ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Αν είχα διαλέξει πράσινο ή μπλε και δεν με τραβούσε το κόκκινο εκείνα τα χρόνια, για το κόμμα και κίτρινο για την ομάδα, τώρα θα ήμουν πρωταγωνιστής. Το τίτλο τον κρατάω για αργότερα και συνεχίσω με κομμένες λέξεις. Δρόμος, Ταξίδι, Χαρά.
Τι νομίζεται ότι διεκδικούμε κάνοντας τόση φασαρία στη ζωή; Κάποιος να μας θυμάται. Αυτό είναι το γέρας που θέλουμε για τα επί της γης μικρά μας βήματα. Κάποιος να θυμάται το πέρασμα μας και το περίσσευμα καρδιάς που μπορέσαμε να διαθέσουμε σε κάποιους νεότερους. Κάποιος να λέει το όνομα μας και ο ήχος να μην είναι στάχτη αλλά φως…
Με το «γαμώ την αριστερά μου», δεν τελειώσαμε.
Αλλάζω μουσική.
.jpg)
Καλά τα παιγνίδια αλλά για να διεξαχθούν χρειάζεται πάνω απ’ όλα το γήπεδο, χωρίς λακκούβες και ρωγμές. Βάση που να αντέχει τις μάχες.
Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα να γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι ο έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»
16 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου