Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι διακοπές ρεύματος, ανά την επικράτεια, δεν αποτυπώνονται πλέον με αριθμούς, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια, έχουν καμένους συμπολίτες μας,  έχουν νεκρούς.  Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε,  ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές. Έπρεπε να συμβούν όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα,  για να «ευαισθητοποιηθούνε» οι αρχές, να αντιληφτούν, ότι στα σπίτια χωρίς ρεύμα ζουν  άνθρωποι στο σκοτάδι, κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, υποφέρουν ψυχές. «Δεν πέφτει η φτώχεια εξ ουρανού, δεν τη στέλνει ο Θεός ίππον χλωρό, τιμωρό για τις αμαρτίες πιστών κι απίστων, είναι η φτώχεια ιός που κατασκευάζεται στο εργαστήριο κι εξαπολύεται απ’ τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου»,   γράφει Στάθης « Η φτώχεια γεμίζει  τις πλατείες επαίτες και τις οθόνες υποκριτές. Που διαφημίζουν τον οίκτο τους. Πολιτικούς που ολολύζουν εκ του ασφαλούς για τους φόνους που έχουν διαπράξει και τους φόνους που έχουν προγραμματίσει». ...

Από τον συμπολίτη μας Υπουργό κ..Δένδια,     μάθαμε πρώτοι τα νέα   για τη διάσπαση   του ενιαίου Δήμου της Κέρκυρας σε τρεις Δήμους.     Σήμερα διαβάζω στον τύπο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.   Η πρόταση του Υπουργείου   Εσωτερικών για αλλαγές στον «Καλλικράτη», βρίσκει απόλυτα αντίθετο τον Τομέα Αυτοδιοίκησης του ΠΑΣΟΚ. Όπως και τότε, στις αρχές   Οκτωβρίου,   «που έγιναν τρεις δήμοι στο νησί», έτσι και σήμερα που παραμένει ένας,   δεν θα μπω στην ουσία της είδησης, άλλωστε αυτή αποτελεί αντικείμενο συζήτησης,   πρωτίστως των ανθρώπων της Αυτοδιοίκητης και βεβαίως της τοπικής κοινωνίας. Αυτό θα έπρεπε να είχε συμβεί, δυστυχώς   ούτε στη μία,   ούτε στην άλλη περίπτωση συνέβη.   Τότε λοιπόν, που ο κ Δένδιας, βέβαιος για τις εξελίξεις,     με ταξίδι αστραπή στην Εκλογική του Περιφέρεια,   μας ανακοίνωνε την απόφαση   της κυβέρνησης     για την διάσπαση του Δήμου,  ...

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με απασχολεί ο τόπος, όμως οι λέξεις αρνούνται να μπουν σε μια σειρά. Χάνονται. Τι να περιγράψουν και να τι να πουν. Όταν εδώ και κάποια χρόνια ξεκίνησα, για   χρονογράφημα το πήγαινα, πολύ γρήγορα όμως τα παράτησα. Το απελευθέρωσα από τη φόρμα, του έλυσα τα δεσμά από τα στενά όρια του νησιού. Το απέτρεψα από κακές παρέες με τους πρωταγωνιστές της τοπικής πραγματικότητας, που ειλικρινά, καθόλου δεν εμπνέουν. Πως να γράψεις χρονογράφημα, όταν οι ήρωες της τοπικής επικαιρότητας, δεν βγάζουν ούτε γέλιο ούτε δάκρυ; Άχρωμοι και άοσμοι ζώντες οργανισμοί, που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στον γράφοντα να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σ' αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται. Πώς να γράψω χρονογράφημα μέσα στην απραξία στο στείρο πολιτικό λόγο, σε ένα περιβάλλον απλής διαχείρισης και μάλιστα κακοδιαχείρισης των πραγμάτων;   Γι’...

Υπάρχει η γλώσσα η ελληνική, των ανθρώπων και των πολιτικών.   Αυτό είναι   και το πλεονέκτημα της πολιτικής, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα, απ’ αυτό που εννοούν. Και δεν είναι μόνο αυτό, έχει καταφέρει στην προσπάθεια να αποφύγει τα λάθη, να την κάνει άψυχη, χωρίς ίχνος   συναίσθημα, παγερή και βαρετή. «Στην πολιτική» υποστηρίζει ο   Παντελής Μπουκάλας, σε παλαιότερο   άρθρο του, «υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητ...

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα.   Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν.       Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.   Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα»,«διαφάνεια». Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης. Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Σε τροχιά εο...