Τελευταία σελίδα αριστερά

Πρωτομαγιά αύριο.   Και αυτός o Μάης, αποκτάει το πραγματικό του χρώμα, αυτό που τον χαρακτηρίζει διαχρονικά. Το κόκκινο!   Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη. «Το Μάη λένε πως  θα βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα.   Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος   που έγραφα,   πάντα   κόκκινος μένει. Και όχι από τις παπαρούνες. Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ’   όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός.   «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσα...

Η πλέον κατάλληλη μέρα σήμερα, για να επαναλάβουμε αυτά που μας αηδίαζαν παλαιότερα,  όταν τα φαινόμενα   είχαν πολύ πιο ήπια χαρακτηριστικά.   Και με σφραγίδα πλέον κάτω από την υπεύθυνη δήλωση, που σβήνει ότι υπήρξε χθες. Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη. Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμιά  αξία, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους. Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μ...