Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Η αδικία της ανωνυμίας




Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επιθυμιών; - Εφιάλτη!
Σε συνέχεια της εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια…
Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν.
Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων, των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο.
Η πόλις είναι ελεύθερη, και η αέναη προσπάθεια από τους ιθαγενείς της συνεχίζεται. Μπορεί να έχει χάσει το μπούσουλα της, μπορεί να μπέρδεψε τα μπούτια της, μπορεί να κοιμάται αλλά αναπνέει, είναι ακόμα ζωντανή.
Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από τη μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με ένα γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους.

Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Όπως οι οριζόντιες απολύσεις,  οι  οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, που ορθά τονίζει η Μαρία Κατσουνάκη σε  παλαιότερο άρθρο της στη Καθημερινή, «βασίζονται στην αδικία της ανωνυμίας, για την οποία όλοι πενθούν, την οποία όλοι αντιμάχονται, υψώνοντας τους τόνους για να θρηνήσουν τα μικρομεσαία θύματά της. Και εδώ όλοι ομονοούν. Πάντα όμως εκ των υστέρων.
Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις, φταίμε και δυο λέμε, αποφεύγοντας να ψάξουμε τις βαθύτερες αιτίες, κλείνοντας βιαστικά την πόρτα στην αλήθεια, ως που έρχεται κάποια στιγμή, όταν το κλίμα έχει αποφορτιστεί, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, είναι η στιγμή που ουσιαστικά τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας.
Γι’ αυτό συνεχίζεται η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, με την σιγουριά ότι πάντα κάτι θα βρίσκουμε για να ρίχνουμε την ευθύνη, αρκεί να μην είναι αυτό το κάτι, αυτό που πραγματικά φταίει.


Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

"Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ' αδύνατο..."



Το παρακάτω γράφτηκε το Ιούνιο του ’10, όταν οι ποδηλατοδρόμοι ήταν σχεδόν έτοιμοι να παραδοθούν στους ποδηλάτες. Το θυμήθηκα, με αφορμή τη συζήτηση   στο χθεσινό  Δημοτικό Συμβούλιο, για την  παραλαβή του έργου. Τέσσερα χρόνια  μετά !!! Κρίμα!  
Όταν την πόλη δεν την είχε πνίξει ακόμα το μέταλλο. Οδός «Συβότων», σημερινή «Γιωτοπούλου», το καντούνι δίπλα από το ξενοδοχείο «Αρκάδιο». Το ενοικιαστήριο ποδηλάτων του «Αλαμάνου». Οι πρώτες απόπειρες απόδρασης από την πόλη στα προάστια, κυρίως στο «Κανόνι». Με νοικιασμένο ποδήλατο.
Το θυμήθηκα με αφορμή τους ποδηλατόδρομους που ολοκληρώνονται σε λίγες μέρες. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να διακρίνω σε πολλά σημεία, το σχήμα των δρόμων. Να διακρίνω τις βιτρίνες των καταστημάτων, που είχαν καλυφτεί από το ψυχρό μέταλλο των αυτοκινήτων. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να βλέπω επιτέλους ανθρώπους πεζούς και ποδηλάτες να δίνουν ένα στίγμα ηρεμίας σ’ αυτήν την πόλη που έχει καταντήσει εχθρική.
Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια η πόλη μας, από την αλόγιστη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων, που εσχάτως απόκτησαν ύψος και περισσότερα κυβικά για να κρύψουν την κακομοιριά μας και να ικανοποιούσουν την ανεπάρκεια μας.
Το ποδήλατο είναι το όχημα μιας νέας αντίληψης. Προκαλεί σιωπηλά ένα σύστημα αξιών το οποίο κάνει τα στραβά μάτια στην εξάρτηση, στη σπατάλη, στην ανισότητα της μετακίνησης, και στο καθημερινό μακελειό...

Είναι το πιο πολιτισμένο μεταφορικό μέσο που ξέρει ο άνθρωπος. Οι άλλες μορφές μετακίνησης γίνονται καθημερινά όλο και πιο εφιαλτικές..
Είναι το μέσο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη και διατήρηση της κοινωνικής ζωής και συνοχής της πόλης. Οι χαμηλές ταχύτητες επιτρέπουν στους πολίτες να συναντιούνται μεταξύ τους και να επικοινωνούν. Τους επιτρέπουν να έχουν στενή επαφή με τις εξελίξεις στην πόλη τις αλλαγές και τις ανάγκες της.
Η πρόοδος έπρεπε να σταματήσει όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε το ποδήλατο…
Αυτοί οι λίγοι που αντιδρούν σήμερα είμαι βέβαιος, που σε λίγο καιρό θα γίνουν οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές, άλλωστε αυτοί θα ωφεληθούν οικονομικά, από τη ζωή που θα επανέλθει σιγά σιγά στην πόλη.
«Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να ’ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές»


Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Η αριστερά… όλα τα παίρνει αριστερά



