Τελευταία σελίδα αριστερά

Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει. Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. “Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί, κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες, πανικός , ερήμωση. Όμως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους, σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος” Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση ( Τομος 2) TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή) …η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο …κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο… Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.  Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότε...

«Από το άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια πρόγευση τραγωδίας, βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα μαύριζαν τη δυτική πλευρά. Ο ουρανός από την μεριά του φρουρίου ήταν ξάστερος αλλά με ένα κακό γαλάζιο. Υπήρχε ήλιος αλλά δεν σου έκανε όρεξη να τον απολαύσεις. Το μεσημέρι ο ουρανός φαινόταν πιο καθαρός, αλλά μόνο προς τη μεριά της παλιάς πόλης. Πάνω από την είσοδο του λιμανιού ο ουρανός ήταν πράγματι πιο ξάστερος. Στη βόρειο πλευρά της πόλης τα σύννεφα συνενώνονταν αργά σε ένα μόνο σύννεφο, μαύρο αδυσώπητο, που προχωρούσε αργά με νύχια φαγωμένα και γκριζωπά στην κατάληξη των μαύρων χεριών του, σε λίγο θα έφτανε ο ήλιος, οι θόρυβοι της πόλης έμοιαζαν να σβήνουν σε αυτήν την αναμονή. Στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος ήτ...

Τα τελευταία χρόνια διευρύνεται η αμφισβήτηση των παρελάσεων. Όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που αντιδρούν σε αυτές τις άθλιες μιλιταριστικές φιέστες που ξεκίνησαν από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά. Ο Μεταξάς εντυπωσιασμένος από την ομοιομορφία της χιτλερικής νεολαίας αποφάσισε να την επιβάλει στην ελληνική νεολαία θέλοντας να μετατρέψει τα σχολεία σε στρατόπεδα και τους μαθητές σε στρατιωτάκια. Θυμίζουμε ότι το 1936 ο Μεταξάς ίδρυσε την ΕΟΝ (νεολαιίστικη φασιστική οργάνωση), στην οποία ήταν όλοι οι μαθητές υποχρεωμένοι να εγγραφούν και οι παρελαύνοντες να χαιρετούν φασιστικά το δικτάτορα. Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις μη εξαιρουμένης και της Αριστερής, διατήρησαν αυτό το θεσμό μέχρι σήμερα. Και είχα μια ελπίδα ότι η "πρώτη φορά αριστερά" θα καταργούσε τις παρελάσεις. Τι άλλαξε θα μου πείτε, για ν ' αλλάξει και αυτό; Η παρέλαση δεν είναι ένα θέαμα ακίνδυνο, αλλά ένα θέαμα ιδιαζόντως φορτισμένο με συμβολισμούς, ιδεολογήματα και μηνύματα, που σε...