Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Αυτοί είμαστε!!!

Μπορεί η τηλεόραση να μην είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όμως, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες της γιορτής την εικόνα που επιλέγουμε να παρουσιάσουμε, μας δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσουμε βέβαιη γνώμη και ξεκάθαρη. Αυτοί είμαστε!!!
Το έγραψα παλαιοτέρα, προσθέστε λίγα μείον και κάντε λογαριασμό.
Θα συμφωνήσω ότι είμαστε σε ένα άγουρο στάδιο, όσον αφορά τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι όμως που να ωριμάσουμε, καλό είναι να κάνουμε μερικές επισημάνσεις, ώστε σε κάποια χρόνια να θεωρείται τουλάχιστον ντροπή να κοινοποιούμε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στη μάνα μας που μας έκανε όμορφους.



Αν δεν υπήρχε η ευκολία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται, θα μειώνονταν οι κίνδυνοι σοβαρών ατοπημάτων, όχι μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά και στην καθημερινότητα μας. Θα μιλούσαμε λιγότερο και θα σκεπτόμαστε περισσότερο.
Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος, που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι. Στην εικόνα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως… εκθέτει πολλούς επίδοξους επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή χρήση με βρίσκει απέναντι. Αλλάζουν οι εποχές μαζί και άνθρωποι, έτσι όπως τα περιγράφει με την απόλυτη ειλικρίνεια των πρώτων πρωινών ωρών, η φίλη του ραδιοφώνου…
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του, ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως, και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και μια εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσαι.”
Όλα είναι μιας χρήσεως και το κακό είναι που χρειάζονται πολλά χρόνια για να λιώσουν».Φυσικά και δεν διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα και την βιασύνη, να γράψεις κάτι για να υποστηρίξεις ένα μοντέλο επικοινωνίας, που στην ουσία βιάζει την ίδια σου την γνώμη. Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά μπορεί και να διαφωνήσεις ή και να αρνηθείς την υπογραφή σου. Το αποτέλεσμα ενός βιασμού, δεν μπορεί να είναι η γνώμη σου…

Έχουμε 12 μήνες μπροστά μας

Χριστούγεννα! Τι να γραφτεί στην επόμενη λευκή σελίδα; Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Ημιτελή παραμύθια. «Κι όσες σελίδες κι αν γεμίσεις, πάντα, σ’ εκείνες τις άγραφες θα ζεις…»

Απολογισμός. Το χρόνο που πέρασε προσπαθώ να διαχειριστώ, δεν τα καταφέρνω. Μαζεύτηκαν μέσα μου πολλά. Αδιαχείριστα. Δεν πρόκειται να κλείσουμε ισοσκελισμένα. Ξεκίνησα με μείον. Έδωσα πήρα κι όλα μπροστά μου μείνανε. Δεν φεύγει το παρελθόν, εγώ προσπαθώ να φύγω.
Κυνηγός ο χρόνος μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους.
Κάθε φορά αυτές τις μέρες, ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα µου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεων τον καινούργιο προϋπολογισμό.
Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε ο κόσμος. Τώρα για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου. «Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;»

Πάλι από την αρχή

Η υπομονή εξαντλείται τις τελευταίες μέρες,. Πάντα συμβαίνει αυτό. Να φύγει! Να έρθει το νέο, το ελπιδοφόρο, το γεμάτο προσδοκίες και όνειρα. Πάλι από την αρχή, με την ψευδαίσθηση ότι και αυτή η στάση είναι αφετηρία.
Με τις βαλίτσες γεμάτες μέχρι την επόμενη στάση που θα διαπιστώσουμε ότι το περιεχόμενο δεν είναι τίποτα άλλο από αέρα κοπανιστό.
Με αυτόν το αέρα πορευόμαστε χρόνια τώρα, προσποιούμενοι ότι κουβαλάμε το μεγάλο θησαυρό. Στο τέλος που αντικρίζουμε τον άνθρακα το γιορτάζουμε. «Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» με την ψευδαίσθηση ότι θα ξαναγεμίζουν οι βαλίτσες μας με τα “θέλω” μας .
Είναι το παιγνίδι του χρόνου που μάθαμε να το παίζουμε, βαφτίζοντας τις στάσεις αφετηρίες και αντί για απογοήτευση στις ήττες, μας πλημμυρίζει πάντα ένα χαμόγελο αισιοδοξίας .



Όμως:
«Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκεια. Διότι το πηγάδι για να δώσει νερό, πρέπει τα ποτάμια και οι λίμνες να έχουν καταβάλει το ποσοστό τους. Γεμίζεις, γεμίζεις δημιουργείς μια τεχνητή πλημμύρα, για να μην εκτεθείς φωνάζεις όλους τους απόκληρους να ξεδιψάσουν. Βάζεις στα σκυλιά νερό να μην γαβγίζουν και τρομάξουν τις ώρες που έρχονται, αλλά πάλι κάτι μένει. Δικό σου για ποτέ και για πάντα. Κάτοπτρο των οφειλών σου στη μνήμη, και είναι τα μάτια οι μόνες εκβολές για να στεγνώσει ο ύπνος σου.»
Έτσι παίζαμε εμείς με τον χρόνο. Εμείς οι όχι νέοι, οι όχι, παλιοί. Εμείς οι ανάμεσα, με το διστακτικό βήμα του νικημένου στρατιώτη.
Έτσι διστακτικά θα πορευτούμε και όσο για χρόνο ούτε μια ανάσα δεν μας μένει. Μόνο τα νούμερα στις οδική σήμανση αλλάζουν για να μας παρηγορούν. Κάθε 365 χιλιόμετρα προστίθεται και ένα. 2000, 2001... 2019, 2020 και όσο μεγαλώνουμε μας δυσκολεύει η ανηφόρα.
Αλήθεια πόσος χρόνος μεσολαβεί από το 2019 στο 2020 για να πάρουμε μια ανάσα;

