Τελευταία σελίδα αριστερά

Παρακολουθώ από απόσταση ασφαλείας, όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Απόσταση ικανή, που να αποκλείει τον κίνδυνο του εθισμού. Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ό,τι FB είναι ακόμα ένα μέσο επικοινωνίας... δεν μπορεί να φτιάξει και καφέ. Οι διαδικτυακές παρέες, που δημιουργούνται, με αφορμή κάποιο γενικότερο πρόβλημα, που απασχολεί την κοινωνία, είναι παρέες μιας χρήσης. Και είναι φυσικό, η συνάντηση έγινε ύστερα από ραντεβού στα τυφλά, θυμίζουν τις “νύφες” του Βούλγαρη, σαν τα συνοικέσια με φωτογραφία. Πως να αντέξει ένας τέτοιος γάμος στον χρόνο; Η διαδραστικότητα που αναπτύσσεται, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και η συσπείρωση που ακολουθεί απέναντι στο πρόβλημα, είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, μέχρι εκεί όμως, η όποια συνέχεια ακυρώνει τον αγώνα. Όταν καταφέρουμε να εκμηδενίσουμε την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, τότε όλα αποκτούν το ...

Να φύγουμε από το σκοτάδι,να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως. “Και πόσο ανάγκη την έχουμε την καλοσύνη που σταλάζει στις φλέβες το θέρος…» έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή “Πρώτα απ’ όλα μήπως και αποσυμπιεστεί η οργή, το μίσος που χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα. Με τον καθένα μας να ψάχνει έναν φταίχτη απέναντι, έναν άλλο, να ψάχνει το φταίξιμο, την κύρια και πρώτη αιτία του κακού, και να ’ναι τόσος ο πυρετός που παντού γύρω ν’ αντικρίζεις κακό και φταίχτες. Η μεγαλύτερη ζημιά της κρίσης είναι η πανδημία μίσους· πίσω της φωλιάζει η ήττα, σαν βουβή φλεγμονή.” Το ζούμε στο νησί μας με αφορμή την κρίση με τα σκουπίδια. Γεμίσαμε σκουπίδια παντού, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο μυαλό μας.   Στο καλοκαίρι που απομένει, να τρέξουμε για δυνάμεις... που θα μας χρειαστούν. Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες Από την αρχή της εβδομάδ...

Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι ελληνικές ταινίες να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια είναι ότι οι σεναριογράφοι φρόντιζαν να δώσουν την απαραίτητη αίγλη στους φτωχούς πρωταγωνιστές. Πάντα οι φτωχοί ήταν πιο όμορφοι από τους πλούσιους, οι άνδρες πλούσιοι, συνήθως ήταν λελέδες και οι γυναίκες κακομαθημένες.   Ο έρωτας ανίκητος βασίλευε στο τέλος, αράδιαζε χαρούμενα παιδάκια και όλο και κάποια κληρονομιά, κάποιος θείος από την Αμερική, κάποιο λαχείο, συμπλήρωνε την ευτυχία. Μας την κρύβανε τη φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι», «τα λερωμένα άπλυτα». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους. «Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή». Και σήμερα αυτή η ντροπή σκεπάζει μια ολόκληρη χώρα. Νέος εθνικός ύμνος είναι το παραπάνω τραγούδι. Ούτε ο Παρθενώνας ού...

Τι κρύβεται πίσω από το συλλαλητήριο; Το συλλαλητήριο , γ έννημα της ανάγκης μιας κοινωνίας, που επιτέλους βρέθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί στους αρμ ό δ ι ους, για το οξύτατο πρόβλημα των απορριμμάτων και να ευαισθητοποιήσει τ ους πολίτες. Πριν στεγνώσει το μελανί του τελευταίου μου κειμένου «Η Πόλη τρώει τις σάρκες της» και το διαδίκτυο, εμφάνισε την προσφιλή του εικόνα… Κανιβαλισμός. «Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης» Ε! λοιπόν ούτε ο Αλέξης ούτε ο Γιάννης, ούτε ο Σπύρος, ούτε ο Πετρής ούτε ο Χατζ η πετρής. Πίσω από το συλλαλητήριο δεν κρύβεται, ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Ευαίσθητοι πολίτες κρύβονται , που δεν κρύβονται και αγωνιούν για την Πόλη τους. Ευαίσθητοι πολίτες, που αντιστέκονται στην αγία απάθεια και μπήκαν μπροστά για να βεβαιώσουν ότι σ’ αυτό το άνυδρο τοπίο της κερκυραϊκής κοινωνίας υπάρχουν και εστίες ζωντανές. Π ολίτες που αντιδρούν για να έχουν το δικαίωμα να ελπίζουν. Ευαίσθητοι πολίτες με ονοματεπώνυμο. Η Αλίκη η Κα...