Το εκλογικό αποτέλεσμα των τελευταίων τριπλών εκλογών   σε τοπικό επίπεδο, υπήρξε ένας θρίαμβος για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά.   Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η αριστερά καλείται να δικαιώσει αυτήν την επιλογή  και  να ανταποκριθεί  στην εντολή της πλειοψηφίας των πολιτών για αλλαγή πορείας. Το ζητούμενο  σήμερα δεν είναι η  χρηστή διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης  και η επίτευξη  καλλίτερου αποτελέσματος  σε ζητήματα καθημερινότητας, σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό εξυπακούεται .  Το ζητούμενο είναι  η αλλαγή της  συνολικής εικόνας. Αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή αισθητικής.    Με την συμμετοχή της κοινωνίες, σε μια προσπάθεια  συλλογική. Με την κοινωνία αλληλέγγυα στις γενιές που έρχονται .  Με την κοινωνία που θα στηρίξει σταθερά το αύριο αυτού του τόπου.
Η πλειοψηφία των πολιτών ψήφισε  για την προστασία του δημόσιου χώρου,  για  μια πόλη φιλική, για παραλίες σε κοινή χρήση,  για την προστασία του περιβάλλοντος, για δικαιοσύνη, για στήριξη όλων αυτών που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση . Ψήφισε για αποκέντρωση,  για διεκδίκηση, για  συμμετοχή, για δημοκρατία. Ψήφισε  και άλλα πολλά που περιλαμβάνονται  σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα  και  περιμένει  με την ανάληψη της νέας Δημοτικής Αρχής, να δοθεί το σύνθημα  και να  αρχίσει η υλοποίηση τους.
Αφορμή για την εισαγωγή, μια  άγουρη ιδέα που με βασάνιζε  σε χρόνο προεκλογικό. Σήμερα με την ασφάλεια  του εκλογικού αποτελέσματος τη δημοσιεύω:


Η αριστερά έχει την ευκαιρία να τα πάει όλα αριστερά. Να αλλάξει νοοτροπίες. Να τσακίσει μικρά και μεγάλα συμφέροντα.  Να απαλλαγεί απ’  αυτό το πάρε δώσε. Να αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο.  Γι’ αυτό το τελευταίο, που έχω γράψει εκατοντάδες κείμενα, ήταν και η αφορμή για τα παραπάνω,  άλλα και για τα παρακάτω, που  έγραφα παλαιότερα.
«Αυτό το μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο, ανάλογα, που φυσάει ο άνεμος και το χρήμα, δεν πρέπει να επιβάλλει την επικυριαρχία του στην κοινωνία. Πρόκειται για ένα φαινόμενα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ρόλο της τηλεόρασης, και οδηγεί στην ανυποληψία των πάντων.
Κανένας δεν ωφελείτε, ακόμα και αυτοί, που πρόσκαιρα νοιώθουν ικανοποίηση για τα κτυπήματα στους αντιπάλους τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά τους.
Κινούμενη άμμος το τηλεοπτικό τοπίο. Χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς σταθερές, με απούσα παντελώς την δημοσιογραφική δεοντολογία.
Οι τηλεθεατές πολλές φορές τσιμπιούνται, «χθες δεν τον εξυμνούσαν, σήμερα γιατί τον λοιδορούν;» Από τα πολλά τσιμπήματα αρχίζουν να δίνουν την απάντηση τους και πολλές φορές την εκφράζουν και στην κάλπη, μια απάντηση εντελώς αντίθετη από τις προτροπές των τηλεοπτικών ανδρεικέλων.
Το πολιτικό παιγνίδι πρέπει να αλλάξει γήπεδο, δεν μπορεί να παίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά στο φυσικό χώρο, που δεν είναι άλλος από την κοινωνία.
Την ευθύνη γι’ αυτό την έχουν κατά κύριο λόγο οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και οι αιρετοί άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που αποτελούν και τα κατά καιρούς θύματα αυτής της τακτικής, πρέπει να αντιδράσουν συλλογικά, δεν μπορούν με την συμμετοχή τους και την ανοχή τους να αναγορεύουν τιμητές των πάντων, τους «τηλεοπτικούς αστέρες». Να μην ξεχνούν ότι αυτοί έχουν τιμηθεί με την ψήφο του Λαού και αυτό τους καθιστά ισχυρούς και ικανούς να αντιμετωπίσουν και να εξαλείψουν τέτοιες νοσογόνες καταστάσεις. Άλλωστε - και αυτό φαίνεται από τα εκλογικά αποτελέσματα - δεν είναι πάντα ο καλλίτερος σύμμαχος η τηλεόραση για τους πολιτικούς.»
Η πρόκληση σήμερα για την αριστερά είναι να τα πάει όλα αριστερά.  Και την  τηλεόραση. Να μεταφέρει  δηλαδή  το παιγνίδι στην κοινωνία  και να περιορίσει  την τηλεόραση στο πραγματικό της   ρόλο.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...