Τελευταία σελίδα αριστερά

Και ξαφνικά αποκτάει και πάλι ενδιαφέρον   η πολιτική ζωή   εδώ στη μικρή μας πόλη. Μπορεί ο κόσμος,   να έχει γυρίσει ανάποδα, κάποια πράγματα όμως παραμένουν σταθερά.   «Οι εντιμότατοι φίλοι μου»,   μέσα από καινούργιες   «συμμαχίες»,     δηλώνουν και πάλι παρουσία.   Με άλλη σύνθεση και όπως πάντα σε λάθος χρόνο. Τα παραπάνω δεν μπαίνουν στην ουσία του εγχειρήματος -   για αυτό θα έχουμε το χρόνο -   εντάσσονται   στο διαχρονικό παιχνίδι της πλάκας,   που   αυτοί οι τύποι το έχουν κάνει τρόπο ζωής.     Σ’ αυτούς απευθύνεται,   να μην παρεξηγηθώ   από τους ανυποψίαστους που συμμετέχουν σ’   αυτήν την συμπαθητική προσπάθεια. Καλώς τα παιδιά   και πάλι. Για μας που   παρακολουθούμε χρόνια την πορεία τους,   μπορούμε να αντιληφτούμε το βάρος των συμβολισμών.   57 και   ένα γράμμα που λείπει.     Ηχηρή απουσία. Σήμερα ύστερα από οκτώ   χρόνια...

Όσο   οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει. Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε: «Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.   Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».    Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται,   την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι  του στη μέση.  Που είναι...

Ζητήματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και πολλά χρονιά, έρχονται   και επανέρχονται για να   φρενάρουν κάθε δημιουργική σκέψη.   Οι στατιστικές της θεματολογίας, μου προξενούν θλίψη.   Για τη φτώχεια, για τη διαφθορά, για το φασισμό, για την αγωνία, για την ανεργία, για τις απολύσεις. Για μια Ελλάδα που μας γυρίζει πίσω.         Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Πόσο πια να φύγεις, για να αντέξεις;   Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω. και είναι ο εγωισμός που διακατέχει   την πολιτική λειτουργιά, βασική   αιτία, γι’ αυτή   την πορεία προς τα πίσω. Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να...

Για γέλια και για κλάματα; Μόνο για κλάματα, όταν λαμβάνουν χώρα κανιβαλιστικά φαινόμενα, μέσα σε κοινό τόπο.   Κάθε φορά, που η κυβέρνηση, πετάει στο δρόμο,   εργαζόμενους με συνοπτικές διαδικασίες,   κάθε φορά   γινόμαστε μάρτυρες   συμπεριφορών μεταξύ των πληγέντων,  που   δίνουν απάντηση   στο γιατί   ακόμα   βρίσκεται   στην εξουσία, αυτή η άθλια δικομματική ομάδα.     Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν,  άλλωστε λίγο η πολύ,   γνωρίζουμε     τα γεγονότα,   έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες.  Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.  Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν.  Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία  του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα  στενά  του συμφέροντα.   Αυτές τις λέξεις δυσκολ...