Ο τόπος αντιστέκεται στο χρόνο

Ο τόπος έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Το Λαζαρέτο, το Βίδο, τα Κάστρα, η Παλιά Πόλη, το εργοστάσιο Δεσύλλα, οι γειτονιές και τα στενά σοκάκια. Θέλει σεβασμό ο τόπος, γιατί αντιστέκεται στο χρόνο ενώ εμείς; Όπως ορθά επισημαίνει μια οργισμένη φωνή για άλλον τόπο…

“Δεν υπήρξαμε παρά ένα δευτερόλεπτο στην αιώνια ακινησία του. Μια ανεπαίσθητη γρατσουνιά στα γόνατα του αέναου χρόνου του. Χιλιάδες πριν από εμάς, εκατομμύρια μετά από εμάς, στους ίδιους δρόμους, στην ίδια νύχτα θα δώσουν τους ίδιους όρκους. Νομίζουμε ανεξίτηλο το στίγμα μας, αλλά δεν είμαστε παρά ένα πούπουλο στο έλεος των μποφόρ”
Ο τόπος μετράει πιο πολύ και χρειάζεται τον σεβασμό μας, γιατί έχει να μας διηγηθεί πολλά σε μας και σε αυτούς που ακολουθούν.
Σταδιακή επιδείνωση του καιρού. Όλο και χειρότερα… και για όλους εμάς, που κάνουμε μια σκέψη παραπάνω, ακόμα χειρότερα.“Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δε μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του, βρίσκεται εκτός”. Ας μαζευτούμε οι εκτός, μήπως και αλλάξουμε κάτι εντός...

Ε! Και

«Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει το μέγεθος της αναισθησίας.
Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το ματοκύλισμα των Λαών, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένας θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.

Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς μας. “Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν”.
“Σιγά για νέο μας το λες;” Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Όσο για τους ονειροπόλους, φαντάζουν πλέον είδος μουσειακό. Ακινητοποιημένοι στο χρόνο σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα του ηφαιστείου.
Όταν τα απολιθώματα ξαναζωντανέψουν τότε μπορεί να απαιτήσουν ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή.

Δεν είναι

«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας» λέμε, θέλοντας να θίξουμε τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.





Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμός.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

Ένα θέλω


Ένα “θέλω”,που δεν μπόρεσα να εμποδίσω να βγει στο φως. Μέρες που είναι ας του κάνω το χατίρι...

“Ω, πόσο τρελά θέλω να ζήσω:
Το υπαρκτό ν’ αθανατίσω
Τ’ απρόσωπο να προσωποποιήσω
Τ’ ανύπαρκτο να σωματοποιήσω !
Το βαρύ της ζωής όνειρο ίσως με πνίξει,
Ίσως στραγγαλιστώ στο όνειρο μέσα σ’ αυτό, –
Κι όμως μπορεί, μια ευφρόσυνη νεότης
Για μένανε σε χρόνο μελλούμενο να πει :
Στη θλίψη του συχώρεση αξίζει – μήπως δεν ήταν
Η μυστική του μηχανή αυτή;
Αφού ολόκληρος είναι παιδί φωτός και καλοσύνης
Αφού είναι ολόκληρος της λευτεριάς γιορτή!"
Αλεξάντρ Μπλοκ

Τι άλλο να θέλω...

Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία.
Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου.
Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του.
Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα.
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών.
Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου;
Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς.
Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία.

Κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα



Εστιάζοντας στο πρόβλημα των απορριμάτων, όλα αυτά τα χρόνια, χάσαμε το δάσος. Δυστυχώς κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα.
Οι υποδομές, ο δημόσιος χώρος, η ποιότητα ζωής, ο πολιτισμός, αποτελούν σήμερα είδη πολυτελείας, απλησίαστα για τους κατοίκους αυτής της πόλης.
Βεβαίως είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαχείρισης, όμως εν έτη 2020, δεν θα έπρεπε να το συζητάμε, θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα αυτονόητα, όπως τρώμε, πίνουμε κοιμόμαστε, εργαζόμαστε, κάνουμε έρωτα.



Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε, ότι πέρα από τα σκουπίδια, υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Και είναι πολλά, τόσα, που αν κάποτε καταφέρουμε να λύσουμε το πρόβλημα, θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είναι μόνο σκουπίδια αυτή η ζωή.
Χωρίς τα σκουπίδια, θα φανερωθούμε γυμνοί, εκτιθέμενοι στην εποχή μας. Με ένα δημόσιο χώρο κατακρεουργημένο, με φρούρια παραμελημένα και κλειστά, με ένα δημοτικό θέατρο ντροπή, με ένα ιστορικό κέντρο γιουσουρούμ, και την εκκλησία του Αγίου Σούπερ Μάρκετ. Με το κυκλοφοριακό αλαλούμ. Λεωφορεία ανοιχτά και κλειστά, άμαξες, τραινάκια, να δημιουργούν νευρική κρίση τους μήνες αιχμής. Με χώρους στάθμευσης ανύπαρκτους, οδικό δίκτυο βομβαρδισμένο, με νερό ακατάλληλο προς πόση, με κτίρια σχολείων τρώγλες, και αίθουσες προκάτ, με τις μικρές δημοτικές πλαζ τις μόνες που διαθέτει η πόλη νοικιασμένες, και τη νησίδα Βίδο πριβέ.
Θα αντικρίσουμε μια πόλη εχθρική, με τραπεζοκαθίσματα να επικαλύπτουν πλατείες, πεζοδρόμια, πεζόδρομους, κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου τους περισσότερους μήνες του χρόνου και στις περισσότερες περιπτώσεις παρανόμως, αφού η άδεια των δέκα τραπεζιών γίνεται 50. Το άλσος της Γαρίτσας αυλή φαγάδικων που ξεχειλίζουν στο πλαστικό. Εκείνος ο περίφημος κανονισμός αστικής λειτουργίας βρίσκεται χρόνια τώρα σε διαβούλευση, ο παλαιός του 2008 δεν εφαρμόζεται. Οι ποδηλατοδρόμοι; Άλλη αμαρτία... και όλα αυτά εδώ στο άστυ, αν βγούμε παραέξω βασιλεύει η ανομία, η άναρχη δόμηση, η κατεστραμμένη αγροτική οδοποιία, η καταστροφή του ελαιώνα, η ρύπανση των παραλιών και... και…. Και τι να πρωτοθυμηθώ...
Φοβάμαι ότι αν απαλλαγούμε από τα σκουπίδια θα αναφωνήσουμε εκείνο το καβαφικό “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς σκουπίδια. Το πρόβλημα αυτό ήταν μια κάποια λύσις.”

Δεν είναι



«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας» λέμε, θέλοντας να θίξουμε τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.

Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμός.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Φυσικά και ήθελα να είμαι πλούσιος


Θέλει και ρώτημα; Φυσικά και ήθελα να είμαι πλούσιος. Όμως δεν είμαι και προφανώς δεν μπορώ να ζήσω πλούσια. Αυτό τις προηγούμενες δεκαετίες, πριν την οικονομική κρίση δεν ήταν αυτονόητο. Και όμως κάποιοι το έλεγαν πολλά χρόνια πριν της επιβαλλόμενης άνωθεν νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1977 μιλούσε για μια αυτόβουλη ενεργητική εγκράτεια. «Ο άκρατος ατομικός καταναλωτισμός παράγει μόνο διασπάθιση πλούτου και στρεβλώσεις της παραγωγής, αλλά πέραν αυτών και δυσφορία, αποπροσανατολισμό, δυστυχία».

Φυσικά και δεν το ακούσαμε και το χειρότερο με μια κρίση στην πλάτη μας ακόμα δεν βάζουμε μυαλό.
Μπορεί η κρίση σήμερα, να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας, σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης, περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Η ελληνική κοινωνία βούτηξε από την εγκράτεια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης στον άκρατο καταναλωτισμό, δανείστηκε και υποτάχτηκε σε έναν τρόπο ζωής, που αποθέωνε την κερδοσκοπία, απαξίωνε το εργασιακό ήθος και την ολιγάρκεια.
“Η ανάταξη δεν θα είναι εύκολη ούτε σύντομη. και σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι επιστροφή στα πρότερα, αλλά μετάβαση σε άλλη κατάσταση, για την οποία απαιτούνται ριζικά άλλες προσεγγίσεις και παραδοχές.” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. Απαιτείται να ιεραρχήσουμε διαφορετικά τις ανάγκες και τις αξίες· απαιτείται να κάνουμε την αναγκαία διάκριση μεταξύ βιώσιμης ανάπτυξης και ποσοτικής μεγέθυνσης, μεταξύ ευημερίας και σπατάλης, μεταξύ αυτάρκειας και απληστίας.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη…









Για τα γραμμένα και τα άγραφα

Όλη νύχτα με βασάνιζε το παρελθόν
Το ξημέρωμα το αποκεφάλισα
Το φυλάκισα σε κλουβί προς πώληση
Περιπατητές στερημένοι περιπετειών το παζαρεύουν
Δεν το αποχωρίζομαι όσο όσο
Ανεβάζω συνεχώς το τίμημα
Σπύρος Σίγμα “Ο ήχος των λέξεων”

Και τις γιορτές με τις περασμένες τις ζούμε. Με εκείνες τις απόλυτες στιγμές που ζήσαμε. Με την αθωότητα και την αλήθεια.
Όμως: «Κι όσες σελίδες κι αν γεμίσεις,
πάντα, σ’ εκείνες τις άγραφες θα ζεις…»
Για τις άγραφες σελίδες όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια. Για τις αφιερώσεις με αόρατα γράμματα στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου. Πρέπει να βάλεις φωτιά και να την κάψεις, δεν αντέχει άλλο να μένει λευκή. Πρέπει να βάλεις φωτιά, για να δεις τα σημάδια. Να δεις τα μυστικά, να δεις όλα αυτά που η εποχή μας έκλεψε. Αυτά που οι προϋπολογισμοί απαγόρευσαν να δουν το φως του ήλιου. Αυτά που κρύφτηκαν φοβούμενα, μην καταλήξουν σε ξένα χέρια. Αυτά που ενώ έχει σβήσει η φωτιά, σου καίνε τα μάτια.

Όχι δεν χρειάζονται εκπτώσεις. Η στιγμή τα θέλει όλα, για να μπορεί κάποτε να μνημονευτεί. Η μιζέρια τη σβήνει από το χάρτη.
Για τα βιβλία τα γραμμένα και τα άγραφα ο λόγος
Για τα γραμμένα...Τα ανθρώπινα ίχνη, δίνουν μια ζεστασιά, κάνουν εκείνον που πιάνει το βιβλίο στα χέρια του δεύτερος, να «γνωρίσει» κάτι από εκείνον που το έπιασε πρώτος. Είναι σαν να αγγίζονται, να συναντιούνται.
Για τα άγραφα…
Τώρα ζούμε το παρόν και ελπίζουμε ότι η επόμενη σελίδα να γραφτεί με γράμματα καθαρά και ευανάγνωστα…

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019

Και ανήμερα της εορτής σε θέση μάχης

Ακριβώς την ίδια ημερομηνία 6 χρόνια πίσω, όταν τα μνημόνια παγίωναν το σήμερα . Σήμερα δεν έχουμε μνημόνια. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Σήμερα έχουμε φτώχεια. 2.700.000 συνταξιούχοι, 800.000 στο Δημόσιο εργαζόμενοι, 1.700.000 στον ιδιωτικό τομέα έμειναν στο 2010. Και άνεργοι πολλοί άνεργοι, που με κάποιο τρόπο πρέπει να ζήσουν. Το παρακάτω γράφτηκε για τότε και για σήμερα και όπως όλα δείχνουν και για πάντα.
Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής. Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων, η τακτοποίηση των όποιων εκκρεμοτήτων. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτή η συμπεριφορά μας, ήταν ανάλογη και με το μέγεθος της δυσκολίας. Προσδιόριζε τη γενικότερη εικόνα ενός τόπου που μάλλον τα κουτσοκατάφερνε. Κανείς δεν μπορεί να πει, ότι πριν λίγα χρόνια η κατάσταση ήταν ρόδινη, δεν ήταν όμως τραγική.
Τα παρακάτω πριν 12 χρόνια, δεν χωρούσαν αμφισβήτηση, σήμερα φαντάζουν πολυτέλεια μιας μακρινής εποχής.
"Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε το ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ τους επί πλέον φόρους, τις όποιες υποχρεώσεις για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο.
Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας.
Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών.
Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος.
Για να πλατσουρίσουμε μέσα στα ήρεμα νερά χάνουμε στιγμές σημαντικές.
Καλύτερα να μεταθέταμε τις γιορτές παρά τη σκληρή πραγματικότητα που μας περιμένει στην γωνία".
Σήμερα που πλέον δεν μας περιμένει, αλλά μας δείχνει το απεχθές της πρόσωπο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους, άλλα την εξόντωση των φορολογουμένων. Κάθε ώρα κάθε μέρα,και ανήμερα της εορτής στη μάχη, της επιβίωσης απέναντι σ’ αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει.

Όχι ψιχάλες Καταιγίδα


Πάλι από την αρχή. Και είναι η αφετηρία που μηδενίζει το κοντέρ. Που αντισταθμίζει το βάρος του χρόνου, που σε λίγες μέρες περνάει στο παρελθόν. Από την αρχή, με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι.
Μια εικόνα λένε είναι χίλιες λέξεις και οι παρακάτω 13 λέξεις του Σπύρου Σίγμα, από την συλλογή “Ο Ήχος των Λέξεων” πόσες χιλιάδες εικόνες είναι;

Περιμένω τη βροχή
Να ξεπλύνει
τις αμφιβολίες μου για σένα
Όχι ψιχάλες
Καταιγίδα


Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.
Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες φορές, για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή.
Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας. Τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και σε χρόνους ανώδυνους.
Όχι δεν φταίει ο καιρός, «που όλο σκέφτεται να βρέξει», κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019

Απολογούμαι


Στο τέλος της χρονιάς, απολογούμαι. Κοιτάζω πίσω να ελέγξω την κίνηση, κοιτάζω μπρος σε αυτά που έρχονται. Ξανακοιτάζω πίσω. Τα μπαλκόνια φωτισμένα αναβοσβήνουν, φίλοι που δεν ζουν ή δεν είναι τόσο φίλοι.

Κάθε αλλαγή του χρόνου γράφεται με παρουσίες και απουσίες, η σκέψη τρέχει διαρκώς στις άδειες θέσεις στο τραπέζι, στον χρόνο που μας καταπίνει.
Άχρονος ο χρόνος από πάντα του με πολεμά. Όλα αυτά τα χρόνια πίσω, προσπάθησα να κλέψω κάποιες του στιγμές. Ίσα που πρόλαβα κάποια ανεπαίσθητα αρώματα, κάποιες θαμπές αχτίδες, ένα παλιό κονιάκ και λίγο Χατζιδάκι. Α! να μην ξεχάσω και εκείνο το άγγιγμα που κουβαλάω ακόμα σφιχτά στο δεξί μου χέρι…
Βλέπετε οι λέξεις όταν τις αφήσουμε ελεύθερες, πως συναντάνε την αλήθεια;
Με μειονέκτημα ξεκινάμε αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!
Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι πως το αντιλαμβανόμαστε. Δε λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική.
Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Δυστυχώς κουβαλάμε την ποινή λες και έχουμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα. Φορτωμένοι συμβιβασμούς, σε μια εύθραυστη ισορροπία, που να πάμε; Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα.
Τι κάνουμε; Δυστυχώς, τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Και εγώ εκεί που χρησιμοποιούσα κοφτές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά. Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα.
Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο.
Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση, πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ.
Να περιμένω...

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Τέρμα πια τα ΚΤΕΛ

Είναι η περίοδος της εκπνοής και αυτού του χρόνου. Το μέτρημα προς τα πίσω καλά κρατεί.
“ Η βροχή ξεφλούδιζε τα βρόμικα τζάμια του τρένου. Δαντέλες από σταγόνες και κατάλοιπα προηγούμενων αφρικανικών κόκκινων βροχών, έδιναν μάχη επιβίωσης” γράφει ο Γιάννης Ξανθούλης...



«Μας πήραν και τα τρένα, μας πήραν και τα λεωφορεία». Σήμερα το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είναι η μελαγχολία. Που μεγαλώσαμε, που φύγαμε, που δεν αλλάξαμε, που νικήσαμε, που χάσαμε, που οπισθοχωρήσαμε, ό,τι τέλος πάντων κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Βάζαμε τα γέλια ακούγοντας τους μεγάλους να λένε τις ιστορίες τους και κουνάγαμε το κεφάλι με συμπόνια, που μόνο αναμνήσεις είχαν οι κακόμοιροι. Σήμερα μολονότι δεν είμαστε ακόμα σ’ αυτή την ηλικία, που η ζωή υστερεί έναντι της μνήμης, όταν τυχαίνει να μαζευόμαστε, τα ίδια και χειρότερα κάνουμε. Μου θύμισε ένας φίλος τις προάλλες το νεροπόλεμο στα Εξάρχεια (όχι δεν είμαστε αναρχικοί). Ύστερα από ένα εξευγενισμένο μεθύσι φέραμε το χωριό μας στην καρδιά της πρωτεύουσας. Το νερό από την Μπενάκη 53 έφτασε σχεδόν στην Ομόνοια. Τους πνίξαμε. Ωραία χρόνια; Δεν έχω καταλήξει. Απλώς συνειδητοποιώ ότι μας αθώωνε το γεγονός της άγνοιας, πως ότι είναι να συμβεί θα συμβεί στο μυαλό μας.
Δεν ξέρω αν μάθαμε ποτέ ποιος αξίζει και ποιος όχι. Συνήθως σε λάθος διεύθυνση καταφθάναμε. Αλλά μάθαμε να σηκωνόμαστε, τουλάχιστον μέχρι την μεθεπόμενη γυναίκα, που θα μας ξαναρίξει στο πάτωμα. Λέω την μεθεπόμενη γιατί την επόμενη την τσακίζαμε εμείς. Έτσι πάνε αυτά Σε πόνεσαν, κάποια θα λεηλατήσεις. Μέχρι να βρεθείς σε θέση άμυνας και πάλι. Και ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά ο “εκσυγχρονισμός”.
Τέρμα πια τα ΚΤΕΛ και το άγχος να βρεθεί ΤΑΞΙ. Πηγαινοερχόμαστε με το δικό μας αυτοκίνητο. Πήραμε και τηλεόραση πλάσμα για το πατρικό που έγινε εξοχικό. Όταν λέγαμε παραμύθια, δεν είχαμε ιδέα πόσο άγρια είναι τα παραμύθια.
Δίκιο έχεις κυρία μου που επιμένεις να μας θυμίζεις με μια βραχνή μελαγχολία τις σημερινές «αξίες», που αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για να κάνουμε Χριστούγεννα.
«Από τη Χιονάτη δεν έχουμε νέα. Υποθέτω θα παντρεύτηκε και αυτή έναν εξίσου χιονάτο άνδρα που όταν τον ρωτάει – Αγάπη μου, ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής σου;- Θα της απαντά – Η άτοκη!»
«Εορτοδανεια πήρατε; Χιονοαλυσίδες; Δεν πήρατε χιονοαλυσίδες, πως θα κάνετε Χριστούγεννα;»

Δεν θα στο πω…

Δεκέμβρης. Χειμώνας και με τη βούλα. Χριστούγεννα. Εκεί που κλείνω απαισιόδοξα έρχεται η επόμενη λέξη να ανοίξει μια χαραμάδα. Μπορεί η ιστορία να επαναλαμβάνεται, ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω. Τα γεγονότα, όσο και αν μοιάζουν μεταξύ τους, σε άλλο χρόνο είναι άλλα. Και αυτή η κρίση που αποτελεί ένα κομμάτι του παρόντος μας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια κουκκίδα στις πολλές που συνθέτουν τη ζωή μας. Κάποια στιγμή θα μπει στο φάκελλο της ιστορίας μας, θα ταξινομηθεί και θα περιμένει μέχρι να συμπληρωθεί και να κλείσει...
Ο,τι ζήσαμε πριν την κρίση τα ζήσαμε,ακόμα και αν αποκτήσουμε την αγοραστική δύναμη που είχαμε, η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική. Τίποτα δεν αφήσαμε στη μέση, αυτή είναι η ζωή μας και συνεχίζεται. Καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο για το καθένα να βλέπει την μεγάλη εικόνα.. Δεν είναι εύκολο να χάνεται στην απεραντοσύνη του ουρανού και να μονολογεί μια κουκκίδα είναι γη και μεις ούτε κουκκίδα και ταυτόχρονα να γίνεται ο ίδιος ουρανός


.
Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή, ότι η κρίση πέρασε, πως αλλιώς θα μπορούσαμε σήμερα να σταθούμε όρθιοι, αν δεν προσπεράσουμε αυτό που μας συμβαίνει στο παρόν μας και δεν σπρώξουμε πίσω σε παρελθόντα χρόνο όλα αυτά που ζούμε; Αν το καλοσκεφτούμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, που βιώνουμε, στα περασμένα προστίθεται.Υπό αυτήν την έννοια η κρίση τελείωσε. Για να το εμπεδώσουμε αρκεί τα κλάσματα του δευτερολέπτου να τα βαπτίσουμε χρόνια 2010 – 2019 και συνεχίζουμε. Και συνεχίζουμε ευτυχισμένοι άνθρωποι, που έχουν να διηγηθούν τραγωδίες. Όχι αυτές που συμβαίνουν, αυτές που μας συνέβησαν. Θα μου πείτε “οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία” όπως μας λέει ένα γαλλικό γνωμικό. Δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες. Δεν έχουν ήττες στο ενεργητικό τους. Δεν συμφωνώ! Η ευτυχία πηγάζει μέσα από τη δυστυχία, όπως η αγάπη μέσα από τον πόνο . Θα συνεχίσουμε λοιπόν χωρίς την κρίση που μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια, άλλα αυτή δεν θα είναι πια κρίση θα είναι η ζωή μας. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με εκείνο το παλιό τραύμα, που μπορεί να πονάει στο κρύο, για πόσο καιρό ακόμα όμως θα παραπονιόμαστε για το κτύπημα που το προκάλεσε. Θα συνεχίσουμε με λιγότερα λόγια και περισσότερη ζωή Με αφετηρία αυτό το ερώτημα να προσπαθήσουνε να δώσουμε την απάντηση όχι με λόγια, με ζωή! Θα μου πείτε φιλολογείς γιατί η κρίση σου έκλεψε τη μισή ζωή, σ' εκείνον που την έχασε όλη τι του λες; Θα ξεκινήσεις παρηγορητικά, όπως θυμάμαι σε ένα παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου και στο τέλος θα αισθανθείς μαλάκας.
“Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή, οι ομορφιές είναι δίπλα σου. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αισθήματα, ο έρωτας, τα παιδιά σου, η θάλασσα, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές καθημερινές δημιουργίες. Πώς να σου τα πω όμως και να μην αισθανθώ χοντρομαλάκας, όταν μου λες πως πρέπει να ζήσετε τέσσερις άνθρωποι με εξακόσια ευρώ τον μήνα; Και είσαι ήδη σαράντα πέντε; Και υποψιάζομαι πως αυτό θα είναι για πάντα πια;” Δεν θα στο πω...

Μόνο να θυμηθώ...

Μακάρι να μπορούσα να απαγορεύσω τα βήματα προς τα πίσω. Θέλω άλλα δεν μπορώ. Υπάρχει ένα παρόν που τροφοδοτεί και ενισχύει το φόβο για το μέλλον. Αισθάνομαι αδύναμος να προγραμματίσω στοιχειωδώς τη ζωή μου. Αυτό δεν συνέβαινε πάντα, από τον πόλεμο και μέχρι την οικονομική κρίση, κάθε μέρα όλο και ένα βήμα μπροστά, όλο και ένα μέτρο πιο ψηλά. Σήμερα αισθάνομαι να μας πλακώνει το παρόν, γι΄αυτό κοιτάζω πίσω, για να αντέξω και να ανοίξω μια αχτίδα φωτός προς το μέλλον.
Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν δεν επιχειρώ να το εξωραΐσω, άλλωστε αυτή η συναναστροφή μαζί του, σε φέρνει σε επαφή με τα πεθαμένα, στην παρούσα φάση όμως, εκθέτοντας τους φόβους μου να δώσω το ανάλογο σχήμα στο παρόν μου.
Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στη θλίψη. Είναι αυτοί που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι που ήταν τότε, είναι αυτοί που είναι σήμερα. Όχι δεν νοσταλγώ και δεν επιθυμώ κάτι ξανά. Μόνο να θυμηθώ προσπαθώ. Και είναι ο χρόνος που σε οδηγεί αναγκαστικά στις αποθήκες. Εκεί που έχουν στοιβαχτεί χιλιάδες εικόνες, έτοιμες να σου καλύψουν το κενό. Πολλές φορές γυρίζω πίσω. Από το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι τα χρόνια της νεότητας μου. Όχι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Μόνο τη μνήμη μου εξασκώ. Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες.
Σ ’ αυτόν τον τόπο, που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει και μας έχει αφήσει μετέωρους, είναι ανάγκη να γυρίσουμε σε κείνες τις σταθερές, που έγιναν ποιήματα, έγιναν στίχοι, έγιναν τραγούδια και έμειναν.
Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα.
Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Για να ονειρευτείς χρειάζεσαι ησυχία

Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους τελικά. Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, τη γοητεία που μου ασκούσε η μοναξιά. Ένα παράξενο, φλερτ, που μου έδινε την ευκαιρία να επικοινωνήσω, όχι μονάχα με τον εαυτό μου, αλλά με αυτούς κυρίως που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου. Τους δικούς μου ήρωες, τους δικούς μου μύθους, που δεν ήταν χάρτινοι, αλλά φτιαγμένοι με τέτοια στέρεα υλικά, που δεν μου έδιναν καμία αφορμή να αποδράσω. Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λαμπερές στιγμές. Υπήρχαν και υπάρχουν.


"Αν η ζωή είναι ένα αστραφτερό κέρας της Αμαλθείας , όχι μόνο δεύτερη αλλά άπειρες ευκαιρίες προσφέρει. Κάθε μέρα κάθε ώρα, οι εκδοχές ζωής που μας δίνονται είναι ατελείωτες. Όταν ζω αυτές τις λαμπερές στιγμές λέω πως ούτε χίλια χρόνια δεν μου φτάνουν για να ζήσω τις ευκαιρίες που αντιλαμβάνομαι . Φανταστείτε πόσες δεν αντιλαμβάνομαι"
Είναι αλήθεια ότι από μόνη της η λέξη «μοναξιά» μας προκαλεί θλίψη. Και αν εμένα με γοητεύει, είναι γιατί πριν απ’ αυτήν δεν την φοβήθηκα ποτέ μου. Αυτός ο φόβος για την μοναξιά τελικά μας οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς, μια ζωή που περνάει παρέα με τη δυστυχία και ας μην το έχουμε αντιληφθεί. Αυτός ο φόβος του φόβου μπορεί να νικηθεί μόνο με το όνειρο, και για να ονειρευτεί κανείς χρειάζεται ησυχία.
Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους και ο χρόνος σιγά σιγά με έκανε να υποψιαστώ ότι δεν υπάρχει μοναξιά. Μοναξιά είναι μόνο ο τρόμος του εχθρικού εγώ. Η Κατερίνα Γώγου είχε ταυτίσει την μοναξιά με την ελευθερία, το ερημικό προβάδισμα της πρωτοπορίας και το μαρτύριο της ανθρώπινης ανάγκης που αναγκαστικά αφήνεις πίσω σου, «γιατί τους αγαπάς τους ανθρώπους ρε γαμώτο». Εξάλλου όλα για εκείνους γίνονται και οι αγώνες και οι ελευθερίες και οι μοναξιές και οι πρωτοπορίες.
Κάνει καλό η μοναξιά, σιγά σιγά σου σπάει την εξάρτηση σε συμφιλιώνει με το Μεγάλο!

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Με 8 λέξεις

Η τηλεοπτική σειρά “8 λέξεις” που προβάλει ο ΣΚΑΙ και στην οποία ένα μεγάλο μέρος των πλάνων, όπως είναι γνωστό, γυρίζεται στην Κέρκυρα, αποτελεί δυσφήμηση για τον τόπο μας. Ελπίζω όσοι υποστήριζαν, ότι μέσα από το τηλεοπτικό σίριαλ, θα προβάλλονταν το νησί μας, παρακολουθώντας τη σειρά, να το έχουν μετανοιώσει.
Μια γεύση από κριτικές που έχουν γραφτεί:

“Οι Κερκυραίοι έχασαν την ντοπιολαλιά τους και ενώ «νόνα» σημαίνει γιαγιά, την ηλικιωμένη στο σήριαλ, την αποκαλεί έτσι και η νύφη της.”

“Βρείτε έναν αρχηγό κόμματος σε όλο τον πλανήτη με σκουλαρίκι - χαλκά στο αυτί.


Βρείτε έναν άντρα που να πιάνει τη γυναίκα του να τον απατά με τον αδελφό του και εκτός του ότι τη συγχωρεί και τη διεκδικεί, της εξομολογείται και τη δική του εξωσυζυγική σχέση.

Βρείτε έναν επίδοξο δολοφόνο να αστοχεί κατ’ εξακολούθηση με το θύμα απέναντι του.

Όταν σκοτώνεται κάποιος είναι δυστύχημα και όχι ατύχημα.

Η γραμματέας πολιτικού αρχηγού φορά αθλητικά στη δουλειά της.

Ο Γκλέτσος είναι γεμάτος κατάγματα και χτυπιέται στο κρεβάτι για την ασθένεια της κόρης του.

Το μεγαλύτερο «φάουλ» βέβαια, είναι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της σειράς που «παίζουν» αφύσικα, χωρίς να ξέρουν πώς να κινηθούν και που να κοιτάξουν.

Το χειρότερο; Όλοι οι ρόλοι, μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, πολιτικοί, δολοφόνοι, ή σερβιτόροι, μιλούν ακριβώς με την ίδια γλώσσα.”

Είναι δυσφήμηση για τον τόπο, μέσα σε ένα όμορφο σκηνικό, που αποτελεί από μόνη της η πόλη μας, να διαδραματίζεται μια τόσο βαρετή και φτηνή τηλεοπτική σειρά.
Ο τόπος χάνει την φήμη του, τσαλακώνει το κύρος του, όταν ταυτίζεται στα μάτια των τηλεθεατών με ένα άθλιο περιεχόμενο. Είναι άδικο για το μνημείο.
Φαντασθείτε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο με ισχυρό όνομα στην αγορά, να παραχωρεί τους χώρους του για να γυρισθεί μια “τσόντα”, και οι 8 λέξεις δεν είναι “τσόντα” γιατί η “τσόντα” μπορεί να έχει και κάποιο ενδιαφέρον.
Ο τόπος όταν συναναστρέφεται με την τέχνη είναι φυσικό να βγαίνει κερδισμένος, με την τέχνη όμως , όχι με ένα σίριαλ, που δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
Και δεν μιλώ για υψηλή τέχνη, ο ελληνικός κινηματογράφος κατά το παρελθόν και οι ταινίες που γυρίστηκαν στην
Κέρκυρα, σεβάστηκαν την πόλη μας και την πρόβαλαν στο μέτρο του δυνατού. Ακόμα και σήμερα ένα σοβαρό τηλεοπτικό σίριαλ όπως “Οι άγριες μέλισσες” αν είχαμε την τύχη να γυρισθεί στο νησί μας, θα μπορούσαμε να μιλάμε για προβολή.
Φυσικά και δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε, εκτός από τα μνημεία, να γυριστεί ένα σίριαλ, ακόμα και σαν τις “8 λέξεις” στο νησί μας, καλό όμως είναι, πριν το δούμε να κρατάμε μικρό καλάθι ...

Η φωτογραφία από την ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη "Η τιμή της αγάπης"

Και του χρόνου θα έχουμε Χριστούγεννα...

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Όλα έχουν ξανασυμβεί. Αυτές οι γιορτές απειλούν τις ευαίσθητες μνήμες και όσους έχουν πρόβλημα με το χρόνο, λόγω της επανάληψης. Και πέρσι δεν είχαμε Χριστούγεννα; Και πρόπερσι και πριν 55 χρόνια όσο θυμάμαι. Είναι βέβαιον ότι και του χρόνου τέτοια εποχή, πάλι θα ζούμε τις παραμονές της μεγάλης γιορτής. Αστραπιαία περνούν από μπροστά μου 55 Χριστουγεννιάτικα δέντρα, από κυπαρίσσια της δεκαετίας του 60 στο χωριό, μέχρι κινέζικα πτυσσόμενα έλατα.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 66’, μας είχαν μοιράσει στο σχολείο δώρα, κάτι γελασούδια, ένα μολύβι μια ξύστρα ένα τετράδιο, ήταν η πρώτη φορά που συνδύασα τη γιορτή με τα δώρα, απέραντη χαρά. Τον επόμενο χρόνο δεν θυμάμαι να μοίρασαν δώρα, θυμάμαι που ήρθε η δικτατορία.
Τα Χριστούγεννα όμως που ζωντάνεψαν τα παραμύθια, ήταν του ’72, Ο πρώτος έρωτας, το πρώτο ραντεβού. Η αφορμή να κόψουμε το κυπαρίσσι που θα στολίζαμε, και η ευκαιρία να απομακρυνθούμε όσο γίνεται πιο μακριά από το χωριό. Σε μια πλαγιά ακουμπισμένοι σε ένα δέντρο, ανταλλάσσοντας ντροπές και παιδικές χαζομάρες. Τότε ζούσαμε το παρόν και ευτυχώς δεν γνωρίζαμε το μέλλον.
Θυμάμαι και κάτι πρόσφατα, πριν δέκα χρόνια. Βγήκα στη ταράτσα του σπιτιού μου, που δεν τη στολίζουν πολύχρωμα λαμπιόνια των ημερών. Απέναντι φωτισμένα μπαλκόνια με χαρούμενη μουσική απ’ τα κινεζικά φωτάκια που τραγουδούσαν χαζά, χριστουγεννιάτικους ρυθμούς της κατανάλωσης. Γελούσα με την εικόνα, για να μην αφήσω τη ζήλια να εκδηλώσει καμία αξίωση. «Θέλω να μείνω μόνος», έλεγα, επακόλουθο, μιας αμυντικής λειτουργίας, με τον εγωισμό να θριαμβεύει.
«Θέλω να μείνω μόνος», ούτε λαμπιόνια, ούτε αστέρια, ούτε Χριστούγεννα. Τι να γεννηθεί από έναν;
Τι εμμονή και αυτή των ανθρώπων, στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Τι εγωιστική προσήλωση στις παλιές πληγές, στην πλήρη υποταγή, στα παλιά τραύματα, στο φόβο του θανάτου – κατά συνέπεια, στον φόβο ζωής . Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει και ένα θάνατο. Του παλιού χρόνου για να έρθει ο καινούργιος, της παλιάς αγάπης για να γεννηθεί ένας καινούργιος έρωτας. Του ψεύτικου εαυτού μας για να αναδυθεί από μέσα μας ο αληθινός.
Και τότε όλα είναι εύκολα και μαγικά. Διότι το κάθε τι, με τα καινούργια μάτια θα είναι μια γέννηση.
Θα ήθελα να μπορώ να ευχηθώ “ Καλά Χριστούγεννα” και να μην είναι χρέος, συνήθεια ή ευχετήρια κάρτα ...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...