Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Πάντα κόκκινος ο Μάης






Πρωτομαγιά αύριο.  Και αυτός o Μάης, αποκτάει το πραγματικό του χρώμα, αυτό που τον χαρακτηρίζει διαχρονικά. Το κόκκινο!  Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη.
«Το Μάη λένε πως  θα βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα.  Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος  που έγραφα,  πάντα  κόκκινος μένει. Και όχι από τις παπαρούνες. Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ’  όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός.
 «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους, ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους, έπαιρνε μια γεύση στάχτης.»
Ο αφαιρετικός λόγος, παρόλη τη γοητεία που ασκεί, εμπεριέχει κινδύνους. Τα λογοτεχνικά κείμενα δεν είναι έκθεση επιχειρημάτων, είναι κατάθεση ψυχής και η ψυχή πολλές φορές δεν πάει χέρι χέρι με την λογική ή για να ακριβολογώ, πολλές φορές η λογική κρύβεται, πίσω από γενικεύσεις.


Ποιος άλλος από τους ποιητές θα μπορούσε να περιγράψει τις πρωτομαγιές της πατρίδας μας; Τις πρωτομαγιές που αλήθεια είναι, δεν μπόρεσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιασμένες προθέσεις τους.
Διάλεξα τους πρώτους στίχους από πρωτομαγιές που έγιναν τραγούδι «Ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο με όλες τις παπαρούνες του αίματος μας»
«Παράξενη πρωτομαγιά μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια ηρθ' ο καιρός του "έχε γεια" τι να την κάνεις πια την περηφάνια».( Νίκος Γκάτσος)
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω» ( Γ. Ρίτσος)
«Στη ζήση αυτή που τη μισούμε, στη γης αυτή που μας μισεί, κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε πόνε πικρέ και πόνε αψύ, που μας κρατάς και σε κρατούμε».(ΚώσταςΒάρναλης)
«Κάτω απ' τις λεύκες συντροφιά πουλιά και καπετάνιοι συλλείτουργο αρχινήσανε με τον καινούργιο Μάη» (Γ.Ρίτσος)
«Κίνησε Μάης για να ρθεί κι έχει μεγάλη στράτα, τι να του πάρω πρώτα μου, τον ήλιο ή τα μαντάτα! Τέτοιο Μάη, μάνα μου, άλλο να μη μου στείλεις, να λέει, πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης» ( Φ.Λάδης)
«Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό και τον Χάρο θα καλέσουμε να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί» (Μ. Θεοδωράκης)
«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη και μια βραδιά σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι» ( Ν. Γκάτσος)
Έτσι τραγουδάμε τις πρωτομαγιές στην πατρίδα μας και πως αλήθεια;
« Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Στο χρώμα της ώχρας





Η πλέον κατάλληλη μέρα σήμερα, για να επαναλάβουμε αυτά που μας αηδίαζαν παλαιότερα,  όταν τα φαινόμενα  είχαν πολύ πιο ήπια χαρακτηριστικά.  Και με σφραγίδα πλέον κάτω από την υπεύθυνη δήλωση, που σβήνει ότι υπήρξε χθες. Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμιά  αξία,
βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.
Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι, ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει τη μνήμη. Όσο για τις αξίες, που καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού.

«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς πού θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στη τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;


Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα. Επειδή σε όλη αυτή τη μεγάλη διαδρομή, κυρίως απογοήτευση εισέπραξα, θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτήν μου την εμμονή.
Εγώ θα συνεχίζω να γράφω, για πράγματα, σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίζω να γράφω για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη.
Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό.
Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα δικαιώνονται στο μέλλον.
Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ’  αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και τους στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει στάχτη,  όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Γράφω και για έναν άλλο λόγο, άλλα αυτός έχει να κάνει με μένα και με σας. Αυτός είναι και  ο πιο  ισχυρός

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...