Στρατιωτάκια πήλινα

ΕΙΝΑΙ οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Τελευταίες μέρες του νέου χρόνου, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή.

Μου κάνει εντύπωση γιατί την επομένη της εκλογής τους οι αντιπρόσωποι του Λαού επιλέγουν να πορεύονται μακριά του. Στην ουσία αυτοτιμωρούνται, αφού απεμπολούν τη δύναμη στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους . Αντί μαζί με τον Λαό που τους ανέδειξε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τη λύση των προβλημάτων αναλώνουν τον ενδιάμεσο χρόνο έως τις επόμενες εκλογές, σε σχέδια που θα τους επιτρέψουν να επανεκλεγούν.
Φανταστείτε τη δυναμική που θα αποκτούσε ο τόπος, ο κάθε τόπος και ιδιαίτερα η περιφέρεια που στενάζει, από την εγκατάλειψη, αν οι τοπικοί βουλευτές, με σύμμαχο τη λαϊκή δύναμη διεκδικούσαν λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε τοπική κοινωνία.

Στην Κέρκυρα, η συνεχιζόμενη τουριστική κρίση, το άθλιο οδικό δίκτυο, η ανέγερση του νέου νοσοκομείου, το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων, η διάσωση και ανάδειξη των μνημείων, η προστασία του κερκυραϊκού ελαιώνα, η φροντίδα και η προσοχή που πρέπει να δείξει η πολιτεία σε ένα τόπο που της προσφέρει πολλά. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα είχαν άλλη πορεία αν αποφασίζουν οι εκπρόσωποι μας επιτέλους να κατεβούν στον Λαό. Δεν δίνουν λύση οι ανέξοδες ανακοινώσεις και οι προσωπικές επαφές στα υπουργικά γραφεία. Δεν δίνει λύση ο μοναχικός δρόμος που επιλέγουν, σνομπάροντας το Λαό.
με την ευχή το νέο χρόνο να τους δούμε στους δρόμους μαζί μας, να πρωτοστατήσουν στην έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης. Να παίξουν τον πραγματικό τους ρόλο εκφράζοντας τις διαθέσεις των πολιτών.