Τελευταία σελίδα αριστερά

Έχω γράψει πολλές φορές για την διαχείριση του δημόσιου χώρου. Αυτό που αντίκρισα όμως, το περασμένο Σάββατο το βράδυ σε κάποια σημεία του νέου πεζόδρομου, στο ύψος της Εθνικής Τράπεζας, δεν έχει προηγούμενο. Τραπεζοκαθίσματα, είχαν καταλάβει ολόκληρο το πλάτος του δρόμου, προμηνύοντας, ότι είναι θέμα χρόνου, αυτή η άθλια εικόνα, να επεκταθεί σε ολόκληρο το μήκος του. Τραπεζοκαθίσματα παντού, στις πλατείες, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα καντούνια , όπου υπάρχει δημόσιος χώρος έχει καταληφθεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων παρανόμως. Γιατί είναι παρανομία, να έχεις άδεια για δέκα τραπέζια και να βγάζεις 100. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα, αυτή η ανομία κρατάει χρόνια και μέρα με την μέρα επιδεινώνεται. Δεν μπορώ να κατανοήσω την ελαστικότητα που δείχνουν οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η αστυνομία, που έχει και την ευθύνη του ελέγχου. Θα περίμενα από τους επαγγελματικούς φορείς να πάρουν θέση, απέναντι σ΄ αυτήν την ζούγκλα που επικρατεί και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των κ...

Το ημερολόγιο έδειχνε 1η Ιουλίου 1996. Το σώμα της έδειχνε καλοκαίρι. Το γέλιο της έδειχνε την απόλυτη ξεγνοιασιά του καλοκαιριού. Μάζεψε από τα βότσαλα τη θαλασσιά πετσέτα, μπήκε στο μικρό γαλλικό αυτοκίνητό της, και μετά μπήκε στο ντους. Ο καθρέφτης απέναντι από την ντουζιέρα κόντευε να σπάσει από τη δύναμή της. Του χαμογέλασε. Αυτό το καλοκαίρι όλο χαμογελούσε, από την αρχή του. Ήταν 21 και ήταν το καλοκαίρι της. Ήταν Ιούλιος θυμάμαι και τότε, αμέσως το αισθάνθηκα, «έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ» σκέφτηκα, δεν στο είπα, γύρω γύρω στο έφερνα μη σε τρομάξω θα καταλάβεις με τον καιρό. Το ότι θα ήσουν η τελεία του μέλλοντος μου, αυτό ούτε και εγώ δεν το είχα καταλάβει. «Σου πάει το καλοκαίρι» σου είπα. «Μας πάει» μου είπες. Με ρωτάς αν είναι όπως παλιά, κοίταξε τη φωτογραφία. Ένα ώριμο «γιατί» ήρθε να σφραγίσει το παράπονο. Ο χρόνος έριξε τα γκάζια του στις μεγάλες ανηφόρες. Η σιωπή δεν έφυγε, επιμένει να επιδεικνύει την ηλικία μου. Τα υπόλοιπα τα κλείνω μέσα. Μόνο εγώ μπορώ να τ’ ...

Αυτό είναι καλό! Να περνάει ένας χρόνος και συ να μένεις εκεί που ήσουν, αμετακίνητος. Στα παιδικά πλάνα, που δεν έρχονται να σε βρουν, που πας εσύ εκεί, όχι για να γίνεις παιδί αλλά για να ξαναβαπτιστείς αθώος... Ούτε λέξη δεν αλλάζω. Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις, δεν κάνει διαλείμματα, λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να σταματήσει, θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία. Σε αυτό το διάστημα, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω με τις λέξεις, με τις φωνές τους, με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Διαδικασία επώδυνη. Ότι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Όσο προχωράει το καλοκαίρι, αναρωτιέμαι αν τα αισθήματα ενηλικιώνονται, αν ο έρωτας ενηλίκων έχει όλα ε...

Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Κουράστηκα. Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Έκτισα τοίχο απ’ αυτούς που δεν έχουν αυτιά, να μην ακούω τα νέα τα παλιά. Ταξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για να αντέξει. Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς; Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; «Το καλοκαίρι θα μας σώσει» ενθυμούμενοι άλλα καλοκαίρια, έγραφε παλαιοτέρα ο Νίκος Ξυδάκης. «Το καλοκαίρι θα μας σώσει από τους μαυρισμένους εαυτούς μας, θα μας φωτίσει, θα μας κάψει λυτρωτικά με το φως του, θα μας αγκαλιάσει στα νερά του, θα μας βυθίσει στα παιδικάτα και θα μας απιθώσει παρηγορητικά στη μακρά διάρκεια, σμίγοντάς μας με τη φύση σαν ύπαρξη και όχ...

“Τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου;” ένα παράπονο βαθύ από τις συχνότητες του ραδιοφώνου, που αυτήν την ώρα εξομολογούνται... “Τι θέλω απ’ τα νιάτα σου; Τα νιάτα σου:” χωρίς περιστροφές η απάντηση από την Κυρία που σχολιάζει το τραγούδι και συντονίζεται με την σκέψη μου. “Ήθελα να ήμουν εκεί όταν γελούσες, όταν ερωτευόσουν, όταν πόναγες. Ήθελα να σε βλέπω να χορεύεις, να πίνεις, να τραγουδάς. Ήθελα να σε παρατηρώ να ωριμάζεις χωρίς σκιές στα μάτια, με κλεισμένα τα βιβλία σου στην εφορία των πεπερασμένων ερώτων. Ήθελα να ήμουν εκεί. Παρατηρητής και δικαιούχος του μέλλοντος σου.” Ήθελα να ήμουν εκεί για να μπορώ σήμερα να καταλάβω τα “θέλω σου” . Για να μπορώ να λύσω το σταυρόλεξό σου. Η φωνή της δυνάμωνε, είχε μια απόγνωση προορισμού. Σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής της. Δεν θυμάμαι πόσες τελευταίες μέρες, πόσες τελευταίες ώρες έχω ζήσει. Πόσες τελείες έχω βάλει. Η παύλα δεν ακολούθησε ποτέ. “Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης, έλα να μάθεις τι ζωή περνώ”, Το επόμενο τραγούδι. Και ο εγωισμ...