Θυμάστε εκείνους τους χαμένους Σεπτέμβρηδες που σας έλεγα, αυτές τις μέρες τις προεκλογικές, θυσιάσουμε και λέξεις. Η ενότητα, η πρόοδος η ανεξαρτησία, η ανάπτυξη, γίνονται καραμέλες στα χείλη των υποψηφίων και λειώνουν από το πιπίλισμα.
«Στην πολιτική» υποστηρίζει ο Παντελής Μπουκάλας, σε πρόσφατο άρθρο του, υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους.
Πόσες επιπλέον «αλλαγές» μπορεί να υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ (το «νέο», το «καινούργιο», το «μοντέρνο» ή όπως αλλιώς ονομαστεί η τωρινή του αλλοιωμένη μορφή) χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει αντιδραστικό γέλωτα στους ακροατές του, ακόμα και στους ίδιους τους οπαδούς του;
Επισήμως, ας πούμε, ο κ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του είναι το μοναδικό που εμπνέεται από το «όραμα» του «Καλλικράτη». Ανεπισήμως, ακόμα και ο ίδιος θα υποχρεωνόταν να ομολογήσει ότι το εν λόγω «όραμα» είναι τόσο ασθενικό ή προσχηματικό που δεν κατάφερε να συγκινήσει ούτε καν τους υπουργούς και τα στελέχη που πιέστηκαν να θέσουν υποψηφιότητα στις περιφερειακές εκλογές…
Η πολιτική όπως ασκείτε σήμερα δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και την ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις. Και τότε, για να θυμηθούμε και την κυρία του ραδιόφωνου:
«Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου άσπρα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που προτίμησε τις άδεις μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου