Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Για την ανάπτυξη θα μου πείτε

Δυστυχώς τη λέξη ανάπτυξη αρχίσαμε πλέον να την ταυτίζουμε με την οπισθοδρόμηση. Άλλη μια λέξη ανυπόληπτη, που μαζί με τόσες άλλες συνηθίσαμε να τις διαβάζουμε ανάποδα. Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδες, εγκλιμάτισαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις.
Σήμερα σε κάθε φράση πολιτικού εμπεριέχεται η λέξη ανάπτυξη, δηλαδή το ψέμα.
Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω.

Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα ην πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να γκρεμίζονται οι δίδυμοι πύργοι στο κέντρο της Νέας Υόρκης; Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι ισχυροί του πλανήτη να σκοτώνουν αμάχους και γυναικόπαιδα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Λιβύη, παλαιότερα στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης; Α! για την ανάπτυξη θα μου πείτε.
Ας σταματήσουμε την εξέλιξη στα κινητά τηλέφωνα και στα μοντέλα αυτοκίνητων και να αμυνθούμε για να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον για να προλάβουμε τα χειρότερα .
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευόμαστε.

«Στα όνειρα μου οι άνθρωποι είναι αρτιμελείς, φορούν ωραία ρούχα, χαμογελάνε. Τα παιδιά μεγαλώνουν με ασφάλεια. Οι ενήλικοι οδεύουν προς την δύση τους με αξιοπρέπεια. Όταν ξυπνάω δεν υπάρχει τίποτα. Σπασμένα αγάλματα, παραμορφωμένοι έρωτες, πλάσματα – φωτοτυπίες που περιμένουν στη σειρά, τη σειρά τους. Για τι; Για που; Κανείς δεν ξέρει. Όλα κινούνται μηχανικά, φαγητό. δουλεία σεξ, φαξ, e-mail, SMS, MMS, ύπνος, ύπνος, ύπνος.
Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Ένα δίκαιο τσουνάμι θα μας σώσει

Ο καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία, δεν σας κρύβω, με έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτώ ένα σχέδιο σωτήριας για την χώρα μας. Ένας σατανάς στο βάθος του μυαλού μου, γέννησε σκέψεις που δεν γράφονται. Όταν είδα τις εικόνες, με το φονικό κύμα να σαρώνει στο διάβα του, ότι έβρισκε μπροστά του, η καταστροφή σε μια άλλη παραλλαγή, μου φάνηκε σαν μια νέα αρχή, μια καινούργια αφετηρία. Μια νέα Ελλάδα. Η δύναμη της φύσης, μπροστά στα αδιέξοδα που βιώνει ετούτη η χώρα με γοήτευσε. Θα μπορούσε σκέφτηκα να στοχοποιήσει τα καρκινικά κύτταρα, που την έχουν καταδικάζει σε μια μακροχρόνια ασθένεια, αν μπορούσε να επιλέξει όλα τα σκάρτα, που θα ενταφιάσει κάτω από την τόνους λάσπη. Και έχει πολλά… Να καθαρίσουμε μια και καλή με τούτη την σαπίλα που μας περιβάλλει.
Σύμφωνα με το Βαρόμετρο της Public Issue η ανασφάλεια των Ελλήνων και η απαισιοδοξία τους για το μέλλον καταγράφονται σε ιστορικά υψηλά. Εννέα στους δέκα Έλληνες αισθάνονται ανασφαλείς, οκτώ στους δέκα πιστεύουν ότι βαδίζουμε σε λάθος κατεύθυνση, επτά στους δέκα είναι πεισμένοι ότι θα βρεθούν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Βουλιάζει. Και η αδράνεια έχει καταλάβει τα πάντα, μουδιάζει τα μέλη, μουδιάζει τα μυαλά.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν τις τύχες της διαχειρίζεται ένα πολιτικό προσωπικό, όπως σοφά περιγράφει, ο Νίκος Ξυδάκης

«Το πολιτικό προσωπικό παραπαίει εν πανικώ διότι, συνηθισμένο χρόνια τώρα στην παρασιτική αυτοαναπαραγωγή του, δεν μπορεί να αντιδράσει, να επιχειρήσει τη φυγή προς τα εμπρός. Βλέπει μπροστά την καταστροφή του: στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα σαρωθεί. Και παρότι διαισθάνονται πια τον αφανισμό τους, ουδείς αποτολμά μια στοιχειώδη υπέρβαση. Γιατί; Διότι πρωτίστως δεν μπορούν, δεν γνωρίζουν το πώς. Και δεν έχουν την βούληση να ρισκάρουν το παραμικρό. Είναι τελειωμένοι. Είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Πώς είναι δυνατόν να τη σώσουν; Είναι οι άεργοι και ανεπάγγελτοι, οι πλουτίσαντες, οι νεποτιστές και διαπλεκόμενοι, μια αργόσχολη τάξη που επιβίωνε ανταλλάσσοντας εξαχρείωση με τους πολίτες-πελάτες. Πώς να αλλάξουν; Δεν αλλάζουν. Βρίσκονται ωστόσο στο τιμόνι του παραπαίοντος σκάφους, παγωμένοι και σταστισμένοι, και προσπαθούν ακόμη και τούτη την υστάτη ώρα, να το κυβερνήσουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και τις δικές τους χαμηλές δυνατότητες, εντελώς αυτονομημένοι από την κοινωνία, αποσπασμένοι από την πραγματικότητα. Δηλαδή, εκτός ιστορίας, άμοιροι της ιστορικής ευθύνης. Μοιραίοι".
Γι αυτό σκέφτηκα αυτή τη διαβολική λύση. Αυτούς είχα Στο μυαλό μου. Ένα τσουνάμι που να αποδώσει δικαιοσύνη…

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Με το βλέμμα στη Λιβύη

Είχε γραφτεί πριν, φυσήξει το αεράκι του ψυχρού πολέμου, τότε που στον άχαρο ρόλο του θεατή παρακολουθούσαμε το ανιαρό παιγνίδι του ενός.
Ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι.
Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφία.
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ότι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία

Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριάζεται, τα καραβάνια των προσφύγων; Σε λίγο θα γίνουμε όλοι ένα, εύπεπτοι για την εξουσία, χωρίς θρησκευτικά κολλήματα χωρίς ιστορικές αναφορές, χωρίς ήθη και έθιμα. Θα μας περιβάλει η αστερόεσσα, θα μασάμε τσίκλα και θα τρώμε μεταλλαγμένο φαγητό που για τις ανάγκες της κατανάλωσης είναι πολύ πιο υγιεινό, το τρως στο πόδι και το χωνεύεις με κόλα που πάει με όλα.
Ευτυχώς που υπάρχει και το φεγγάρι, που ακόμα ανάβει και σβήνει από μόνο του.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Για τον Παναγιώτη

Τον Παναγιώτη τον γνώρισα όταν ακόμα νεαρός, συνεργαστήκαμε σε εφημερίδες και περιοδικά. Τα τελευταία χρόνια σε διπλανά γραφεία στο Δημοτικό Θέατρο, βλεπόμαστε σχεδόν κάθε μέρα, αυτός στο Γραφείο του ΔΗΠΕΘΕΚ, εγώ στο Γραφείο Τύπου. Ώριμος από μικρός και δημιουργικός. Η προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας μεγάλη. Ο θάνατος του με θύμωσε, Δεν έχω τι να γράψω και τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.
Δεν γραφώ σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γραφώ για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε έναν κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Αν υπάρχει Θεός, κάπου είναι κρυμμένος. Για να κλάψει. Ή για να ντραπεί.

Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, και δεν υπάρχει και Θεός να του τα πεις, πας σε χρόνους ανώδυνους προσπαθώντας να σβήσεις ότι αγάπησες εκ των υστερών. Ύστερα και να ζήσει; Σιγά το πράγμα. Στοιβάζεις το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο, αναιρείς τη χαρά ζωής, γιατί δεν σε συμφέρει και λυπάσαι για τη ζωή.
Και αν δεν σου φτάνει λύπη δανείζεσαι για να κτιστεί η λήθη στέρεα και να αντέξεις.

Η καρδιά του Παναγιώτη τεράστια, σαν απορία.
Γιατί;
Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, ποιος Θεός και ποιος Διάολος μπορεί ν’ έχει βάλει το χέρι του. Κανένας δεν μπορεί. Γιατί κανένας δεν θα άφηνε τον άλλο. Είναι αυτό που λέμε «δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε Διάολος», μόνο που δεν είναι τόσο ισχυροί για να το αποτρέψουν.
Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, τι να πιστέψεις…
Αντίο φίλε. Είμαι πολύ θυμωμένος.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...