Πω! πω! Τι είναι αυτό που ζούμε. Έχει ενδιαφέρον να το ζήσουμε όμως πριν τελειώσει, που θα τελειώσει σύντομα, να αποθεώσουμε την κάθε του στιγμή. Δεν έχουμε κάθε φορά την ευκαιρία, να περνάμε τόσο δύσκολα. Αφαίρεσα μια άνοιξη, ένα Πάσχα, ένα φθινόπωρο, ένα χειμώνα και όλες τις εορτές των Χριστουγέννων, και της πρωτοχρονιάς, άλλωστε έχουμε αφαιρέσει τόσα σ΄ αυτή ζωή.
Αυτός ο φόβος για την μοναξιά τελικά μας οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς, μια ζωή που περνάει παρέα με τη δυστυχία και ας μην το έχουμε αντιληφθεί. Αυτός ο φόβος του φόβου μπορεί να νικηθεί μόνο με το όνειρο και για να ονειρευτεί κανείς χρειάζεται ησυχία.
Η Κατερίνα Γώγου είχε ταυτίσει την μοναξιά με την ελευθερία, το ερημικό προβάδισμα της πρωτοπορίας και το μαρτύριο της ανθρώπινης ανάγκης που αναγκαστικά αφήνεις πίσω σου, «γιατί τους αγαπάς τους ανθρώπους ρε γαμώτο». Εξάλλου όλα για εκείνους γίνονται και οι αγώνες και οι ελευθερίες και οι μοναξιές και οι πρωτοπορίες.
Κάνει καλό η μοναξιά, σιγά σιγά σου σπάει την εξάρτηση σε συμφιλιώνει με το Μεγάλο!