Τελευταία σελίδα αριστερά

Δυστυχώς τη λέξη ανάπτυξη αρχίσαμε πλέον να την ταυτίζουμε με την οπισθοδρόμηση. Άλλη μια λέξη ανυπόληπτη, που μαζί με τόσες άλλες συνηθίσαμε να τις διαβάζουμε ανάποδα. Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδες, εγκλιμάτισαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις. Σήμερα σε κάθε φράση πολιτικού εμπεριέχεται η λέξη ανάπτυξη, δηλαδή το ψέμα. Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω. Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα ην πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθο...

Ο καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία, δεν σας κρύβω, με έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτώ ένα σχέδιο σωτήριας για την χώρα μας. Ένας σατανάς στο βάθος του μυαλού μου, γέννησε σκέψεις που δεν γράφονται. Όταν είδα τις εικόνες, με το φονικό κύμα να σαρώνει στο διάβα του, ότι έβρισκε μπροστά του, η καταστροφή σε μια άλλη παραλλαγή, μου φάνηκε σαν μια νέα αρχή, μια καινούργια αφετηρία. Μια νέα Ελλάδα. Η δύναμη της φύσης, μπροστά στα αδιέξοδα που βιώνει ετούτη η χώρα με γοήτευσε. Θα μπορούσε σκέφτηκα να στοχοποιήσει τα καρκινικά κύτταρα, που την έχουν καταδικάζει σε μια μακροχρόνια ασθένεια, αν μπορούσε να επιλέξει όλα τα σκάρτα, που θα ενταφιάσει κάτω από την τόνους λάσπη. Και έχει πολλά… Να καθαρίσουμε μια και καλή με τούτη την σαπίλα που μας περιβάλλει. Σύμφωνα με το Βαρόμετρο της Public Issue η ανασφάλεια των Ελλήνων και η απαισιοδοξία τους για το μέλλον καταγράφονται σε ιστορικά υψηλά. Εννέα στους δέκα Έλληνες αισθάνονται ανασφαλείς, οκτώ στους δέκα πιστεύουν ότι βαδίζουμε σε ...

Είχε γραφτεί πριν, φυσήξει το αεράκι του ψυχρού πολέμου, τότε που στον άχαρο ρόλο του θεατή παρακολουθούσαμε το ανιαρό παιγνίδι του ενός. Ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι. Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφία. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ότι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριάζεται, τα καραβάνια των προσφύγων; ...

Τον Παναγιώτη τον γνώρισα όταν ακόμα νεαρός, συνεργαστήκαμε σε εφημερίδες και περιοδικά. Τα τελευταία χρόνια σε διπλανά γραφεία στο Δημοτικό Θέατρο, βλεπόμαστε σχεδόν κάθε μέρα, αυτός στο Γραφείο του ΔΗΠΕΘΕΚ, εγώ στο Γραφείο Τύπου. Ώριμος από μικρός και δημιουργικός. Η προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας μεγάλη. Ο θάνατος του με θύμωσε, Δεν έχω τι να γράψω και τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γραφώ σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γραφώ για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμ...