Τελευταία σελίδα αριστερά

Έχουμε γράψει πολλές φορές για αυτήν την αθλιότητα του διαγωνισμού τραγουδιού της Γιουροβιζιον. Χθες το βράδυ το τερμάτισαν. Ντροπή ακόμα και για την Ουκρανία, που δέχτηκε το βραβείο. Ανθρωπιστική βοήθεια χρειάζεται ο ουκρανικός λαός όχι πέτσινα μουσικά βραβεία. Δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι καινούργιο γι’ αυτόν τον άθλιο διαγωνισμό που κάθε χρόνο επιβεβαιώνει την ασκήμια του . Ακόμα και οι προσπάθειες που πάνε κόντρα στο συρμό, σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Αν αυτός ο διαγωνισμός αποτελούσε κίνητρο για μουσικές δημιουργίες, σήμερα η Ευρώπη δεν θα είχε μουσική. Ευτυχώς, που ακόμα και αυτοί που το παρακολουθούν στην τηλεόραση - και είναι πολλοί - οι περισσότεροι δεν τον αποδέχονται. Ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία εκατομμυρίων τηλεθεατών, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή σε παλαιότερο άρθρο της αναφέρει «Ο γυμνός βασιλιάς...

Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα, εμείς ύστερα από τόσες ήττες, μπορεί να μην μάθαμε να τις αποφεύγουμε, ξέρουμε πολύ καλά, ότι γι’ αυτό το αναφαίρετο δικαίωνα στο όνειρο, μπορούμε να τις επαναλάβουμε, άλλωστε ο χρόνος σπαταλιέται, όταν δεν τον ζεις απόλυτα και μοναδικά, με ό,τι έχεις, όπως είσαι, αλλιώς η ζωή ξοδεύεται και καίγεται… Ένας τόπος, ένα άρωμα, ένας αέρας, ένας ουρανός... και όσο ακόμα ψάχνω να βρω τι ήταν εκείνο που πυροδότησε τη μνήμη αυτή τη στιγμή, σε χρόνο ανύποπτο, να μου φανερώσει εκείνη τη στιγμή, εκείνη την παιδική εικόνα, εκείνη τη παιδική χαρά, θα το επαναφέρω. Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… “να χτίζεις στην άμμο σαν να ’ναι στην πέτρα.” Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή. Εκεί που νοιώθω ότι στερεύω πάλι γεμίζω. Όσο μεγαλώνω, το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Η μνήμη φιλτράρει τα γεγονότα μέσα από τις αισθήσεις, και έρ...

Πάντα αυτή η εποχή με βρίσκει να κόβω βόλτες πίσω στο χρόνο. Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Το μυαλό είναι το πρόβλημα. Ζηλεύει. Μια χάντρα πέφτει, μια χρονιά. Ο χρόνος μάς κάνει σοφότερους, πιο κυνικούς, και από μια χάντρα πιο ευάλωτους. Αλήθεια ποια προσμονή φέρνουν οξύτερη οι γιορτές; Πάνω απ' όλα ο χρόνος. Κάνοντας κύκλους αναλογίζεσαι, πόσος χρόνος σού λείπει, πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά, πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή μες στις ελλείψεις και τις αναβολές. Αμείλικτος ο χρόνος. Γεννημένος το Μάη, άκοπα με μια ανάσα, έτρεχα στη ξέγνοιαστη κατηφόρα που βγάζει στη πόρτα του καλοκαιριού. Αυτή η εποχή είχε μια μαγεία για αυτά που περιμένεις να ζήσεις το καλοκαίρι, γι’ αυτά που έχεις μπροστά. Τώρα στα εξήντα, κάτι μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όταν το σήμερα μου φέρνει στο νου τα παιδικά καλοκαίρια . Και όμως ίδια είναι τ' αρώματα ίδιες και οι μουσικές. Και η θάλασσα ολόιδια εκεί πάντα να περιμένει πότε ήρεμη και πότε αγριεμένη. Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγ...