Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Το Μ το γράμμα που λείπει



Και ξαφνικά αποκτάει και πάλι ενδιαφέρον  η πολιτική ζωή  εδώ στη μικρή μας πόλη. Μπορεί ο κόσμος,  να έχει γυρίσει ανάποδα, κάποια πράγματα όμως παραμένουν σταθερά.  «Οι εντιμότατοι φίλοι μου»,  μέσα από καινούργιες  «συμμαχίες»,   δηλώνουν και πάλι παρουσία.  Με άλλη σύνθεση και όπως πάντα σε λάθος χρόνο. Τα παραπάνω δεν μπαίνουν στην ουσία του εγχειρήματος -  για αυτό θα έχουμε το χρόνο -  εντάσσονται  στο διαχρονικό παιχνίδι της πλάκας,  που  αυτοί οι τύποι το έχουν κάνει τρόπο ζωής.   Σ’ αυτούς απευθύνεται,  να μην παρεξηγηθώ  από τους ανυποψίαστους που συμμετέχουν σ’  αυτήν την συμπαθητική προσπάθεια.
Καλώς τα παιδιά  και πάλι.
Για μας που  παρακολουθούμε χρόνια την πορεία τους,  μπορούμε να αντιληφτούμε το βάρος των συμβολισμών.  57 και  ένα γράμμα που λείπει.   Ηχηρή απουσία.
Σήμερα ύστερα από οκτώ  χρόνια,  οι εντιμότατοι φίλοι μου και πάλι . Όσο περισσότερο ξευτελίζει ο ένας τον άλλον, τόσο τα δεσμά της παρέας γίνονται δεσμοί αίματος. Ας θυμηθούμε την πρώτη σειρά επεισοδίων, για να έχουμε μια συνέχεια στα νέα επεισόδια..
 


«Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Οι εντιμότατοι φίλοι μου, το μόνο πράγμα που έκαναν σοβαρά στη ζωή τους ήταν η φάρσα. Η δραστηριότητα τους στον πολιτικό, κοινωνικό, συνδικαλιστικό χώρο βοηθούσε, να θεωρούνται υπεράνω υποψίας και διευκόλυνε, τα σχέδια τους.
Έπαιρναν μέρος σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, δημιουργώντας ακλόνητα άλλοθι, για την συνέχεια της βραδιάς. Ακολουθώντας μια πολιτική διάβρωσης μέσα στους συντηρητικούς χώρους, που δραστηριοποιούνται, επιδιώκουν ουσιαστικά να εισάγουν καινούργια πολιτικά ήθη. Σ΄ αυτό συνέβαλλε καθοριστικά και η επαφή τους με οικονομικούς μετανάστες των πρώην χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και μη πάει ο νους σας σε οικοδόμους, την ώρα που αυτοί αλωνίζουν οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να πάνε στη δουλειά τους.
Κάνοντας μια πρώτη προσέγγιση αυτού του φαινομένου, θα έλεγα, ότι εκφράζουν μια νέα τάση, γέννημα της ανάγκης που δημιουργεί η απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Τέκνα λοιπόν της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής. Γιατί μπορεί η πολιτική ζωή να είναι μπουρδέλο, κανείς όμως από τους σοβαροφανείς πολιτικούς δεν την υποστηρίζει για αυτό που είναι. Οι εντιμότατοι φίλοι μου καθορίζουν την πολιτική τους στάση με το παραπάνω δεδομένο και λειτουργούν στον οίκο ανοχής με τις αντοχές και τις ανοχές που επιβάλλονται.
Μπορεί όλα αυτά που περιγράφω να μην γίνονται κατανοητά σήμερα και πώς να γίνουν, πρόκειται για ένα καινούργιο εγχείρημα με λιγότερο από 3 χρόνια ζωή, όταν χαλαρώσει το οργανωτικό σχήμα, μαζικοποιηθεί και δημοσιοποιήσει τις θέσεις τους θα καταλάβετε.
Το είχα υποψιαστεί από την πρώτη στιγμή. Σιγά που αυτά τα ρεμάλια ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αφού οι πολιτικοί είναι της πλάκας, αφού η πολιτική είναι μια πλάκα. Ας κάνουμε πλάκα…κερδίζοντας συγχρόνως και οπαδούς»
Καλώς τα παιδιά και πάλι με οκτώ χρόνια επιπλέον στη πλάτη τους και ηθικό ακμαιότατο… . η συνέχεια επί της οθόνης.   



Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο.



Όσο  οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.
Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε:
«Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.  Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».   
Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται,  την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι  του στη μέση.  Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή  και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει.
Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.  Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε.  Και αυτές οι λέξεις που σημάδεψαν  τη διαδρομή  φυτεύτηκαν βαθιά στο χώμα, έκαναν ρίζες αξερίζωτες…» 


Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την αξία τους, αν επαναληφθούν.
Μόνο στο χρόνο ελπίζω.  Και στο φως.  Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. Ας είναι αυτά τα τελευταία  λόγια σε μια ζωή  που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα  και αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο χώμα,  που άφησε τη φυσική του θέση,  και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει,  πάλι στο χώμα θα βρεθεί
Παρακολουθώ με ανακούφιση το ημερολόγιο.  Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο. Από το σκοτάδι στο φως.  Λεπτό το λεπτό  παράταση ζωής από τον  πρόσθετο χρόνο  φωτός, πριν απ’ τη δύση. Ατελείωτες μέρες, ατελείωτη ζωή, γεμάτη φως.
Ήρθε ο καιρός   να μετρήσουμε και  νίκες, σ’ αυτόν τον  προαιώνιο αγώνα του φωτός και του σκότους.
Να δεις που το φως,   θα σου δώσει το κουράγιο  να συνεχίσεις το ταξίδι  και να προσθέσεις επιτέλους,  εκείνο το «ταυ» στην ανοχή σου.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Για άλλα, ήθελα να γράψω



Ζητήματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και πολλά χρονιά, έρχονται  και επανέρχονται για να  φρενάρουν κάθε δημιουργική σκέψη.  Οι στατιστικές της θεματολογίας, μου προξενούν θλίψη.  Για τη φτώχεια, για τη διαφθορά, για το φασισμό, για την αγωνία, για την ανεργία, για τις απολύσεις. Για μια Ελλάδα που μας γυρίζει πίσω.     
Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει.
Πόσο πια να φύγεις, για να αντέξεις;  
Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω.
και είναι ο εγωισμός που διακατέχει  την πολιτική λειτουργιά, βασική  αιτία, γι’ αυτή  την πορεία προς τα πίσω.


Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ενόχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία, η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι εκπτώσεις στην υγεία, στην παιδεία, στις κοινωνικές παροχές;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο φασισμός;
Αρκετά εξελίχτηκαν τα κινητά και τα μοντέλα αυτοκινήτων.  Ας εξελίξουμε και λίγο το μυαλό μας, να στραφεί στις  πραγματικές ανάγκες,   που χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον πρωτίστως,  για να προλάβουμε τα χειρότερα .
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευτούμε.
«Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε



Για γέλια και για κλάματα; Μόνο για κλάματα, όταν λαμβάνουν χώρα κανιβαλιστικά φαινόμενα, μέσα σε κοινό τόπο.  Κάθε φορά, που η κυβέρνηση, πετάει στο δρόμο,  εργαζόμενους με συνοπτικές διαδικασίες,  κάθε φορά  γινόμαστε μάρτυρες  συμπεριφορών μεταξύ των πληγέντων,  που  δίνουν απάντηση  στο γιατί  ακόμα  βρίσκεται  στην εξουσία, αυτή η άθλια δικομματική ομάδα.   
Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν,  άλλωστε λίγο η πολύ,  γνωρίζουμε   τα γεγονότα,  έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες.  Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.  Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν.  Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία  του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα  στενά  του συμφέροντα. 


Αυτές τις λέξεις δυσκολεύομαι να βρω.  Λίγες σε μια σειρά που να σχηματίζουν μια πρόταση.   Τι κάνουμε;   Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να  γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ενώσουν,  τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες,  μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως,  μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να  μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί ο  πόνος, η  δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να ανταμωθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;
ΟΧΙ δεν έχω τις λέξεις,  που θα εμπνεύσουν, που θα ενώσουν, που θα   στερήσουν  το μαλακό υπογάστριο απ’  αυτούς   που σήμερα το κτυπούν ανελέητα. Με όλα τα μέσα.
Δεν έχω βρει τις λέξεις, για να τους  πω   ότι   όλοι εργαζόμενοι είναι. να τους  βγάλω μέσα από το μικρόκοσμο τους,  να τους θυμίσω ότι  οι διαχωρισμοί εφευρέθηκαν  για  να τους  κρατούν δέσμιους, σκλάβους  για  μια ζωή.
Η διεκδίκηση , δεν είναι προσωπική υπόθεση. Επιτέλους πότε θα καταλάβουμε ότι με αυτήν την κυβέρνηση απέναντι,   ήμαστε όλοι εν δυνάμει μελλοθάνατοι;
Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, δυο τρεις λέξεις στην σειρά και κάποιοι, που θα μπουν μπροστά να τις φωνάξουν, για να γίνει η συνάντηση.    





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...