Τελευταία σελίδα αριστερά

Η κοινωνία δεν θα ήταν οι άλλοι. Η κοινωνία θα είμαστε εμείς, αν υπήρχε παιδεία.       Η παιδεία είναι το μεγάλο πρόβλημα.    Άλλη θα ήταν η θέση μας μέσα στην κοινωνία, άλλη θα ήταν η στάση μας. Αλλιώς θα είχαν εξελιχτεί τα πράγματα αυτή τη μακρά ειρηνική περίοδο της μεταπολίτευσης. Δεν φτάνει μόνο η ανάγκη για να γεννηθούν πρωτοπορίες, χρειάζεται και γνώση. Η αλήθεια είναι, ότι με τέτοια παιδεία, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τίποτα καλύτερο. Ούτε πολιτισμό, ούτε   υγεία, ούτε οικονομία, ούτε δημόσιο τομέα, ούτε τηλεόραση. Το 1915 ο Δ. Γληνός γράφει: «όλοι το εγνωρίσαμε το σχολείον φυλακήν και το σχολείο υπνωτήριο, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών τύπων και των κενών φράσεων, το σχολείον του ευρώτος και του ψυχικού αποπνιγμού, το σχολείον οδοστρωτήρα και Προκρούστην   των ψυχών, το σχολείον το αφρονημάτιστο, το σχολείο που δίδει χαρτιά και τίποτα άλλο, το σχολείον το περιφρονημένο από μαθητάς, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία. Όλο...

«Από το άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια πρόγευση τραγωδίας, βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα μαύριζαν τη δυτική πλευρά. Ο ουρανός από την μεριά του φρουρίου ήταν ξάστερος αλλά με ένα κακό γαλάζιο. Υπήρχε ήλιος αλλά δεν σου έκανε όρεξη να τον απολαύσεις. Το μεσημέρι ο ουρανός φαινόταν πιο καθαρός, αλλά μόνο προς τη μεριά της παλιάς πόλης. Πάνω από την είσοδο του λιμανιού ο ουρανός ήταν πράγματι πιο ξάστερος. Στη βόρειο πλευρά της πόλης τα σύννεφα συνενώνονταν αργά σε ένα μόνο σύννεφο, μαύρο αδυσώπητο, που προχωρούσε αργά με νύχια φαγωμένα και γκριζωπά στην κατάληξη των μαύρων χεριών του, σε λίγο θα έφτανε ο ήλιος, οι θόρυβοι της πόλης έμοιαζαν να σβήνουν σε αυτήν την αναμονή. Στις τρεις το απόγευμα ο ήλι...

«Και αυτή   η κοινωνία δεν αντιδράει…». Φράση κλισέ   κολλημένη στα χείλη,   της πλειοψηφίας των μελών   αυτού του λαού.       Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε   ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες,  μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.   Σε δεύτερη σκέψη, οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή,   και     τότε   έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα.   «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνε...

Δεν πήγα στην παρέλαση.   Σε μια χώρα χρεωκοπημένη, παραδομένη στους δανειστές, υποταγμένη,   στο ΔΝΤ, επιμένουμε, με βήμα   και κορμί καμαρωτό, από την μαθητιώσα νεολαία,   που υπόσχεται μέλλον λαμπρό για την πατρίδα !!!   Επιμένουμε με   όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα. Είναι πέρα από κάθε λογική να πηγαίνουμε      στις παρελάσεις,   για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτήσουμε, να χειροκροτήσουμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτήσουμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψω...