Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί

Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε λευτερώνουν από το βάρος τους. Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να αντέξουμε τα πενήντα που χτυπούν την πόρτα μας, αν δεν είχαμε την αίσθηση του αυτοσαρκασμού. Η παραπάνω ευχή είναι ότι καλύτερο για όλους εμάς που, περάσαμε τα μισά της διαδρομής.

Κάθε φορά αυτές τις μέρες, που ο χρόνος μας αποχαιρετά ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα µου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεις τον καινούργιο προϋπολογισμό
Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας.
Θα κλείσουμε με ένα περσυνό Στάθη, αλλά πάντα επίκαιρο
«Με τους κτίτορες, ποτέ με τους κτήτορες, αγόρι μου. Πάντα νέος, πάντα στην αγέλη, πάντα απ’ την αρχή στην αγωγή. Είναι οι στίχοι που σε περιμένουν να τους διαβείς Ιλιάδα – κι όταν πέσει ο Αχιλλέας, αγόρι μου στο ντου εσύ! Γίνε Οδυσσέας, να ξεπλύνεις τα κρίματα της μεγάλης σκιάς, να ξαναγίνεις άνθρωπος, όχι πια ο κανένας, αλλά ο Αινείας. Όνειρα και παραμύθια θα μου πεις, πες μου κι άλλα.
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος! Οπλισμένος πιτσιρικάς! Φρεσκοπλυμένος, τσιφ απ’ την κολυμβήθρα του. Να στάζει το στόμα του στίχους και το χέρι του μάχαιραν…»
Καλή χρόνια

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

«Άρτον και θεάματα»

Σε αυτές τις τελευταίες ώρες του χρόνου, οι προβληματισμοί γι’ αυτό που θα θέλαμε να αφήσουμε και γι αυτό που έτσι και αλλιώς θα συνεχιστεί, είναι αναπόφευκτοι. Χρηματοπιστωτική κρίση ονομάστηκε η αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί στις εξαγγελίες του. Ο φιλελευθερισμός έφτασε στα όρια της ασυδοσίας, κατάργησε βασικούς κανόνες της αγοράς με αποτέλεσμα να την νεκρώσει. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό που βιώνει σήμερα η παγκόσμια κοινότητα και απ’ αυτήν την άποψη ο χρόνος που μα χαιρετά, πέρα από το δύσκολο διάστημα που θα ακολουθήσει μας δίνει ελπίδες για επαναπροσδιορισμό πορείας και αναγκαστικά για ανακατανομή του πλούτου.
Θύμωσε η κοινωνία και το είδανε πρόσφατα και στη χώρα μας. «Η κοινωνική έκρηξη, κυρίως της νεολαίας» γράφει σε διπλανή σελίδα ο Αλέξης Λευθεριώτης, «δεν είναι απλά ένα περιστασιακό φαινόμενο, που πυροδοτήθηκε από το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου από έναν αστυνομικό, αλλά μία πρώτη εκδήλωση μίας απύθμενης υποβόσκουσας κοινωνικής αγανάκτησης, η οποία είχε μεν ως αφορμή το θάνατο του μαθητή, αλλά υποδαυλίζεται από την οικονομική κρίση, την ανεργία, την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, το πολιτικό φαρισαϊσμό, τη σκοτεινή εν ολίγοις προοπτική που με βεβαιότητα διαγράφεται συλλήβδην για την ελληνική κοινωνία. Αυτή η κοινωνική έκρηξη είναι μία πρώτη αντίδραση σ’ ένα θλιβερό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, το οποίο η ίδια η πολιτική ελίτ της χώρας διαμόρφωσε και συντήρησε μεθοδικά με τις μέχρι τώρα ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές της τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Ο κόσμος βγαίνει αυθόρμητα στο δρόμο – με πρωτοπόρο και πάλι τη νεολαία – για να διεκδικήσει το αυτονόητο. Για να διεκδικήσει την αξιοπρεπή διαβίωσή του, την οποία του στερούν στο όνομα του «συμφώνου σταθερότητας» και της «ελευθερίας των αγορών», τα οποία στη πραγματικότητα σημαίνουν ασυδοσία και κέρδη για τους λίγους, οικονομική δυσπραγία για τους πολλούς και χρυσές δουλειές για τους αεριτζήδες, τα τρωκτικά, τα λαμόγια, τα κοινωνικά παράσιτα, τους παρακεντέδες της εξουσίας, που τίποτα θετικό δεν προσφέρουν στη κοινωνία και που όμως διαμορφώνουν πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς...»
Να μην ξεχάσουμε τον ρόλο της τηλεόρασης και να θυμηθούμε τον Γιώργο Κάρτερ: «Το ακρόαμα επιβιώνει σε εποχές ελευθέριας και το θέαμα σε εποχές που η ελευθέρια είναι …υπό περιορισμόν». «Άρτον και θεάματα».
«Εκείνη η από παλιά τάση του ανθρώπου να ικανοποίηση τη λαιμαργία της όρασης του, να δει – μάλλον για να μάθει, να δει - ίσως για να διασκεδάσει, να δει - για να βεβαιωθεί ότι ζει (που έλεγε και ο Σοπενάουερ), εκείνη η από παλιά έλξη του ανθρώπου για το θέαμα ικανοποιήθηκε, όσο γίνεται πληρέστερα, στον δικό μας αιώνα. Στο «χρυσούν αιώνα» του θέματος. Η εικόνα του μας έχει επιβληθεί και μας εκφράζει ως όντα μιας συγκεκριμένης εποχής. Ο σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός, η έξαρση της βιαιότητας και οι ιδεολογικοί αποπροσανατολισμοί του καιρού μας συνηγορούν σε ό,τι θέλω να πω. Όταν διαθέτουμε 85.000 ώρες, δηλαδή το ένα πέμπτο της ξύπνιας ζωής, μας μπροστά στη τηλεόραση, τότε έχουμε γίνει κιόλας ανελεύθεροι, η πνευματική μας υπόσταση έχει συρρικνωθεί. Η ιστορία μια φορά ακόμα έχει σημειώσει ένα παρόμοιο φαινόμενο: στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, που προανήγγειλε τον Μεσαίωνα, είναι τότε που για να θεαματοποιηθει η παράσταση της Κλυταιμνήστρας του Άκκιου, ανεβάσανε στη σκηνή του θεάτρου του Πομπήιου 3000 άρματα, 500 μουλάρια και αμέτρητους ελέφαντες και στρουθοκαμήλους είναι τότε που ο Νέρων έκαψε τη Ρώμη για απόλαυση το θέαμα μιας μεγάλης πυρκαγιάς. Είναι τότε που ο πανέξυπνος Ιουβενάλης, διερμηνεύοντας το πνεύμα του καιρού του, αναφώνησε το περιβόητο: «Άρτον και θεάματα». Μήπως λοιπόν και η εποχή μας ετοιμάζει έναν καινούργιο Μεσαίωνα;» Το 1979 τα είπε αυτά ο κ Κάρτερ στην εισήγηση του για τα 40 χρόνια της Ελληνικής Υπηρεσίας του ΒBC (Από το τελευταίο του βιβλίο «Ανιχνεύσεις και εκτιμήσεις») Όπως αντιλαμβάνεστε η ερώτηση έγινε κατάφαση. Σήμερα όλο το ζωικό Βασίλειο έχει ανέβει στη τηλεοπτική σκηνή και μάλιστα με ανθρώπινη μορφή..
.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Πώς να τους διαβάσεις παραμύθια

«Ηρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα, σε μια φωτιά, σ' ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού».
Οι κλασικές Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Ντίκενς, του Άντερσεν και άλλων, έχουν θρέψει τα όνειρα και τους στοχασμούς εκατομμυρίων αναγνωστών σε ολόκληρο τον κόσμο. Tα Χριστούγεννα διασώζονται στη λογοτεχνία ως λαμπρή φαντασμαγορία, ως γιορτή μαγείας και θάμβους, ψυχικής αιθρίας και ασυννέφιαστης ευδοκίας. H κλασική χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη συντήρηση του μύθου της μεγάλης γιορτής και στη διαιώνιση του μαγικού σκηνικού της «άγιας νύχτας». Η μαγεία όμως αδυνατεί να αναδειχτεί όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων είναι μικρά παιδιά, πώς να τους διαβάσεις παραμύθια…
Χριστούγεννα και πάλι. Είναι ο χρόνος που οδηγεί στους απολογισμούς, κάτι σαν χαιρετισμός αυτού που φεύγει σ’ αυτόν που έρχεται. Το δράμα είναι ότι θα συνεχίσουμε το κυνήγι μαγισσών, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποτυχίες του παρελθόντος
Η μεγάλη ευχή να αποκαταστήσουμε ότι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, υποχρέωση και καθήκον για όλους εμάς τους πολίτες είναι με αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Αυτό πρέπει να ενσωματώσουμε στο πολιτικό μας όραμα αν θέλουμε να ελπίζουμε σε καλλίτερα χρόνια.
Και επειδή οι ευχές συνήθως δεν πραγματοποιούνται όταν περικλείουν όρους γενικούς, ας περιοριστούμε στον εαυτό μας. Ίσως αυτό και μόνο αρκεί, στη πορεία για την αναζήτηση της αλήθειας θα νοιώσουμε καλλίτεροι, χρήσιμοι, για την κοινωνία.

Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε την σημερινή πραγματικότητα, σε κάποια ταινία - δεν θα είναι επιστημονικής φαντασίας - ίσως τότε αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.
Χριστούγεννα και πάλι… Ευχή να τα περάσουμε στους δρόμους, γιατί μόνο εκεί τελικά, μπορούμε να βρούμε την χαμένη αξιοπρέπεια.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Απολογίας συνέχεια…

Στο κλίμα των ημερών όχι των Χριστουγέννων αλλά των εξεγερμένων. Επίλογος στο άρθρο του Παντελή Μπουκάλα από στην «Καθημερινή της Κυριακής»
«Εμείς, οι "μεγάλοι", οι "ώριμοι", μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την αρχική υποκριτική εκδήλωση ενδιαφέροντος, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τα κρατήσουμε εγκλωβισμένα. Γέμισε πάλι παιδονόμους ο τόπος• με αυστηρότερους ανάμεσά τους εκείνες τις "ψυχές τις μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες" του Σεφέρη που μια βδομάδα πριν παρίσταναν ότι "αφουγκράζονται τα παιδιά».
Ψυχές μαραγκιασμένες η γενιά μας, να συνεχίσουμε και σήμερα την απολογία μήπως και λυτρωθούμε
«Ποια θυσία δεν κάναμε και ξεπουλήθηκε έτσι η γενιά μας;» ραδιοφωνική ατάκα, την άκουσα σε μια μουσική εκπομπή, δεν ξέρω για πια γενιά μιλάει, για τη δική μου όμως αισθάνομαι ότι είναι αδικημένη.
Πέρασαν τα καλύτερα μας χρόνια, σπουδάζοντας, δουλεύοντας, σε μια υποφερτή ελευθερία, που εξελίχτηκε στη σημερινή κοινωνική αφασία. Στην τηλεοπτική ξεφτίλα, στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας, στη νέα φτώχεια που έρχεται να μας κατασπαράξει. Όσοι δεν γίναμε γιάπηδες, γερνάμε πικραμένοι και έντρομοι. Γελασμένοι, και παράλληλα γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε, από ένα όνειρο, που στον ίσκιο του θέλουμε να πεθάνουμε.
Σ’ αυτή τη διαδρομή, τι περιμένουμε να ανθίσει στο τσιμέντο που μας πνίγει; Όλα τα άσχημα θα συνεχίζουν να γίνονται καθώς θα προχωράμε και θα επενδύουμε σε μια ζωή καθωσπρέπει.
Ανακεφαλαιώνω κάθε τόσο γιατί η απάθεια είναι κολλητική. Τα ξαναγράφω για να τα διαβάζω, φωναχτά, για να πετάγομαι εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θέλει να με πάρει ο ύπνος.
Ανακεφαλαιώνω γιατί αυτά δεν αφορούν μόνο εμένα, ποιος είπε ότι το προσωπικό δεν είναι και κοινωνικό και το αντίθετο;
Την πλειοψηφία αφορούν, που δεν αποτελείται από πολίτες αλλά από καταναλωτές, και μάλιστα αναλώσιμους.
Εντάξει είναι Κυριακή μετά το μεσημέρι, ώρες λαιμητόμοι, τι θέλετε να γράψω, για εκλογές; Και τι θα αλλάξει… Τα κάναμε σκατά, για την γενιά μου γράφω, και θα γράψω και πάλι κάποια Κυριακή για να μη κοιμηθούμε μια δια παντός.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Στρατιωτάκια πήλινα

ΕΙΝΑΙ οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Τελευταίες μέρες του νέου χρόνου, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή.

Μου κάνει εντύπωση γιατί την επομένη της εκλογής τους οι αντιπρόσωποι του Λαού επιλέγουν να πορεύονται μακριά του. Στην ουσία αυτοτιμωρούνται, αφού απεμπολούν τη δύναμη στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους . Αντί μαζί με τον Λαό που τους ανέδειξε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τη λύση των προβλημάτων αναλώνουν τον ενδιάμεσο χρόνο έως τις επόμενες εκλογές, σε σχέδια που θα τους επιτρέψουν να επανεκλεγούν.
Φανταστείτε τη δυναμική που θα αποκτούσε ο τόπος, ο κάθε τόπος και ιδιαίτερα η περιφέρεια που στενάζει, από την εγκατάλειψη, αν οι τοπικοί βουλευτές, με σύμμαχο τη λαϊκή δύναμη διεκδικούσαν λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε τοπική κοινωνία.

Στην Κέρκυρα, η συνεχιζόμενη τουριστική κρίση, το άθλιο οδικό δίκτυο, η ανέγερση του νέου νοσοκομείου, το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων, η διάσωση και ανάδειξη των μνημείων, η προστασία του κερκυραϊκού ελαιώνα, η φροντίδα και η προσοχή που πρέπει να δείξει η πολιτεία σε ένα τόπο που της προσφέρει πολλά. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα είχαν άλλη πορεία αν αποφασίζουν οι εκπρόσωποι μας επιτέλους να κατεβούν στον Λαό. Δεν δίνουν λύση οι ανέξοδες ανακοινώσεις και οι προσωπικές επαφές στα υπουργικά γραφεία. Δεν δίνει λύση ο μοναχικός δρόμος που επιλέγουν, σνομπάροντας το Λαό.
με την ευχή το νέο χρόνο να τους δούμε στους δρόμους μαζί μας, να πρωτοστατήσουν στην έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης. Να παίξουν τον πραγματικό τους ρόλο εκφράζοντας τις διαθέσεις των πολιτών.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Η πόλη που έγινε τριανταφυλλένια

Αυτές τις μέρες που φωτίζονται από την έκρηξη της Νεολαίας, βρεθήκαν ανάμεσα μας και άλλα παιδιά με κάποιες δεκαετίες φορτωμένα στις πλάτες τους να μπαίνουν στην παρέα των παιδιών χωρίς να φοβούνται να κοιτάξουν το καθρέπτη.
Βρέθηκαν κοντά στα άλλα παιδιά τα θυμωμένα να λένε παραμύθια όχι για να τα αποκοιμίσουν. Να γλυκάνουν τη ψυχή τους και να τους δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, να μάθουν και οι συνομήλικοι τους, αρκεί να πονέσουμε ξανά… Να πονέσουμε γι’ αυτή χώρα για αυτή πόλη. Ένα παραμύθι από τον Γιώργο Σκλαβούνο που δημοσιεύτηκε αυτό περιοδικό «ναι»
Για τα την πόλη που μπορεί να γίνει τριανταφυλλένια

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο, που ζούσε σε μια γκρίζα αυλή μια γκρίζας πόλης.
Αγαπούσε πολύ το χρώμα του, όπως και τα χρώματα από τα άλλα τριαντάφυλλα που έβλεπε στις γύρω αυλές.
Μια μέρα κατάλαβε ότι, τα τριαντάφυλλα της γειτονιάς ανθίζανε μαζί και κάνανε παρέα, η ομορφιά τους μεγάλωνε και το άρωμα τους μεγάλωνε.
Όμως το κόκκινο τριαντάφυλλο είχε μια μεγάλη απορία! Αυτό που ήθελε να μάθει ήταν γιατί κάποια τριαντάφυλλα είχαν δυνατό άρωμα και αδύνατο χρώμα ή γιατί κάποια άλλα είχαν δυνατό χρώμα και αδύνατο άρωμα.
Όμως αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να βρει το μεγάλο μυστικό.
Να βρει τον τρόπο που θα έκανε το χρώμα του ομορφότερο και το άρωμα του δυνατότερο.
Μια μέρα βρήκε το θάρρος και μίλησε στα άλλα τριαντάφυλλα.
Μοιράστηκε μαζί τους τη μεγάλη απορία του και τη μεγάλη επιθυμία του και τότε κατάλαβε ότι και τα άλλα τριαντάφυλλα είχαν την ίδια απορία και την ίδια επιθυμία.
Έτσι αποφάσισαν να μιλάνε πιο συχνά, να συνεννοούνται, να παίζουν μαζί και να συνεργάζονται.
Μια μαγιάτικη νύχτα, με ολόγιομο φεγγάρι, τα τριαντάφυλλα μαζεύτηκαν, και μετά από πολλή ώρα συζήτηση συμφώνησαν ότι θα κάνουν τρία πράγματα.
Το καθένα ξεχωριστά θα έκανε ότι μπορούσε για να μάθει το μεγάλο μυστικό που έκανε το χρώμα τους ωραιότερο και το άρωμα τους δυνατότερο.
Ότι το καθένα ξεχωριστά, θα προσπαθούσε όσο μπορούσε να κάνει το χρώμα του δυνατότερο και ομορφότερο. Ότι θα μοιράζονται τα μυστικά που έμαθαν και την γνώση που μάζεψαν και έτσι μαζί με την ομορφιά και το άρωμα τους θα μεγάλωνε και η φιλία και θα δυνάμωνε η συντροφιά τους.
Έτσι άρχισε η ιστορία της πιο όμορφης, της πιο δυνατής και της πιο φιλικής συντροφιάς στον κόσμο από τα τριαντάφυλλα.
Έτσι μέρα με τη μέρα, νύχτα με τη νύχτα, χρόνο με το χρόνο, οι αυλές και η πόλη που μεγάλωναν, τα τριαντάφυλλα ομόρφαιναν, μοιράζοντας το χρώμα και το άρωμα τους κι έτσι η γκρίζα πόλη έγινε τριανταφυλλένια.
Κάπως έτσι έγινε όταν ο ΦΑ συνάντησε τη ΣΙ και μαζί με του φίλους τους έκαναν την γκρίζα πόλη τους φωλιά της μουσικής και του τραγουδιού.
Κάπως έτσι έγινε όταν ο μικρός Αχιλλέας βρέθηκε στο νηπιαγωγείο του Χείρωνα Κένταυρου και άρχισε να μαθαίνει πράματα και θάματα.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Το πνεύμα της αριστεράς

Αυτή η εξέγερση είναι μια δοκιμασία, για ολόκληρη την κοινωνία. Θα δοκιμαστούνε αντοχές, θα δοκιμαστούνε ανοχές θα δοκιμαστούνε πολιτικές. «Στην ερημιά της πόλης ίσως συναντιούνται αυτές τις νύχτες οι σκέψεις των πολιτών. Μακάρι να κυκλοφορεί ακόμη και το πνεύμα της Αριστερές». Ευχή, κλείνοντας το άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Αντώνης Καρκαγιάννης.
Η αριστερά συνεχίζει να τρώει τις σάρκες της. Το ΚΚΕ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Κινέζικα τ’ ακούνε τα παιδιά όλα αυτά. Ευτυχώς που τα απολιθωμένα μυαλά δεν έχουν απέναντι τους καμένα μυαλά για να τα πιστέψουν.
«ΚΑΤΑΝΟΩ τις πολιτικές σκοπιμότητες όσων εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι μυαλό κουβαλάνε εκείνοι που τα πιστεύουν αυτά που λένε. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ;! Κανέναν δεν ακούνε οι πιτσιρικάδες. Ή και ν' ακούνε, μπενάκης - βγαινάκης! Σαν ανέκδοτο ακούνε αυτές τις κατηγορίες. Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υπάρχει χάσμα γενεών και ρήγμα ανάμεσα στη νέα γενιά και τον πολιτικό κόσμο. Δεν εκπροσωπούνται οι πιτσιρικάδες και δεν αντιπροσωπεύονται απ' τον κόσμο των μεγάλων. Κι είναι πολύ προσβλητικό να λένε ότι κάποιος τους επηρεάζει ή, χειρότερα, τους κατευθύνει.
Αν δεν ακούσουμε αυτά τα παιδιά με υπομονή και χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε στη νέα πραγματικότητα που μας κτυπά την πόρτα. Δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις, στα ερώτημα που γενιούνται από τις νέες εξελίξεις.
Δυστυχώς απ’ αυτήν την τακτική για άλλη μια φορά κερδισμένος θα βγει ο δικομματισμός.
Όσο για το πνεύμα της αριστεράς αυτό κυκλοφορεί στα καθαρά μυαλά των παιδιών, και ας μην επικαλούνται τον Στάλιν για να το αποδείξουν…

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Όλα μπροστά θα πάνε

Είμαστε στην αρχή…Τα παιδιά συνεχίζουν. Η εξέγερση, έχει ήδη πετύχει. Αφύπνισε χιλιάδες συνειδήσεις. Είναι αυθόρμητη. Αυτά τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξης γίνεται Σύμβολο της Νεολαίας. Ο Δεκέμβρης του 2008, έρχεται ύστερα από σαράντα χρόνια, από τον Μάη του 1968 να συμβολίσει την αντίσταση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες, βουτηγμένοι στις πολυθρόνες και στην αποχαύνωση. Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι εμείς όλοι συνένοχοι, αφήσαμε μια γενιά να βιώνει σαν εφιάλτη το μέλλον της. Αφήσαμε πολιτικούς, παπάδες, τραπεζίτες, εργολάβους, καναλάρχες και «δημοσιογράφους», να κάνουν παιγνίδι, στις πλάτες μας. Αφήσαμε την διαπλοκή να γίνει τρόπος ζωής. Παντού κλεψιά, αυθάδεια, αλαζονεία, μέσο, ψέμα, τηλεόραση που καλύπτει κραυγάζοντας. Τι κάνουμε; Παρακολουθούμε αμήχανοι και άβουλοι. «Είμαστε στην αρχή… Η ήττα μας είναι η κόλασή τους!» γράφει ο Στάθης στον «Ναυτίλο»
«Γιατί λοιπόν να μην εξαγριώνονται οι πιτσιρικάδες (κι όχι μόνον); για να μη στάξει η ουρά των οφσόρ; για να συνεχίζει αυτή η διαπλεκόμενη κι αλληλοϋποστηριζόμενη μαφία να οργιάζει;»
Όλα μπροστά θα πάνε. Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που εδώ και πολλές ημέρες είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.
Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που, πέρασαν πίσω από της υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως. Ποτέ ψέματα…

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Αυτή η γενιά μπορεί

«Τίποτα δεν είναι όπως παλιά», όσο και να προσπαθούν, όλοι μαζί να μας πείσουν πως σύντομα όλα θα είναι όπως πριν… Αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρει η τηλεόραση να ακυρώσει την εξέγερση των εφήβων προτάσσοντας δραματοποιημένες εικόνες με κατεστραμμένες βιτρίνες. Αυτό το γεγονός περίμενε τριανταπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πως είναι δυνατόν να μπει σε δεύτερο πλάνο;
Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Ο Δεκέμβρης του 2008, βάζει τέλος στους ψιθύρους της παρατεταμένης απάθειας και γυρίζει σελίδα.
Θα μου πείτε γιατί αυτή η γενιά η χορτασμένη, η χαϊδεμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις βγαίνει σήμερα στους δρόμους; Ορθά το θέτει η κ. Μαριάννα Τζιανζή.
«Μια γενιά μεγαλωμένη με τα εμβόλια, το κινητό και το PlayStation, τα παιδικά γενέθλια στα ΜακΝτόναλντς με τα happy meals και τον πολύχρωμο κλόουν, με τις διακοπές, τα φροντιστήρια και το «δικό της δωμάτιο». Τώρα αυτή η γενιά η χορτασμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις, αλλά την μπουκώσαμε με πλαστικό πολιτισμό, πλαστικό ψωμί και πλαστικές ψευδαισθήσεις, ψυχανεμίζεται ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και αντιδρά με τρόπους, που δεν τους επιλέγουμε εμείς οι πάνσοφοι».
Αυτή η γενιά μπορεί, γιατί είναι χορτασμένη με σκουπίδια. Αυτή γενιά η αηδιασμένη δεν είναι όπως η προηγούμενη και η προηγουμένη.
Αυτή γενιά που δεν χρειάστηκε να συμβιβαστεί έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τρομάζουν το καπιταλιστικό σύστημα.
«Την άνοιξη θα φέρει ο Δεκέμβρης του 91», έγραφε ένα πανό της ημέρες των μαθητικών κινητοποιήσεων πριν 17 χρόνια, και αν και … «τίποτα δεν πάει χαμένο» η άνοιξη δεν ήρθε. Για να δούμε τι μας φέρει ο Δεκέμβρης του 2008.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ώριμα τέκνα της οργής

Είναι πραγματικά δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν.
Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2008 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, στην Πατησίων στη Στουρνάρη φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε…
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε την νεολαία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδιασμοί για το μέλλον είναι στην άμμο παλάτια, ή καλλίτερα προσάναμμα σε μια φωτιά που θα μας κάψει. Τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί τελικά, ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Αυτή γενιά η γενιά μας, δεν ξέρω ακόμα πόσες ήττες θα βιώσει.
Λέτε να γεμίσαμε κουκουλοφόρους έτσι ξαφνικά; Λέτε να γεμίσαμε χιλιάδες «γνωστούς αγνώστους» σε όλη την Ελλάδα;
Τα παιδιά μας είναι. Τα παιδιά μας που βγήκαν στους δρόμους με θυμό μεγάλο. Τα παιδιά μας που βγήκαν έξω από τα άθλια σχολεία. Τα παιδιά των ντιλίβερι, της μειωμένης απασχόλησης των άχρηστων πτυχίων. Τα παιδιά που σιχάθηκαν το σύστημα, που σιχάθηκαν την διαπλοκή, τα παιδιά που δεν θέλουν να μας μοιάσουν, σπαταλώντας το χρόνο τους κυνηγώντας το βόλεμα, και την διασφάλιση του πλαισίου. Τα παιδιά μας που είναι «τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής»
Για διαβάστε πως μας βλέπουν

Επιστολή φίλων του Αλέξη
Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...
Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Αυτή η στιγμή είναι τώρα

Όσα ζούμε αυτές τις μέρες μετά την δολοφονία του μαθητή, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχείλισε. Οι κουκουλοφόροι, οι «γνωστοί άγνωστοι», όπως χρόνια τώρα συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, δεν έχουν το εύρος να δημιουργήσουν μια λαϊκή εξέγερση σαν αυτη που έλαμψε και φώτισε το σκοταδι της καθημερινότητας μας, διαφορετική βεβαίως απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά ικανή να επιβάλλει νέους προβληματισμούς. Πάντα είχα την απορία τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά όταν θα βγουν στην αγορά. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα αντιδράσουν. Φαίνεται πως η στιγμή ήρθε πριν του αναμενομένου, για ένα αύριο που φαίνεται από σήμερα καμένο. Η στιγμή είναι τώρα.
Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενα για να δικαιολογήσω την ανησυχία.
Αυτή την φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχει μάθει.
Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη.
Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες, για το αποτέλεσμα όμως ο λόγος.
Και το αποτέλεσμα, είναι που στρίβει με ελαφρά πηδηματάκια, απέναντι στα αδιέξοδα που δημιούργησε.
Σκληρά και άδικα θα μου πείτε, για τους γονείς, που εργάζονται διπλά για να δώσουν στα παιδιά τους και είναι η πλειοψηφία, για όλους αυτούς, που μπορεί να είχαν καλές προθέσεις, αλλά στύβουν το κεφάλι τους να βρουν τι δεν έκαναν καλά και όταν το βρουν το ντύνουν με μια από τα χιλιάδες δικαιολογίες που προανέφερα και προσπαθούν να τους πάρει ο ύπνος.
…………………………………………………………………………
Για να μπορέσουμε έστω και τώρα, όχι να βάλουμε μια δικαιολογία απέναντι σε τούτα εδώ τα αδιέξοδα, αλλά να δώσουμε το λόγο μας, όπως μια κυρία σε κρίση αυτοκριτικής ότι: « Θα προστατεύσω τα νήπια βήματα σου μέχρι να μην χρειάζεσαι την ηλικία μου για να τρέξεις μακριά, ελεύθερος και ανθεκτικός. Σε βλέπω να γελάς με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τελείωσε ο κόσμος. Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους;»
Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Άλλοι το έριξαν στην καριέρα, άλλοι τα ναρκωτικά άλλοι στους έρωτες. με μια απόγνωση προορισμού σαν να ήταν η κάθε μέρα η τελευταία.
.
……………………………………………………………………………
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
…………………………………………………………………………….
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι’ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
…………………………………………………………………………………………..
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας.
.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Η δικαιοσύνη των νέων

Μια σπίθα ήταν αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Ο φόνος υπαρκτός και συμβολικός. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη.
Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ότι ακολούθησε τότε δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτά που ζούμε σήμερα. Ο φόνος του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από σφαίρα του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια ήταν η σπίθα σε μια χώρα που όπως σωστά υπογραμμίζει η Μαρία Κατσουνάκη «…Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος. Ανέχεται όλο και λιγότερο, αντέχει όλο και λιγότερα. Τώρα, χτύπησε ο συναγερμός. Όλοι τον ακούν αλλά κανείς δεν μπορεί, πλέον, να σημάνει τη λήξη του...»
Άναψε η σπίθα ανάμεσα στα δυο διαχρονικά στρατόπεδα οι έχοντες και οι μη έχοντες σε θέση μάχης. Οι διαδηλώσεις παίρνουν τη μορφή εξέγερσης, υπάρχει πολύς θυμός για όσα γίνονται τελευταία. Υπάρχει πολύς θυμός γι’ αυτούς που κυβερνάνε, όπως κυβερνάνε αυτή τη χώρα.
ο Μάνος Χατζιδάκις, γνωστός για τις δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του, είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό "Τέταρτο" με τον τίτλο "Μια μοβ σκιά Μαΐου" ένα συγκλονιστικό προφητικό κείμενο. Εκεί υπογράμμιζε ότι αρνείται να δει τον εχθρό στο πρόσωπο των "παιδιών των Εξαρχείων" και σημείωνε ότι η Αστυνομία έφτασε "να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ' έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ' όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν» Κι εκείνος ο στίχος - του Νίκου Καρούζου- από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...
Όσο η βία θα κρύβεται κάτω από τον μανδύα της νομιμότητας, οι νέοι γιατί μόνο νέοι μπορούν, θα απονείμουν την δική τους δικαιοσύνη. Προφητικά ο Ρούσος Βρανάς γράφει στα «Νεα»
«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η Αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η Δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.
Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».
Φυσικά και δεν συμφωνώ με τις καταστροφές, το κάψιμο των αυτοκινήτων, των καταστημάτων, το πλιάτσικο που ακολουθεί. Όσο όμως παρακολουθώ τα γεγονότα από την τηλεόραση σκέφτομαι ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ…

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Βαθιά το κεφάλι στην άμμο

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε την οικονομική κρίση, ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή το Βατοπεδιο για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο.
………………………………………………………………………………………….
Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας.
Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών.
Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος.
Για να πλατσουρίσουμε μέσα στα ήρεμα νερά χάνουμε στιγμές σημαντικές.
…………………………………………………………………………………………..
Καλύτερα να μεταθέταμε τις γιορτές παρά την σκληρή πραγματικότητα που μας περιμένει στην γωνία.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Δεν φτάνουν οι ευχές δεν φτάνουν οι κατάρες

Μέρες που είναι ας κάνουμε ειρήνη, όχι που πριν κάναμε πόλεμο. Άκαπνοι ατσαλάκωτοι., με τα περισσότερα να περνούνε ξώφαλτσα χωρίς να μας αγγίζουν. Μια γκρίνια εκ του ασφαλούς και για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες.
Για τον τόπο, γιατί το θέμα δεν μπορεί να κλείσει ούτε με ευχές ούτε με κατάρες
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. Και αυτή η μικρή νίκη που πετύχαμε σήμερα, για δέκα θέσεις στάθμευσης να την ενώσουμε με την αυριανή, που θα γίνουν είκοσι.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Αχ αυτό το σύνδρομο της κατοχής…

Για να μπούμε στο κλίμα των ημερών ένα παλαιότερο κείμενο που γίνεται πιο επίκαιρο με την οικονομική κρίση. Είναι οι μέρες, πάντα έτσι συμβαίνει τις παραμονές. Ότι και να λέμε για αυτοσυγκράτηση, η μανία του καταναλωτισμού θερίζει χωρίς διακρίσεις, το δράμα βεβαίως το αντιμετωπίζουν οι οικονομικά αδύνατες τάξεις, που πιέζονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην υπερβολή των ημερών. Το σύνδρομο της κατοχής, να μην μας λείψει κάτι.
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη.
………………………………………………………………………………………………………………

Τα Χριστούγεννα τα έχουμε συνδέσει με τα παιδιά, με την ελπίδα δηλαδή της κάθε κοινωνίας. Ευτυχώς οι γενιές δεν μοιάζουν, το σύνδρομο της κατοχής και η φρίκη του πολέμου δεν μπορούν να επηρεάσουν τους νέους. Ο νέος άνθρωπος έρχεται να δώσει μια νέα εικόνα στην κοινωνία και να την ανανεώσει. Η παράδοση κρατιέται στην ψυχή. Οι 20άρηδες σήμερα είναι πολύ πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους, είναι πολύ πιο σκληροί απέναντι στους άλλους, είναι πολύ πιο ολοκληρωμένοι από τους μεγάλους, έχουν πολύ πιο ωραίο τρόπο να σε πλησιάζουν. Δεν είναι ευγενείς με την έννοια της ευγένειας, είναι διακριτικοί με μια αλήθεια πολύ πιο ωραία. Σου κλείνουν το μάτι πιο ωραία. Δεν σε ενοχλούν…σε κάνουν να νιώθεις άνετα, δεν σε κομπλάρουν. Δεν σε βάζουν σε μια διαδικασία να πρέπει να αποδείξεις κάτι. Και για να κλείσω θα έλεγα, ότι είναι και λιγότερο καταναλωτικοί

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Κίτρινη πόλη

«Εκτός τόπου και χρόνου», συνηθίζουμε να λέμε θέλοντας να δείξουμε την αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο.
Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερη να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία.
Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα. Ανασύρω από το διαδίκτυο το φάντασμα της πόλης…
«Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα:
σαν το δέντρο, που τ` απάνθισε η θύελλα,
σαν το λιμάνι χωρίς βραχίονες,
σαν τη στάση χωρίς στέγαστρο,
ανασκαλεύει τη μνήμη μας και ξεθάβει ανόσιες μορφές.
Μας ποτίζει ναρκωτικές ουσίες,
δείχνει τη πρώτη χρήση του τσιγάρου,
μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της.
Τούτη η πόλη σκοτεινούς μας χρειάζεται:
με τα τζάμια μας θολά, να σκουπίζονται διαρκώς
από κουρντισμένους υαλοκαθαριστήρες`
υγρούς: με τα μάτια μας να βουρκώνουνε,
μόνο σε πένθιμες κραυγές`
απλανείς μας θωρρεί, με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας.
Απλοϊκούς μας αναζητά στις μορφές,
που γλοιώδικα κινούνται σε δίχως παλμό συλλαλητήρια.
Στείρους μας νοεί:
έχοντας τα παιδιά μας φυλακισμένα σε τοίχους με συνθήματα,
χύνοντας τη ζωή μας σε εργοστάσια
και με τα χέρια μας κομμένα στα γιαπιά
να πριονίζουμε τη ψυχή μας με μοναξιά.
Απλήσμονες μας χρειάζεται:
με τη ψυχή μας γεμάτη από απόρριψη,
να δένει τη ζωή μας σε μαγγανοπήγαδο,
για να γυρνά ασταμάτητα
-αφού η ελπίδα μας του «αύριο»
καρφώθηκε σε κίβδηλες κορνίζες.
Αδειανούς κι άγνωμους μας ζωγραφίζει,
με τα φύλλα μας να σκορπίζονται στα δελτία θυέλλης της,
με τη μιλιά μας να ξεφτίζει σε αντίλαλους,
με τη πνοή μας να κρυσταλλώνει από φόβο,
με τα μίση μας να σαπίζουν σαν αίμα παλιό.
Και μ` όλα αυτά, ακούραστους μας επιζητά,
ν` αναπνέουμε της ζωής της το καυσαέριο
και να επαναλαμβάνουμε τις λέξεις,
που με λέηζερ χάραξε στη ψυχή μας:
«είμαστε άδοτοι, ακούραστοι».
(Αθόρυβα ζούμε, σε μία άκαιρη πόλη,
κι είμαστε αθάνατοι, για να σέρνουμε,
παντού την κατάρα της...»
Θα προτιμούσα να ήταν άδεια . Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία…

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

«Σαν το νόθο με πετάς…»

Για τον τόπο και σήμερα γιατί το παρακάναμε με τον χρόνο. Για τον τόπο που αγαπάμε και καταριόμαστε. Γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ο τόπος γεννάει αισθήματα, έρωτα και μίσους.
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Έτσι ακριβώς, αυτή είναι η σχέση και πρέπει να το πούμε κάποτε.Τις αλήθειες αυτές τις νοιώθουμε βαθειά, έτσι όπως τις περιγράφει με εκπληκτική ποιητική ενάργεια και ευθυβολία ο Μανώλης Ρασούλης, σε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ. Γιατί ο τόπος μας, για να δώσουμε περισσότερες εξηγήσεις για τις χθεσινές κατάρες στον επίλογο, είναι μάνα. Είναι μάνα αλλά φέρεται στα καλύτερα παιδιά της σαν μια κακή μητριά. Τα αρνιέται τα παιδιά της, τα εκβιάζει, τα ζορίζει, τα πετάει, τους κόβει σύρριζα την αφιλοκερδή διάθεση για προσφορά, τσαλαπατάει τα όνειρά τους. Και τα αναζητάει, με κομμένη την ανάσα, όταν ζορίζουν τα πράγματα, να βάλουν πλάτη. Για να τα ξεχάσει, αμέσως μετά. Αυτά τα παιδιά όμως, δεν την εγκαταλείπουν ποτέ. Γιατί, παρόλο που αηδιάζουν με την συγκυριακή έκφρασή της, παρόλο που δε θέλουν ούτε να τη βλέπουν, ξέρουν και αγαπούν.
……………………………………………………………………………………….
Η Στάση Σιντροέν που γνωρίζουν οι επιβάτες του Αστικού εδώ και δεκαετίες στην Μιλτιάδη Μαργαρίτη, έγινε στάση «Κίνας», όπως η στάση Λυσσιατρείου στην Αθήνα. Αν δεν το ξέρετε στην πρώην αντιπροσωπεία και συνεργείο της Σιντροέν άνοιξε πλέον ένα από τα πολλά κινέζικα καταστήματα της πόλης μας, που εμπορεύονται ρούχα…
………………………………………………………………………………………..
Όταν έγραφα για την Άλλη Κέρκυρα, για την Κέρκυρα της Ηλέκτρας του Σπύρου Αλαμάνου του Διονύση Γραμμένου του Γιώργου του Κάρτερ των αγωνιστών της αντίστασης, των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, των επαγγελματιών, των ανθρώπων του πνεύματος, αυτό ήταν το παράπονο μου. Αυτή τη μάνα σκεφτόμουνα που αφήνει τα παιδιά της νηστικά, τα αντιμετωπίζει σαν απόπαιδα και γυρίζει με τους νταβατζήδες. Με του νταβατζήδες που την ξεπουλούν χρόνια τώρα. Οι κατάρες δεν χρειάζεται να πιάσουν, βρίσκονται σε εξέλιξη…

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Ο πόνος εδώ είναι ζεστός.

Όσους κύκλους και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημερινότητας, μας ρίχνει στην βαθιά λακκούβα της βάσης μας.
Ο Πεσόα δεν το είχε κουνήσει από την Λισαβόνα και το αντιλαμβάνεται κανείς από τα απλά παραδείγματα, που χρησιμοποιούσε στα έργα του για να μπορέσει να υποστηρίξει τις φιλοσοφικές του ανησυχίες.
Στο λάκκο, γατί όσο και αν προσπαθούμε, όσο και να κλείνουμε τα μάτια, για να ταξιδέψουμε στο παραμύθι, ο τόπος μας επαναφέρει.
Ακόμα και σήμερα, που έχουμε δικτυωθεί με τον κόσμο όλον, η πραγματικότητα έχει τη δική της δυναμική.
«Το είδα με τα μάτια μου» λέμε και όχι στην τηλεόραση γιατι εκεί δεν μπορούμε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον τόπο, ο πόνος εδώ είναι ζεστός.
Αν περάσει τα χωρικά μας ύδατα η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που δυστυχώς θα περάσει, τότε θα αρχίσει να γίνεται κατανοητή. Σεισμοί λιμοί καταποντισμοί στο γυαλί διαρκούν μέχρι το επόμενο δελτίο ειδήσεων, ενώ εδώ…
Ο τόπος λοιπόν, που ζήσαμε, και ζούμε. Ο τόπος που γίνεται ανάμνηση γλυκιά η πικρή που γίνεται προσμονή, που γίνεται κατάρα.
Είσαι, η Πράγα, η Αθηνά, η Ιθάκη. Είμαι Η Κέρκυρα το Ναύπλιο η Θεσσαλονίκη, παραφράζοντας την κυρία από το Ιατρείο ασμάτων που καταριέται τις αγάπες της.
Πολιτείες με ιστορίες παλιές σαν τη ζωή και ιστορίες πρόσφατες σαν το χθεσινό σου γέλιο. Και σ’ όλες τις ιστορίες μέσα, οι μάνες με τα πύρινα μάτια που αγκάλιασαν με δύναμη τα παιδιά τους, άλλες για να προστατεύσουν και άλλες για να τα αποχαιρετίσουν. Αχ πολιτεία, που κρατάς τη θλίψη μου στο βυθό της θάλασσας σου, πολιτεία που μίσησα από τα βάθη του είναι μου, σε καταριέμαι να γεμίσεις ανέστιους, απάτριδες, αδέσποτους, διωγμένους. Να γεμίσουν οι δρόμοι σου ανήμερες ψυχές, τα σπίτια σου από ζωές άδικες. Μήπως και την επόμενη φορά που ξεβραστεί ένα παιδί στην πέτρινη αγκαλιά σου καταφέρεις να του δείξεις το δρόμο για το πατρικό του σπίτι.
Ο πόνος εδώ είναι ζεστός.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Μονιμότητα διαθέτει μόνο ο θάνατος

Σε μια περίοδο αγωνίας ενόψει διάσπασης των επιχειρήσεων του Δήμου, το παρακάτω κείμενο για να τονώσει το ηθικό σε μια μερίδα ταλαιπωρημένων εργαζομένων, και να τους βάλει στα χείλη, στην περίπτωση που τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα επιθυμούν, ότι σε τελική ανάλυση δεν χάθηκε και ο κόσμος
Έγραφα παλαιοτέρα ότι μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, η πορεία μου όμως αποδεικνύει ότι εγώ κατά βάθος το κυνηγάω.
Έχω την ευτυχία να ανήκω στην ομάδα των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου. Βιοποριστικές ανάγκες και χρονικές συγκυρίες με οδήγησαν σ’ αυτό το περιβάλλον, που εκτός από στασιμότητα και μια θεωρητική ασφάλεια, μέσα στην ανασφάλεια τίποτε παραπάνω δεν μπορεί να σου προσφέρει.
Ελπίδα όλων των συνάδελφων μου, είναι η μονιμοποίηση, εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ αυτήν την προοπτική, φαντάζομαι ότι η προσωπική ομηρία από εκεί αρχίζει.
Αυτή η τακτοποίηση της μονιμότητας με τρομάζει, έχω βαθύτατα ριζωμένη, την αίσθηση του παροδικού, αισθάνομαι περαστικός από παντού, δεν λέω για τη ζωή, αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Καταλαβαίνω την αγωνιά των συνάδελφων ύστερα απ’ αυτό το καθεστώς ανασφάλειας που βιώνουν τόσα χρόνια, προσωπικά όμως μου φαίνονται εντελώς ξένα όλα αυτά. Για μένα η ζωή είναι κίνηση, ροή αγώνας. είναι διαρκής αναζήτηση αναίρεση και αμφισβήτηση. Μονιμότητα διαθέτει μόνο ο θάνατος.
Σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα στην «Καθημερινή της Κυριακής» διάβασα μια περίπτωση μονιμότητα, που προσεγγίζει την αιωνιότητα.
«Αξιωματικός γεννημένος το 1875 νυμφεύτηκε εικοσιπέντε χρόνια νεότερή του - η οποία ζει ακόμα, θαλερότατη, και εισπράττει σύνταξη. Και μετά από αυτήν, η κόρη, γεννημένη το 39 και πρόσφατα χωρισμένη, θα εισπράττει, στατιστικά, και μέσα στον 21ο αιώνα. Να μια περίπτωση μονιμότητας που μπορεί να διαρκέσει εκατόν τριάντα χρόνια».
Εργάζεσαι τριάντα πληρώνεσαι εσύ και οι απόγονοι σου εκατό τριάντα, αυτό θα πει αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές.
Επειδή οι άνθρωποι είναι περαστικοί καλό είναι να αποφεύγουν την μονιμότητα. Μου λένε ότι αυτό το αμάξι κρατάει μια ζωή και με πιάνει τρόμος. Τι θα πει μια ζωή, μια ζωή κρατάνε οι άνθρωποι και όλα τα άλλα πρέπει να τ’ αλλάζουν.
Η μονιμότητα δεν είναι απλώς μια υπαλληλική ιδιότητα. Είναι μια διαφορετική έννοια του χρόνου και της ζωής.
Οι άνθρωποι μπαίνουν στο δημόσιο όπως παλιά έμπαιναν στα μοναστήρια. Για να κερδίσουν την αιωνία ζωή. Και αυτό αποδεικνύει ότι η μονιμότητα δεν είναι απλώς μια υπαλληλική ιδιότητα. Είναι μια άλλη, διαφορετική έννοια του χρόνου και της ζωής. Μια μεταφυσική κατηγορία.
…………………………………………………………………………………………..
Το αφιερώνω στους ταλαιπωρημένους συναδέλφους συμβασιούχους και τους υπενθυμίζω ότι με την μονιμότητα στο δημόσιο δεν κερδίζουμε και την αιώνια ζωή.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Αρκεί να πονέσουμε ξανά

Περιμένοντας ψες το βραδύ τον Μορφέα θυμήθηκα τον Οκτάβιο Πας «Η μονή ελπίδα μας, είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά». Και να πεινάσουμε και να διψάσουμε και να κρυώσουμε και να ζεσταθούμε και να νυστάξουμε και να κουραστούμε και να ερωτευθούμε. Να αισθανθούμε επιτέλους την ανάγκη για να χαρούμε πραγματικά, όταν καταφέρουμε να την ικανοποιήσουμε.
Θύματα της καταναλωτικής μανίας, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», και ας ζούμε στη στέπα. Η απόλαυση των καθημερινών αναγκών πνίγεται στα «πρέπει». Πρέπει να φάμε να πιούμε να κοιμηθούμε να κάνουμε έρωτα. Δεν πρέπει να κρυώσουμε, δεν πρέπει να ζεσταθούμε. Μα πως θα ζεσταθούμε αν δεν κρυώσουμε και πως θα δροσιστούμε αν δεν ζεσταθούμε; Πνίγουμε τις ανάγκες μας πριν γεννηθούν, ανάβουμε το κλιματιστικό πριν ζεσταθούμε και το καλοριφέρ πριν κρυώσουμε.
Περιμένοντας ψες το βράδυ τον Μορφέα, ύστερα από μια κουραστική μέρα ένοιωσα την αγαλλίαση της ανάγκη του ύπνου, αυτού που έρχεται και σε τυλίγει και εσύ παραδίνεσαι με την ασφάλεια μιας άλλης εποχής. Της εποχής που ο χρόνος είχε εποχές.
Μιας εποχής που νοιώθαμε τη δροσιά του αέρα αλλά και τ’ αγιάζι, που έβγαινε ο ήλιος στην ώρα του, που τα καλοκαίρια ήταν καλοκαίρια.
«Εκείνα τα καλοκαίρια φύγανε. Τα ένθεα καλοκαίρια του Σικελιανού, τα μεταφυσικά-εκστατικά του Ελύτη, ακόμα και τα αισθησιακά-αστικά του Κοσμά Πολίτη - που είναι πια; Η μήπως μεγαλώσαμε και χάσαμε τη δυνατότητα της καλοκαιρινής μέθης;»
Πάει το καλοκαίρι: έγινε βιομηχανία. Μπήκε στο μίξερ μαζί με τις άλλες εποχές και έγινε χυλόπιτα.
Κλεισμένη στη γυάλα, όχι με τα χρυσόψαρα αλλά με τους καρχαρίες, προστατευμένοι, τυλιγμένοι σε κύματα κλιματισμού, με αδρανοποιημένες τις αισθήσεις έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, αυτές που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να εκδηλωθούνε πια.
«Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά».
.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

«Νέος κάθε μέρα ο ήλιος»

Που βρίσκεις θέματα κάθε μέρα; Συχνή ερώτηση από αναγνώστες της στήλης.
Κάθε στιγμή και θέμα, φτάνει να την προσέξεις. Η ζωή είναι απείρως πλούσια, δεν περιγράφεται. Τα θέματα δεν τελειώνουν ποτέ ούτε φθείρονται «νέος κάθε μέρα ο ήλιος έλεγε ο Ηράκλειτος» εμείς μόνο κουραζόμαστε και ξεφτίζουμε.
Το μυστικό είναι απλό γραφεί ο Νίκος Δήμου. «πρέπει να βιώνεις κάθε στιγμή με τόσο ένταση σαν να είναι η τελευταία σου. Πρέπει να μάθεις ν’ ακούς σαν τους τυφλούς, να βλέπεις σαν τους ζωγράφους, να νοιώθεις σαν τους ερωτευμένους».
Αυτή είναι η ουσία του χρονογραφήματος: η ανάδειξη του καθημερινού, σε σημαντικό, η απόσταξη σημασίας από το ασήμαντο. Ειδήσεις και σχόλια και γεγονότα γεμίζουν τις σελίδες της εφημερίδας. Κάπου όμως όλα αυτά δεν έχουν και πολλή σχέση με τη ζωή. Τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου μπορεί να είναι η σημαντικότερη είδηση των ημερών. Δύσκολα θα γίνει πρωτοσέλιδος τίτλος.
«Στην εφημερίδα» γράφει ο Δήμου, η ζωή εδρεύει άλλου. Στις μικρές αγγελίες. Τις κηδείες και τους γάμους. Στα «ψιλά» νέα. Τι είναι πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο; Μα το ότι γεννιέται, παντρεύεται, μετακομίζει, αγοράζει, ψάχνει δουλειά, φιλενάδα, αυτοκίνητο. Το ότι πουλάει, συνεταιρίζεται, πεθαίνει. Όλα αυτά με στοιχεία των έξι. Εκτός αν είσαι επώνυμος (κι αλίμονο σου τότε!).
Οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι συνήθως είναι παιδιά της σκοπιμότητας. Αντικρούονται από τη μια εφημερίδα στην άλλη. Διαψεύδονται επίσημα και ανεπίσημα. Ενώ οι κηδείες κτλ., είναι οι μόνες σίγουρες ειδήσεις στον ελληνικό Τύπο.
Το χρονογράφημα είναι με το μέρος των μικρών, των ταπεινών συμβάντων. Καλλιεργεί την καθημερινότητα, που αντιπροσωπεύει το 99% της ζωής. (Το υπόλοιπο είναι τα “γεγονότα”, τα πρωτοσέλιδα). Και προσπαθεί με στοχασμό, ευαισθησία και ύφος να πλουτίσει τη ζωή με ζωή.
Πριν από έναν αιώνα ο Φρειδερίκος Νίτσε είχε γράψει: "Άλλα εκατό χρόνια εφημερίδες - και όλες οι λέξεις θα βρωμάνε". Είμαι, σίγουρος πως δεν εννοούσε το χρονογράφημα. Γιατί σ' αυτό, αν είναι σωστό, οι λέξεις πρέπει να ευωδιάζουν.

Υπάρχουν μέρες που έχεις τόσα πολλά να γράψεις και δυσκολεύεσαι στην επιλογή, μπροστά σε ένα λευκό χαρτί θυμάμαι έκανα κύκλους, το κείμενο που ακολούθησε και δημοσιεύτηκε εδώ και κάποια χρόνια απ’ αυτήν εδώ τη στήλη είχε τίτλο «Η ζωή μας κύκλους κάνει». Μια φράση είναι αρκετή όπως «Ν’ ανοίξει το παιχνίδι» για να γράψεις όχι ένα αλλά πολλά κείμενα και μάλιστα με διαφορετικές κατευθύνσεις.
Υπάρχουν πολλά σημαντικά που σκεπάζονται από την φλυαρία της επικαιρότητας και όχι κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε στιγμή γίνονται αφορμή για όσους τα προσέχουν.
Προσεχώς « στο Σιάμ» όπως παλιότερα «στην Κούβα» αλλά αυτά μετά το ταξείδι…

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Το Τρις Εξαμαρτείν Σέρβου Ανδρός Σοφού

Γιατί να το κρύψουμε, για όλους εμάς τους παλιούς Αεκτζίδες η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγιεβιτς αποτελούσε διακαεί πόθο.
Μπορεί το ποδόσφαιρο να έγινε επαγγελματικό και οι ομάδες ανώνυμες εταιρίες, το κίτρινο αίμα όμως, κόκκινο νερό δεν γίνεται. Θυμάμαι τον Μπάγιεβιτς παίκτη πρωταθλητή και πρώτο σκόρερ με την ομάδα του και εν συνεχεία προπονητή να οδηγεί την ΑΕΚ σε τίτλους. Το 1988 πρώτη χρονιά προπονητής και η ΑΕΚ πρωταθλήτρια ύστερα από 10 χρόνια. Το 1992 – 1994 τρία πρωταθλήματα στη σειρά και η Ένωση να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έκτοτε και αυτό είναι παραδεκτό και από τους αντιπάλους, καμία ομάδα δεν κατάφερε να παίξει τόσο ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Το 1996 η ΑΕΚ ακυβέρνητη πολιτεία οδηγεί το Μπάγιεβιτς σε παραίτηση και σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό, δυστυχώς έμαθε και τον Ολυμπιακό να παίζει μπάλα και να κατακτά πρωταθλήματα. Την περίοδο 2002 – 2003 επιστρέφει στην ΑΕΚ, κάποιοι δεν τον συγχώρησαν ποτέ, τον λοιδόρησαν και τον αναγκάσαν σε νέα παραίτηση. Σήμερα που η ΑΕΚ παραπαίει επιστρέφει για να δώσει και πάλι ελπίδες σε όλους εμάς τους απογοητευμένους φίλους της.
Μπορεί το ποδόσφαιρο να έγινε επαγγελματικό μπορεί οι φανέλες να γέμισαν με φίρμες χορηγών, η αγάπη όμως γι’ αυτούς που ίδρωσαν και μάτωσαν θα παραμένει για να θυμίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ξεχωριστό άθλημα. Από όσες ομάδες και να περάσει ο Μπάγιεβιτς ως προπονητής, πάντα θα τον σημαδεύει ο δικέφαλος, πάντα θα επιστρέφει στην οικογένεια του. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους ποδοσφαιριστές που ταύτισαν την καριέρα τους με την ομάδα. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Νεστωρίδη, τον Παπαιωάννου, τον Μαύρο τον Μανωλά τον Νικολαίδη, τον Αρδίζογλου. Γι’ αυτόν τον τελευταίο, βρήκα και δημοσιεύω παρακάτω ένα από τα ελάχιστα ποιήματα που έχουν γραφτεί για την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου από τον Γιώργο Μαρκόπουλο.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ
Από το ότι, ορμώμενος,
τα χρόνια περνούν γρήγορα
και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο
και από το ότι
ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης
εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης
στην πενιχρή αθανασία του
τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη
της ποδόσφαιρας
Ηλία υιόν του Υφαντή
-του Ολυμπιακού Πειραιώς-
τονίζοντας τα κάλλη του
και την ευμορφία του
παράλληλα με τον μακαρισμό
ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς
που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του
πάνω σε τέτοια αγόρια
θα υμνήσω και εγώ
με τη φτωχή την πένα μου
τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής
Χρήστο Αρδίζογλου.
Θα υμνήσω
Γιατί το παιδί αυτό
από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού
προερχόμενο.
Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.
Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
που παρά την υπεροψία της νεότητάς του
εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή
για τους αποχωρήσαντες βετεράνους
που δεν επέτυχαν πολύτιμο γκολ
σε κρίσιμη στιγμή
απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο
μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
που τώρα βρίσκονται στο χώμα.
Θα υμνήσω.
Γιατί το παιδί αυτό
κατεβαίνοντας –όπως προείπα-
από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο
που πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση
της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
το όνομα της μικρής πατρίδας μας
ενώ συνάμα εχάριζε
λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή
μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας
παρά το ότι ετούτο
εστοίχιζε εις τον ίδιο αρκετά
τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι
αγρίμι τρομαγμένο
που έβλεπε το κορμί του
ακρωτήρι, ερημικό ακρωτήρι.
Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας
στα αλογίσια πόδια
του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.
Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει
θα φύγει από τα γήπεδα
θα σταδιοδρομήσει
ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας
από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια – αστέρια
στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήρθε στην Αταλάντη
προς αναζήτηση εργασίας
όπου εγεννήθηκα και εγώ».
Τιμή και δόξα
στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά
τελεσίδικα πια
όπως ο τρελοί
τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας
και θα φύγει.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Έσκαψαν το λάκκο τους

Πριν έντεκα χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες» είχα γράψει το παρακάτω κείμενο. Σήμερα και εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει αξία να θυμηθούμε την απληστία που οδηγεί στην καταστροφή.
«Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης,
Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε.
Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα Σούπερ ΜάρκεT που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές καμαρώνουν πάνω από τα λάφυρα της νεκρής μας οικονομίας.
Και ρωτάμε: Τι κάνουν οι τράπεζες για την τοπική οικονομία; Τι ποσά ξοδεύουν κάθε χρόνο από τα υπερκέρδη τους για την ανάπτυξη του τόπου που ξεζουμίζουν; Σε πόσες τουριστικές εκθέσεις συμμετέχουν με σοβαρή οικονομική ενίσχυση; Δεν θα έπρεπε ένα ποσοστό από τα κέρδη, που τους δίνει ο τόπος - με κάποια νομοθετική ρύθμιση - να το επιστρέφουν για έργα ανάπτυξης; Για να διατηρήσουν τέλος πάντων όλους αυτούς που εργάζονται γι’ αυτές ζωντανούς;
Αντί γι’ αυτό, σαν άλλοι χρυσοθήρες αρπάζουν ότι έχει απομείνει από τον κουρσεμένο αυτόν τόπο και κάνουν τις συμφέρουσες επενδύσεις τους αλλού».
Οι εξελίξεις δικαιώνουν τα παραπάνω. Σε μια διαλυμένη οικονομία, η θέση τους έγινε επισφαλής. Οι τράπεζες κάθε χρόνο πρόβαλαν την κερδοφορία τους, εν μέσω μιας σμπαραλιασμένης οικονομίας για την οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Έχτισαν στην άμμο παλάτια και όπως λέει και το τραγούδι ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια. Και τα έκανε.
Ξεπέρασαν ακόμα και την καπιταλιστική λογική, που ήθελε τους εργαζομένους να παίρνουν τόσα ώστε να ζουν για να μπορούν να δουλεύουν. Η απληστία τους, δεν είχε όρια. Μπορεί το παράδειγμα να αναφέρεται στην τοπική οικονομία, κάπως έτσι όμως λειτούργησαν παντού. Πολιτική της αρπαχτής, καμία προσπάθεια ανάπτυξης της οικονομίας. Μοναχοφαγάδες. Το φαί όμως τελείωσε.

Έσκαψαν το λάκκο τους

Πριν έντεκα χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες» είχα γράψει το παρακάτω κείμενο. Σήμερα και εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει αξία να θυμηθούμε την απληστία που οδηγεί στην καταστροφή.
«Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης,
Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε.
Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα Σούπερ ΜάρκεT που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές καμαρώνουν πάνω από τα λάφυρα της νεκρής μας οικονομίας.
Και ρωτάμε: Τι κάνουν οι τράπεζες για την τοπική οικονομία; Τι ποσά ξοδεύουν κάθε χρόνο από τα υπερκέρδη τους για την ανάπτυξη του τόπου που ξεζουμίζουν; Σε πόσες τουριστικές εκθέσεις συμμετέχουν με σοβαρή οικονομική ενίσχυση; Δεν θα έπρεπε ένα ποσοστό από τα κέρδη, που τους δίνει ο τόπος - με κάποια νομοθετική ρύθμιση - να το επιστρέφουν για έργα ανάπτυξης; Για να διατηρήσουν τέλος πάντων όλους αυτούς που εργάζονται γι’ αυτές ζωντανούς;
Αντί γι’ αυτό, σαν άλλοι χρυσοθήρες αρπάζουν ότι έχει απομείνει από τον κουρσεμένο αυτόν τόπο και κάνουν τις συμφέρουσες επενδύσεις τους αλλού».
Οι εξελίξεις δικαιώνουν τα παραπάνω. Σε μια διαλυμένη οικονομία, η θέση τους έγινε επισφαλής. Οι τράπεζες κάθε χρόνο πρόβαλαν την κερδοφορία τους, εν μέσω μιας σμπαραλιασμένης οικονομίας για την οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Έχτισαν στην άμμο παλάτια και όπως λέει και το τραγούδι ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια. Και τα έκανε.
Ξεπέρασαν ακόμα και την καπιταλιστική λογική, που ήθελε τους εργαζομένους να παίρνουν τόσα ώστε να ζουν για να μπορούν να δουλεύουν. Η απληστία τους, δεν είχε όρια. Μπορεί το παράδειγμα να αναφέρεται στην τοπική οικονομία, κάπως έτσι όμως λειτούργησαν παντού. Πολιτική της αρπαχτής, καμία προσπάθεια ανάπτυξης της οικονομίας. Μοναχοφαγάδες. Το φαί όμως τελείωσε.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ο φόβος της εξουσίας

Η τηλεόραση εκτός των άλλων κακών, μας εκπαιδεύει να παρακολουθούμε τα δρώμενα με την ίδια λογική που παρακολουθούμε μια τηλεταινία, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι όλα αυτά τα πραγματικά που συμβαίνουν διαδραματίζονται μέσα στο μαγικό κουτί μας, στην ουσία λοιπόν δεν μας αφορούν. Και ενώ μας φέρνει κοντά στα γεγονότα από τη μια από την άλλη όλο και περισσότερο μας απομακρίνει.
Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο, στην τηλεόραση συμβαίνουν. Και εμείς που είμαστε έξω από την λογική της εξουσίας ποτέ δεν θα καταλάβουμε, τις περισσότερες φορές μας φαίνονται αστεία, άλλες φορές χαζά, ποτέ όμως δεν θα καταλάβουμε τον φόβο και την αγωνία των εραστών της εξουσίας
Ο άνθρωπος που έχει υπάρξει στην εξουσία να ξέρετε ότι φοβάται την εξουσία, περισσότερο απ’ όλους εμάς, γιατί ξέρει που μπορεί να φτάσει η εξουσία για να συνεχίσει ακλόνητη, ενώ όλοι εμείς απλώς υποθέτουμε
και αν δεν αντιδράσουμε ίσως να μην μάθουμε ποτέ τις αληθινές προθέσεις της εξουσίας»
Από αυτήν οπτική γωνία που παρακολουθούμε την εξουσία, φαντάζει σαν μακρινός πλανήτης, όλα τα σενάρια είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μας. Η εξουσία διαθέτει το μελάνι της σουπιάς, ακόμα και η ιστορία δυσκολεύεται να διεισδύσει εκεί ψηλά. Ο φόβος του εξουσιαστή τον οπλίζει με όλα εκείνα τα απαραίτητα όπλα αδιαφάνειας, τον οδηγεί σε αναίσχυντες πράξεις τον κάνει να ξεχωρίσει από τους άλλους ανυποψίαστους ανθρώπους.

Όταν θα κλιθούμε να δικάσουμε τους μικρούς εξουσιαστές του τόπο μας, καλό θα ήταν να εξαντλήσουμε όλη την επιείκεια μας. Πρόκειται για φοβισμένα ανθρωπάκια...

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Το πολυτεχνείο ζει στα μάτια των παιδιών

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη ποτέ δεν έχω γράψει για το Πολυτεχνείο. Είναι οι ομιλίες οι χαιρετισμοί τα αφιερώματα, είναι που όλα αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια που ακολούθησαν μπουχτίσαμε από λόγια
Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο;
Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο, το μακρινό χθες της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας;
«Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι»
Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου.
Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά.
«Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και οι απέξω. Η ιστορία σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν των γεγονότων ο κουρνιαχτός συνεχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.. Καίει ακόμη το Πολυτεχνείο. Και καίγεται διπλά όποιος θελήσει τις αλήθειες του διάπλατα να ξεδιπλώσει. Είναι πιο τίμιο σιωπή να κρατήσουμε και στον καιρό να αφήσουμε το χρέος του να κάνει. Νηφάλιες να ξαναγίνουν οι ματιές μας και ευήκοα τα ώτα μας στην ιστορική αλήθεια. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.
Ως τότε τι ήταν το Πολυτεχνείο ας αποφεύγουμε να λέμε με βεβαιότητα. Νερό ας ρίχνουμε στην απατηλή σιγουριά του υποκειμενισμού μας. Ο καθένας από μας κρατά μέσα του το δικό του Πολυτεχνείο..
Το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Το πύρινο σφράγισμα της ψυχής, που όσα χρόνια και να περάσουν θα μας καλεί σε αγώνες για τα ίδια ιδανικά. Ναι, είναι και γιορτή το Πολυτεχνείο. Είναι και μέρα μνήμης και τιμής, στους νεκρούς του και στους αγωνιστές του. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μου Πολυτεχνείο είναι το διαρκές κάλεσμα να δικαιώσουμε το αθώο αίμα που το πότισε.
Αυτό το Πολυτεχνείο μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Μια μνήμη ζωντανή. Ένα χθες που κάθε σήμερα ανανεώνεται και θέτει αμείλικτα ερωτηματικά. Για το ΨΩΜΙ, για την ΠΑΙΔΕΙΑ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όχι μόνο γι’ αυτά που ζητούσαν οι φοιτητές τότε. Αλλά και γι’ αυτά που κάθε γενιά ονειρεύεται και δικαιούται. Για τα ίδια που και τούτη, η νέα γενιά, η γενιά των παιδιών μας απαιτεί ν’ αποκτήσει, απαιτεί να τους δώσουμε. Στα μάτια των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται».

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Μόνο ένα θαύμα μας σώζει

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία
Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…»
Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο
« Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ήρθαν πολύ αργότερα από την σταύρωση του.
Κάνοντας μια ανάγνωση στους σημερινούς τίτλους της επικαιρότητας, συνειρμικά και λόγω των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Μίμη Ανδρουλάκη. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάνε», μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ.
Ο Ιησούς παρότι νέος και ανυπόμονος το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
Όταν τα σημερινά αδιέξοδα, μας στερούν κάθε ελπίδα, η καλύτερη γυμναστική είναι οι ασκήσεις ιστορίας.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Η Κέρκυρα της Ηλέκτρας

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου.
Νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές 21/11- 1/2 μεταξύ των ηθοποιών και η δική μας Ηλέκτρα Νικολούζου.
Ο εφιάλτης της ευτυχίας της Γιουστίνε ντελ Κότρε (Πανελλήνια Πρώτη) 29/4 - 31/5 και σ’ αυτήν την παράσταση ανάμεσα στο καστ των ηθοποιών και η Ηλέκτρα Νικολούζου.
Γνωρίζω τις προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια η Κερκυραία καλλιτέχνης, η επιτυχία δεν ήρθε από τον ουρανό, πολύ δουλειά πείσμα και αγάπη.
Η αναφορά γίνεται για να προσθέσω σε ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο «η άλλη Κέρκυρα» ακόμα ένα θετικό παράδειγμα και να ξεφύγω από την μιζέρια και τη γκρίνια που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο. Γίνεται επίσης γιατί δεν μπορεί να λείπει η Ηλέκτρα από την άλλη Κέρκυρα.
«Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, η Κέρκυρα της μουσικής». «Όλα σου είναι παραδείσια….. Κέρκυρα με την περίσσια πρασινάδα και ομορφιά». Και επειδή έπαψε η Παλιοκαστρίτσα, να έχει τα πιο όμορφα κορίτσια, η μάλλον να έχει κορίτσια και η Μπενίτσα να είναι ψαροχώρι, ας αφήσουμε τους νιοραντισμούς, στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες.
Εντάξει δεν έχουμε καμία σχέση με τα τσιτάτα που παπαγαλίζουμε, ούτε και με τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Στο ανάποδο, παρουσιάζεται μια ζοφερή κατάσταση. Βόθρος η πολιτική, διαπλοκή παντού. Συνεχόμενη τουριστική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος εγκατάλειψη των μνημείων, έλλειψη υποδομών άναρχη δόμηση, βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, βουνά τα σκουπίδια, ανεργία φτώχια και κακομοιριά.
Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Όταν μου ήρθε στη σκέψη αυτή η θετική πλευρά, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, που λαμβάνουν χώρα στα στενά πλαίσια της εξουσίας και απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί».
Γι’ αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που δεν αποτελεί μόνο μέρος του εκλογικού σώματος. Που δεν περιορίζεται η ευθύνη της από την εκάστοτε επιλογή της. Μιλάω για την Κέρκυρα που εργάζεται και δημιουργεί, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει.
Μιλάω για την Κέρκυρα της ελπίδας. Για την Κέρκυρα της Ηλέκτρας

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Λες και θα χάσουν οι άλλοι

Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.
Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη. Τόσα πολύ να σκάσει όπως γίνεται σήμερα με την χρηματοπιστωτική κρίση . Μην ανησυχείτε και αυτήν εμείς θα την πληρώσουμε.
Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απώλεια και των τελευταίων κοινωνικών αγαθών.
Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει.
ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, παιδεία έχουν πάρει σιγά - σιγά το δρόμο τους, ένα δρόμο που σε λίγο θα ακολουθήσει και η υγεία και ύστερα όποιος «προφτάσει τον Κύριο είδε»
Εμείς όμως εδώ, καθισμένοι και χαλαροί. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι, γιατί εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά γιατί με τέτοια στάση η δουλεία τους θα γίνει πιο εύκολη.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Κριτική σκέψη και ευαισθησία

Τέλειωσαν και οι καταλήψεις…Το αποτέλεσμα; Εκτός από δημιουργικό παιγνίδι για τα παιδιά, που συμμετείχαν, μια τρυπά στο νερό. Πιστοί και στο φετινό ραντεβού για να διατηρηθεί το έθιμο. Επιστροφή στα θρανία, στα ίδια θρανία της αποχαύνωσης, στα ίδια θρανία που εδώ και πολλά χρόνια κρατούν τους νέους στην ημιμάθεια ή καλύτερα στην πολυμαθή ηλιθιότητα. Ενδιαφέρουσα η πρόταση του Νίκου Δήμου σε ένα παλαιότερο άρθρο του

Να καταργήσουμε την μάθηση (και φυσικά την απομνημόνευση) και να καλλιεργήσουμε δύο πράγματα: α) κριτική σκέψη (με μπόλικη αμφισβήτηση) και β) ευαισθησία (άνοιγμα στην τέχνη).

Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, η παιδεία δεν έχει κανένα λόγο να είναι μάθηση, δεδομένου ότι τα γνωστικά αντικείμενα είναι όλα συνεχώς παρόντα και θα αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού (η και μία φραστική εντολή) για να πληροφορηθούμε το σημείο τήξεως του αργύρου ή την ημερομηνία της μάχης του Μάντζικερτ.
Η τεχνολογία έχει κάνει την πληροφορία προσιτή και φθηνή. Αν υπάρχει σήμερα κίνδυνος δεν είναι από έλλειψη γνώσεων αλλά αντίθετα, από τον υπερβολικό πληθωρισμό τους. Αυτό που προφανώς μας χρειάζεται είναι περισσότερη κρίση.
Στο σχολείο του 21ου αιώνα, ο δάσκαλος-εξουσία πρέπει να μετεξελιχθεί σε δάσκαλο-σύντροφο. Ο δάσκαλος-αυθεντία σε δάσκαλο-ερευνητή. Όταν ο κάθε μαθητής θα έχει στο θρανίο (ή στο χέρι του) του ένα τερματικό με πρόσβαση στο Internet, η απόκτηση γνώσεων θα είναι πανεύκολη. Αυτό που θα έχει σημασία θα είναι η επιλογή, αξιολόγηση, επεξεργασία και αξιοποίηση της πληροφορίας. Άρα ο δάσκαλος δεν θα είναι η πηγή αλλά το φίλτρο της γνώσης.
Σήμερα το σχολείο γεμίζει τα παιδιά γνώσεις, είτε άχρηστες - είτε άκαιρες, που το παιδί δεν είναι σε θέση να τις αφομοιώσει και να τις χρησιμοποιήσει. Πως θα ήταν αν, αντί για περιεχόμενο, το μαθαίναμε να αναζητά;
Τα σημερινά παιδιά - και μάλιστα τα προνομιούχα, αυτά που προέρχονται από οικογένειες με οικονομική άνεση - επιδίδονται σε ένα ανηλεή αγώνα μάθησης, σε ένα μαραθώνιο σχολικών και ιδιωτικών μαθημάτων, που δεν τους αφήνει χρόνο ούτε να σκεφθούν ούτε να έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα. Αν όμως το νέο παιδί δεν βρίσκει χρόνο να αποκτήσει εμπειρίες και να τις οργανώσει με την σκέψη του, όσα πτυχία και να αποκτήσει θα παραμείνει ένας πολυμαθής ηλίθιος . Την βασική πρόκληση της ζωής - την επίλυση προβλημάτων - δεν θα μπορεί να την αντιμετωπίσει.
“Life is problem solving” είχε γράψει ο Karl Popper. Στον Δαρβινικό αγώνα της ζωής η επιβίωση (των καλύτερων) γίνεται με την επίλυση των προβλημάτων και την προσαρμογή στις καταστάσεις. Όταν παρουσιαστεί το πρόβλημα δεν ωφελεί σε τίποτα να του παρουσιάσεις ένα πτυχίο…
Το βασικό χαρακτηριστικό της αυριανής κοινωνίας θα είναι ο ανοιχτός χαρακτήρας της. Ανοιχτός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Οι παραδοσιακές δομές, οι κατεστημένες τάξεις, οι ιεραρχίες, θα ανατρέπονται και θα αναθεωρούνται κάθε στιγμή. Η βασική απαιτούμενη αρετή για την επιβίωση θα είναι η κινητικότητα. Όσοι μένουν ακίνητοι θα καταποντίζονται. Ήδη ζούμε αυτή την εξέλιξη.
Η ανοιχτή σκέψη είναι προϋπόθεση επιβίωσης στην ανοιχτή κοινωνία. (Ανοιχτή σκέψη: σκέψη χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς παραδοχές, χωρίς δογματικές αγκυλώσεις).
Πρέπει να αντλήσουμε ένα νέο εκπαιδευτικό πρότυπο από την επιστήμη και την τέχνη, που συνεχώς πειραματίζονται, αμφισβητούν δημιουργούν και διορθώνουν. Το πρότυπο αυτό δεν θα βασίζεται στην μάθηση αλλά στην άσκηση της κριτικής και προσληπτικής ικανότητας. Δεν θα θεσπίζει κλειστά πλαίσια αλλά αντίθετα θα διευκολύνει το άνοιγμα νέων. Δεν θα είναι στατικό αλλά δυναμικό. Δεν θα εδράζεται στην βεβαιότητα αλλά θα κάνει ανεκτή την αβεβαιότητα. Θα ενθαρρύνει την αναζήτηση, την απορία, την αμφισβήτηση.
Μόνο ένα τέτοιο πρότυπο μπορεί να βοηθήσει τον νέον άνθρωπο να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της σημερινής και της αυριανής κοινωνίας.
Να κάνουμε καταλήψεις διεκδικώντας αυτό το πρότυπο. Να κλείσουνε τα σχολεία όχι για να ρίξουμε μερικές ντουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων στηρίζοντας το έθιμο. Να κλείσουν και να μην ανοίξουν ποτέ αν η επιστροφή στα θρανία επιτείνει το χρόνο παραμονής στη ζωή μιας ημιθανούς παιδείας…

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Τι θα κάνουμε σήμερα;

Φθινοπώριασε ήταν ο αρχικός τίτλος, μόνο που η αναφορά αφορούσε τις εποχές που γνωρίζαμε. Κοντεύει να τελειώσει το φθινόπωρο και η εποχή είναι απροσδιόριστη. Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Ύστερα από μια μακρά συζήτηση, ατέρμονη ως συνήθως, το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ‘ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.
…………………………………………………………………………………………..
«Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είναι ακόμα καλυμμένος, από καταναλωτικά, δάνεια, άτοκες δόσεις διορισμούς στο δημόσιο. Είναι καλυμμένος από γκάλοπ, από τηλεοπτικά σκουπίδια, από πλήρη εξάρτηση στην προσπάθεια να ονειρευτούμε αμερικάνικα. Ο ορίζοντας είναι το ταβάνι του σπιτιού μας, η οθόνη της τηλεόρασης, ή ίδια μας η παλάμη, που μας κρύβει τα μάτια».
…………………………………………………………………………………………..
Το εξαντλήσαμε το θέμα ότι άλλο παραπάνω ειπωθεί, δεν αποτελεί απλώς περίσσευμα, αλλά εμπόδιο στην υλοποίηση.
Σύντροφοι σηκωθείτε από τα τραπέζια του διαλόγου και προχωρήστε στο δρόμο της εφαρμογής.

Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο.
Ο πόλεμος, δεν ωφελεί ούτε τους νικητές. Δεν περισσεύουν οι δυνάμεις, για να σπαταλιόνται σε στείρες αντιπαραθέσεις
…………………………………………………………………………………………..
Είναι γνωστή η αφορμή για τα παραπάνω…

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει.
Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.
“Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί,
κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες , πανικός , ερήμωση. Όμως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους,
σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος”
Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση ( Τομος 2)
TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή)
…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.
Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…
Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;
Tα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει…
…οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους…
…κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε.
…ω μα γιατί άφησα να μεγαλώσω, πώς ξεγελάστηκα…
…καιρό τώρα μιλάς μια γλώσσα ξένη για τους άλλους…
O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…
…πήραμε τους μεγάλους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά…
Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια.
…κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό…
…στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή…
Eκεί που τελειώνουν τα όνειρα, εκεί αρχίζει η ζωή μας…
…α πόσο ανυποψίαστα ζήσαμε…
…ζήσαμε το απέραντο σε μικρές σκοτεινές κάμαρες και το τίποτα στις μεγάλες σελίδες της Ιστορίας…
O κόσμος είναι μια περίπτωση εντελώς προσωπική
H συμπόνια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε.
H ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.
…κάποτε χρειαζόμαστε όλον τον ουρανό για να διαβούμε κι ένα μόνο δρόμο.
T’ άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό.
Συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα
τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει…
…δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.

Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από το θάνατό του,
Την επιλογή έκανε η Κυρία Ρίτσα Μασούρα

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Πίσω ολοταχώς

Δύσκολες μέρες και όσο χειμωνιάζει ακόμα δυσκολότερες. Θα τα καταφέρουμε άλλωστε δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου και στο μάθημα της λιτότητας έχουμε κάνει ουκ ολίγες επαναλήψεις. Τέρμα τα εορτοδάνεια, στο συρτάρι ή μάλλον στη πυρά οι πιστωτικές και από την αρχή το μέτρημα ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα. Η εικονική πραγματικότητα σκάλωσε στο τραπεζικό αλησβερίσι. Πίσω ολοταχώς στις πραγματικότητα που ξέραμε για να τρώμε απ’ αυτά που έχουμε όχι απ’ αυτά που μας λένε ότι έχουμε.
Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Φερνάντο Πεσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να την βιώσει κανείς στην απόλυτη ουσία της.
Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια προσωπική νιρβάνα.
Τα αναφέρω αυτά γιατί ο χειμώνας θα είναι πιο βαρύς απ’ αυτόν που υποψιαζόμαστε και χρειάζονται ιδιαίτερες ασκήσεις θάρρους για να τον βιώσουμε. Ο μεγάλος στοχαστής εντοπίζει την ευτυχία στα πλέον προσπελάσιμα σημεία.
«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σε αυτές τις τρεις ομάδες οι υπόλοιποι αναζητούμε την απόλυτη ευτυχία σε άλλες διαδρομές και επειδή δεν θα την βρούμε ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Πεσόα.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Στη στεριά δε ζει το ψάρι

Μπορεί η παγκοσμιοποίηση στις μέρες μας να σαρώνει τα πάντα, τα
δέντρα όπως παραμένουν όρθια. Και ο ουρανός όσο και αν προσπαθούν δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στο τέλος ούτε και άνθρωποι να μου το θυμηθείτε…
Είναι κάποιος που κάνει συλλογή από άμμο. Υποστηρίζει ο Ιταλο Καλβίνο, ταξιδεύει στον κόσμο, και όταν φτάνει σε μια θαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μια έρημο, σε έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμου και την παίρνει μαζί του. Στην επιστροφή, τον περιμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφια εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκια, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του Κόλπου του Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια αποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτουν μια ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη χαλικοειδή πυκνότητα της άμμου της Κασπίας που λες και είναι ακόμα βουτηγμένη σε αλατισμένο νερό, ως τις επίσης λευκές και μαύρες μικροσκοπικές πετρούλες της Μαρατέα, ή το λεπτό κατάλευκο αλεύρι με τα βιολετιά στίγματα του Κόλπου της Χελώνας, κοντά στο Μαλίντι της Κένυας.
Ιδού που επιστρέφοντας από ένα ταξίδι, προσθέτει καινούργια μπουκαλάκια δίπλα στα άλλα, και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως, χωρίς το λουλακί της θάλασσας, η λάμψη εκείνης της γεμάτης θραύσματα κογχυλιών παραλίας έχει χαθεί, πως από την υγρή ζέστα των ξεροπόταμων της ερήμου δεν έμεινε τίποτα στη συλλεχθείσα άμμο, πως, μακριά από το Μεξικό, η ανακατεμένη με λάβα άμμος του ηφαιστείου Παρικουτίν, είναι απλώς μια μαύρη σκόνη που μοιάζει να βγήκε από τζάκι. Προσπαθεί να ξαναφέρει στη μνήμη της την αίσθηση εκείνης της παραλίας, εκείνη τη μυρωδιά του δάσους, εκείνη τη λάβρα, αλλά είναι σαν να κουνάει απλώς λίγη από εκείνη την άμμο στο βάθος της ετικεταρισμένης μπουκάλας.
Παλαιά στα παραμύθια που μας έλεγαν υπήρχε πάντοτε κάποιος κεντρικός ήρωας που τον θαυμάζαμε και τον αγαπούσαμε. Ήταν ένα πρόσωπο κι ας ήταν βγαλμένο από τα παραμύθια. Είχε όνομα. Τα σύγχρονα παραμύθια έχουν ήρωες χωρίς όνομα μιας και η λέξη οικονομικό συμφέρον είναι τόσο ψυχρή για να συγκινήσει την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Απ’ ό,τι φαίνεται η παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορέσει να ισχύσει για τον κόσμο των παιδιών που θέλουν όνομα για τους ήρωες των παραμυθιών τους. Κι αυτό είναι μια ελπίδα. Αρκεί να υπάρξουν πολλά παιδιά στο μέλλον. Πιο πολλά από τον παιδικό πληθυσμό όλης της γης.

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Που πήγαν τα λεφτά;

Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μιλήσει για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Ψηλά γράμματα, από την στιγμή μάλιστα που δεν υπήρξαν γεγονότα ( πόλεμοι, σεισμοί λιμοί καταποντισμοί), που είχαμε συνηθίσει σαν αιτίες.
Που πήγαν τα χρήματα; Εύλογο το ερώτημα από τους απλούς ανθρώπους. Εκεί που κατέληγαν πάντα, είναι απάντηση, απλώς φαίνεται, που η συνηθισμένη διαδρομή της διαπλοκής κάπου κόλλησε. Η ελεύθερη αγορά το παράκανε με την ελευθερία και σήμερα ζητάει την βοήθεια του Μαρξ.
Το αμερικάνικο όνειρο που κλείναμε τα μάτια με την ευχή να το ζήσουμε, σήμερα έγινε εφιάλτης.
«Η παρούσα οικονομική κρίση μπορεί να θεωρηθεί η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτιμά ο πρώην πρόεδρος της Fed Αλαν Γκρίνσπαν, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους Financial Times.
Μιλώντας σε συνέδριο του ΟΟΣΑ, στο Παρίσι, ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε ότι η κατάρρευση της Bear Stearns που ξεκίνησε στις ΗΠΑ είναι πιο σοβαρή και περισσότερο διεθνής από ότι φάνηκε στην αρχή
Οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι. Το οικονομικό περιβάλλον επιδεινώνεται ακόμα. Τα προβλήματα των ΗΠΑ θα επηρεάσουν άλλες οικονομίες και θα απαιτηθεί μία παγκόσμια απάντηση'» υπογράμμισε
Ποια πρέπει να είναι η απάντηση;
«Τη ζωή που σκότωσα εγώ είναι η ζωή που νοσταλγώ» λέει ένα τραγούδι και το σχόλιο που το συνοδεύει από την φίλη μου του ραδιόφωνου, που έχει την επιμέλεια της εκπομπής, για να φύγουμε από τους οικονομικούς όρους, που μου προκαλούνε αλλεργία..
Κάπως έτσι γίνεται. Μόνο που η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αναδρομική έκθεση. Οι πίνακες που χαρακτηρίζουν κάθε σου εποχή είναι δέρμα σου και βλέμμα σου και πίκρα σου και λόγια σου και βάδισμα σου. Είσαι ο ίδιος το πηλίκον και το υπόλοιπο ταυτόχρονα. Όσο για τα μεγάλα μπουμ, δεν υπάρχει τελειωμός. Η φρίκη συνεχίζεται, μπορεί να αλλάζουν οι σκοτωμένοι κομπάρσοι, αλλά οι θύτες είναι γερά κόκαλα και αφήνουν ισχυρότατους διαδόχους. Διάβαζα πως σε μια αφρικανική νομίζω χώρα 100.000 εργάτες ορυχείων που δουλεύουν τρία χιλιόμετρα κάτω από τη γη – το διανοείσαι; - απεργούν γιατί ο μισθός τους είναι 400 δολάρια το μήνα και η εταιρεία που τους έχει σκλάβους, τον τελευταίο χρόνο δήλωσε 400εκ. δολάρια κέρδος. Γιατί απεργία ρε παιδιά; Φωτιά. Τινάχτε τα όλα στον αέρα. Να μην υπάρχουν ορυχεία. Να πεθάνετε με την αξιοπρέπεια ενός λιμού. Όχι με την ταπείνωση ενός σκλάβου. Αφού τοι αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο θάνατος.
Αναρωτιέστε που πήγαν τα λεφτά…

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Τα έχουνε γράψει άλλοι

Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ μας γράφεις παραμύθια. Υποθέτω - και όχι άδικα - κάπως έτσι θα αναρωτιούνται οι προσγειωμένοι αναγνώστες.
Δεν διαθέτω το ταλέντο του Ανδρέα Λασκαράτου, για να μπορέσω να προσεγγίσω αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση που βιώνουμε. Αυτός ο σπουδαίος σατυρικός αν ζούσε σήμερα θα μπορούσε να σας ικανοποιήσει.
«Εψές είδα ένα όνειρο πολύ παράξενο. Ήμουνα στους Κορφούς, κι’ ήμουνα στα Μουράγια. Εκεί απάντησα μια περίεργη συνοδεία. Απάντησα τους δυο έντιμους βουλευτάς, τον Παδοβά και τον Λομπάρδο, όπου επερβατούσανε και οι δύο αλαμπρατσάντε. Ήτανε και οι δύο πολύ παράξενα φορεμένοι, τόσο που στην αρχή τους επήρα για μασκαράδες. Τα κεφάλια τους ήτανε στολισμένα με φτερά από γάλλους, απο παπιά, από χήνες. Είχανε μουστάκια πολύ μακρυά, όπου τους εκρεμόντανε καταγής. Είχανε ταμπάρους πολύ μακρυούς, όπου τους εσερνόντανε απ’ πίσω. Οι ταμπάροι ήτανε καμωμένοι όλο από φύλλα της « Νεας εποχής» και της «Φωνής του Ιονίου». Οι Ζακύνθιοι βουλευταί εβαστούσανε απ’ πίσω με τα δυο τους χέρια τον ταμπάρο του Λομπάρδου, οι Κερκυραίοι εβαστούσανε εκείνονε του Παδοβά. Οι έντιμοι βουλευταί Παδοβάς και Λομπάρδος κάπου - κάπου με συμπάθειο εκλάνανε. Ομπραστά επερβατούσε ο Ανεμογιάννης, επερβατούσε με την συνήθη του αξιοπρέπεια, με τ’ άσπρο του καπέλο βαλημένο στραβά, και με το τσιγάρο στο στόμα., στη μέση του είχε δεμένο ένα ταμπούρλο κι έκραζε τον κόσμο. Όλα του τα κινήματα εδείχνανε όπως συναισθάνεται τη σοβαρότητα της θέσεως του. Αποπίσω από την συνοδεία, ακολουθούσανε μια καταδίκη λαός και λιανόπαιδα όπου εσέρνανε μπουρίκια, εχειροκροτούσανε κι εκάνανε χίλιαις μαραβέγιαις. Η συνοδεία εκκίνησε κατά το παλάτι. Φτάνοντας εκεί οι δυο έντιμοι βουλευταί εκάμανε μίαν έντονον διαμαρτύρισιν κατά της Προστασίας. Ο λαός αμέσως εχειροκρότησε. Ο Ανεμογιάννης εδαιμόνισε το ταμπούρλο του και ο Παδοβάς έσκυψε κι είπε στο αυτί του Λομπάρδου « Ε Λομπάρδε, πως σου φαίνεται;…» κι ο Λομπάρδος έκανε χι, χι, χι. Η συνοδεία πέρασε από την Σπιενάδα, από τη Σπιενάδα εμπήκε στο calle delle acgue. Απ όσαις εκλησίαις κι αν εδιαβαίνανε, οι βουλευταί εσταματούσανε με ευλάβεια κι έκαναν το σταυρό τους . Ο λαός από πίσω τους εχειροκροτούσε, το ταμπούρλο του Ανεμογιάννη πάντα εδούλευε. Ο Παδοβάς ερωτάει « Ε Λομπάρδε, πως σου φαίνεται;» και Ο Λομπάρδος έκανε χι, χι, χι – Όλο με μιας ανεξήγητο φαινόμενο, επιάσανε φωτιά οι ταμπάροι. Τα φτερά οπούχανε στα κεφάλια τους εγινήκανε κέρατα. Τα αυτιά των εντίμων βουλευτών αρχινίσανε να μεγαλόνουνε. Ο Ανεμογιάννης εχάθηκε. Ο λαός άρχισε να παραξενεύεται και να φωνάζει «Προδοσία!»

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Η Οδός Ονείρων μου

Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο.
Θα συνεχίσω, όμως ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή.
Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις.
Είχε και εικόνες που θυμάμαι μόνο, όταν κάποιο σημερινό απομεινάριο μου τις θυμίσει.
Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλιος τον φωτίζει ακόμα, οι άνθρωποι είναι αυτοί που έφυγαν, τον αφήσαν μόνο του, χωρίς παιδιά χωρίς λαλιά.
«Πάω να πω στον ουρανό,/ πάω να πω στα σύννεφο/το πουλί δεν πιάνεται, /το πουλί δεν χάνεται/ πάνω απ’ τον ουρανό/μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο /πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί/ σκοτωμένο που λαλεί.
Και για τον επίλογο, που δεν σημαίνει το τέλος αυτής εδώ της μαγικής διαδρομής πάλι ο δημιουργός έχει το λόγο:
Εδώ τελειώνει η μουσική για την Οδό Ονείρων.
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε. Τώρα είναι αργά και όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’ αυτό το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε, να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μιαν άλλη φορά, πάλι σε μουσική.
Καληνύχτα…

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Από την Οδό Πανός στην οδό Ονείρων

Με συντροφεύει γλυκά από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Ο παράδεισος μου.
Υπήρχε κάποτε σ’ αυτή την πόλη η Οδός ονείρων. Δεν είχε μεγαλοπρεπή κτίρια. Άλλοτε φάνταζε με κήπους κι άλλοτε με άσφαλτο και μια μικρή πλατεία. Η Oδός Oνείρων είχε ελάχιστα αυτοκίνητα ένα φωτογράφο, μια μαύρη Φορντ, χορευτές που ξύπναγαν στις 8. Είχε ένα γαλακτοπωλείο. Μαρκίζες. Φωτεινές επιγραφές . Μουσικές που ακούγαν οι γείτονες. Ναι, δεν τους ενοχλούσαν. Στα όνειρα τους, την Οδό Oνείρων έβλεπαν. Όλα συμβαίνουν μπροστά τους. Δεν υπήρχαν μυστικά δεν υπήρχε αμαρτία. Λύπη. Η οδός Ονείρων με τα χρόνια έγινε – κάρτες τραπέζης, εξοχικό σπίτι, καλοκαιρινές διακοπές στις Σεϋχέλλες και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Όμως για αυτούς που μένουν πάντα καθαροί η Οδός Ονείρων, στήνεται τη νύχτα, όπως στις 12 Ιουνίου του 1962, στο θέατρο Μετροπόλιταν, που γκρέμισε τα πάντα. Το υλικό της το σμίλευσε το ταλέντο του Μάνου Χατζιδάκι. Οι φίλοι του ήρθαν κοντά και οι ηθοποιοί. Συνέβη το κάτι άλλο – παγκοσμίως.
Αν κάποιο βράδυ περάσετε από το θέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, διατηρητέο ερείπιο πια, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την Οδό Ονείρων ( Σας)
Έτσι ξεκινάει το εξαιρετικό αφιέρωμα γι’ αυτή τη μαγική παράσταση ο Γιώργος Χρονάς στο περιοδικό του «Οδός Πανός» ( τεύχος Οκτωβρίου Δεκεμβρίου.
«Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά»
Έχω την ανάγκη να γράψω πολλά όχι για την παράσταση, άλλωστε μέσα μου δεν έχει καταγραφεί σαν μια παράσταση, αλλά σαν μια ανεκπλήρωτη ηδονή. Σήμερα θα αρκεστώ στον πρόλογο του Δημιουργού.
«Γεια σας. Ήρθα για να σας δείξω το δρόμο, την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε, Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. έχει πολύ χρώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ’ αυτό το δρόμο γεννιώνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Σήμερα γράφουν οι αναγνώστες. Από την ηλεκτρονική μου σελίδα ανασύρω από τα σχόλια, το διάλογο. Πόσα σκισμένα γραφτά θα μπορούσαν να είναι αριστουργήματα αν δεν υπήρχε ο φόβος να εκτεθούμε. Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο. Σε μια προσπάθεια να ανοίξει το παιγνίδι δημοσιεύω τον αντίλογο για το προτελευταίο κείμενο αυτής εδώ της στήλης.
ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ! ούτε η αγάπη γέρασε, ούτε η καρδιά μας άσπρισε ! Μονό που να, γέμισε με πολλά χρώματα και (επειδή δεν βλέπουμε πλέον πολύ καλά ) δεν τα διακρίνουμε! Κάθε αγάπη, κάθε ανάμνηση, κάθε πίκρα, κάθε πόνος, κάθε απογοήτευση, και ένα χρώμα και όλα αυτά ένα συνονθύλευμα, ένας κυκεώνας χρωμάτων και σχεδίων στο μυαλό μας! Ένας γαλαξίας εντυπώσεων και εμπειριών, που κατοικοεδρεύουν και στριμώχνονται μέσα στα αγγεία της καρδιάς μας ! Έρχονται χωρίς πρόσκληση, μας πονούν γλυκά, και ξαναφεύγουν! Όμως, είναι αυτές οι ίδιες αναμνήσεις που πριν κάποια χρόνια έκαναν τα νεύρα μας κάγκελο ! Είναι αυτοί οι ίδιοι έρωτες που μας έκαναν να σκυλιάζουμε από το κακό μας ! Είναι αυτές οι ίδιες στιγμές που έκαναν πριν χρόνια, τους ώμους μας να κυρτώνουν και είναι το πρίσμα που θα χρησιμοποιήσουμε για να διασπάσουμε σε χίλια-μύρια κρυφά χαμόγελα τις όμορφες στιγμές που περάσαμε. και τις κακές και τις δύσκολες ! Τελικά, "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μονό τρόπο να κοιτάνε !»
Υ.Γ.
Δεν νομίζω ότι έχεις και πολλά να ζηλέψεις από τον νεαρό της φωτογραφίας....
«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, άντε να υποχωρήσει λίγο το φως τους. Αλλά το πρόσωπο...Α, το πρόσωπο! Δύσκολα τα πράγματα. Το πιθανότερο να διατρέχεται από τους δρόμους που πήρε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, στροφές ανηφόρες, ξέφωτα και νύχτες, νύχτες χωρίς...Αυλάκια θα έχουν γίνει, διακριτικά ενδεχομένως, αλλά ταυτόχρονα και αποκαλυπτικά. Χάρτης της ζωής το πρόσωπο.. γραμμένα όλα ανάγλυφα. Ευτυχίες και πληγές, ματαιώσεις και αφίξεις, αγκαλιές και φονικά.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο που υποχωρεί λίγο το φως τους, για να μη ζηλεύουμε...
Γράφεις πολύ ωραία, όπως επίσης ξέρεις και να παρηγορείς...»
Ναι, το πρόσωπο ! όπως πολύ σωστά λένε, ο καθρέφτης της ψυχής Εκείνο το μέτωπο που σε κάθε χαράδρα του βρίσκεις τόσες και τόσες έννοιες , τόσα ερωτηματικά χωρίς απαντήσεις !Και τα μάτια με κείνη την υγρασία πάντα στην άκρη τους, που όταν βγαίνει προς τα έξω εύκολα διακρίνουμε τα ποτάμια από παράπονο και πόνο που χαρακώνουν τα μάγουλα . Όταν όμως χύνεται προς τα μέσα, τότε πρέπει να σκύψουμε πολύ βαθιά να βρούμε που καταλήγει, και να ρουφήξουμε ότι έχει απομείνει, μην φτάσει στην καρδιά, και μείνει εκεί και την παγώσει ! Αλλά το στόμα ! Ω ! Αυτά τα χείλη ! κάθε κύτταρο τους και μια ιστορία ! κάθε χαραματιά τους και ένα φιλί ! κάθε καμπύλη τους και μια λέξη, που ειπώθηκε ή πολεμάει χρόνια να βγει ! Πόσο μου αρέσει να παρατηρώ τα χείλη των ανθρώπων ! Εκεί καταφέρνω και τους διαβάζω ! Το σχήμα τους δείχνει πολλά από το χαρακτήρα, με χαμόγελο ή όχι, βλέπεις τον άλλο να γελά ή να πονάει, ν’ αναρωτιέται ή ν’ απαρνιέται. Έχουν τόση δύναμη τα χείλη, που καμιά φορά με τρομάζει ! Ευτυχώς που υπάρχει και το πηγούνι, να γλυκαίνει το τελείωμα του προσώπου, ν’ απαλύνει τις γραμμές, να ολοκληρώνει τις διαδικασίες !
Ναι, το πρόσωπο .... !
Τι ωραία που γράφουν οι αναγνώστες…

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Μαs έμεινε η ευαισθησία

Πολύς λόγος για τις καταλήψεις των Λυκείων. Ένα παλαιότερο κείμενο, απάντηση σε όσους αντιδρούν.
Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και « κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή.
Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι.
Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;.
Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες. Πως τώρα αυτά τα παιδιά με εικόνες από το πουθενά, θα σταθούν στη σκληρή πραγματικότητα που τα περιμένει;
Όταν αργότερα παίζαμε πραγματικό κυνηγητό με την αστυνομία σε έξοδο αφισσοκόλλησης είχαμε την σχετική εμπειρία. Όταν χρειάστηκε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες που είχαν χάσει τη μάχη είχαμε όλες τις προϋποθέσεις. Τώρα με τις αλλόκοτες εικόνες των ηρώων, που τα καταφέρνουν σε κάθε δυσκολία, πως θα αποκτήσουν την ευαισθησία τα παιδιά; Εκείνη την ευαισθησία που μας άφησαν οι ηττημένοι μάρτυρες της αριστερές.
Ο μεγάλος μου γιος συμμετέχει στην κατάληψη του Λυκείου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απάντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη». Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλλειμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και του διαδιχτύου. Ένα διάλλειμα από την αποστήθιση της ανούσιας παιδείας.
Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές γιατί κάνουν κατάληψη, τώρα που το σκέφτομαι ούτε εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό ίσως είναι το μεγάλο κέρδος .
Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα οι μαθητές, όπως δεν καταφέραμε τίποτα και εμείς. Ούτε ο Γαλλικός Μάης, ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε οι αγώνες της αριστεράς μπόρεσαν να ανατρέψουν την κατάσταση.
Κάτι μας έμεινε όμως. Μας έμεινε η ευαισθησία, αυτό κερδίσαμε απ’ αυτή την πορεία μέσα στο χρόνο. Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα απ’ αυτά που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στην ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαιτέρα ελκυστικό, που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνουν τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι..

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Ω γλυκύ μου έαρ


Όταν ανοίξει αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. Περί έρωτος και σήμερα ο λόγος και είναι οι στιγμές, που όπως ορθά επισημαίνει η αναγνώστρια. «…Όμως μην ξεχνάμε ότι ο κάθε περασμένος - αλλά όχι ξεχασμένος - έρωτας, αποτυχημένος ή όχι, μας άφησε το στίγμα του ! Μας άφησε την γλύκα και την πίκρα του περάσματος του από την ζωή μας…» Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντηθήκαν, ενώ θα επέτρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή και σκιρτά έναν …έρωτα…, ένα πάθος δυνατό που προκαλεί ρίγος…, αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά… Μια μελωδία…τι μελωδία…τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,… μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος..»
Γιατί λέτε με απασχολεί ο χρόνος; Είναι το βάρος, που μεγαλώνει και ώμοι που αδυνατίζουν. Μακάρι και το μυαλό να μπορούσε να σβήσει τα ένδοξα χρόνια της νεότητας μας και να προσαρμοστεί στην σκληρή πραγματικότητα. Όμως ζηλεύει τις στιγμές εκείνες και επιχειρεί που και που να τις ξαναζήσει. Κάθε απόπειρα και μια ανώμαλη προσγείωση, γιατί μπορεί να υπάρχουν και έρωτες γεροντικοί, αυτοί όμως συμπληρώνουν τη λίστα των ασθενειών, που έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους. Η απογοήτευση μεγαλώνει, όταν το γεμάτο πορτοφόλι σε προτρέπει να ενισχύσεις τα όμορφα κορίτσια εξ ανατολών, μόλις το καμπανάκι κτυπήσει λήξη του πληρωμένου χρόνου, πάλι το μυαλό γυρίζει πίσω εκεί που μέτραγε η ομορφιά της νεότητας μας. Είχα διαβάσει χθες ένα άρθρο για το παλιμπαιδισμό, και θυμήθηκα την πρώτη γενιά των εντιμότατων φίλων μου, γι’ εαυτό και η παραπάνω αναφορά. Παρακάτω μια συμπλέουσα με τις απόψεις μου, σε μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή.
«Καρδιά μου εγώ, μιλιά μου εγώ, παρελθόν μου εγώ, βλακεία μου εγώ. Η αποθέωση του δύο είναι το ένα και μόνο του. Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Θυμάμαι, παραμόνευα τον ίσκιο μιας λέξης, ούτε καν τη λέξη την ίδια, για να βγάλω φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι ήταν αρκετή η υποψία ενός βλέμματος, ούτε, καν το ίδιο το βλέμμα, για να τα παρατήσω όλα σύξυλα και να έρθω να φύγουμε για οπουδήποτε. Τώρα είναι αλλιώς. Άρχισαν οι μιζέριες, Και; Τι ώρα μου είπες; Δεν γίνεται λίγο αργότερα; Αν το κάνουμε αύριο πειράζει; Έλα, τα λέμε. ‘Όχι, δεν γέρασε η αγάπη. Η καρδιά άσπρισε».
..................................................................
Η φωτογραφία,για να ζηλέψω, και να προσγειωθώ επιτέλους!

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...