήμερα και πώς να γίνουν, πρόκειται για ένα καινούργιο εγχείρημα με λιγότερο από 3 χρόνια ζωή, όταν χαλάρωσει το οργανωτικό σχήμα, μαζικοποιηθεί και δημοσιοποιήσει τις θέσεις τους θα καταλάβετε.
Το είχα υποψιαστεί από την πρώτη στιγμή. Σιγά που αυτά τα ρεμάλια ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αφού οι πολιτικοί είναι της πλάκας, αφού η πολιτική είναι μια πλάκα. Ας κάνουμε πλάκα…κερδίζοντας συγχρόνως και οπαδούς
…………………………………………………………………………………………..
Στη πρώτη ευκαιρία θα συνεχίσουμε…

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

«Ο χορός των ρόδων»

Βιάστηκα, να δημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο της σειράς «το ακρωτήρι του φόβου». Και λέω βιάστηκα, γιατί η αφορμή που μου δόθηκε τότε, δεν έχει σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Κίνητρο και επαναφορά στο προσκήνιο, εκείνης της περιβόητης παρέας, «Οι εντιμότατοι φίλοι μου», που ενώ εξαφανίζεται, με κάτι τέτοια δίνει το παρόν στο προσκλητήριο για καινούργιες περιπέτειες. Από λάθος μια αναγνώστρια της στήλης αντέστρεψε τον τίτλο του κειμένου της περασμένης εβδομάδας «οι Νέοι Γέροι» και γράφει:
«Οι γέροι νέοι είναι αδύναμοι, ανασφαλείς κι ανάξιοι να στηριχτούν στις δικές τους και μόνον δυνάμεις. Οι νέοι νέοι είτε αδιαφορούν για τα πολιτικά δρώμενα για να μην λερωθούν, είτε παλεύουν με χαμόγελο και πίστη για τα όνειρά τους και την καθημερινότητά τους. Απεχθάνονται τα ράσα, γιατί ξέρουν πως δεν κάνουν τον παπά, κι από το μετερίζι του ο καθένας κάνει προσπάθειες να διατηρήσει την λογική και την ουσία του κάθε πράγματος. Κι υπάρχουν και νέοι, σαν εσάς, που ποτέ δεν γερνούν!» Το τελευταίο με αναγκάζει να δραστηριοποιήσω την παρέα της πλάκας γιατί είναι σοβαρά τα πράγματα. Φαντασθείτε, αυτούς τους τύπους στα «Βραγανιώτικα» στους «Βελονάδες», στους «Αλλειματάδες» στο «Κολοκύθι», να χαράζουν δρόμους ρίχνοντας εκκλησιές, προκαλώντας τη μήνη των κατοίκων. Μπορούν να συμβούν απίθανα πράγματα αυτή την περίοδο και όπως πάμε, μπορούν να ξανασυμβούν και στο μέλλον. Aς ξεκινήσουμε σοβαρά γιατί είναι νωρίς ακόμα και στην πορεία… Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
«Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Το διαπιστώνεται φαντάζομαι αυτές τις μέρες. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία των εκλογων.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία τους επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
………………………………………………………………………………………
Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Πολιτική: φροντιστήριο ξένων γλωσσών.

Αυτό είναι το πλεονέκτημα της πολιτικής, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα απ’ αυτό που εννοούν. Οι ληστρικοί φόροι με τους οποίους ξεζουμίσει η κυβέρνηση τον ελληνικό Λαό, εσχάτως βαφτίσθηκαν «αλληλεγγύη». Τι κρίμα για την «αλληλεγγύη», να σταματήσει να προφέρεται κάποια στιγμή, γιατί θα θυμίζει τα δεινά , μια εποχής που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Θυμάστε εκείνους τους χαμένους Σεπτέμβρηδες που σας έλεγα, αυτές τις μέρες τις προεκλογικές, θυσιάσουμε και λέξεις. Η ενότητα, η πρόοδος η ανεξαρτησία, η ανάπτυξη, γίνονται καραμέλες στα χείλη των υποψηφίων και λειώνουν από το πιπίλισμα.
«Στην πολιτική» υποστηρίζει ο Παντελής Μπουκάλας, σε πρόσφατο άρθρο του, υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους.
Πόσες επιπλέον «αλλαγές» μπορεί να υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ (το «νέο», το «καινούργιο», το «μοντέρνο» ή όπως αλλιώς ονομαστεί η τωρινή του αλλοιωμένη μορφή) χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει αντιδραστικό γέλωτα στους ακροατές του, ακόμα και στους ίδιους τους οπαδούς του;
Επισήμως, ας πούμε, ο κ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του είναι το μοναδικό που εμπνέεται από το «όραμα» του «Καλλικράτη». Ανεπισήμως, ακόμα και ο ίδιος θα υποχρεωνόταν να ομολογήσει ότι το εν λόγω «όραμα» είναι τόσο ασθενικό ή προσχηματικό που δεν κατάφερε να συγκινήσει ούτε καν τους υπουργούς και τα στελέχη που πιέστηκαν να θέσουν υποψηφιότητα στις περιφερειακές εκλογές…

Η πολιτική όπως ασκείτε σήμερα δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και την ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις. Και τότε, για να θυμηθούμε και την κυρία του ραδιόφωνου:
«Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου άσπρα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που προτίμησε τις άδεις μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη»

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Όλα τα γνωρίζει η ιστορία

Θα μεταφέρω ένα επίκαιρο χρονογράφημα, γράφτηκε πριν δέκα περίπου χρόνια σε μια μικρή σατυρική εφημερίδα της Ημαθίας. Αναφέρεται στην εκεί πόλη και προσαρμόζεται σε κάθε πόλη. Το αφιερώνω σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ιστορία, για να τους επισημάνω, ότι η ιστορία τους γνωρίζει και έχει αφήσει χώρο στις μαύρες σελίδες της. Το αφιερώνω και σ’ αυτούς που ετοιμάζονται πυρετωδώς για επερχόμενες εκλογές γα να το βάλουν στα υπ’ όψιν.
Να πρόκειται για απόπειρα εισαγωγής μιας νέας αντιλήψεως του χρόνου της μικρής επαρχιακής μας πόλης; Όπως π.χ., επί Κλαυδίου, επί Τιβερίου ή επί Χαλίλ Αλή Μπέη, που διετέλεσε Δήμαρχος Βεροίας, την τετραετία 1912-1916 και επανεξελέγη αργότερα της πόλης ήδη ... «ελευθερωθείσης»;
Μήπως πρόκειται για απόπειρα αποθεώσεως του συμπτωματικού;
Μιας μαρμάρινης αθανασίας;
Κάποια προσπάθεια νοσφισμού αιώνιας δόξας;
Μήπως οφείλεται στην περίσσεια μαρμάρου των μαρμαρογλυφείων μιας πρώην δημοτικής επιχείρησης νυν χρεοκοπημένης, ώστε να αποτελέσει μνημείο συμβολισμού και απτό παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές, του πώς μια ολόκληρη πόλη, πληρώνει, υπέρ βωμών και μεγαλοϊδεατισμών, το... μάρμαρο της επιχειρηματικής φαντασιοπληξίας κάποιων δημάρχων;
Ας μην πλανώνται ορισμένοι «πλάνην οικτράν».
Μπορεί οι άνθρωποι να μη γνωρίζουν ιστορία, η ιστορία όμως, γνωρίζει τα πάντα.
Σκεφτείτε για παράδειγμα, ότι η ιστορία γνωρίζει πόσα ακριβώς τάλαντα στοίχιζε κάθε κυβικό μέτρο δρυός, τον 5ο προ Χριστού αιώνα (!), όταν οι Αθηναίοι ζητούσαν ν΄ αγοράσουν ξυλεία απ΄ τους Μακεδόνες και τους Θράκες, για να κατασκευάσουν τα καράβια τους. Γνωρίζει μέχρι και το ύψος της προμήθειας που καταβάλλονταν στους μεσάζοντες...

Γνωρίζει η ιστορία, επομένως, και, κατά μείζονα λόγο!
Ποιος υπήρξε έντιμος!
Ποιος είχε όραμα!
Ποιος ήταν φαύλος και ποιος ενέδωσε στην χρησιμοθηρία της εξουσίας!
Ποιος αλλοτριώθηκε για προσωπικά συμφέροντα και ποιος ήταν δίκαιος και πόσο.
Γνωρίζει πολύ καλά η ιστορία τους άφρονες, αυτούς που επέβαλαν επαχθείς φόρους, τους ακόλαστους, τους συνετούς.
Όλα τα γνωρίζει η ιστορία...
Κι όποιος δεν ενδιαφέρεται για το «τι γνωρίζει η ιστορία», ας το πει ευθέως και ευθαρσώς.
Ας πει, λοιπόν, «Δεν μ΄ ενδιαφέρει τι θα γράψει η ιστορία» κι ας ομολογήσει μόνος του τον οπορτουνισμό, τον μηδενισμό ή την ελαφρότητα με την οποία είδε τα πράγματα. Αργά ή γρήγορα θ΄ αναγκαστεί να τα ομολογήσει και στη συνείδησή του. Αν έχει.
Επιτέλους κάποιος πρέπει να μιλήσει με λόγια σταράτα για την διασπάθιση του χρήματος, τον ορυμαγδό των κατατμήσεων, των απευθείας αναθέσεων, για τις αδιαφανείς διαδικασίες για τα έργα που γίνονται «μόνο για γίνουν», χωρίς κανένα σχεδιασμό, χωρίς μελέτες με μοναδικό κίνητρο «να βουλώσουν οι τρύπες των προϋπολογισμών και των χρηματοδοτήσεων». Κάποιος πρέπει να περιγράψει το κιτς και τον βιασμό του παρθένου περιβάλλοντος από τον αποικιοκρατικό επεκτατισμό του τσιμέντου. Κι αφού δεν ισχύει πια η τιμωρία της κακογουστιάς όπως στην αρχαία Ελλάδα, ας επιληφθεί ο εισαγγελέας των οικονομικών ατασθαλιών, των πλαστογραφήσεων και των κραυγαλέων παραβάσεων. Είναι ώρα...

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Επιεικώς επικίνδυνοι

Δεν έχω την πολυτέλεια του χώρου και του χρόνου, για να γράψω ένα άρθρο για όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που διαδραματίστηκαν και συνεχίζουν τις τελευταίες μέρες στο κυβερνών κόμμα, με αφορμή την στήριξη υποψηφίων περιφερειαρχών και δημάρχων. Ένας πολιτικός οργανισμός, που χειρίζεται τόσο ερασιτεχνικά ένα εσωτερικό του θέμα, είναι απλά επικίνδυνος να κυβερνά.
Δυο τρεις επισημάνσεις, που δείχνουν το μέγεθος του κινδύνου για ένα Λαό, που εμπιστεύθηκε την τύχη του, σε ένα κόμμα που αποκαλείτε ανοιχτό και φροντίζει με κάθε τρόπο, να επιβεβαιώσει την αντιδημοκρατική του λειτουργία.
Πριν ενάμισι μήνα διαλαλούσαν, ότι στην πανηγυρική εκδήλωση της 3η Σεπτεμβρίου θα ανακοινώσουν τους υποψήφιους Περιφερειάρχες. Μέχρι το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ο πρωθυπουργός έσβηνε και έγραφε ονόματα. Όσο για τον πολυδιαφημισμένο «Καλλικράτη», φρόντισε, με την διαρροή πρωτοκλασάτων στελεχών, που όπως ήταν φυσικό αρνήθηκαν να υποστούν αυτήν την δοκιμασία, να τον απαξιώσει πριν την γέννηση του.
Δημοσκοπήσεις της τελευταίας στιγμής, με αυθαίρετες τοποθετήσεις υποψηφίων, που είχαν δηλώσει από πριν ότι δεν ενδιαφέρονται. Κομμένοι εκ των προτέρων υποψήφιοι που συνεχίζουν να στολίζουν λίστες. Σκορποχώρι. Αναρωτιέται κανείς ποια η χρησιμότητα των διαβουλεύσεων, των αξιολογήσεων, που προηγήθηκαν σε επίπεδο οργανώσεων και τοπικών κοινωνιών, από την στιγμή, που όπως αποδείχθηκε, οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες.
«Ένα είναι το κόμμα» είχε πει ο αείμνηστο Χαρίλαος Φλωράκης και φαίνεται εκ των υστέρων να δικαιώνεται, άσχετα αν συμφωνούμε με το ΚΚΕ. Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει κανένα μέλος του ΚΚΕ να διαφωνεί με τις επιλογές του Κόμματος του και είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται ν’ ακούσω. Αντίθετα από την Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ παραιτούνται και με άνεση εντάσσονται σε αντίπαλους συνδυασμούς, σε κάποιες περιπτώσεις το κάνουν και χωρίς να έχουν παραιτηθεί.

Ειλικρινά, οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κόμματος, ουδόλως με απασχολούν, ο λόγος γίνεται, για την επικινδυνότητα των χειρισμών, από ένα κόμμα που κυβερνά και οι αποφάσεις του, έχουν άμεση σχέση με τη ζωή μου, με την ζωή του ελληνικού Λαού. Δεν ξέρω αν ένα κόμμα που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί μεγάλα προβλήματα - που δυστυχώς διαχειρίσθηκε, - όπως η οικονομική κρίση. Μήπως τελικά οι αιματηρές θυσίες του λαού είναι χωρίς αντίκρισμα; Γιατί να έχουμε εμπιστοσύνη στο κόμμα που δυο μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές και έξι μήνες μετά, άλλαζε αποφάσεις κάθε μέρα, κάθε ώρα; Ακριβώς όπως κάνει σήμερα και με την επιλογή προσώπων, που θα υπερασπιστούν τις επιλογές του, το ίδιο φαίνεται πως αυτοσχεδιάζει και θα συνεχίζει να αυτοσχεδιάζει, στις πλάτες μας.


.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...